«Πώς κάνεις έτσι; Ζωή είναι, θα περάσει.»

Μια ματιά γύρω φτανει. Κοντα και μακρια. Τόσοι ανθρωποι και το λενε και το εννοούν. Ζουν, σε αναμονή του τελους. Σαν αγώνας σε παραταση. Και η αγωνία να είναι, πότε επιτελους θα τελειώσει. Ο δρόμος, ο αγώνας. Της ζωής. Το λένε. Δυσκολεύομαι να πιστεψω ότι το εννοούν. Μπορεί και να το λενε μόνο για να το πουν ή για να δείξουν πόσο δύσκολη είναι, ή ενίοτε νομίζουν ότι είναι η ζωή τους. Ή, μια αλλη σοβαρη περίπτωση, σαν μια επίδειξη υστερίας, η οποία πάντα θελει τον θεατή της ή τον παραλήπτη της. Σε μια τετοια περίπτωση, κανενας δεν επιδεικνύει την παραίτησή του απο τη ζωή, την απελπισία και την απόγνωσή του, όλως τυχαίως, αν είναι μόνος, δεν εχει νόημα έτσι, θελει κοινό να την ανακοινώσει.Αυτα όταν ετσι θελεις να δείξεις, γιατί εχεις τους λόγους και το ρόλο σου.
Από την αλλη, είναι και δύσκολοι, αληθινα δύσκολοι καιροί. Για όλους, άντε, εχεις δίκιο, τους πιο πολλούς, είναι και καποιοι που δεν εχουν αναγκη ποτέ. Ζορισμένοι μαζί, και ο καθενας χωριστα. Ώρες ώρες με πιάνει κι εμενα απελπισία, που δεν θα ελεγα ότι το συνηθίζω. Πρεπει να παρεις μια σοβαρη απόφαση και νιώθεις αμηχανία. Τι να κανεις και πώς. Πώς θα πανε τα πραγματα, πώς θα είναι αύριο. Ακούω συχνα, μπορεί και να το νιωθω καμια φορα, "καλα το τωρα, κουτσα στραβα θα παει, με το αύριο τι γίνεται;" Το κοντινό και το μακρινό αύριο. Μήπως καμια φορα ανησυχώντας για το αύριο χανουμε το σήμερα; Το μόνο που πραγματικά έχουμε; Και αυτό περνάει. Τίποτα μετα δεν ερχεται πίσω. Και μια ζωή ολόκληρη μπορεί να περασει έτσι. Σου μοιαζουν ανησυχιες πολυτελείας; Μπορεί.Διαβαζα αυτό το άρθρο του Κ.Γιαννακίδη τις προάλλες στο protagon. Στην αρχή του αρθρου, γιατί μετα αναφερεται και σ' ενα αλλο συγκεκριμενο σοβαρό, μαλλον, σύγχρονο πρόβλημα, γραφει τα εξής:
"«Πώς κάνεις έτσι; Ζωή είναι, θα περάσει.» Το άκουσα να βγαίνει από ένα στόμα που το φαντάζομαι γεμάτο άφθες, ξέρετε αυτές τις εσωτερικές πληγές που είναι σαν τα ψυχικά τραύματα: πρέπει ο άλλος να σου μιλήσει για να αντιληφθείς την ύπαρξη τους. Ναι, ζωή είναι, θα περάσει. Λένε ότι οι άνθρωποι εκδηλώνουν αυτά τα συμπτώματα αναχωρητισμού από την ίδια τη ζωή όταν τα πράγματα στριμώχνονται και η αναπνοή δυσκολεύει. Δεν αμφιβάλω, έτσι θα είναι. Αλλωστε αυτό που ζούμε δεν είναι ένα είδος θητείας; Μόνο που, του κερατά, είναι κρίμα να μετράς με ανακούφιση την πορεία προς το τέλος της ζωής σου. Μπορεί να περιμένεις να μεγαλώσουν τα παιδιά, να βγεις στη σύνταξη, να περάσει η κρίση, να ξοφλήσεις το δάνειο, να ταξιδέψεις. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο περιμένεις να περάσει ο χρόνος, κατά βάθος κάνεις υπομονή να γεράσεις, να φύγει και αυτό και εσύ μαζί του..."
Είναι ζωή αυτό; Αντεχεται; Ακόμα κι όταν "τα πράγματα στριμώχνονται και η αναπνοή δυσκολεύει"; Μόνο ετσι μπορεί να είναι;