(η φωτογραφία απο εδώ)
Λοιπόν, μια φίλη μου προχθες, μου έλεγε τα στραβά που κανουμε εμείς οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες και το μεγα που μας καταλόγιζε ήταν το πόσο απόλυτα κολλημενοι και υπερπροστατευτικοί είμαστε στα βλασταρια μας, πέραν των...οκτώ, αντε των δωδεκα μηνών του παιδιού μας. Σου φαίνεται λίγο διαστημα; Κι εμενα έτσι μου φαινόταν. Η Τζενη επεμενε. "Είναι επιστημονικό αυτό που σου λέω", μου έλεγε. "Τόσο είναι βιολογικα απαραίτητη η προσκόληση της μανας και του παιδιού, το απόλυτο μαζί, μετα είναι επιζήμιο." Μια χαρα καταλαβαινα τι ήθελε να πει. Θυμήθηκα και πώς μεγαλωναν οι ινδιανες τα παιδιά τους, κολλημενα πανω τους μεχρι να περπατήσουν, μετα τα άφηναν κάτω, αλλα είπα να το παω στην αλλη άκρη. "Ελα, ρε και δεν θα αγκαλιάζω το παιδί μου μετα τους δεκα μήνες, δεν θα το φιλάω; Πλακα κάνεις;" "Με μετρο αγαπητή μου φίλη, χωρίς χαζες υπερβολές. Το ζητούμενο είναι μια καλή σχέση, σταθερή και τρυφερή που όμως σου μαθαίνει την αυτονομία και την ύπαρξη ενός μίνιμουμ εξάρτησης*",συνεχισε εκείνη απτόητη. "Τι το καταπιέζετε το παιδί και νομίζετε ότι αυτό είναι αγαπη;" (εδώ την πατησα, γιατί ήμουν έτοιμη να πω ότι απο την πολλή αγαπη δεν έπαθε κανείς τίποτα, αλλα είναι κι εξυπνη η άτιμη και μου αφαιρούσε ενα ενα τα επιχειρήματα. Οκ, δικαιο εχει, το πολύ απο πανω δεν είναι ακριβώς αγαπη, και σίγουρα δεν είναι καθόλου χρήσιμο για το παιδί) "Και στο λεω εγώ", συνεχίζει, "που μεγαλωσα σε περιβαλλον υπεργονεϊσμού (καλά στους νεολογσμούς δεν την πιανει κανείς, την γαιδούρα). Δεν κανει καλό, άκου με."
Μην χρησιμοποιείτε το παιδί σας για τις δικές σας αναγκες, μπορεί να ήθελε να πει, αλλα σου λεει, ασε μην το πω κι αυτό και το παρατραβήξω. Όχι ότι θα είχε πρόβλημα, με τους φίλους μου ευτυχώς μιλάμε ανοιχτα για αυτά και δεν μπαίνει θεμα παρεξήγησης, αλλα θα μπαίναμε και σε αλλα χωραφια και δεν ήταν η ώρα.
Για το τελος σου αφήνω αυτά ακριβώς όπως μου τα εγραψε σήμερα.
"Σας παρακαλώ, αφήστε τα παιδάκια να ζήσουν ευτυχισμένα, αφήστε τα να ζοριστούν, μεγαλώστε τα για τον κόσμο που φτιάξανε/φτιάξατε/φτιάξαμε, όχι για τον κόσμο που ονειρεύεστε. Είναι σκληρό, αλλά κάντε το!!!"
"Δεν κάνω την έξυπνη, δεν έχω δικά μου παιδιά, αγαπώ πολύ όμως τα παιδιά και υπήρξα παιδί υπερπροστατευτικών γονιών. Βλέπω γύρω μου, απλώς, όλους τους αγαπημένους φίλους που έχουν παιδιά: τα καταστρέφουν το ίδιο αποτελεσματικά, με τις ίδιες μεθόδους που "καταστραφήκαμε" κάποιοι από τη γενιά μου. Είναι, αλήθεια, τόσο πολύ κρίμα...οι γονείς χαίρονται τόσο πολύ όταν όλα τα "απ' έξω" φαίνονται όμορφα και τακτοποιημένα: καλό φαγητό, ρουχαλάκια, υγεία, καλοί βαθμοί στο σχολείο, δεξιότητες-ταλέντα, προσωπικότητα. Αλλά "στο μυαλό (και στην ψυχή) είναι ο στόχος", το νου σου, γονιέ (όπως θα' λεγε και η Γώγου). Είναι ελάχιστα τα σημερινά παιδιά που θα ζήσουν χαρούμενη ζωή ως ενήλικες και πάντως όχι λόγω οικονομικών προβλημάτων. Είμαι βέβαιη γι' αυτό. Και είναι τόσο κρίμα..."
*φραση του ψυχίατρου Ματθαίου Γιωσαφάτ
15 σχόλια:
Είμαι μαμά :-)
με μοναχοπαίδι, μονογονεϊκής οικογένειας (δυσκολίες πολλές).
Ο γιος μου είναι πλέον ενήλικας.
Και απ' όσα προσπάθησα και επέλεξα να του μάθω, ένα αποδείχθηκε "χρήσιμο", το να σκέφτεται ο ίδιος.
Και έτσι ότι άλλο χρειάζεται να μάθει πια, το μαθαίνει από μόνος του.
Καλό μήνα
:-)
Aναστασία, νομίζω πως είναι λάθος να ταυτίζουμε την υπερπροστατευτικότητα με τα πολλά φιλιά, χάδια ή αγκαλιές που δίνουμε στα παιδιά μας.
Η έννοια της προστασίας συνάδει με την προσπάθεια μας ως γονείς να διαφυλάξουμε τη σωματική, ψυχική και συναισθηματική ασφάλεια του παιδιού μας και σίγουρα η προστασία αυτή δε σταματά στους 12 μήνες του παιδιού.
Η υπερπροστασία με το να το "προστατεύουμε" σε εκείνο το βαθμό που θα το καταστήσει ανίκανο να διερευνήσει τα όρια του, μέχρι ποιου σημείου μπορεί αυτό το ίδιο και όχι οι γονείς του να λύνουν θέματα που κάθε φορά προκύπτουν ένεκα της ηλικίας του.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά όμως γιατί πρέπει να περιορίζονται με τα χρόνια ως δείγμα ανεξαρτοποίησης των παιδιών;
Δηλαδή μπορεί να είσαι -λέμε τώρα- ο Ματθαίος Γιωσαφάτ και να επιθυμείς κάποια ή πολλές φορές στην ενήλικη ζωή σου να σε αγκαλιάσει η μάνα και ο πατέρας σου.
Αδελφούλα εγώ συμφωνώ με αυτό που έγραψες αλλά δεν το "υπερασπίστηκες" δεόντως έναντι της φίλης σου:"από την πολύ αγάπη δεν έπαθε κανείς τίποτα".Και λέω αγάπη, ούτε υπερπροστασία, ούτε καταπίεση.
Στην αγάπη που έχουμε δώσει και έχουμε πάρει ανατρέχουμε στις (πραγματικά) δύσκολες στιγμές της ενήλικης ζωής μας.
Και τώρα πάω να φιλήσω τις κόρες μου(όσο ακόμη τις έχω κοντά μου)!
Βάσσια,
αυτό που λες και είναι πολύ σημαντικό νομίζω, ίσως είναι πιο δύσκολο όταν υπαρχουν δυσκολίες όπως γραφεις. Μπραβο! Για μενα και μόνο αυτό θα ήταν ωραίο να θελουμε οι γονείς για τα παιδια μας, να σκεφτονται και τελικά να ζουν ευτυχισμενοι μακριά μας, να μην μας χρειαζονται, να τα βγαζουν περα, που λεμε.
Καλό βραδυ!
Ιωάννα μου,
δεν είμαι σίγουρη.
Αυτή η πολλή αγαπη πολλοί γονείς δεν καταλαβαίνουν πότε γίνεται θηλειά. Τα όρια είναι δυσδιακριτα πολλές φορες, και καμια φορα ο τρίτος παρατηρητης βοηθαει να το καταλαβουμε. Θυμασαι τον ορισμό που δίνει για το μπαστούνι ο Σαβατερ. Η "πολλή αγαπη", που όλα θελει να τα προλαβαίνει, όλα να τα εχει υπό έλεγχο κτλ δεν βοηθαει τα παιδια να μπορούν να παθουν, να μαθουν, να περπατησουν στα δυο τους πόδια, να ζήσουν χωρίς μπαστούνι, χωρίς εμάς.
Από την άλλη ποτε δε σταματας να φιλάς και βεβαια να αγκαλιάζεις αλλα με τον τρόπο της ηλικίας τους καθε φορα. Έτσι κι αλλιώς και τα ίδια μας το λενε με τον τρόπο τους, πότε το παρακάνουμε, αν δεν τα εχουμε, ελπίζω, ήδη κολλήσει επανω μας. Τελικά, τωρα το σκεφτομαι, τα παιδια δεν κολλάνε μόνα τους πανω μας, εμείς τα κανουμε να κολλάνε, ετσι νομίζω.
Όταν εχεις χρόνο δες αυτό, το είδα σήμερα, εχει πολύ ενδιαφερον:http://video.google.com/videoplay?docid=-8459266136242057768#
Φιλιά!
Αναστασία καλησπέρα,
Πολύ φοβάμαι ότι η φίλη σου έχει δίκιο.Για μένα η υπερπροστασία βρίσκεται πολύ κοντά στην αδιαφορία.Αν το σκεφτούμε,όταν αδιαφορεί κανείς για το παιδί του,δεν τον απασχολεί τι ανάγκες έχει(το ίδιο).Στην υπερπροστάσία...πάλι δεν σκέφτεται το παιδί του,γιατί το ξεχνάει,στην προσπάθεια να καλύψει διάφορες ενοχές,να προλάβει τα κακώς κείμενα..,να εισπράξει τρυφερότητα που ενδεχομένως στερήθηκε,όντας παιδί!Μήπως να τα αφήσουμε να μας δείξουν αυτά τις ανάγκες τους,έτσι καθώς στεκόμαστε εκεί δίπλα?Μια μέρα προσπαθώντας να πείσω την κόρη μου να κυνηγήσει το όνειρό της,με αποστόμωσε λέγοντας:"ναι μαμά μου αλλά αυτό είναι το δικό σου όνειρο!"
Αφηρημένη..συνεπαρμένη..
Ελένη Π.
Καλό Σ.Κ.
Ελένη Π.,
χα, χα, κατι παρόμοιο μου είπε καποια στιγμή και ο δικός μου γιος. Νομίζω πρεπει να καμαρώνουμε αυτή την αποφασιστικότητά τους, τα παιδια μας μεγαλώνουν.
Γενικά, όπως μαλλον σε όλα, τα δύο άκρα, απο τη μια η βιαιότητα και η απανθρωπη αδιαφορία και απο την αλλη η υπερπροστατευτικότητα κατα βαθος μοιαζουν πολύ πιστευω. Εχουν μαλλον το ίδιο αποτελεσμα, ανήμπορα κι ανασφαλή παιδιά, με εναν τρόπο ίσως κακοποιημενα και στις δυο περιπτώσεις.
Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό που λες. Βλέπω τις μαμάδες γύρω μου που μεγαλώνουν πολύ καλομαθημένα παιδιά και αναρωτιέμαι τι ενήλικες θα γίνουν.
Και κυρίως σκέφτομαι τους άντρες.
Προχτές το 8άχρονο αγόρι μιας συναδέλφου μου είπε: "Η Μενεγάκη έχει κάνει μπότοξ".
Κόντεψα να πνιγώ. Πως ήξερε τη Μενεγάκη, το μπότοξ και τι τον ένοιαζε;
Αναστασία(;) καλημέρα!
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση, είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι τα τελευταία 8 χρόνια καθημερινά. Όχι αυτό ειδικά αλλά η διαπαιδαγώγηση των παιδιών εν γένει.
Σίγουρα θα ανεβάσω και ανάρτηση γι' αυτό.
Είμαι φαν του attachment parenting συνεπώς πιστεύω ότι η υγιής προσκόλληση του παιδιού στη μητέρα στα πρώτα χρόνια της ζωής του, το εξοπλίζει συναισθηματικά και του παρέχει την ασφάλεια που χρειάζεται για να συνεχίζει αυτόνομο τη ζωή του.
Θα ήθελα κι εγώ να σημειώσω πως δεν πρέπει να συγχέεται η παροχή στοργής στα παιδιά με τη μορφή αγκαλιάς, φιλιών κλπ. με την γονεϊκή παρεμβατικότητα που ευνουχίζει το μυαλό και την ψυχή ενός παιδιού.
Νομίζω το καλύτερο είναι ο γονιός να ακολουθεί το ίδιο το παιδί και να του παρέχει αυτό που ζητάει τη δεδομένη στιγμή (συναισθηματικά εννοώ). Έτσι ούτε το παραμελεί ούτε το πνίγει.
Δυστυχώς ορισμένοι γονείς αγωνίζονται σκληρά για τη νοημοσύνη των παιδιών τους (iq) παραμελώντας την σημαντικότερη παράμετρο για την υγιή ψυχική τους εξέλιξη που είναι η συναισθηματική νοημοσύνη.
Τελευταία δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στο θέμα αυτό και υπάρχει σημαντική βιβλιογραφία. Ένα πολύ καλό βιβλίο, γραμμένο απλά και κατανοητά, που προσεγγίζει με σεβασμό τον ψυχικό κόσμο του παιδιού είναι το: "Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού" της Izabelle Filliozat που κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους τους γονείς που είναι έτοιμοι να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τη σχέση τους με το παιδί τους. Που θέλουν η σχέση αυτή να είναι βασισμένη όχι στην ισχύ και τον ανταγωνισμό αλλά στον αμοιβαίο σεβασμό και την κατανόηση.
efi,
και πόσο ευτυχισμενοι μπορουν να γινουν και οι ίδιοι και όσοι θα ζουν μαζί τους.
Υπαρχει μεγαλη παρεξηγηση στο θεμα, ποιος είναι καλός γονιός, και σίγουρα δεν μας κανουν καλούς γονιούς οι καλές προθεσεις .
Καλά, αυτό με το μποτοξ και τη Μενεγακη, σημείο των καιρων υποθετω, ό,τι βλεπει μαθαίνει το παιδί κι ό,τι ακούει.
Καλή Κυριακή!
Δήμητρα,
(ναι, Αναστασία, εννοείται)
η ασφαλεια, η αγαπη είναι και για μενα τα ααιτούμενα για να πατας στα πόδια σου όταν μεγαλώσεις. Επίσης οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι εκφρασεις αγαπης, τροφή για την ψυχή μικρών και μεγαλών, μαραίνονται οι ανθθρωποι χωρίς αγκαλιά, ετσι πιστευω. Αλλα το μετρο χρειαζεται, κι αυτό το πιστευω. Και πανω απ'όλα η, ας την πω έτσι, μαγική συνταγή, ό,τι μπορεί το παιδί λόγω της ηλικίας του, πρεπει να το κανει μόνο του, απο το απλό, να φαει, να πιεί, να διαβασει, μεχρι ό,τι αποφασεις αφορούν το ίδιο και πρεπει να εξασκηθεί να τις παίρνει μόνο του, να νιωθει τη δύναμη και την ευθυνη της ελευθερίας. Ό, τι μπορεί να κανει το παιδί δεν το κανουμε εμείς για αυτό. Εγώ δεν το κανω παντα πρεπει να σου αλλα προσπαθώ.
Το βιβλίο θα το διαβασω, με ενδιαφερει πολύ όπως το περιγραφεις,
ευχαριστώ!
Η ανάρτηση σου είναι ακριβώς σαν το βιβλίο που διαβάζω: "Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας" του Καρλ Ονορέ!
Μάλιστα το έχω αναρτήσει και στο δικό μου blog: http://mammael.blogspot.com/2010/07/blog-post_1388.html
Το βιβλίο μιλάει ακριβώς για αυτό: τη νοοτροπία του υπεργονεϊσμού. Όχι όμως από την πλευρά της υπερβολικής αγκαλιάς και αγάπης, που θα συμφωνήσω μαζί σου. Κανείς δεν έπαθε τίποτα από την υπερβολική αγάπη!!! Αλλά αναφέρεται σε γονείς που θέλουν να δημιουργήσουν τα "τέλεια" παιδιά, με τις σουπερ ικανότητες και που δεν ξέρουν τι πάει να πει αποτυχία! Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκεται στα χέρια μου γιατί μου ανοιγει νέους ορίζοντες στο μεγάλωμα των παιδιών μου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους είτε είναι γονείς είτε όχι. Ας αφήσουμε τα παιδιά να ανθίσουν μόνα τους δίνοντας τους απλώς λίγο σπρώξιμο όταν χρειάζεται. Και επίσης αφήστε τα παιδιά ελεύθερα να παίξουν. Είναι πολύ σημαντικό για αυτά! Καλό καλοκαίρι σε όλους.
mamma el,
καλώς ήρθες!
Είναι τόσο μεγάλο θέμα αυτό! Θελουμε ευτυχισμένα και αυτόνομα παιδιά; ή προτιμάμε να κανουν αυτα που εμείς θελουμε να κανουν κια όταν εμείς θελουμε να τα κανουν επίσης;
Καμια φορα λεω ότι οι γονείς που δεν είναι ευτυχισμένοι οι ίδιοι, αυτοί είναι οι πιο προβληματικοί τελικά. Τι να πω...
Αν δεν το εχεις υπόψιν σου ρίξε μια ματια εδώ, νομίζω θα σου αρεσει πολύ: http://kalimera958fm.blogspot.com/2009/06/blog-post_21.html
Σε ευχαριστώ για την βιβλιοπρόταση, θα την αξιοποιήσω δεόντως!
wsex [url=http://www.bootssay.com]ugg sale[/url]
uggs 1 egg bright
losi [url=http://www.bootssay.com]cheap uggs boots[/url]
One of several online resident said:In .I've discovered that my foot are getting to be knock-joint since I constantly have on the lower high quality bootsInch. A internet person who is net name is In .ximenxiaoxiaoInch claimed:InchesI got myself a couple of UGG boots with 10 us dollars recently. Not Long found that my toes will be damage quickly basically don that footwear to walk for just a minor very long timeIn .There surge a lot of queries about boots on the web: Will UGG boots cause some damage to our overall health? Is actually these boots will hurt our legs? I have ordered 8 twos of trainers what should I do now?Now let's read the motive of those trouble taken place first.
amvs [url=http://www.bootssay.com]cheap ugg[/url]
I completely spaced on doing your website last week and this you are my finally. Now i'm so pleased for being completed our challenge. Rachael and I ran into a lot of engineering problems doing this challenge. I felt like each and every notebook we moved received some sort of downside to it. I do think that for the next system we are carrying out a document so it will be an excellent separate from engineering and preferably some of the bugs are going to be labored out by the time we have to use motion picture machine for just a project. I think that Rachael and i also labored as good as jointly. I do think with the following task we are going to almost certainly commence to work outside of category sooner than we does within this one. I also assume we should try to do much more particular person operate since we misused a substantial amount of time wanting to view the films jointly. The podcast ended up okay we have actually in a hurry to eliminate the contract therefore i feel we all know for the next time to deal with our time far better. This can be a finished product:
hermes replicaKelly Hermes Handbags ynao hermes bags2013 Hermes Handbags jviz
Δημοσίευση σχολίου