Όπως πριν και αλλιώς

Ξυπνάς στις 5, στις 6 και δεν είναι όπως πριν. Άλλαξε η ώρα, άλλαξε και το φως στο πρωινό ξύπνημα. Τα πουλιά κρυμμένα στα κλαδιά της ελιάς τρελλάθηκαν στο τραγούδι. Το τσάι έτοιμο. Είναι μια ωραία διαδικασία η προετοιμασία του τσαγιού. Είναι κι αυτός ίσως ένας λόγος αυτής μου της αδυναμίας. Μια κούπα και στο μπαλκόνι να πω καλημέρα. "Βγες στο μπαλκόνι να δεις". Μ'αρεσει να το κάνω αυτό κάθε πρωί. Ο ουρανός σοβαρός και γκρίζος. Είτε βρέξει, είτε όχι, πάλι παραπονεμένοι θα είμαστε. Σιγά μην είναι ο καιρός το πρόβλημά μας. Είναι μέρες που στο μυαλό μου γυρίζει η Δίκοπη Ζωή με τον Μεράντζα. Σήμερα από το πρωί άλλο τραγούδι ήρθε να κάνει κατάληψη. Κι αυτό του Θάνου Μικρούτσικου, τα λόγια του Οδυσσέα Ιωάννου, της Δίκοπης Ζωής του Μάνου Ελευθερίου. "Είσαι το πρόβλημα και η λύση, και το μαχαίρι και η πληγή"

Κατεβαίνω στη δουλειά. Παραξενη μέρα η σημερινή. Στέκεται αμήχανη στριμωγμένη καθώς είναι αναμεσα στην χθεσινή, για μας στη Θεσσαλονίκη, αργία και την αυριανή εθνική επέτειο και αργία επίσης. Είχε κίνηση το πρωί, παραδοξο θα πεις αφού όλοι έχουν φύγει, περνούσε όμως απο το κέντρο η ολυμπιακή φλόγα, έτσι εξηγείται.
Μου έλεγε σήμερα το μεσημέρι στο τηλέφωνο η Αναστασία πως είναι έξω απο το Μουσείο της Ακρόπολης, βρεχει, αλλα είναι πολύ ωραία. Κατέβηκε, είδε παραστασεις, άντε, ελα την Παρασκευή να σου πω. Σε ζηλευω της είπα. Τι ζηλεύεις; θα μου έλεγε η Μαίρη, που μπορεί και να διαβαζει τώρα αυτα που γράφω στο μωβ σπίτι με το ωραίο μπαλκόνι, απλά, έλα. Μήνες μου το λεει, νομίζω ότι τώρα μπορώ. Μάλλον τον άλλο μήνα θα το αποφασίσω, εκτός αν τελικά πάω πιο βόρεια. Λες, Ελένη; Έλα, μαζεψου, μου λεει μια φωνή μέσα μου, έχεις τόσες υποχρεώσεις, τόσα πραγματα εδώ, πότε θα προλάβεις; Θα προλάβω, όλα θα τα προλάβω...
Στο μεταξύ βιάστηκα να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές μου στο μπαλκόνι, οι αθεόβοβες πέταξαν και κλαδιά και φύλλα και λουλούδια. Του Αη Δημήτρη χθες και είναι η πρώτη χρονιά που δεν αγόρασα χρυσάνθεμα, Παπίτσα βοηθα να επανορθώσω, αφού πρώτα βέβαια συνέλθεις όταν δεις πόσο ...συγκλονιστικά ξέρω να κλαδεύω τριανταφυλλιές. Να έρθουν και τα χαλιά, να μπει ο χειμώνας σιγά σιγά.
Ξεκίνησε η Μποφίλιου στο Όριεντ, τις Δευτέρες, θελω να πάω. Μ'αρεσει πώς τραγουδάει, με την ψυχή της.



Ομως, ας μην σκέφτομαι τα πιο μακρινά έχω άλλα για την ώρα και μάλιστα πολλά και επείγοντα απο αύριο κιόλας.Και μαζί με όλα τα άλλα, στο blog να ανεβάσω οπωσδήποτε τις ζωγραφιές των παιδιών μετα την επίσκεψη στην έκθεση του Μιρό.