Οκτώβριος ήρθε...

Καλό μήνα! Οκτώβριος από σήμερα. Πρώτη μέρα του. Μου αρέσει αυτός ο μήνας. Τον έναν λόγο που μου αρέσει να στον πω. Τον Σεπτέμβριο ξεκινάνε όλα. Στα χαμένα, μπερδεύομαι, οργανώνω, προσπαθώ, σαν μια παράσταση στην πρεμιέρα και λίγο μετά. Μαθαίνω την καινούρια σκηνή, πατάω τα βήματα σιγά σιγά μετά με φόρα, τον παίρνω τον αέρα, θέλει λίγο χρόνο. Είναι κάτι στιγμές που λες «τι μέρα είναι, τι ώρα είναι και ποια χρονιά…», μετά μαθαίνω. Κάθε μέρα έχει τις ώρες και τις δραστηριότητές της, τα προγράμματα μπαίνουν με μαγνητάκια στο ψυγείο, κάνεις υπομονή και όλα στρώνουν. Αυτός είναι ο Οκτώβρης.

Το σκέφτομαι πολλά χρόνια. Δεν ήμουν ποτέ του ξενυχτιού, έτσι κι αλλιώς. Άνθρωπος που δεν πίνει, δεν καπνίζει, κλασικός ξενέρωτος τύπος, δεν μου αρέσει να ξενυχτάω. Επίσης μου αρέσει να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί. Σήμερα που σηκώθηκα στις 6 χωρίς ξυπνητήρι, χάρηκα πάρα πολύ. Ήμουν πολύ ζορισμένη καιρό τώρα και δυσκολευόμουν στο πρωινό ξύπνημα, σήμερα όμως σαν να βρήκα, επιτέλους, το ρυθμό μου.
Επειδή λοιπόν, είμαι όπως είμαι, σε κραιπάλη και ξενύχτι δεν θα συναντηθούμε. Σπάνια, μπορεί να συμβεί, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά για μένα. Να έχεις την επιλογή να το κάνεις μια φορά. Να μην πίνεις, αλλά αν χρειαστεί, αν το νιώσεις, να έχεις την πολυτέλεια μια φορά να το κάνεις, να μεθύσεις από χαρά ή από λύπη. Τέλος πάντων, σταματάω εδώ. Τι είναι αυτό που σκέφτομαι όμως; Ότι θέλω να πηγαίνω σε παραστάσεις, μουσικές και άλλες που ξεκινάνε νωρίς, παρουσιάζουν κάτι ολοκληρωμένο, χαίρεται η ψυχή σου, αφήνεις ό,τι έζησες να βρει τη θέση του μέσα σου, τελειώνουν μια λογική ώρα, επιστρέφεις στο σπίτι, αν είσαι τυχερός κουβεντιάζεις με ένα άνθρωπο αμέσως μετά για αυτό που είδες, άκουσες, κοιμάσαι σχετικά νωρίς, ξυπνάς το πρωί και πας στη δουλειά σου χωρίς το χθεσινό βράδυ να χαλάει όλη την επόμενη μέρα. Αυτό θέλω. Για λίγες φορές το μήνα, το πολύ πολύ. Κάθε μέρα, αποκλείεται, δεν το αντέχω να σου πω την αλήθεια, άσε που αν το κάνεις κάθε μέρα πότε θα δεις τους δικούς σου ανθρώπους; Καλό το έξω αλλά όχι και συνέχεια…
Έτσι ήταν στη συναυλία της Luz Casal πριν από αρκετές μέρες. Ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε νωρίς, παρουσίασε ό,τι είχε, ωραίοι μουσικοί, ωραία τραγούδια , μια ερμηνεύτρια που τραγούδησε με την ψυχή της έστω και σε αντίξοες συνθήκες, το πρόγραμμα τελείωσε νωρίς, μια χαρά.
Έτσι και χθες στο Μέγαρο. «Elisa Monte Dance». Επτά χορευτές με τεχνική, χάρη και συναίσθημα. Μου άρεσε η παράστασή τους. Ειδικά το κομμάτι τους «Volkmann Suite» με τη μουσική του M. Nyman. Ήταν σαν να ζωντάνευε ο πίνακας του Ματίς «ο χορός». Ωραία βραδιά. Και ξεκίνησαν νωρίς, παρουσίασαν τη δουλειά τους, τελείωσε η βραδιά νωρίς.
Ματίς, Ο χορός, 1910, (διαστάσεις 260Χ391 εκ.)

Τα πρωινά, κατεβαίνω τις σκάλες, πριν φύγω από το σπίτι κοιταω στο γραμματοκιβώτιο. Αυτές τις μέρες είναι συνέχεια γεμάτο. Φάκελοι υποψήφιων βουλευτών, λογαριασμοί, διαφημιστικά. Για μια στιγμή κάνω την σκέψη να πετάξω τα διαφημιστικά στην ανακύκλωση και να στείλω τους λογαριασμούς στους υποψηφιους…
Τι στο καλό, όλο «μαζί είμαστε», «μαζί θα συνεχίσουμε», «πλάι-πλάι» και στο τέλος μόνη μου πληρώνω τους λογαριασμούς, μη σου πω και το λογαριασμό…
Μετά σοβαρεύομαι, βάζω τους λογαριασμούς στην τσάντα, υπολογίζω πότε θα πληρωθώ, άρα πότε θα πληρωθούν κι αυτοί. Μόνο τα διαφημιστικά πετάω στην ανακύκλωση όπως παίρνω το δρόμο για τη δουλειά. Σβήνω όλα τα μηνύματα από το κινητό μου, δεν έχουν το θεό τους, στέλνουν αβέρτα – κουβέρτα, ό,τι ώρα νάναι, μηνύματα για να τους ψηφίσω, να σταθώ δίπλα τους...
Το αποκορύφωμα χθες, απόγευμα πηγαίνω να πάρω τη μικρή από το βόλεϊ, κτυπάει το κινητό.
Παρακαλώ,εγώ, καλησπέρα, εκείνη, είμαστε από το γραφείο του κ. τάδε. Μάλιστα. Θα θέλαμε αν σας πούμε ό,τι έχετε ευχαρίστηση για τον κ. τάδε. Στέκομαι, κολώνα. Συγγνώμη, τι εννοείτε, ρωτάω, άλλα μέσα μου η κυρία υπομονή την κάνει με μικρά βηματάκια και κάτι θέλει να γελάσει δυνατά. Ε, να, αν μπορείτε να τον σταυρώσετε και αυτόν, θα τον σταυρώσετε, έτσι δεν είναι; Αχ, τι να της πω, κι αυτή μια δουλειά κάνει.
Μα το καλύτερο είναι στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Εκεί στα spam mail, ανακατεύονται ο «υπουργός πετρελαίων από τη Νιγηρία» που μου υπόσχεται μια αμύθητη περιουσία, οι διαφημίσεις Viagra, τα κορίτσια που ρωτάνε αν κάποιος θέλει να τα δει γυμνά, σεμνά το λέω, και τα νέα των υποψήφιων βουλευτών. Τόσο καλά… Ωραία παρέα κάνουν…
Να σου πω την αλήθεια κάποιων την ενημέρωση θέλω να την διαβάζω, τους θεωρώ σοβαρούς ανθρώπους, τα mail τους τα στέλνω στα εισερχόμενα για να τα διαβάσω μετά, αλλά οι περισσότεροι είναι για τα πανηγύρια, και συγγνώμη, αδικώ πολύ τα πανηγύρια.
Άντε να δούμε πάλι τι βουλή θα έχουμε από Δευτέρα. Να έχει και ένα νόημα και να συμφωνείς και να διαφωνείς, γιατί με τα σούργελα τι να διαφωνήσεις;
Γιατί εντάξει, να ψηφίσουμε όλοι το ίδιο κόμμα, δε γίνεται, και ποιος θα το ήθελε δηλαδή να είμαστε όλοι ίδιοι; Αλλά, να ψηφίσουμε τους καλύτερους, δεν μπορούμε; Έντιμους, ικανούς, εργατικούς, σοβαρούς ανθρώπους δεν μπορούμε να βρούμε; Λες να μην μπορούμε; Πάλι λες να ψηφίζουμε όποιον πιο πολύ μας μοιάζει στον καθρέφτη;

Υ.Γ. Η Εύα χθες μου προώθησε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα του Νώντα που είχε και αυτό το απόσπασμα:
<<...Ελπίζω όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματος των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της... >>
(Ιωάννης Καποδίστριας Κυβερνήτης της Ελλάδαςπρος την Δ' Εθνοσυνέλευση)

Υ.Γ.2 Η Μαρία μου ζήτησε το πρόγραμμα του 11oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας Κιλκίς.
Μαρία, και το πρόγραμμα και επιπλέον πληροφορίες θα βρεις στην ιστοσελίδα του φεστιβαλ: www.kilkis-festival.gr.