Ο έρωτας είναι…

Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να το πιστεύεις. Στην αρχή λες αποκλείεται. Εγώ θα γίνω αλλιώς. Αγαπάς. Όλο σου το είναι ερωτευμένο. Με την αγάπη σου. Την μοναδική για σένα. Το αγαπημένο σου πρόσωπο όλος ο κόσμος. Η δύναμή σου, η λαχτάρα και ο πόθος σου, το νόημα της ζωής σου. Το λες, το δείχνεις. Γίνεσαι το καλύτερο που βλέπεις στα αγαπημένα μάτια. Θέλεις να ζεις, να δημιουργείς, να μοιράζεσαι, να κάνεις τα δύο ένα και το ένα δύο. Όλο σου το είναι ερωτευμένο. Ερωτευμένο και με την ορμή της ζωής. Με αυτό που σου λέει τόλμα. Εκεί και σε αυτό που αγαπάς. Έτσι να ζείς, έτσι να προχωράς σε όλα, να είσαι εσύ ολόκληρος με ό,τι καταπιάνεσαι.
Περνάει ο καιρός. Γύρω άνθρωποι κουρασμένοι. Ανικανοποίητοι. Γκρινιάρηδες. Δε γελάνε, μιλάνε. Δε μιλάνε, σωπαίνουν. Και πάνε. Μόνοι. Στη δουλειά. Στο σπίτι. Γρήγορα. Κατεβασμένα μούτρα. Γκρινιάζουν. Μουρμουρίζουν. Ελέγχουν. Όλα φταίνε. Βαριούνται. Ένα κουκούτσι φτύνουν οι λέξεις τους.
Και τι; Έτσι είναι όλοι, σου λένε. Αμίλητοι στον καναπέ. Πιζάμες. Παλιές φόρμες. Βαρεμάρα. Απέναντι η τηλεόραση. Ο έρωτας δε μένει πια εδώ. Η ζωή είναι αλλού.
Έτσι είναι όλοι, σου ξαναλένε. Κοίτα γύρω σου. Πού ζεις; Δεν βλέπεις πώς ζουν όλοι; Ποιος μπορεί να είναι ερωτευμένος μετά από χρόνια πολλά; Περνάει ο έρωτας. Αλλά δεν πειράζει. Αυτό είναι το κανονικό. Δε λένε "αυτό είναι το συνηθισμένο". Αυτό είναι το κανονικό, δηλαδή το φυσιολογικό, λένε. Και συμπληρώνουν, ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα, όταν περάσει ο καιρός γίνεται ενδιαφέρον, αγάπη, εκτίμηση, συνήθεια και άλλα… Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να το πιστεύεις.

Και μετά διαβάζεις. Ετών 104. Ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Εμμανουήλ Κριαράς. Στην δημοσιογράφο Βίκυ Χαρισοπούλου. Στα ΝΕΑ.

«Ερωτεύτηκα πολύ.
Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος.
Με την κυριολεξία του όρου.
Με συγκίνηση», λέει ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς
«Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό - πνευματικό έρωτα προς τη- τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία.»
«Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι... πέτρα...»
«Κρατώ ακόμα ψήγματα έρωτα και προς τη μνήμη της γυναίκας μου και προς την εργασία. Ζω. Νιώθω. Εργάζομαι ακόμα, αλλά με δυσκολία. Δεν δίδει η ζωή χωρίς έρωτα - ευτυχία…»

Λέει κι άλλα σημαντικά ο καθηγητής. Κι άλλες φορές έχει μιλήσει στη Βίκυ Χαρισοπούλου. Είναι μια σπουδαία δημοσιογράφος. Την θαυμάζω και την εκτιμώ πολύ.
Η τελευταία της ερώτηση σε αυτή τη συνέντευξη,
«Τι να κάνουμε; Εκατό και πλέον χρόνια μετά (ο Β. Ι. Λένιν έθεσε το ερώτημα το 1902 στο ομότιτλο βιβλίο του);»
Και η απάντηση: «Οι Σπαρτιάτες το έθεσαν λακωνικότερα όλων το 410 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Κυζίκου. «Έρρει τα κάλα, Μίνδαρος απεσύα, Πεινώντι τώνδρες, Απορίομες τι χρη δραν». (Καταστράφηκαν τα πλοία. Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Οι άνδρες πεινούν. Απορούμε τι πρέπει να πράξουμε.) Να υπομένουμε. Μια λύση είναι εσείς να μιλάτε. Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε... Και να πληροφορείτε σωστά. Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι... Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα καθημερινά και μάλιστα εμβριθώς δυο, τρεις εφημερίδες. Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα... Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού...»

Υ.Γ. Της Κωνσταντινιάς που έδωσε την αφορμή.