Περπατώντας

(η φωτογραφία είναι από εδώ / Helsinki, Finland)

"Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις..."
Δεν έχω βαρεθεί ακόμα να κάνω αυτήν την σκέψη και να πολλαπλασιάζω στο μυαλό μου αμέσως μετά, πολλά χρόνια τώρα. Πόσα χρόνια, πόσους ανθρώπους και πόσες ιστορίες κουβάλησε αυτό το ασανσέρ… πόσες φορές, τόσο επί τόσο επί τόσο μετά, να ο αριθμός. Σαν πρωινή συνήθεια μαθηματικής εξάσκησης. «Να μου γελάς», η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ακούω στα ακουστικά, ραδιόφωνο στο κινητό. Κλείνω τα μάτια. Βγαίνω από το σπίτι.
Κοιτάω αφηρημένα, από συνήθεια, κανονικό μπορεί να μην είναι πάντως μου αρεσει, αριθμούς που βλέπω τυχαία γύρω και κάνω προσθέσεις, αφαιρέσεις, υπολογίζω αναλογίες, συμμετρίες. Νομίζω μου λείπουν τα μαθηματικά. Για αυτό το κάνω. Έχω την ανάγκη τους. Κοίτα να δεις που δεν ήταν τελικά μαθητική διεκπεραίωση η ιστορία μου μαζί τους.
Περπατώ στον γνωστό δρόμο. Φτάνω στην στάση. Γιατί να περιμένω. Ξεκινώ με τα πόδια. Θεσσαλονίκη. Μπορείς να πας και πεζή, αν θες. Απομακρύνομαι από τη στάση «αχ πες μου πού να πάω», λέει το τραγούδι. Έξω από το φωτοτυπάδικο της γειτονιάς, μια πλαστική σακούλα πεταμένη κάτω, σκορπισμένα δαμάσκηνα, σαν μπάλες μπιλιάρδου σε τυχαίο σχηματισμό, δυο έμειναν μέσα στην παρατημένη σακούλα, ποιος ξέρει από ποιον, ποιος ξέρει γιατί. Κάτι έγινε . Πάντα κάτι γίνεται. Και τώρα που τα βλέπω κάτι άλλο γίνεται κάπου αλλού.
Λίγο πιο κάτω, μόλις περνάω το δρόμο που είναι το σπίτι της Ουρανίας – αχ, φιλεναδα, μου λείπεις…στείλε μου τη συνταγή των γερμανικών μπισκότων να θυμηθώ που πέρσι τα φτιαχναμε μαζί…- δεξιά σε ένα τυροπιταδικο πίνουν καφέ οι μαμαδες που άφησαν τα παιδιά στο σχολείο. Το κάνουν κάθε πρωί. Πριν βγω στον επόμενο δρόμο ακούω έναν παππούλη να λέει «κούκλα, σαν γερμανικό… κάπως το είπε, πώς το είπε ντε…τάγμα νομίζω, κάνουν οι μπότες σου». Έχει χιούμορ ο παππούς, πειρακτικά και γελώντας το είπε, και δίκιο επίσης, έχει. Κούτσα-κούτσα πήγαινε, γέλασα. Να θυμηθώ να αλλάξω τακούνια, μην κοψοχολιάσω κι άλλον άνθρωπο.
«Δυο σπίρτα που 'μειναν στις νύχτας το κουτί…», παίζει στο ραδιόφωνο.
Ανοίγω το βήμα. Δεν έχει κίνηση σήμερα. Περνάει το λεωφορείο όταν φτάνω στην επόμενη στάση. Μια χαρά είναι με τα πόδια. Το βλέπω να έρχεται γεμάτο κόσμο, το ακούω να έρχεται αγκομαχώντας. Ένα ζευγάρι περνάει αγκαλιασμένο. Κοντεύω στο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Η διχάλα του νοσοκομείου, βαρετό σημείο διαδρομής, φανάρια, σταματημένα αυτοκίνητα.
Αριστερα ενα συνεργείο δουλευει εντατικά, ανακαινίζει ενα μεγαλο καταστημα. Είναι περίεργο, περπαταω μόνη αλλά καμιά φορα νιώθω ότι κάποιος με αγκαλιάζει απο τους ώμους. Μόνο με δυο ανθρώπους το έχω νιώσει αυτό στη ζωή μου. Περνάω από τον Ευκλείδη. Σαν πολλά τα μαζεμενα παιδιά απ' έξω. Λες να ετοιμάζουν κατάληψη; Ένα νοσοκομείο ακόμα, και στρίβω στην Στρατού. Κάποτε Λεωφόρος, σκέψου πώς ήταν τότε οι δρόμοι, τώρα μόνο στα χαρτια λεωφόρος Στρατού, μποτιλιαρισμένη μόνιμα.
Σχεδόν φτάνω στο ραδιόφωνο. Σκέφτομαι ποιο να είναι το πρώτο τραγούδι της εκπομπή. Το σιγοτραγουδάω. Δεν έμαθα ποτέ να σφυρίζω. Κρίμα.
Μια ηχολήπτρια κάποτε πριν χρόνια στον Ανατολικό ήμουν τότε μου είχε πει, δεν ξερω πώς το κάνεις, όταν ανάβει το φως για να πεις την πρωτη ατακα στο μικρόφωνο χαμογελάς. Δεν το κάνω, γίνεται. Ευτυχώς. Δεν με πιστεύεις που σου λέω πώς είναι στην εκπομπή; Νομίζεις μόνο εσύ νιώθεις την αγκαλιά;
Τρεχάλα μετα την εκπομπή. Δυο συνεντεύξεις σήμερα αμέσως μετα, η μία μετα την άλλη. Ξεκινώ για την πρωτη. Χαζεύω τη θάλασσα. Το τραγούδι στα ακουστικά λεει για το «ρεφρέν της καρδιάς» και «τα τραγούδια που ν’ αντέξεις δεν μπορείς». Πάω λίγο πιο αργά απ’όσο θα έπρεπε. Αλλα δεν πειράζει. Χαζεύω λίγο, η πολυτελεια των λίγων λεπτών που καμιά φορα είναι σαν να είναι ώρες. Όπως μου έλεγε ο Χουάνχο για τους Artcirq που ήρθαν από τον παγωμένο Καναδά για το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας Κιλκίς, χθες το μεσημέρι κουρασμένοι κοιμήθηκαν για δέκα λεπτά και ξεκουράστηκαν. Πού κοιμήθηκαν; τον ρώτησα, ήξερα ότι όλη τη μέρα ήταν στην πόλη, σε δουλειές, ήρθαν και στο ραδιόφωνο στην εκπομπή της Ελένης και του Θανάση, μετα στο δρόμο, σε κίνηση. Στο παρκο, στο γρασίδι, μου είπε, ξεκουραστηκαν στη γη. Άλλοι άνθρωποι. Ωραίοι άνθρωποι. Το απόγευμα ρωτούσα τον Γκιγιώμ πού είναι το μικρό νησί που μένουν στον αρκτικό κύκλο. Μου έδειξε. Με ένα μολύβι έγραψε μια τελίτσα στο χάρτη, ψηλά, ψηλά, εκεί που ο χάρτης ασπριζε. Και πόσο κρύο έχει; 60 βαθμούς μου είπε. Κάτσε, τι θα πει εξήντα βαθμούς; Αναπνέεις και παγώνει η ανάσα σου; Ναι, μου λεει γελώντας, και η ανασα και ο αερας που ξεφυσάς από τη μύτη. Εδώ για αυτούς έχει ζέστη, πολλή, αφόρητη ζέστη. Το βραδυ κοιμούνται με τον ανεμιστήρα να τους φυσα. Παίζω λίγο με τη Λούνα, το μωρό μιας κοπέλας από την ομάδα. Γελάει που την στριφογυρίζω, λέμε τα «δικά μας», όλα τα μωρουδίστικα ίδια είναι, και στους ινουίτ και στα πιο ζεστα μέρη, όπως εδώ. Μόνο που τώρα για μενα για σενα στην παραλία δεν είναι ακριβώς ζεστα. Φυσαει πολύ. Τα κύματα χορευουν. Με ζαλίζει να τα βλέπω. Το βλέμμα παει στα δεντρα.. Θυμάμαι «πού τρέχει το βλέμμα», πάλι τραγούδι. Φτάνω, ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλοπάτια. Αν το μυαλό είναι δρόμοι, θαλαμοι και ρυάκια, τι κυλαει κάθε μέρα εκεί, τι τρεχει με χιλια, τι ξεκουράζεται και τι χαζολογάει… Τελειώνει. Κατεβαίνω τα ίδια σκαλοπάτια.
«Μη με ρωτάς», παίζει το ραδιόφωνο. Ο αέρας δεν αστειεύεται. Περνάω από το νέο πάρκο της παραλίας. Στα παγκάκια άνθρωποι μόνοι, ζευγάρια κάθονται. Οι μόνοι κοιτανε τη θάλασσα. Τα ζευγάρια κοιτανε ο ενας τον άλλον. Ένας, δυο τρεχουν. Δεν είναι εύκολο, ο άνεμος κόντρα. Με χαιρετανε, ανταποδίδω, χαμογελαμε. Πάρκο της μνήμης, διαβάζω βιαστικά. Ό,τι σε σώζει κι ότι σε στέλνει καμιά ή πολλές φορές στην κόλαση. Η μνήμη. Κοίτα να δεις. Σαν πέρσι, φθινόπωρο, στην παραλία ξανά. Ο αέρας φυσούσε πολύ και τότε. Ανακάτευε τα μαλλιά, σχεδόν στη θάλασσα με πάει και τώρα με φόρα. Άλλο τραγούδι παίζει το ραδιόφωνο, άλλο φέρνει εκείνος. Καλά κάνει. Αφού ξέρει να νικάει.
Τελειώνει κι αυτή η συνέντευξη. Ανεβαίνω για το σπίτι. Παραλία κοφτά επάνω. Ευκαιρία να πάω από δρόμους που δεν ξέρω. Έτσι δεν θα βαρεθώ.
Στο δρόμο, ένα πέρασμα από το σούπερ μάρκετ. Οκ, τα βασικά τα θυμάμαι. Στεκομαι σε ένα διαδρομο, να παρει…ξεχασα τι ήθελα να παρω από δω. Δεν θυμάμαι. Ο καλός μου άγγελος έχει ασπρα μαλλιά, είναι λίγο πιο κοντή από μένα, χαμογελάει γλυκά και μου λεει «αχ, κορίτσι μου, μπορείς να μου δώσεις αυτό το μαλακτικό που είναι εκεί ψηλά;» Αυτό είναι! Σηκώσω το χερι πιανω δυο μπουκάλια, ένα στο καλάθι της γλυκιάς κυρίας, ένα στο δικό μου. Της χαμογελάω, μου λέει ευχαριστώ, παρακαλώ της απαντώ, εντάξει τα πήρα όσα ήθελα για σήμερα. «Έχω άνθρωπο…». Σπίτι, τώρα.
Φαγητό στα παιδιά, τύψεις που βλέπω το σπίτι στο μαύρο του το χάλι, πότε θα προλάβω να το καθαρίσω, «ποτέ» λεει η κακιά μεσα μου, να την πνίξω θελω, σιγά και μη, αυτό έπρεπε να το κάνω πριν πολλά χρόνια, τώρα είναι αργά, θεριεψε η άτιμη.
«Σαββίνα δεν μπορώ να διαβασω ακούγοντας Χάνα Μοντάνα». «Ναι, με τα ελληνικά σου δεν πειράζει, στο τέλος θα ακούς και Χατζηγιαννη, όπως πας. Εγώ πώς διαβαζω με μουσική, εσύ γιατί δεν μπορείς;» Θελω να της πω ότι μια χαρα μπορώ, έτσι ακριβώς διάβαζα κι όταν έδινα για το πανεπιστήμιο, μην της το πείτε, καηκα, αλλά να, αφού εγινα μαμά, μήπως να μην την αφήνω να διαβάζει αυτή με μουσικη, να είμαι σοβαρή, καλή μαμά, πώς το λένε…δεν της λεω αυτό βέβαια, κράτα χαρακτήρα, μόνο «ρε πουλάκι μου χαμηλωσέ το λίγο», το χαμηλώνει και προσπαθώ να γραψω τις ασκήσεις των γαλλικών.
Βγαίνουμε μαζί, περπατάμε μέχρι τη σχολή του μπαλέτου της, λέμε η μια στην άλλη καλό μάθημα –σου είπα ότι με ελέγχει πώς τα πάω και τι μαθαίνω; «τι έμαθες σήμερα μαμά;», «ε, πολλά πράγματα, πού να στα λέω τώρα…» για να αποφύγω, σιγά και μη…- κουμπώνω την καμπαρτίνα, δένω τη ζώνη, σαν να έχει πιο πολύ κρύο, είναι και το έξω είναι και το μέσα, άστα να πάνε, και παίρνω το δρόμο για το Γαλλικό Ινστιτούτο. Μου έρχεται κι αλλο τραγούδι στο μυαλό.


Υ.Γ. Την Κυριακή, τα βήματά μας θα μας οδηγήσουν στο Τελλόγλειο, στην έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα" Αυριο θα ανεβασω μια ξεχωριστή αναρτηση για τη έκθεση, σήμερα όμως, εεπιδή πολλοί το ζητήσατε, για να τσεκάρετε, ας γραψω τα ονόματα όσων έχουν δηλώσει συμμετοχή. Ευτυχώς, τώρα έχουμε και την εμπειρία, σε τόσες ξεναγήσεις έχουμε παει, αυτοοργανώνεστε κιόλας σε μικρές ομάδες. Έτσι λοιπόν ο καθενας απο σας ξέρει για πόσα άτομα έχει δηλώσει συμμετοχή, τόσα έχω υπολογίσει, αν διαβασετε το όνομα σας ισχύει για όσα άτομα δηλώσατε.
Ονόματα και αύριο τα ξαναλέμε. Νίκα, Γκρέτση, Αλεξίου, Μίγγα, Ιωαννίδης, Μουστακα, Καλπατζίδης, Βυζοβίτου, Παπαγεωργίου, Γρούτκα, Καραουλάνη, Ταφίδου, Τζαγκαλίδου, Δορυφόρου-Βρουλλής, Διαμαντίδου, Βουμβουράκη, Σιδηροπούλου, Ρήγα, Χρυσουλίδου, Ιωαννίδου, Συροπούλου, Βουλγαρίδου, Παντση,Σπυροπούλου, Μουρσελά, Ηπειρώτη, Καλαφατης, Παπαδοπούλου Αρτεμις, Αϊβαζοπούλου, Μαυρίδου, Μαλλιαρα, Κωνσταντινίδου, Λώτου, Πολυμενοπούλου, Ζωγράφου, Κρεμμύδας,Μουσούλη, Ντόντση, Τραντακη, Παπαδοπούλου Ελ., Μπάρκα, Μωϋσίδου, Δημοτζίκη, Βολιώτου, Παπαδάκη, Ανυφαντακη, Μαχαιρίδου, Κουγιουμτζόγλου, Θεοδοσίου, Βρεντζου, Χριστοφορίδης, Μήλιου, Αναστασοπούλου, Πανταζίδης, Μαλάμη, Βογιατζή, Γκαπράνη,Στεφάνου, Χρυσοχοϊδου, Τσιάντου, Μερέση, Willis, Κυριακίδου, Μαραγκόζη, Λαλάγκα, Κοντοδήμος, Προσφιλίδης, Θεοδωρίδου, Πρασίδου, Μυστακίδου.

Η Χριστίνα Β. με αυτόν τον πίνακα του Μιρό έστειλε την καλημέρα της στην χθεσινή εκπομπή: