Σαββατοκύριακο στο μουσείο (μέρος Β΄)...

Πρωί Κυριακής, 27 Σεπτεμβρίου. Τρίτη μέρα εκδηλώσεων στο πλαίσιο των Ευρωπαικών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Παραμύθια στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στις 11.30.
Μόλις φτάνουμε βλέπουμε την Ντίνα και τον Χρήστο, η Κασσάνδρα και η Νιόβη είναι ήδη κάτω.
Κατεβαίνουμε κι εμείς, η Σαββίνα κι εγώ, προς την αίθουσα εκπαιδευτικών προγραμμάτων, εκεί θα παρουσιάσουν παραμύθια η Ανθή θάνου και ο Παναγιώτης Κούλελης. Ρίχνω ματιές γύρω, ξανά, στον εσωτερικό αίθριο χώρο του μουσείου.

Μπαινουμε στην αίθουσα, είναι ήδη εκεί παιδιά, μαμάδες και μπαμπάδες. Τα παραμύθια ξεκινούν. Η λυγερή και το πουλί τ'αηδόνι, παραμύθια με μάγους, ξόρκια, γενναία παληκάρια και όμορφα κορίτσια.


Οταν η ώρα φτάσει 12.30, έρχεται η ώρα μας να παίξουμε. Παιχνίδι ρόλων στο μουσείο. Το παιχνίδι οργάνωσε η ομάδα Gamecraft (www.gamecraft.gr)
"Θεσσαλονίκη, Βυζαντινή Αυτοκρατορία 999 μ.Χ
Μία ομάδα πολιτών της Θεσσαλονίκης έχει, χωρίς να το γνωρίζει, ραντεβού με το πεπρωμένο της στις 26 Σεπτεμβρίου του 999 μ.Χ.
Απλοί πολίτες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, συναντιούνται μυστικά υπό την αιγίδα ενός ανθρώπου που φαίνεται πως ξέρει πολλά για την προσωπική τους ζωή. Ένα κοινό αντικείμενο που φαίνεται πως η μοίρα έφερε στα χέρια του καθενός από τους συμμετέχοντες, πρόκειται σύντομα να ρίξει όλη την ομάδα μέσα σε ένα κυκεώνα περιπέτειας. Αντιμέτωποι με περίεργα και πολλές φορές παράδοξα συμβάντα οι παίκτες θα πρέπει να αποδείξουν πως μέσα σε κάθε απλό πολίτη κρύβεται ένας ηρωικός χαρακτήρας..."

Ορισμένοι παίκτες είναι χαρισματικοί, χωρίς αμφιβολία. Η ομάδα μας είχε τετοιους παίκτες. Είχαμε όμως και καλούς αφηγητές-οδηγούς στο παιχνίδι.
Ήταν η τρίτη χρονιά που παίζαμε. Ξανασυναντήσαμε τα παιδιά που οργάνωσαν και αυτήν την φορα το παιχνίδι, τώρα είχαν φτιάξει μια νεα ομάδα την gamecraft, ήταν εκεί ο Αλέξανδρος Μυροφορίδης, ο Άλκης Χατζόπουλος, ο Γρηγόρης Αναστασιάδης, ο Ορέστης Ρώσσιος, ο Κώστας Βαλαβάνης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο Αστέριος Ρούπας, ο Αλέξανδρος Γιοβανέλης. Για μια ακόμη χρονιά συναντήσαμε την Αναστασία (Σίσσυ) Καραδημητρίου, αρχιτεκτονα του ΜΒΠ που είχε τον συντονισμό των παικτών. Η καλημεροπαρεα έπαιξε σε τεσσερις ομάδες. Ξεπερνούσαμε κάθε φορα τον προβλεπόμενο αριθμό συμμετοχών αλλα νομίζω ότι αυτό δεν μας εμπόδισε καθόλου να παίξουμε. Τώρα, εντυπώσεις και για το παιχνίδι και για όλες τις εκδηλώσεις του διημέρου στα μουσεία, δικές σας.









Η Άννα Μποζοπούλου απο το Μ.Β.Π. με παίκτες πυ έπαιξαν ήδη και συμπληρώνουν τα ερωτηματολόγια του Μουσείου


Μέλη της ομάδας Gamecraft







Κουρασμένες μπορεί να ήμαστε, τόσες ώρες στο πόδι, αλλα χαμογελάμε ακόμα, αυτό έχει σημασία. Με τη Σίσσυ απο το Μ.Β.Π.

Σαββατοκύριακο στο μουσείο (μέρος Α΄)...

...για την ακρίβεια σε δυο μουσεία. Ευρωπαϊκές Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τα λεγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, καλημεροεξορμήσεις, για μια φορα ακόμη στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Το Σάββατο ξεκινήσαμε στο Βυζαντινό, βρεθήκαμε στις 11 το πρωί. Δεν θα βαρεθώ να το λέω, αυτό το Μουσείο το αγαπώ πολύ. Η σχεση μου με την θρησκεία και τα δόγματα ανύπαρκτη, τι σημασία έχει; Δεν θα με εκανε νομίζω η πίστη στον χριστανισμό να εκτιμήσω περισσότερο αυτό το μουσείο, αυτό το εμπνευσμένο κτίριο του Κυριάκου Κρόκου, αυτήν την μουσειολογική αντίληψη εκθεσης αντικειμένων και προσέγγισής τους. Μπαινω στο μουσείο και όπου κι αν σταθώ χαίρομαι, θαυμάζω, όχι τα χρυσά αριστουργήματα, αυτα νομίζω δεν θα με εντυπωσίαζαν εύκολα, αλλα όλα αυτα που βλέπω σε επίπεδο εκθεμάτων και δηλώνουν μια αληθινή ζωή που ήταν το παρόν των ανθρώπων που έζησαν πριν απο μένα στην ίδια αυτή πόλη. Είναι κι αυτό το κτίριο, γη κι αέρας μαζί... Ό,τι κι αν σου πω πρεπει να μπεις μεσα του για να το νιώσεις.
Μη σε ζαλίζω άλλο όμως. Πάμε στα του Σαββάτου.
Μαζευτήκαμε πολλοί τελικά, γίναμε δύο ομάδες, μας ξενάγησαν δύο αρχαιολογοι, η Αντιγόνη Τζιτζιμπάση και ο Νίκος Μπονόβας.
Η ξενάγησή τους, παρακολούθησα κυρίως την δευτερη ομάδα, λίγο όμως μπήκα και στην πρώτη, μου έμαθε πολλά που δεν ήξερα και αρκετα θέλω να τα ψάξω ακόμη περισσότερο. Η μαγεία, οι μάγοι, η αναφορα που δεν ήξερα για τους μάγους, κάστα των Μηδων, στην Κάθοδο των Μυρίων του Ξενοφώντα, τα φυλακτα και τα ξόρκια, οι κατάδεσμοι...
Οι επιρροές ανατολικών θρησκειών, αιγυπτιακές θεότητες που λατρευονταν στην περιοχή μας στα βυζαντινά χρόνια. Δεν νομίζω ότι ξέρω πολλά για το Βυζάντιο. Άραγε είναι σωστό όταν ταυτίζουμε απόλυτα όλη εκείνη την περίοδο μόνο με τον χριστιανισμό; Δεν ξέρω, η ζωή των ανθρώπων και όσα εκείνα μας άφησαν, σημάδια του πολιτισμού και της καθημερινότητάς τους κάθε φορα με κάνει και αμφιβάλλω για το πόσο δογματική και μονολιθική ήταν εκείνη η ιστορική περίοδος. Πολύ πιο πολυπολιτισμική και εξοικειωμένη με το απο αλλού φερμένο μου φαίνεται, απ'όσο τουλάχιστον μαθαίναμε στα σχολικά βιβλία...
Λίγες φωτογραφίες (τις τραβηξαν η Νιόβη, η Κλαίρη, η Έρι κι εγώ) από την πρωινο-σαββατιάτικη ξενάγησή μας στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης









Περισσότερες φωτογραφίες θα ανεβάσω σε ξεχωριστό φάκελο σε λίγες μέρες, για την ώρα όμως οπωσδήποτε μία φωτογραφία ακόμα, του πιο δυναμικού κομματιού της καλημεροπαρέας τη στιγμή που τα μέλη της γνωρίζουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο το πωλητήριο του Μουσείου


Μετα το Βυζαντινό, πήγαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Μια ανάσα δρόμος, δίπλα είναι τα μουσεία δεν ήταν καθόλου δύσκολο, στη μία είμασταν εκεί και αμέσως ξεκίνησε η περιήγησή μας. Κάποιοι είχαν αποχωρήσει, προστεθηκαν καινούριοι στην παρέα, γίναμε πάλι δυο ομάδες. Με ξεναγούς τον Χρήστο Γκατζόλη και την Μαρία Κοκορότσκου, ξεκινήσαμε απο την αίθουσα της προϊστορίας, περασαμε από την περιοδική έκθεση με τα ευρήματα απο κεχριμπαρι που προέρχονται από την Κάτω Ιταλία, περασαμε όλη την μόνιμη έκθεσή του και στο τελος καταλήξαμε στο ευήκοο αυτί, αυτό είναι απο τα αγαπημένα μου ευρήματα στο αρχαιολογικό μουσείο, της θεάς που ήρθε κι αυτή από αλλού για να ακούει τις επιθυμίες και τις παρακλήσεις των ανθρώπων που είχαν την ανάγκη της. . Περιηγηθήκαμε όλο το Μουσείο, που είναι νομίζω τόσο γνώριμο πια σε πολλούς της καλημεροπαρεας. Στο Αρχαιολογικό εχουμε κάνει τόσες εξαιρετικές περιηγήσεις με την Τζενη Γεωργάκη ώστε νομίζω πως οι περισσότεροι της καλημεροπαρεας ξέρουμε πια αρκετα καλά το μουσείο.
Λίγες φωτογραφίες (από την Νιόβη, την Έρι και λίγες απο μένα)











Αυτα για το Σάββατο λοιπόν... Για τα κυριακάτικα παραμύθια με την Ανθη Θάνου και τον Παναγιώτη Κούλελη και το παιχνίδι ρόλων που παιξαμε με την ομάδα Gamecraft, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, αύριο και λόγια και φωτογραφίες. Για την ώρα, καλή καινούρια εβδομάδα!

Ευρωπαϊκές Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς

Ο θεσμός των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς θεσπίστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1991. Από το 1999, οι Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς διοργανώνονται από κοινού από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως επιστέγασμα, απονέμει κάθε χρόνο το Βραβείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Europa Nostra – για να τιμήσει την αριστεία και την αφοσίωση αρχιτεκτόνων, τεχνικών, πολιτιστικών οργανώσεων, εθελοντών, σχολείων, τοπικών κοινοτήτων και μέσων ενημέρωσης.(παρεμπιπτόντως, φετος στην κατηγορία Education, training and awareness-raising, δράσεις εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης, το μεγάλο βραβείο δόθηκε στην Ελλάδα, στο πρόγραμμα "ΑΕΙΦΟΡΟ ΑΙΓΑΙΟ" της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού - http://www.egaio.gr/)
Η Ελλάδα συμμετέχει στις Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το 1994. Στόχος του θεσμού είναι η συνειδητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας, η ευαισθητοποίηση των ευρωπαίων πολιτών σε θέματα προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς και η διεξαγωγή ενός διαπολιτισμικού διαλόγου μέσα από την ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων κάθε λαού που κατοικεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Κάθε χρόνο, στο τελος του Σεπτέμβρη, μουσεία και μνημεία σε όλη την Ευρώπη αναζητούν πιο άμεσους, ευχάριστους και διασκεδαστικούς τρόπους να προσεγγίσουν το κοινό τους. Εν τελει, το πιο απλό και άμεσο που συμβαίνει είναι οπωσδήποτε το ότι με αφορμή ποικίλες εκδηλώσεις που διοργανώνονται, πολύς κόσμος, ίσως και για πρώτη φορα, μπαινει σε μουσεία, γνωρίζει αλλιώς τα μνημεία και την ιστορία του και με άλλη διάθεση επικοινωνεί μαζί τους.

Για φέτος το θέμα που έχει επιλεγεί στις Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς είναι : "Μάγοι, ξόρκια και φυλακτά: Η μαγεία στον αρχαίο και χριστιανικό κόσμο".

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η ΠαρέαΤηςΚαλημέρας ετοιμαζόμαστε να πάρουμε μέρος σε εκδηλώσεις και δρασεις που διοργανώνουν μουσεία της Θεσσαλονίκης για τον θεσμό.
Έτσι λοιπόν, το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου, στις 11 το πρωί συναντιόμαστε στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού για μια θεματική ξενάγηση σε επιλεγμένα αντικείμενα των συλλογών του μουσείου, το θεμα ειδικά για το συγκεκριμένο μουσείο εξειδικευεται ως εξής: «Μαγεία και θρησκεία: θεοί, άγιοι και δαίμονες». Στη συνέχεια στη 1 το μεσημέρι, θα πραγματοποιήσουμε μια περιήγηση, και αυτή θα είναι ειδικά για μας οργανωμένη, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης σε ευρήματα του μουσείου που αναδεικνύουν τη χρήση της μαγείας στον αρχαίο κόσμο από την προϊστορική μέχρι και τη ρωμαϊκή εποχή.
Την επόμενη μέρα, την Κυριακή 27 Οκτωβρίου, σε συγκεκριμένες ώρες, θα πάρουμε μέρος σε παιχνίδι ρόλων που θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.
Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του παιχνιδιού ρόλων πραγματοποιείται από την GAMECRAFT. Μάλλον θα συναντήσουμε παλιούς μας γνώριμους από τις δύο προηγούμενες χρονιές που παίξαμε ξανά και μείναμε ενθουσιασμένοι, ο Αλέξανδρος παντως, ο Αιγύπτιος από το περσινό μας παιχνίδι θα είναι εκεί, σίγουρα. Οι φίλοι της Καλημέρας θα παίξουμε σε τέσσερα ξεχωριστά γκρουπ, τα οποία έχουν ήδη οργανωθεί, στις 12.30, στις 2, στις 2.30 και στις 3 το μεσημέρι. Κάνοντας μια διασκεδαστική αλλά και εκπαιδευτική περιήγηση στο Μουσείο, ως Βυζαντινοί πολίτες της εποχής, θα λύσουμε γρίφους, θα ανακαλύψουμε κρυμμένα μυστικά σε αντικείμενα, θα συνομιλήσουμε με χαρακτήρες της εποχής.
Τέλος, στο Βυζαντινό Μουσείο, το Σάββατο στις 6.30 το απόγευμα και την Κυριακή στις 11.30 το πρωί, μπορούμε να ακούσουμε αφήγηση λαϊκών παραμυθιών για παιδιά Δημοτικού με την Ανθή Θάνου και συνοδεία ζωντανής μουσικής από τον Παναγιώτη Κούλελη με τίτλο «η Λυγερή και το πουλί τ΄αηδόνι». Αναλυτικά όλο το πρόγραμμα στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού εδώ: http://www.mbp.gr/html/gr/nea_programma.htm.

Η είσοδος στα μουσεία θα είναι ελευθερη όλο το Σαββατοκύριακο.
Αναλυτικό πρόγραμμα για αντίστοιχες εκδηλώσεις που διοργανώνονται σε όλη τη Ελλάδα μπορείτε να βρείτε σε αυτήν την διευθυνση: http://ec.europa.eu/ellada/news/news/20090922_heritage_day_el.htm

"Κλάψε, κλάψε καημένη Γκόλφω..."

Ήταν πολύ ωραία στο Μουσείο την Κυριακή, έρχονται κι άλλα ωραία τα ερχόμενα Σαββατοκύριακα, κανονικά για αυτα πρεπει να σας γράψω... αύριο όμως....να ανεβασω και φωτογραφίες, να γραψω και αναλυτικά τα σχεδια για αυτα που έρχονται. Μη σου πω ότι όλο κι έρχονται ιδέες πού αλλού να πάμε, φετος δεν μας βλέπω να καθόμαστε στους καναπέδες μας τα σαββατοκύριακα, όλο στους δρόμους θα είμαστε. Μια χαρα δηλαδή, αν αντεξουμε βεβαια!
Στο μεταξύ, δουλειά, σπίτι, όλα στο φουλ. Αρχή χρονιάς και είναι η ώρα να λύσεις αυτό το σουντόκου που λεγεται πώς θα χωρεσουν και θα συνδυαστούν όλα - αγγλικά, μπαλετο, βόλεϊ και τα υπόλοιπα της μικρής, με τα της μαμας της τα καινούρια, mon chéri, και ξανα μανά pilates, τρομάρα μου, ο μεγαλος δεν παίζει στο ίδιο κρατος είναι πλεον αυτόνομος και ανεξαρτητος- πώς θα γίνει να έχει η μέρα σαρανταοκτώ ώρες γιατί οι εικοσιτεσσερις όλο λίγες φαίνονται, να μπουν όλα μεσα, και δουλειά και σπίτι και παιδιά κι όλο και κάτι που βγαίνει τελευταία στιγμή, άσε τα καθημερινά από τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή το μαγείρεμα - το'χω κι αυτό το χαζοχούι να μαγειρευω δυο φορες τη μέρα, θύμησέ μου να το κόψω- και όλα τα υπόλοιπα, όλοι τα ίδια κάνουμε, τι να τα λέω τώρα. Και τρεχα από το ενα στο άλλο, και να, να βοηθήσεις λίγο κι εδώ κι εκεί, ζόρικες κι οι ταξεις φετος και των δυο στο σχολείο. Εκεί λοιπόν που λες, ρε, θα προλάβω ή θα τα παίξω, γίνονται, άν όχι όλα, αυτα που πρεπει να γίνουν γίνονται. Μη με ρωτας πώς, γίνονται. Και κάθε χρόνο τελικά τα προλαβαίνω και μια χαρα. Αφού καμιά φορα αναρωτιεμαι μήπως το μηχανημα, moi αυτοπροσώπως, είναι μυστηριωδώς και μεταφυσικά επανατροφοδοτούμενο, αλήθεια σου λεω...Ενταξει, δεν κοιταω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ψεμματα να μην σου πω, ούτε ψίχουλα κυνηγάω, ούτε με τη σφουγγαρίστρα είμαι κάθε μέρα, τελεια νοικοκυρά εγώ, ξεχασέ το... Οπότε είναι μαλλον τι θεωρεί ο καθενας ότι πρεπει να γίνει, ε; Δίκιο έχεις.
Άσε το σπίτι τωρα και τις δουλειές του. Γνήσια χαζομαμά, θα σου πω τι με κανει να νιώθω περηφάνια, σε αυτό, το μαμαδίστικο κομμάτι, κι από αυτό μπορεί να καταλάβεις πώς είναι κι αλλού τα πραγματα. Οκ, όταν τα καταφερνουν στα μαθήματα ή αλλού καμαρώνω, όταν παίρνουν καλούς βαθμούς, όταν ακούω καλά λόγια από δασκαλους και καθηγητές χαίρομαι, το καλυτερο όμως είναι όταν βλεπω ότι καταφερνουν να συνεννοούνται, να μπορούν να είναι μαζί καλά, όταν τα καταφερνουν ο καθενας χωρια κι ίσως κι οι δυο μαζι σε κάτι χωρίς να τους βοηθήσω, μόνοι τους, και πάρα πολύ, όταν γελάνε, όταν ξεδιπλώνουν το χιούμορ τους.
Υπάρχει μια φάση, εκεί στην αρχή της εφηβείας περίπου νομίζω, που εγώ τη λεω περίοδος μουγκρητού. Ρωτας κάτι το παιδί σου κι ακούς να έρχεται ενα αδιόρατο μμμμ, μουγκρητό θολό και συνεχες στον αερα, σαν μίρλα, σαν "τι με ρωτας τώρα", σαν "ο κόσμος είναι χαλια κι εγώ ακόμα χειρότερα"...άλλες φορες πιο θυμωμένο, αλλες πιο γκρινιάρικο, άλλες πιο ουγκ, πάντα όμως μουγκρητό. Κι όχι μόνο απαντώντας, καμιά φορα αρχίζει και σαν μονόλογος τω αγνώστω εχθρω... Λοιπόν, σε μια τετοια φαση ο μεγαλος μουρμουριζομούγκριζε, με το προαναφερθεν μοτίβο, η μικρή τριγυρναγε στο δωμάτιό τους, τον άκουγε για αρκετή ώρα, οπότε κάποια στιγμή, δήθεν αδιαφορα; πειρακτικά; δεν μου το διευκρίνησαν αυτό, του λέει "κλάψε, κλάψε καημένη Γκόλφω...". Αυτό ήταν. Εκείνος λύθηκε στα γελια, η γκρίνια κόπηκε μαχαίρι και η ατακα έμεινε θρυλική...
Την ιστορία της Γκόλφως και της προδομένης της αγάπης, την ξέρεις, σίγουρα. Η Σαββίνα την έμαθε βλεποντας, πολύ μικρή, πριν χρόνια, δυο φορες, σε δυο διαφορετικές εκδοχές, την παρασταση των παιδιών από την εταιρεία θεάτρου Χώρος, μια εξαιρετική παρασταση που είχε σκηνοθετήσει ο Σίμος Κακάλας (αν θες ρίξε μια ματιά : Goλfω reloaded) κι απ' ό,τι φαίνεται την θυμόταν καλά, γιατί η ατακα είναι από το κείμενο του έργου. Την πήρε λοιπόν και την χρησιμοποίησε μια χαρα, κάνοντας τον αδελφό της να αλλαξει διαθεση.
Δεν την ήξερα αυτήν την σκηνή μεταξύ τους, την παραμονή του αγιασμού, η μικρή ήταν λίγο άρρωστη, πυρετος και αδιαθεσία που κρατησε ευτυχώς μόνο μία μέρα, πώς περνάς μια τετοια μερα; προσπαθώντας να θυμάσαι αστεία, να γελάς όσο μπορείς, αγκαλιές και πειραγματα, ρε, μη γελάς, θεραπευτικά είναι όλα αυτα, χρόνια δοκιμασμενα, τι νομίζεις, ό,τι νάναι σου λέω; Εκεί λοιπόν, είπε γελώντας κι ο Αγγελος αυτό το περιστατικό, και ακόμα το θυμάμαι και γελάω.
Βεβαια αυτόν τον θαυμασμό μου για την πετυχημένη ατακα εχω να σε πω τον "πλήρωσα" κομμάτι ακριβά, γιατί μετα πήρε θαρρος, αφού της δίνεις αερα μου λεει ο αδελφός της, αλλιώς το λεει αλλα δεν το θυμαμαι τωρα ακριβώς, και με δημιουργικό οίστρο μαζί με την αυτοπεποίθησή της στα ύψη εφτιαξε εναν ιστό αραχνης από κλωστες, παναγία μου, λεπτοδουλειά να δεις εσύ... πάνω ακριβώς από το κρεβάτι μου, τον οποίο δεν έπρεπε να χαλασω για δύο μέρες και κοιμόμουν μπαίνοντας προσεκτικά στον κενό χώρο που έμοιαζε με σπηλιά. Τα θελω και τα παθαίνω, ε; Ενταξει, δεν υπέφερα κιόλας. Άσε που εκείνα τα δύο βραδια είδα πολύ ωραία όνειρα. Μήπως μου έφτιαξε τεραστια ονειροπαγίδα και εγώ την υποτίμησα;
Σοβαρα πάντως τώρα, για αυτό που σου έλεγα πριν, όταν ξεπροβάλλει το χιούμορ τους σε δύσκολες ή μουρτζούφικες ή αδιαφορες στιγμές, και ανατρεπει το κλίμα, χαίρομαι, δε φανταζεσαι πόσο.
Λοιπόν, τώρα το συνειδητοποίησα, δεν είναι περηφανια αυτό που νιώθω όταν το ζω αυτό, τουλάχιστον δεν είναι μόνο περηφανια, είναι σιγουριά - αβάσιμη; μπορεί...- ότι θα τα καταφερουν, ό,τι κι αν γίνει δεν θα το βάλουν κάτω και θα το παλέψουν και με χιούμορ και με δύναμη που έχει και δίνει αυτό, και με ό,τι έχουν. Αυτό είναι, τελικά.
Και τωρα λέω να πάω να βγαλω το φαγητό απο φούρνο, γιατί πέρασε η ώρα...

Υ.Γ. Το καλοκαίρι, σε ενα βιβλίο που διαβαζα υπάρχει αυτή η φραση του Δαλάι Λάμα, είναι απαντηση σε ερώτηση για το γελιο "....μερικές φορες το βρίσκω χρησιμο να κάνω αστεία, γιατί τότε το μυαλό σου γίνεται λίγο πιο ανοιχτό. Είναι χρησιμο να εχεις καινούριες ιδέες. Αν σκεπτεσαι με πολύ μεγαλη σοβαρότητα, τότε το μυαλό σου παραμενει κλειστό..."

09/09/09

(η φωτογραφία από την ιστοσελίδα: http://www.easypedia.gr/)

Τρία εννιάρια στη σειρά
Μέρα η σημερινή.
Εξόχως φθινοπωρινή.
"Γρήγορα που σκοτεινιάζει. Φθινοπώριασε. Δεν αντέχω τους ανθρώπους άλλο. Χώρια εσέ.", λεει το ποίημα που έγινε τραγούδι.

Θα αλλάξει πάλι, λενε, επίσης, ο καιρός. Θα έρθει ενα μικρό, ινδιανικο, καλοκαίρι μες στο φθινόπωρο.
Δηλαδή, αν στρώσει ο καιρός λες να ακούω αλλιώς αυτό το τραγούδι, να μην του δίνω σημασία; Μπα, δε νομίζω. Είναι Σεπτεμβριος, το είπαμε.


Ποιο τραγούδι είναι αυτό για το νησί που έπαιξες σήμερα, ρωτούσε η Άννα.
Είναι αυτό, Μάνος Ελευθερίου, Στέργιος Γαργάλας, Μπάμπης Στόκας:

Και βεβαια υπαρχει το νησί, είπε η Ελένη.
Και ο Γιάννης μου θυμισε μια φορα που είχα πει ότι και οι άνθρωποι νησιά είναι.
Σαν νησιά για να ταξιδευουμε και σαν δεντρα για να έχουμε ρίζες και κλαδιά.
Δεν ξερω αν θα το έλεγα τώρα έτσι.
Σαν τι είμαστε, δεν ξερω, μήπως και είμαστε όλοι το ίδιο θα μου πεις;
Είμαστε ό,τι κάνουμε, ό,τι ονειρευόμαστε, ό,τι μας αγαπαει και αγαπαμε, αυτό θα σου έλεγα σήμερα, έτσι νομίζω. Όμως κι αυτά πάλι λόγια είναι, ε;

Υ.Γ. Ααα, αυτα τα τραγούδια δεν είναι να τα ακούς, τελικά...σκέτη ζημιά, όχι αστεία...

Υ.Γ. 2 Για δυο μέρες δεν θα τα πούμε στο ραδιόφωνο. Θα βρεθούμε, στην εκπομπή τη Δευτέρα και βεβαια κανονικά, την Κυριακή, στη Μονή Λαζαριστών, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τεχνης, στις 12 παρα τεταρτο για να ξεκινήσουμε την ξενάγηση στις 12. Τα λέμε λοιπόν εκεί.

«Rodchenko & Popova: Ορίζοντας τον Κονστρουκτιβισμό»

Την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009 ακροατές και φίλοι της "Καλημέρας" ετοιμαζόμαστε για την πρώτη μας στη νεα περίοδο, επίσκεψη και ξενάγηση σε έκθεση εικαστικών. Θα επισκεφτούμε την έκθεση «Rodchenko & Popova: Ορίζοντας τον Κονστρουκτιβισμό» στον εκθεσιακό χώρο του Κ.Μ.Σ.Τ. στη Μονή Λαζαριστών.
Η ξενάγησή μας θα ξεκινήσει στις 12 το μεσημέρι.

Η έκθεση παρουσιάζει έργα δύο καλλιτεχνών, από τους πιο σημαντικούς της Ρωσικής Πρωτοπορίας, της Λιουμπόβ Ποπόβα(1889-1924) και του Αλεξάντρ Ρότσενκο(1891-1956)οι οποίοι πρωτοστατησαν στο κίνημα του Κονστρουκτιβισμού και περιλαμβάνει περίπου 350 πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, κατασκευές, ανακατασκευές, φωτογραφίες και αρχειακό υλικό. Επίσης, σχέδια για σκηνικά θεάτρου, εξώφυλλα περιοδικών, μοτίβα για υφάσματα και ενδύματα.
Μεταξύ των έργων συμπεριλαμβάνονται καμβάδες από τη σειρά των «Ζωγραφικών Αρχιτεκτονημάτων» της Ποπόβα (1917-1919), κινηματογραφικές αφίσες, κοστούμια και σκηνικά του Ρότσενκο.Ενδεικτικά αναφέρονται οι αφίσες για την κλασική ταινία «Το Θωρηκτό Ποτέμκιν» σε σκηνοθεσία Σεργκέϊ Αϊζενστάιν το 1925, όπως και τα έργα των δυο καλλιτεχνών που είχαν παρουσιαστεί στην ιστορική έκθεση του 1921 με τίτλο"5 x 5 = 25".
Τα εργα της Ποπόβα στη ζωγραφική, στο θέατρο, τη γραφιστική και στο σχέδιο υφασμάτων συνέβησαν παρά την κλονισμένη υγεία της και την προσωπική της τραγωδία –ο άντρας της πέθανε από τύφο το 1919, και η ίδια πέρασε ένα χρόνο προσπαθώντας να αναρρώσει. Πέντε χρόνια αργότερα πέθαναν και η ίδια και ο γιος της από οστρακιά.
Ο Ρότσενκο του οποίου η γυναίκα Βαρβάρα Στεπάνοβα ήταν και η ίδια σπουδαία καλλιτέχνης (συμμετείχε και εκείνη στην έκθεση "5 x 5 = 25"), δημιούργησε έργα σε ενα ευρύ φάσμα του κινήματος του Κονστρουκτιβισμού, από τη διαφήμιση μέχρι τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο.

Επιμελητές της έκθεσης είναι η Margarita Tupitsyn και ο Vicente Todoli. Από ελληνικής πλευράς την επιμέλεια της έκθεσης στο ΚΜΣΤ έχουν η διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου και η επιμελήτρια του ΚΜΣΤ, Αγγελική Χαριστού.
Η έκθεση ή οποία παρουσιάστηκε ήδη στην Tate Modern του Λονδίνου, θα βρίσκεται στον εκθεσιακό χώρο του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Μονή Λαζαριστών μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου. Στη συνέχεια (19 Οκτωβρίου 2009 – 31 Ιανουαρίου 2010) θα ταξιδέψει στην Πινακοθήκη Reina Sofia, στη Μαδρίτη.
(η παραπάνω φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα www.onculture.eu)

Λιουμπόβ Ποπόβα και Αλεξάντρ Ρότσενκο στη συλλογή Κωστάκη στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τεχνης
(αποσπάσματα από κείμενο της διευθύντριας του Μουσείου κ.Μαρίας Τσαντσάνογλου)

Ποπόβα Λιουμπόβ, "Νεκρή φύση"

Ποπόβα Λιουμπόβ, "Γυναίκα που ταξιδεύει" (1915)

"Τα 200 και πλέον έργα (πίνακες και σχέδια) της Λιουμπόβ Ποπόβα στη συλλογή Κωστάκη του ΚΜΣΤ δίνουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσει κανείς όλη την πορεία της τόσο σπουδαίας αυτής καλλιτέχνιδας
Ο Κωστάκης απέκτησε τους πίνακες της Ποπόβα σχεδόν αποκλειστικά από την οικογένεια της καλλιτέχνιδας και κυρίως από τον αδελφό της Πάβελ Σεργκέεβιτς και τον θετό του γιό. Ο Κωστάκης διηγείται πως ο Π.Σ. δέχτηκε να του πουλήσει ό,τι είχε φυλαγμένο στο διαμέρισμά του εκτός από έναν μικρό πίνακα που αποφάσισε να κρατήσει ως αναμνηστικό της αδελφής του. Ο ίδιος ο Π.Σ. πρότεινε στον Κωστάκη να επισκεφθεί τον θετό του γιο στην πόλη Ζβένιγκοροντ. Σ’ ένα περιποιημένο ρωσικό σπίτι με κήπο, ο Κωστάκης ανακάλυψε πολλά ακόμη έργα τα οποία και αγόρασε. Το σημαντικότερο όμως εύρημά του ήταν το “Ζωγραφικό Αρχιτεκτόνημα” του 1921, ένα μεγάλο έργο σε κοντρα-πλακέ διαστάσεων 113 Χ 113 εκ. Ο Κωστάκης διηγείται πως το έργο αυτό ήταν καρφωμένο στο παράθυρο της αποθήκης για να προστατεύει τον χώρο από τη βροχή. Ο ιδιοκτήτης είπε στον συλλέκτη ότι θα του το δώσει μόνο εάν του φέρει ένα κομμάτι κόντρα – πλακέ για να το αντικαταστήσει. Έτσι και έγινε, και το έργο αυτό περιήλθε στη συλλογή Κωστάκη."

Ροτσένκο Αλεξάντρ, "Εκφραστικός Ρυθμός"

Ροτσένκο Αλεξάντρ, "Κατασκευή σε άσπρο (Ρομπότ)" (1920)

"Ιδιαίτερης αξίας είναι η συλλογή πινάκων και σχεδίων του Αλεξάντρ Ρότσενκο που χρονολογούνται πριν από το 1921. Ο Ρότσενκο αποκήρυξε τη ζωγραφική το 1921 και στράφηκε στη φωτογραφία. Η εξαιρετικά σπάνια προγενέστερη ζωγραφική του περίοδος έχει μοναδική εκπροσώπηση (και συνεπώς σπουδαιότητα) στη συλλογή Κωστάκη του ΚΜΣΤ. Εξίσου σημαντικά είναι και τα ζωγραφικά έργα του Ρότσενκο από τη μεταγενέστερη περίοδο (τέλη 1930 – αρχές 1940).
Ο Κωστάκης διηγείται πως γνώρισε τον Ρότσενκο την εποχή που κανείς δεν τον θεωρούσε ζωγράφο. Όλοι πίστευαν ότι είναι ένας πολύ σημαντικός φωτογράφος και είχαν ξεχάσει τη σχέση του με τη ζωγραφική. Ο ίδιος είχε σε μεγάλο βαθμό επιδιώξει αυτή την λήθη. Ο Κωστάκης θεωρούσε ότι η ζωγραφική περίοδος του Ρότσενκο ήταν η πιο ενδιαφέρουσα. Όταν η επιτροπή της Πινακοθήκης Τρετιακόφ έκανε την επιλογή των έργων της συλλογής που θα έμεναν στην ΕΣΣΔ και εκείνων που ο συλλέκτης θα έπαιρνε μαζί του, του είπαν να πάρει όλα τα ζωγραφικά έργα του Ρότσενκο. Ο λόγος αυτής της προσφοράς ήταν πως ο Ρότσενκο «δεν είναι ζωγράφος, είναι φωτογράφος». Αγνόησαν έτσι αυτή την εξαιρετικά σημαντική περίοδο του Ρότσενκο, η οποία εκπροσωπείται επάξια σήμερα, χάρη στον Κωστάκη, στη συλλογή του ΚΜΣΤ. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που ο Κωστάκης δεν ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει φωτογραφίες του Ρότσενκο (υπάρχουν πολύ λίγες στο αρχείο του Κωστάκη). Θα παραθέσω τα λόγια του ίδιου του Κωστάκη για την σχέση του με τον Ρότσενκο και με τα ζωγραφικά έργα (Peter Roberts, A Russian Life in Art, Carlton University Press, 1994):
Ο Ρότσενκο ήταν μεγάλος πειραματιστής, όμως η σημαντική για το έργο του περίοδος από το 1916 ως το 1920 είχε μικρή διάρκεια, κράτησε μόνο πέντε χρόνια. Μετά το 1920 πήρε μια φωτογραφική μηχανή κι άρχισε να ασχολείται πολύ δραστήρια με τη φωτογραφία. Έκανε τα γνωστά, εξαιρετικά φωτογραφικά πορτρέτα του Μαγιακόφσκι και εργάστηκε στο φωτομοντάζ. Την εποχή εκείνη ο Ρότσενκο ήταν πρωτοπόρος στο είδος αυτό, μεγάλος πειραματιστής με μεγάλη και ενδιαφέρουσα παραγωγή έργου. Όμως την ζωγραφική την εγκατέλειψε. Νομίζω πως ο λόγος ήταν ότι ήδη από τις αρχές του 1920, πολύ προτού ξεκινήσουν οι σταλινικές διώξεις και η καταδίκη της πρωτοπορίας, ο Ρότσενκο για κάποιο λόγο είχε αποφασίσει ότι αυτά που έκανε τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν αυτό που ο κόσμος και το σοβιετικό προλεταριάτο είχαν ανάγκη. Πρέπει να πω πως ο Ρότσενκο ήταν αφοσιωμένος κομουνιστής και γι αυτό παράτησε χωρίς καμμία πίεση από τις αρχές αυτό που τόσο εξαιρετικά δημιούργησε στο διάστημα ανάμεσα στο 1915 και το 1920. Όμως κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1920 επέστρεψε στη ζωγραφική, όχι την αφηρημένη αλλά την παραστατική, κάτι σαν τον Φράνσις Μπέικον χωρίς τις παραμορφώσεις στο πρόσωπο και στο σώμα. Την εποχή εκείνη ζωγράφιζε κλόουν, τσίρκα, ορισμένα πορτρέτα. Στη δεκαετία του 1940 επέστρεψε στην αφαίρεση και δημιούργησε μια σπουδαία σειρά έργων που θυμίζουν την τεχνική του Χανς Αρπ. Το 1942 δημιούργησε μια σύνθεση σε μακρύ παραλληλόγραμμο χαρτί με τεχνική που θυμίζει τον Τζάκσον Πόλοκ.
Ο Κωστάκης διηγείται ακόμη πώς απέκτησε την μοναδική οβάλ κατασκευή του Ρότσενκο που αργότερα το ΜΟΜΑ αγόρασε από τον συλλέκτη και σήμερα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη:
Το 1950 ρώτησα τον Ρότσενκο τί απέγιναν οι κατασκευές του. Δεν μου απάντησε ξεκάθαρα, είπε όμως: «Νομίζω πως κάποια κατασκευή βρίσκεται εδώ, στα ράφια πάνω από τη σόμπα. Ανέβα και ρίξε μια ματιά». Έτσι πήρα μια σκάλα και ανέβηκα. Είχε πολλή σκόνη και αμέτρητα χαρτιά και περιοδικά... Μέσα σ’ αυτό το χάος ήταν ακουμπισμένη σε κομμάτια η περίφημη οβάλ κρεμαστή κατασκευή του. Ο Ρότσενκο μου είπε «Πάρτην. Θα βρεις ένα πιο ασφαλές μέρος γι’ αυτήν.»
Ο Ρότσενκο είχε δίκιο. Η κατασκευή βρήκε το νέο σπίτι της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ο Κωστάκης την πούλησε όταν ήταν άρρωστος και χρειαζόταν κάποια χρήματα για μεταμόσχευση νεφρού. Την πούλησε όμως κάπου που γνώριζε ότι το έργο θα παραμείνει ασφαλές!"

Ποπόβα Λιουμπόβ, "Φωτογραφικό πορτρέτο της Λιουμπόβ Ποπόβα, γύρω στο 1920"

Φωτογραφικό πορτρέτο του Αλεξάντρ Ρότσενκο

(Τα πορτραίτα και οι φωτογραφίες των έργων των Ποπόβα και Ροτσένκο προέρχονται από την ιστοσελίδα του Κ.Μ.Σ.Τ.: www.greekstatemuseum.com)

Καλώς το φθινόπωρο!

Προχθες, στο φραγμα της Θέρμης μπροστα μου αυτή η απίστευτη εικόνα. Ναι, στην Ελλάδα, στη Θέρμη, δυο βήματα από τη Θεσσαλονίκη, σε ενα τοπίο που σαστίζεις από την ομορφιά του.
Έχω επιτελους φωτογραφική μηχανή, καιρός ήταν.

Σήμερα σαν φθινόπωρο είναι έξω. Λένε ότι από αύριο θα πεσει η θερμοκρασία, τι πειράζει; Καλώς το φθινόπωρο! Το ημερολόγιο γράφει κιόλας 6 Σεπτεμβρίου.
Πριν δεκαπέντε χρόνια, ενα πρωινό ακριβώς σαν αυτό, ήμουν ευτυχισμένη παρόλη την κούραση και την σίγουρα και πολύ δύσκολη και απόλυτα πρωτόγνωρη μέρα που είχε προηγηθεί. Μα ήμουν σοφός, ήξερα τα "βασανα" της ζωής, γιατί να θέλω να βγω, μου λεει τώρα που είναι ενα παληκάρι δυο μέτρα και γελάμε. Ζόρικος ο μικρός. Καλό ήταν αυτό. Στα ζόρια μεγαλώνεις, στα όριά σου, που δεν τα ξέρεις κιόλας πριν, μαθαίνεις τον εαυτό σου. Εκεινη την ημέρα μου έμαθε τα όριά μου, τι αντεχω, πόσο μπορώ να παω. Του το χρωστάω, κι αυτό κι άλλα πολλά.
Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Γιούπι, θα κλείσουν τα σχολεία, λεει η μικρή μου. Χαρα να δεις! Που θα κλείσουν τα σχολεία που δεν άνοιξαν ακόμα...
Τη μια μέρα ανακοινώθηκαν οι εκλογές, την επομένη, πρωί-πρωί, κατα τις οκτώ ήταν, ήρθε το πρωτο sms στο κινητό μου που έλεγε ότι μαζί ήμασταν σε έναν αγώνα, μαζί θα συνεχίσουμε, μαζί θα νικησουμε, τι το καλό, με ποιον ήμουν μαζί και δεν το ήξερα; Με πόση ευκολία, πια, το λενε αυτό το μαζί; Με την ίδια ευκολία που το ξεχνάνε λίγες μέρες μετα τις εκλογές, θα μου πεις... Διάβασα μια ανάρτηση του undantag, γραφει για πραγματα που πρωτη φορα τα διαβάζω έτσι, και συμφωνώ και με τη φραση που κλεινει.
Έξω, είναι έτοιμος ο ουρανός να βρεξει.
Βγαίνω να μαζεψω τα απλωμένα ρούχα. Μαζευτηκαν πάλι μια στοίβα για σίδερο. Το απόγευμα μαζί με μια συνέντευξη που έχω να κάνω. Το φαγητό είναι έτοιμο, μια χαρά. Μ'αρεσει να εχω τα υλικά και να δοκιμάζω τα μπαχαρικά που ταιριάζουν με το καθένα από αυτά. Άλλο με το ψάρι, άλλο με τις πατατες - εδώ εκτός από το κλασικό αλατοπίπερο δοκίμασε πιπερόριζα, κόλιαντρο και κουρκουμά και θα με θυμηθείς- άλλο με το ρύζι και το κοτόπουλο.
Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε. Μ'αρεσει το σπίτι μου το φθινόπωρο. Είναι σπιτίσια αυτή η εποχή. Για όμορφες μυρωδιές, τα πρωτα ζεστα τσαγια, πίτα ή γλυκό που βγήκε μόλις από το φούρνο, αναμένα κεριά, βιβλία - τώρα διαβάζω ενα βιβλίο που μου αρεσει πολύ, "Στην απέναντι όχθη" του Τηλέμαχου Κώτσια, θελω να το τελειώσω γρήγορα και να το δώσω στη φίλη μου την Ελεωνόρα, να μιλήσουμε μετα για αυτό, εκείνη θα ξερει καλύτερα για όλα όσα γράφει στο βιβλίο-, μουσικές,παρέα αλλα και όμορφες ώρες μοναχικότητας, σιγά το καινούριο θα μου πεις που σου λεω, και δίκιο έχεις. Θελω να παω να αγορασω χρυσανθεμα για το μπαλκόνι. Τα χρώματά τους, τα κεραμιδιά, τα σκούρα κόκκινα, τα βαθιά και φωτεινά πορτοκαλί, τα γλυκά κίτρινα, η μυρωδιά τους... Εκεί κοντα στου Άη Δημήτρη ερχονται και τα χαλιά στο σπίτι, τελεια...
Όμως το καλοκαίρι είναι ακόμα τόσα κοντα. Μην κοιτάς που σήμερα είναι κάπως ο καιρός, σιγά μη χειμωνιάσει απο τώρα. Για αυτό μ'αρεσει το φθινόπωρο, είναι στο ανάμεσα, γλυκό, σε παίρνει από το χερι και μέχρι να τελειώσει ο περίπατος που πάτε, να, άλλαξε ο καιρός, αλλα σιγά-σιγά... και τι ωραίος περίπατος...
Από το ένα στο άλλο πετάγομαι αλλά VaD, αυτό στο χρωστάω, πόσο δίκιο είχες για τις παραλίες της Κατερίνης! Λιτόχωρο, θαλασσα γυαλί, το κοριτσακι μου κολυμπάει και παιζει, περασαμε οι δυο μας τρεις υπεροχες μερες, με κρουστα, εργαστήρια, παιχνίδια για τους μικρούς, καινούρια πραγματα που μαθαμε οι μεγάλοι, τραγούδια, μουσικές, ρυθμοί, πολλά γέλια, καινούριοι φίλοι, φίλοι γνώριμοι από παλιά, όλα αυτα στην εκδρομή του Κρουστόφωνου. Θα σου γράψω πιο πολλά για την εκδρομή αυτή σε ξεχωριστή ανάρτηση, θα εχω και φωτογραφίες ελπίζω. Τώρα μονάχα μια από εκείνες τις μέρες, στο τελος του καλοκαιριού, που την αγαπάω πολύ και είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις γιατί.





Η ώρα περασε, ακόμα δεν ξεκίνησε να βρεχει αλλα ο ουρανός βαρύς και μαύρος είναι γεμάτος βρόχινα σύννεφα. Θα σου γράψω τα άλλα μετα, ξεκινάμε και τις καλημεροεξορμήσεις, αυτήν την Κυριακή που έρχεται στις 13 του μηνός η πρώτη, αν δεν άκουσες στην εκπομπή θα σου γράψω κι εδώ... Τώρα τρεχοντας πάμε στο Τελλόγλειο, μια πρώτη επίσκεψη στην έκθεση έργων του Miro, περιμένω να πάω πώς και πώς...