Πρωτομαγιά

Μια καλή ευκαιρία να βρεθούμε οικογένειες και φίλοι στην εξοχή, όταν ήμουν παιδί. Δέντρα, καραγάτσια, παρέες, κούνιες, φαγητό, κρασί, χορός και η μαμά να ξεχνάει πάντα το αλάτι, μα πάντα όμως, στο τέλος το ξέραμε ότι αυτό μόνο θα ξεχάσει να πάρει και δεν της το λέγαμε, σαν το έθιμο της δικιάς πρωτομαγιάς το είχαμε, να έχουμε να την πειράζουμε μετα... Μια φορά ξέχασε και τα φλυτζανακια του καφέ - α, όλα κι όλα και καφέ είχε στο τέλος, εννοείται - πήρε γκαζάκι, πήρε μπρίκι και καφέ, φλυτζανακια δεν πήρε...να τέτοια κάναμε και την πειραζαμε όλη τη μέρα μετά, φυσικά!

Μετά στο γυμνάσιο, την Πρωτομαγιά το πρωί πηγαίναμε πρώτα με τον παππού, η μικρή μου αδελφή κι εγω, στο Εργατικό Κέντρο της Εδεσσας να ακούσουμε την ομιλία, για πορεία ούτε λόγος, μη σου πω πόσοι ήμασταν, και μετα πηγαίναμε στην οκογενειακή πρωτομαγιά να πιασουμε το Μάη.
Τις μεγάλες πορείες της εργατικής πρωτομαγιας, τις έζησα μετα, φοιτητρια, στην Θεσσαλονίκη, και μια χρονια, μια μεγαλη πορεία και στην Αθηνα, νομίζω.

Τωρα, δεν ξερω να σου πω. Τι νιώθω όταν έρχεται η πρωτομαγιά;


Όλες οι γραμμές-μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν
-ευτυχώς, το νιώθω απόλυτα καθώς
απ' το πίσω κάθισμα κοιτώ τα ίδια μέρη,
τρυφερά, με τα φανάρια μου σβηστά...

Μέσ' απ' τη ζέστα του σφαγείου
και με στεφάνια δροσερά
θ' ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά
Και το πλυμένο σώμα
πίσω απ' τα λουλούδια
θα ενωθεί
σαν ζαλιστούμε απ' των χορών μας το κρασί
Σε παραλίες σκουπιδοτόπων,
με κασετόφωνα κι εγώ,
μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό.

Όλα είναι τόσο τρομαγμένα,
μα τ' αγαπάω ο φτωχός
δώσ-μου τα λόγια, επιτέλους, να μην είμαι μοναχός.

Δίπλα από το κύμα έχει τ' άλογα λυμένα,
θα τον δεις, ο ασπροντυμένος μπουζουξής.
Κι όλο κατεβαίνουν καπνεργάτριες και προσκόποι
με φακούς, μέσα από κρότους και καπνούς.
Τρέχουνε τα πεύκα το φεγγάρι ξεδιπλώνει,
διαρκώς, με γάζες κόκκινες το φως
κι άγριες παρέες νεαρών με γυφτοπούλες,
προσπερνούν, και μαγεμένο μ' οδηγούν...

"Στη ζωή δεν υπάρχει rewriting..."

Μερες τώρα κάνω αυτό που, μεγαλα λόγια να μη λεω γι' αυτό όμως πραγματικά ισχυει, σιχαίνομαι. Μαζεύω σαν το μυρμήγκι, λέξεις από βιβλία (νομίζω μόνο βιβλία διαβαζω πάλι) λέξεις από περαστικούς, λέξεις αγαπημένων, σκέψεις, εικόνες, εκκρεμότητες, και λεω αυτό θα το κρατησω να μην το ξεχασω, αυτό θα το γραψω, εκείνο θα σας το δείξω, να καθίσω επιτελους να απαντησω στα σχόλια στο blog, να πω για εκείνο το βιβλίο που διαβασα και μου άρεσε τόσο πολύ και χωρίς λόγο κι αιτία μου θύμισε μια ταινία που έχει καιρό που την είδα, περίεργο πραγμα το μυαλό του ανθρωπου, για το δικό μου πάλι τι να σου πω, αν ήταν δρόμος μόνο λεωφόρος δεν θα ήταν και μόνο εναν δρόμο δεν θα είχε, επίσης.
Κι όταν και όσο μαζευω, στενεύουν αυτοί οι δρόμοι και κλείνουν άσχημα. Τα μαζεμενα, κρατημενα για μια άλλη καταλληλη περίσταση πραγματα πάντα με στοιχειώνουν. Στο έχω πει ότι αυτό μπορεί να το παθω κι όταν παίζω σκραμπλ; Όσο κραταω ένα "καλό" γραμμα για να το αξιοποιήσω, τρομάρα μου, μετα, τόσο εκείνο στους επόμενους γύρους με εκδικείται το αφιλότιμο, με μπλοκάρει και στο τελος είμαι ικανή να τελειώσω την παρτίδα με κρατημένα και αρα χρεωμένα αρνητικά τελικά τα καλά τα γραμματα που δεν έγιναν ποτε λέξη παρα να σχηματίσω την ιδανική, ανεπαναληπτη λεξη με τα χρυσα επτα γραμματα.
Μετά, πίνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας σήμερα, με τη γευση αλλά και την αίσθηση που σου αφήνει το καϊμάκι του καθώς στεκονται στην άκρη των χειλιών οι μικρούτσικοι, απειροελάχιστοι κόκκοι του καφε, σαν λεπτή άμμος με γευση και αρωμα, παίρνω από το τραπεζι του καθιστικού την athens voice που ήταν αφημένη εκεί και αφηρημένα στεκομαι στη σελίδα του edito(rial), του Φώτη Γεωργελέ.. Με μια ακόμη γουλιά καφε, ξεκινάω να διαβαζω. Αυτό είναι. Σαν να πεταχτηκαν μονομιάς ή να πέταξαν τα κρατημένα και θα δούμε, και μη βιάζεσαι, άσε, θα δείξει και τι να σου πω τωρα, κόλλησα... Σαν να καθάρισε το τοπίο. Και ξεμπλόκαρα. Τι κραταω, πάλι; Και γιατί και για πότε; Ή στην ώρα του ή ποτέ. Γιατί δεν πετάω; Οι σελίδες γυρνάνε. Εμείς και η ζωή μας; Οι ζωές μας και τα βιβλία; Οι ζωές μας στα βιβλία; Τα βιβλία στις ζωές μας; H ζωή μας ενα βιβλίο; Ένα από τα καλύτερα κείμενα που διαβασα.
Ολο το κείμενο εδώ: http://www.athensvoice.gr/editorial/av,17547,Edito.html
και μια αντιγραφή του εδω:

Θες πάρα πολύ να τηλεφωνήσεις, να στείλεις ένα μήνυμα. Σ’ εκείνον που δεν πρέπει. Ανοίγεις ένα βιβλίο με την ελπίδα ότι θα γαντζωθείς από την πλοκή, θα ξεχάσεις, θα περάσει η αδύναμη ώρα, θα αποφύγεις την επιθυμία.
Το καλό με τα βιβλία είναι ότι μερικές φορές κλείνουν τον κόσμο έξω. Το κακό με τα βιβλία είναι επίσης ότι κλείνουν τον κόσμο έξω.
Πώς έφτασες κιόλας στη σελίδα 93; Γιατί δεν θυμάσαι τίποτα απ’ όσα διάβασες; Βρες άλλα κόλπα, πιο δύσκολα, δεν θ’ αποφύγεις έτσι αυτό το τηλεφώνημα.
Τα βιβλία είναι επικίνδυνα. Σου λένε πράγματα που μερικές φορές δεν θέλεις να ξέρεις.
Πιο δύσκολο είναι να ξεφορτωθείς ένα βιβλίο παρά να το αποκτήσεις.
Το βιβλίο στο προσκέφαλό μου ήταν για χρόνια ένα ρεβόλβερ (Ζακ Ριγκό).
Μερικοί διαβάζουν για να μάθουν. Άλλοι για να ξεχάσουν.
Ένα βιβλίο που δεν βρίσκεται είναι ένα βιβλίο που δεν υπάρχει.
Διαβάζουμε κάθε βιβλίο με μεγάλη σοβαρότητα, σαν να μην είναι fiction αλλά η αλήθεια. Ίσως γιατί ξέρουμε ότι και στην αλήθεια, η γραμμή που χωρίζει τα γεγονότα από τη φαντασίωση, τη λογική απ’ τις ψευδαισθήσεις, είναι πολύ στενή. Ίσως αυτό κάνει τη ζωή απολαυστική.
Κάθε βιβλίο που αγαπάμε λέει για μας.
Ορισμένα βιβλία περιέχουν ιδέες που σε ταράζουν. Σε αναγκάζουν να σκεφτείς πράγματα που θέλεις να ξεχάσεις.
Ποια είναι η καλύτερη κριτική για ένα βιβλίο; Μια φωτογραφία που δείχνει κάποια να το διαβάζει.
Όταν διαβάζουμε τους αγαπημένους μας συγγραφείς, προσπαθούμε πάντα μέσα απ’ τις γραμμές να μάθουμε όσα μπορούμε γι’ αυτούς. Είναι μάταιο. Δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τα πάντα για τους άλλους. Κι αν το καλοσκεφτείς, δεν ξέρουμε τα πάντα ούτε για τον εαυτό μας.
Η βιβλιοθήκη είναι μια πύλη στο χρόνο (Μπόρχες).
Εμάς τους δυο μας χωρίζει μια βιβλιοθήκη, του είπε (Σ.Κ.).
Η μοναξιά βοηθάει την καλλιτεχνική δημιουργία (Ούτε να το σκέφτεσαι. Είναι κακιά επιλογή).
Όταν γράφουμε σκεφτόμαστε πάντα κάποια που θα τα διαβάσει.
Κανείς δεν ξέρει αν μια ιστορία έχει τελειώσει μια για πάντα (Όρσον Γουέλς, «Η κυρία απ’ τη Σαγκάη»).
Κάθε βιβλίο που δεν προσπαθεί να εμποδίσει τον πόλεμο είναι χωρίς νόημα.
Ιστορίες με μοιραίες συμπτώσεις και από μηχανής θεούς γράφουν οι κακοί συγγραφείς. Μοίρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας.
Τα καλά βιβλία γράφουν πάντα για φιλία και σεξ. Αυτό είναι το μόνο που μας απομένει στο τέλος της μέρας. Ούτε ψευδαισθήσεις, ούτε δεσμεύσεις, ούτε ασφάλεια.
Κάθε σειρά σ’ ένα λευκό χαρτί είναι ο τρόπος σου να πεις, «ήμουν εδώ».
Κάποτε έρχεται μια στιγμή που διαβάζεις τον εαυτό σου σαν να διαβάζεις ξένα κείμενα. Θυμώνεις ή δακρύζεις. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει. Όμως, είναι σοβαρό γιατρέ μου;
Στα βιβλία θέλουμε να υπάρχει πάντα ένα φινάλε. Επειδή στη ζωή είναι σαν να σε αναγκάζουν να βγεις ξαφνικά από μια ταινία που απολαμβάνεις πραγματικά. Χωρίς να δεις ποτέ τη συνέχεια. Χωρίς να μάθεις ποτέ τι θα συμβεί μετά.
Στη ζωή δεν υπάρχει rewriting. Δεν υπάρχει «τόμος δεύτερος». Δεν υπάρχει «συνεχίζεται».
Τα βιβλία τα λένε όλα: Γεννιόμαστε αθώοι, υπομένουμε την τρομερή διάλυση των ψευδαισθήσεών μας ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε τη γνώση κι ύστερα ζούμε με το φόβο του θανάτου και το μόνο που μας χαρίζεται, είναι κάποια ψήγματα ευτυχίας για να αντισταθμίσουμε τον πόνο (Φίλιπ Ροθ).
Όμως εμείς θέλουμε να τα μάθουμε μόνοι μας. Κάθε ζωή είναι ένα μοναδικό βιβλίο που το γράφει ο καθένας μόνος του. Κάθε μέρα μια γραμμή.
Μην αφήνεις λευκές σελίδες. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να τις ξαναγράψεις.
Από τα αποκόμματα των εφημερίδων και τα υπολείμματα της μνήμης φτιάχνω το μυθιστόρημα της ζωής μου.
Βιαστικές σημειώσεις, λευκές σελίδες, χαμένες μέρες, πυκνές σειρές, μπερδεμένες λέξεις, γράμματα στο περιθώριο. Ζωές παράλληλες, άγνωστες, διπλανές, χάνονται, τέμνονται, βιβλία μισοδιαβασμένα, ζωές σαν μυθιστόρημα.
Θες να τις διαβάσεις;
Πόσες θέλεις για να χορτάσεις; Λες ποτέ φτάνει;
Σελίδες χωρίς υπογραφή, σημειώματα σε μπουκάλι χαμένο στη θάλασσα. Ιστορίες που μπορεί να είναι η ζωή σου.

Μ. Πέμπτη, 2009

Πρωί-πρωί, αξημέρωτα, τα καναρίνια της γειτονιάς μας δεν σταματούσαν. Της Ελένης απέναντι που είναι και τα περισσότερα, νομίζω ο γιος της τα εκτρεφει -έτσι το λένε άραγε;- οι περισσότεροι στη γειτονια αυτόν συμβουλεύονται και από αυτόν εχουν πάρει τα καναρίνια που είναι στα μπαλκόνια τους, της Έφης από πάνω, της Όλγας ακριβώς στην απεναντι γωνία. Πιάσαν το τραγούδι και τα πουλια που ήταν χωμένα στις δυο τεράστιες ελιές στον ακαλυπτο μεταξύ της δικιάς μας πολυκατοικίας και της απέναντι, συναυλία κανονική. Τα περιστερια από την ταρατσα δίπλα, έψαχναν ψίχουλα στο μπαλκόνι.
Λίγο μετα, φωνές, κακό. Κάτω στο δρόμο μια γυναίκα κι ενας άντρας, φαίνονταν πιωμένοι κι οι δυο, φώναζε εκείνη στα ρώσικα, ποιος ξέρει τι του έλεγε, μπλεγμένοι οι δυο τους, τα χερια του στο λαιμό της, γείτονες στα μπαλκόνια, τι κάνουμε, πάρε την αστυνομία καλύτερα λέει η Μαρία από το κάτω μπαλκόνι, τηλεφωνώ, λέω τι συμβαίνει και πού, πριν προλαβουν να ρθουν είχαν φύγει, σαν να μην ήταν ποτε εκεί, μπήκαμε όλοι μεσα.

Δροσιά στον αερα το πρωί. Μετα ήλιος.
Περίεργα ξεκίνησε η μέρα. Μια ήλιος, μια παγωνιά. Έτσι συνεχίστηκε.
Μ. Πέμπτη. Κόκκινο πανί στο μπαλκόνι που το ξεχασα φετος. Του χρόνου, πάλι. Ενα τραγούδι το θυμήθηκα όμως. Όταν ήμουν μικρή, το είχε φερει στο πατρικό μας, η μεγαλη μου αδελφή που σπούδαζε τότε στο εξωτερικό, το είχε μάθει από άραβες μάλλον συμφοιτητές της, Fayrouz, έγραφε στην κασετα. Ενα τραγούδι που είχε μια λέξη μόνο που ξεραμε, για χαμπίμπι, ελεγαν τα λαϊκά τραγούδια, εμείς ξεραμε ότι μιλάνε για αγαπη. Μη νομίζεις, τότε δεν ήξερα ούτε ποια ήταν η Φεϊρούζ, ούτε ποιο ήταν αυτό το τραγούδι που σου έφερνε, χωρίς να ξερεις γιατί, δάκρυα στα ματια. Μετα το έμαθα, μετα από αρκετα χρόνια. "Wa habibi", δηλαδή "Αγαπημένε μου", ένας χριστιανικός ύμνος των Μαρωνιτών του Λιβάνου με στίχους στα αραβικά, που λένε πάνω-κάτω τα εξής, ειναι λόγια της Παναγίας στο παιδί της, τον Ιησού:
Αγαπημένε μου, σε τι κατάσταση είσαι!
Μάρτυρας έγινες, σε γέμισαν λαβωματιές.
Όταν στην ελαιώνα γονάτισες
προσευχήθηκε η γη, έκλαψαν οι ελιές...
Αγαπημένε μου, πώς φεύγεις!
Και η πίστη σου, θα χαθεί κι αυτή;
Το θρησκευτικό μου αίσθημα ανύπαρκτο, το τραγούδι με συγκινεί το ίδιο, πάντα.

Οι μουσικές ταξιδευουν, ούτε διαβατηρια, ούτε άδειες χρειάζονται. Έτσι ποιος ξέρει, ποιος δανείστηκε από ποιον, πότε και γιατί;
Ενα τραγούδι από τη Νότιο Γαλλία, στην προβηγκιανή διάλεκτο, το "Adieu paure Carnavas", έχει την ίδια ακριβώς μελωδία. Είναι ένα αποκριατικο τραγούδι, καθόλου χαρωπό όμως.  Υπαρχουν πολλές "ερμηνείες" για το τραγούδι αυτό. Μία από απο αυτες (την διαβασα στις πληροφορίες για τα τραγούδια του δίσκου "Terra Nostra"- Σαβίνα Γιαννάτου και Primavera en Salonico) αναφερει πως είναι ενας αποχαιρετισμός στο καρναβάλι με αλληγορική αναφορά στις ήττες του Ναπολέοντα. Αλλού, αναφερεται πως άλλα λόγια του τραγουδιού αποχαιρετούν εναν έναν φτωχό άνθρωπο που πεθαίνει και αφήνει τίποτα στη γυναίκα του και στα παιδιά του ακόμη λιγότερα.

Adieu Paure Carnavas / وا حبيبي (Wa Habibi)

Και τα δυο τραγούδια, από μια συναυλία στην Ισπανία, μια συναυλία του Miquel Gil ("Miquel Gil En Concert") το 2006. Συμμετεχουν η Primavera En Salonico και η Orquestra Àrab De Barcelona. Τραγουδούν η Σαβίνα Γιαννάτου, ο μαροκινός Ayoub Bout και ο καταλανός Miquel Gil.

...είναι ήλιος και βροχή μαζί

Έτσι όπως έβρεχε σήμερα, σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να μέναμε σε σπίτια σαν αυτό της φωτογραφίας που μου έστειλε πριν από αρκετές μέρες η Βίκυ Γ.
Φαντάζεσαι; Να μέναμε λέει σε ένα τέτοιο σπίτι και κάθε που έβρεχε το σπίτι να έπαιζε μουσική!

(Απλό, ιδιοφυές, τόσο όμορφο και λειτουργικό μαζί. Οι υδρορροές σ' ένα πεζόδρομο της Δρέσδης παράγουν μουσική όταν βρέχει χάρη στους μεταλλικούς κώνους στις απολήξεις!)




Πάντως, από αύριο λένε ο καιρός θα στρώσει, θα βγει ήλιος ξανά.
Ε, και μια "Ηλιαχτίδα", μαζί της ξεκίνησαμε την εκπομπή σήμερα...

Μια ωραία Κυριακή

Από το πρωί είχα "μεγάλα" σχεδια για τη σημερινή μέρα. Ευτυχώς όταν κάνω τετοια σχεδια κάποιο καλό ξωτικό μπαινει στη μέση και μου λέει, εεε, σύνελθε...δεν είναι αυτα τα σημαντικά, τι θα πει "και ποια είναι τα σημαντικά δηλαδή;", για θυμήσου, για θυμήσου... θυμήθηκες τώρα;
Εξηγούμαι: τα συγκλονιστικά πλήν καταστροφικά γενικώς και αυτοκαταστροφικά βεβαίως σχέδια συμπεριελάμβαναν τα εξής: ενδελεχής καθαρισμός κουζίνας, τουλάχιστον τρία-τεσσερα πλυντήρια με τα αναλογα παρελκόμενα άπλωμα, μάζεμα, σιδερωμα, ξεκαθαρισμα αποθηκης, μπαλκόνια, τζάμια, φασίνα με τα όλα της, αν το θες με μια φραση. Επειδή ο άνθρωπος δεν θελει πολύ για να παραφρονήσει και να αποκτήσει κακές συνήθειες, και το να γίνω τώρα, κοτζαμ γυναικα μανιακή της φασίνας, τιτίζα το λένε στο χωριό μου και παστρικοθοδώρα, επίσης, καλή συνηθεια εμένα δεν με φαίνεται, αφού ήπια το πρωινό μου τσάι και με τη βοήθεια του συμπαθεστατου ξωτικού που σας έλεγα προηγουμένως, άλλαξα όλο το σχεδιο!
Είπα, μέρα με τετοιον καιρό που φτιάχνει τη διάθεση και σε φανατικό μίζερο - ελπίζω δηλαδή! - με τις διακοπές του Πάσχα να έχουν ξεκινήσει για τα παιδιά, χαρα θεού, μέρα χωρίς γκρίνια θα την αφήσω να πάει χαμένη; Τι λες καλέ!
Πρωινό σούπερ, παραγγελία της Σαββίνας που ξύπνησε. Καλά γάλα και μέλι, τα συνηθισμένα, αλλα και φραουλες με σαντιγύ, παρακαλώ -τώρα αυτό πού το είδε; πού το έμαθε και το ζητούσε από προχθες;- και φετες με μερέντα και ο αγαπημένος της χυμός. Εγώ με τα λουλούδια μου και άλλες αγαπημένες ασχολίες. Ο καθένας στο σπίτι έκανε αυτό που ήθελε, Άλλος στον υπολογιστή, αλλος μιλούσε, έγραφε σε φίλους, ζωγράφιζε, άκουγε μουσική, διάβαζε και πότε πότε άκουγες "έλα, έλα να σου δείξω κάτι", "να σου πω ένα ανέκδοτο;",τα γνωστα πειράγματα, γελούσαμε, τέλεια. Εφημερίδα κυριακάτικη, δεν είχα διαθεση για πολλές μία μόνο πήρα, άδειασμα οι γεμάτες σακούλες της ανακύκλωσης στους κάδους που προσπαθούν, τόσο δυσλειτουργικοί είναι, να σε πείσουν να σταματήσεις να κάνεις ανακύκλωση. Στα γρήγορα η προετοιμασία του φαγητού. Χαλαρά, με μια γλυκια τεμπελιά κυλούσε η Κυριακή μας. Δεν μπορεί να είναι έτσι κάθε μέρα, αλλά όταν μπορείς κρίμα δεν είναι να μην το χαίρεσαι; Πόσα χρόνια θα ζήσουμε πια; Και γίνεται να ζούμε με όλα αυτα τα πρέπει και τα μη και κάνε αυτό και μην κάνεις εκείνο; Τώρα βέβαια δεν σου μιλάει και ο καταλληλος άνθρωπος για σωστή, αυστηρή και αποδοτικη διαχείριση χρόνου, συναισθημάτων και ζωής. Αυτα για μένα, τα περί αποδοσης με χίλιους όρους και πρεπει είναι μόνο για τους τους τραπεζικούς λογαριασμούς που δεν έχω κιόλας, η χαρα, η ζωή μας με όσους αγαπάμε δεν είναι έτσι. Γι' αυτό το τραγούδι αυτό, να αυτό κάτω, το ακούμε τόσο συχνά στην εκπομπή, για αυτό μου αρεσει πολύ. Ό,τι περνάει δε γυρίζει ξανά. Τη μυρωδιά των μωρών μου δεν την έχω πια. Ούτε τα μικρα τους χερια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου. Μεγαλώνουν τόσο γρηγορα!Περπατάνε, μιλάνε, σκέφτονται αλλιώς, μέρα τη μέρα. Περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Και απ'ολα όσα ζω μαζί τους, τη χαρά τους και τα γελια τους με τίποτα δεν τα αλλάζω.
Ωραία Κυριακή ήταν σήμερα. Με πολλά γέλια, συζητήσεις, σοβαρες και αστείες, αγκαλιές, παγωτό, χαρά, ιστορίες. Απλά πράγματα. Σιγά μην είναι αλλού η ευτυχία.



Υ.Γ. Έρη, το τραγούδι που σου άρεσε στην εκπομπή της Παρασκευής ήταν αυτό, "O Mare e Tu" (η Θάλασσα κι Εσύ) με την Dulce Pontes και τον Andrea Bocelli :

Βοτανικός Κήπος Σταυρούπολης

Επιτέλους! Θα ανεβάσω φωτογραφίες από την επίσκεψή μας στον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης.

Την περασμένη Κυριακή, στις 5 Απριλίου, η Καλημεροπαρέα επισκεφτήκαμε τον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης. Οι περισσότεροι, αν όχι κι όλοι δηλαδή, βρεθήκαμε στον κήπο για πρώτη φορά.
Μας περίμεναν εκεί η γεωπόνος, υπεύθυνη του Κήπου, η Αθηνά Χατζηαθανασιάδου και η συνεργάτιδά της γεωπόνος και αρχιτεκτονας τοπίου, η Φάνια Περσάκη. Πριν ξεκινήσουν οι ξεναγήσεις μας, σε δύο ομάδες, μας καλοσόρισε ο δήμαρχος Σταυρούπολης, πολύ γρήγορα οι ομάδες άρχισαν να περιηγούνται στον κήπο.
Τις εντυπώσεις σας θα τις γράψετε, κάτω, στα σχόλια. Αυτό είναι και το καλύτερο, ο καθένας σας να γράψει αυτό που θα ήθελε να μοιραστεί. Εγώ να σας ευχαριστήσω πολύ που ήρθατε, κάποιοι από πολύ μακριά, κάποιοι αλλάζοντας υποχρεώσεις, κάποιοι τρεχοντας να προλάβουν την επίσκεψη ερχόμενοι από ταξίδια, όπως η Κωνσταντινιά, ο Μιχάλης, η Νίνα και ο Στέργιος που είχαν παει για λίγο στην Αθήνα και γύρισαν μόνο και μόνο για να προλάβουν την καλημεροεξόρμηση στον Κήπο. Αχ, αυτή η Καλημεροπαρέα είναι άπαιχτη!

Να σας πω ότι προγραμματίζουμε μια ακόμη επίσκεψη στον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης, μέσα στο Μάιο, όταν θα είναι ανθισμένες και οι εκατόν πενήντα τριανταφυλλιές!

Μερικές σκόρπιες φωτογραφίες ανεβάζω αμέσως στο blog.

Στο μεταξύ αύριο θα παραλάβω κι άλλες φωτογραφίες που τράβηξε ο Στεργιος, θα τις ανεβάσω κι αυτές, εννοείται, μετά!

Σαββατοκύριακο, από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη....Σάββατο στο ΝΟΗΣΙΣ

Σαββατοκύριακο στους δρόμους. Ή περίπου. Πάντως σίγουρα ήταν ένα Σαββατοκύριακο που βρεθήκαμε στις δυο άκρες της πόλης, ανατολικά και δυτικά. Το Σάββατο, ανατολικά, στη Θέρμη, στο Κέντρο Διαδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας, στο ΝΟΗΣΙΣ και την Κυριακή, δυτικά, στο Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης.

Το Σάββατο δεν σταθήκαμε τυχεροί στην παρατηρηση του ήλιου. Ενώ το πρωί ήταν μια χαρα, γύρω στις 12 που συναντηθήκαμε για την παρατηρηση η αφρικάνικη σκόνη ήρθε και τα χάλασε όλα. Περιμέναμε, τίποτα. Στο μεταξύ, τι να πεις για αυτό, το ΝΟΗΣΙΣ ήταν κλειστο, κι ενώ η παρατηρηση του ήλιου ανήκε στο πρόγραμμα εκδηλώσεων του, παντελώς ανόητα δεν είχαν σκεφτεί οι υπευθυνοι ότι καλό θα ήταν τις ίδιες ώρες που ήταν προγραμματισμένη αυτή η εκδήλωση να είναι ανοιχτό το Κέντρο και Μουσείο. Έτσι δεκάδες μικροί και μεγάλοι που είμασταν εκεί δεν είχαμε καμια αλλη διέξοδο όση ώρα περιμέναμε μήπως λάμψει ο ήλιος, από το να περιμένουμε απλώς. Για σκέψου τόσην ώρα τα πολλά παιδιά κυρίως που ήταν στην παρεα μας να μπορούσαν να γνωρίσουν από κοντα το ΝΟΗΣΙΣ, άσχημα θα ήταν; Τι να πεις... Ελλαδα και πάλι Ελλάδα. Για να καταλάβεις, πολλοί, όπως η Βίκυ και ο Δημήτρης που ήρθαν από νωρίς, ρωτούσαν στο εστιατόριο που στεγάζεται εκεί, πού θα γίνει αυτή η εκδήλωση και δεν ήξεραν τίποτα, δεν λέμε να ήξεραν λεπτομέρειες, ας ήξεραν απλώς ότι έχει μια εκδήλωση, τίποτα φοβερό.




Όσο λοιπόν περιμέναμε, γνωριζόμασταν (από εκεί οι φωτογραφίες που τράβηξε η Νιόβη) όσοι συναντιόμασταν για πρώτη φορά, και τα παιδιά βρήκαν αμέσως το πιο ενδιαφερον σημείο να παίξουν, έναν λάκο με καλάμια και βούρλα και πάμπολλα βατραχια.




Αφού ο ήλιος ή καλύτερα η αφρικάνικη σκόνη δεν μας έκανε τη χάρη, ζητησαμε από τον Αριστείδη Βούλγαρη που έχει κατασκευάσει τον Ήπαρχο, του τηλεσκόπιου μέσω του οποίου θα κάναμε την παρατηρηση του ήλιου και καθώς ο ίδιος παρατηρεί πολλά χρόνια αυτόν τον πλανήτη, να μας πει κάποια πράγματα γι'αυτόν. Όσα μας είπε ήταν πολύ ενδιαφεροντα, νομίζω ότι τα περισσότερα τα ακούγαμε όλοι για πρώτη φορά.




Στο τέλος, κουβεντιάσαμε με τον Αριστείδη την περίπτωση να κάνουμε μια παρατηρηση αστρων κάποιο βράδυ για την παρεα της Καλημέρας, και είναι κάτι που θα το προγραμματίσουμε για τον επόμενο μήνα μάλλον.

Υ.Γ. Την ανάρτηση για τον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης όπου πήγαμε την Κυριακή θα την ανεβάσω αύριο, είναι τόσες πολλές οι φωτογραφίες, πραγματικά δεν προλαβαίνω σήμερα, αύριο όμως το υπόσχομαι, θα βρω τον χρόνο και θα το κάνω.

Τετάρτη, 8 Απριλίου, 10.30 το βράδυ.
Η Κλαίρη μου έστειλε σήμερα μια σειρα φωτογραφιών που τράβηξε στο ΝΟΗΣΙΣ το Σάββατο. Τις ανεβάζω και θα προσπαθήσω να προλάβω να ανεβάσω και τις φωτογραφίες από τον Βοτανικό Κήπο κι αυτες σήμερα, αν και επειδή και πολλές είναι και έχω να κάνω πολλές δουλειές ακόμη, η μέρα δεν θα τελειώσει εύκολα ούτε σήμερα, δεν ξέρω πραγματικά αν θα τα καταφερω, θα δούμε...

πάλι τους δρόμους θα πάρουμε και δεν είναι ψεμμα...

Καλημέρα, καλό μήνα!
Σαββατοκύριακο μπροστά μας, το πρώτο του Απριλίου.
Κυριακή 5 Απριλίου, 11 το πρωί, η Καλημεροπαρέα πάμε στον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης.
Θα μας περιμένει εκεί η Νανά Χατζηαθανασιάδου, γεωπόνος, η υπεύθυνη του Βοτανικού Κήπου, που τον ονειρευτηκε, τον σχεδίασε και στήριξε καθοριστικά και αποφασιστικά την υλοποίησή του. Με τη βοήθειά της και τη βοήθεια συνεργατών της Θα γνωρίσουμε τον Κήπο, τα φυτα και τα δεντρα του, την ιστορία του.
Είναι αλήθεια ότι δεν είμαστε μια χώρα με παραδοση σε βοτανικούς κήπους, η αλήθεια είναι ότι ούτε να τους εκτιμάμε ξέρουμε, ούτε να καταλαβαίνουμε την αξία τους. Αυτή η προσπάθεια του Βοτανικού Κήπου Σταυρούπολης, ίσως μας κάνει να φανταστούμε τη δυνατότητα μεγάλοι ανοιχτοί χώροι, όπως μου έρχεται αμέσως στο νου το πρώην στρατόπεδο Παυλου Μελά, να φιλοξενήσουν μεγάλους βοτανικούς κήπους, κήπους φιλικούς, για περπάτημα, συζητήσεις, συναντήσεις και δραστηριότητες, πραγματικές οάσεις αναψυχής στη χώρα που ανθούν μεζονέτες, όνειρα εργολάβων και τσιμέντο να γίνουν όλα.

Λίγα λόγια για τον Βοτανικό Κήπο Σταυρούπολης (από την ιστοσελίδα του δήμου Σταυρούπολης)
Ο Κήπος εγκαινιάστηκε στις 4 Ιουνίου του 2002. Η δημιουργία είχε ξεκινήσει το 1996. Χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από πόρους του Δήμου και είναι ο πρώτος δημοτικός βοτανικός κήπος στην Ελλάδα. Βρίσκεται σε ένα χώρο πέντε στρεμμάτων στην περιοχή Άνω Ηλιούπολης του Δήμου Σταυρούπολης και περικλείεται από τις οδούς Κ.Κωνσταντινίδη - Ολύμπου - Περικλέους.
Μέχρι σήμερα ξεναγηθηκαν στον Κήπο πάνω από 30.000 νήπια, μαθητές, σπουδαστες και φοιτητές.

Ο Κήπος περιλαμβάνει τρεις βραχόκηπους, έναν τριανταφυλλεώνα με εκατόν πενήντα ποικιλίες τριανταφυλλιάς (θα ανθίσουν σε λίγο καιρό, τότε πρεπει να ξαναπάμε στον κήπο, νομίζω, τι λες;), συλλογές των κωνοφόρων, εποχιακά ανοίξεως ή θέρους, και βολβώδη, ριζωματώδη, κονδυλώδη φυτά, εκατό ποικιλίες κάκτων και διαφόρων άλλων παχύφυτων, φοινικοειδή, εσπεριδοειδή και φυτά που κυριαρχούν στο Mεσογειακό τοπίο.
Τέλος υπάρχει ένα θερμοκήπιο διαστάσεων 21,00 x 15,00μ και ύψους 6,00 μ. το οποίο φιλοξενεί τροπικά, υποτροπικά, επίφυτα, σαρκοφάγα φυτά.
Συνολικά έχουν φυτευτεί περίπου 1000 είδη φυτών. Τα φυτά ταξινομούνται είτε κατά οικογένειες, είτε σύμφωνα με χαρακτηριστικές τους ιδιότητες (αναρριχώμενα, φυτά εδαφόστρωσης, εποχιακά, υδροχαρή, υδρόβια),είτε βάση τύπων κήπων (βραχόκηπος, τριανταφυλλεώνας), είτε σύμφωνα με τις βιολογικές πρώτες ύλες που παράγουν (αρωματικά, ινοφόρα, ελαιοδοτικά φυτά).

Γενικές πληροφορίες
Ώρες λειτουργίας:
Μάι.-Αυγ. : 9.00 π.μ. - 1.30 μ.μ. και 5.30 μ.μ. - 9.00 μ.μ.
Σεπτ. -Οκτ. : 9.00 π.μ . - 1.30 μ.μ. και 5.30 μ.μ. - 8.00 μ.μ.
Νοέμβ.- Φεβρ. : 9.00 π.μ. - 3.30 μ.μ.
Μάρτ.- Aπρ. : 9.00 π.μ. - 1.30 μ.μ. και 5.30 μ.μ . - 8.00 μ.μ.

Συγκοινωνία: γραμμή 34 (Ηλιούπολη) του Ο.Α.Σ.Θ, στάση Βοτανικός Κήπος,(αφετηρία λεωφορείου στην Αριστοτέλους)

Για την Επικοινωνία:
Τηλ. 2310 600717 και 2313302961 - 62
Fax: 2310 607121
Email: botanic.gard@stavroupoli.gr

Για όσους έρθουν με αυτοκίνητο την Κυριακή, ίσως βοηθήσουν αυτοί οι χάρτες:



Αυτά για την Κυριακή. Το ραντεβού μας είναι εκεί, στην είσοδο του Βοτανικού Κήπου και να πούμε πως ακόμη κι αν βρεχει αν μπορείτε, μη διστάσετε, ελάτε με τις ομπρέλες σας, εκτός αν έχει κατακλυσμό βέβαια, και μια χαρα είναι, θα το δείτε.


Πάμε τώρα στο Σάββατο;
2009: Διεθνές Έτος Αστρονομίας
100 ώρες παρατήρησης του Ήλιου
στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας
από σήμερα, 1η Απριλίου μέχρι την Κυριακή 5 Απριλίου.


Το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Διεθνές Έτος Αστρονομίας προσφέρει στο κοινό τη δυνατότητα παρατήρησης του Ήλιου, στο διάστημα 1 - 5 Απριλίου 2009. Το Ηλιακό Παρατηρητήριο που έχει στηθεί στον εξωτερικό χώρο του Κέντρου δέχεται τους επισκέπτες κατά τις ημέρες και ώρες:
Τετάρτη 1/4, Πέμπτη 2/4 και Παρασκευή 3/4, από τις 10.30 μέχρι τις 14.30
Σάββατο 4/4, από τις 12.00 μέχρι τις 18.00
Κυριακή 5/4, από τις 10.30 μέχρι τις 16.30

(περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του ΝΟΗΣΙΣ http://www.tmth.edu.gr/el/activities/sun.html)

Η ΠαρέαΤηςΚαλημέρας λέμε να πάμε στο ΝΟΗΣΙΣ για την παρατήρηση του Ήλιου το Σαββατο στις 12 το μεσημέρι. Δηλώνετε συμμετοχές με τους γνωστούς τρόπους, με μήνυμα στο blog, με e mail στο kalimera958@yahoo.gr ή στο kalimera958fm@gmail.com, τηλεφωνώντας στα 2310 299615- 299616 την Παρασκευή από τις 10 έως τις 11.

Για όλα τα παραπάνω θα πούμε περισσότερα την Παρασκευή, στην εκπομπή και μετα το Σαββατοκύριακο θα τα πούμε κι από κοντά!