Δευτέρα, Monday, Lundi, Lunedì...

Συνεχίζοντας να μαζεύουμε καλοκαιρινά τραγούδια, βλέπε στην προηγούμενη ανάρτηση, αύριο θα παίξουμε τα πρώτα στην εκπομπή και μέχρι την άλλη εβδομάδα όλα τα υπόλοιπα.

Δεξιά θα βρείτε μία σύνδεση για ένα blog που ακούει στο όνομα ξεblogάρισμα - το έμαθα από το Μανιταράκι, αξίζει να κλικάρουμε και όχι μόνο.

Διάβασα αυτήν την είδηση ("Την επέκταση των πνευματικών δικαιωμάτων των τραγουδιών από τα 50 στα 95 χρόνια συζητά η Ευρωπαϊκή Ένωση") εδώ

Ενώ προχθές είχα διαβάσει και αυτήν την είδηση.




Σαν σήμερα 21 Ιουλίου 1928, αυτοκτόνησε ο Κώστας Καρυωτάκης.
Είναι από τους αγαπημένους ποιητές. Οι περισσότεροι λένε "πεσσιμιστής και απαισιόδοξος ποιητής". Ή δεν τον ξέρουν, δεν τον έχουν διαβάσει ποτέ, ή τους αρέσει να βάζουν τα πράγματα σε κουτάκια να ξεμπερδεύουν. Ό Καρυωτάκης είχε την ευθύτητα, το χιούμορ, την σάτιρα και τον αυτοσαρκασμό που ακόμη δεν έχουν οι νεοέλληνες λογοτέχνες μας πλην φωτεινών εξαιρέσεων.
Ένα ποιήμά του, από τη συλλογή "ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ" (1927)
(χαρισμένο και σε όσους όταν τους ρωτούν ποιο είναι το μεγαλύτερό τους ελάττωμα, απαντούν "η ευαισθησία μου". Οι ίδιοι συνήθως πιστεύουν ότι είναι αδικημένες μεγαλοφυΐες)
Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας,
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Αφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
Ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα
των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Μόνο για μας υπάρχουν του Θεού
τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

Κι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
του «περιβάλλοντος», της «εποχής».