Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Το καράβι που οδηγάει κι η πατρίδα που ζητάει
κάποτε θα γίνουν ένα κι όλα ετούτα είναι γραμμένα,
πείνα, πόλεμοι, σεισμοί κι όλοι οι ωκεανοί
φουσκωμένοι να 'ρχονται στη μικρή του την καρένα.

Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Είναι ένα μικρό νησάκι με κουπιά και με πανάκι,
βασιλιάς το κυβερνάει κι απ' τη θάλασσα το πάει.
Μ' όλο που ήταν πονηρός, μ' όλο που έγινε σοφός,
ούτε που ονειρεύεται τι κακό τον καρτεράει.

Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Με λαχτάρα θα την φέρει απ' της θάλασσας τα μέρη,
στις πηγές του ποταμού του, στην αυλίτσα του σπιτιού του.
Ανεβάστε τα πανιά, κατεβάστε τα κουπιά
κι άιντε ν' αναλάβετε την άκρη του σχοινιού του.



Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Πόσα χρόνια, πόσες πίκρες, πόσους δρόμους
θα διαβώ ώσπου ν' αντικρίσω πάλι
του σπιτιού μου το καπνό.

Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Τόσους κόπους, τόσες πείνες, τόσους πόνους
τους ξεχνώ αν στο τέλος,
της πηγής μας το νεράκι ξαναπιώ.

Ιθαγδάτη, νησάκι που ανεβαίνει στην πηγή.
Ιθαγδάτη, δεν έχω εγώ άλλο φως και άλλον οδηγό