Tις νύχτες του καλοκαιριού,

με απλά πραγματα γίνονται θαυματα. Μαμα και κόρη "βγηκαμε" έξω, όχι μακριά, μη φανταζεσαι, μεχρι το μπαλκόνι μας. Στρώσαμε το τραπεζι, ξαφνική ιδεα, με ό,τι είχαμε, είναι ωραίο να "βγαίνεις εξω" με τις πυζαμες. Μιλούσαμε, λεγαμε τα δικά μας, την άκουγα, χωρίς τίποτε αλλο να αποσπα την προσοχή μας, κανουμε τις πιο ωραίες κουβεντες. Τι την ενοχλεί, τι σκεφτεται, τι νιώθει. Τίποτα δε ρωτάω, εκείνη μιλάει, ρωτάει πώς μου φαινεται αυτό ή πώς νιώθει για εκείνο, ή απλά λεει"να σου πω..." και αρχίζει...

Μετα παίζαμε, διαφορα, γελούσαμε με μικρα, χαζά, μετρούσαμε τις ...πατούσες μας, λεγαμε λόγια του σπασίκλα που μας αρεσει (βγαίνει και ταινία το ξερεις;), λεγαμε ποια ταινια μας αρεσει, είχαμε δει και δυο τις τελευταίες μέρες και ειχαμε να πούμε διαφορα και στο τελος παίξαμε ενα παιχνίδι που πολύ μας άρεσε. Μοιραστήκαμε μικρα χαρτακια, η μια εγραφε συναισθηματα ή αλλη φρασεις και μετα παίρναμε η καθε μια από ενα χαρτακι της καθε στοίβας και έπρεπε να πούμε τη φραση που μας τυχαινε με τον αναλογο τρόπο. Δεν ξερω πώς σου φαίνεται αλλα εμείς περασαμε καταπληκτικά. Ήταν τόσο ωραίο βραδυ.

Το "καλοκαίρι στην πόλη", χρειαζεται τους τρόπους του για να περναει όμορφα.

Σήμερα το πρωί, αδεια απο το ραδιόφωνο, και τη Δευτερα το ίδιο για να τελειώσω καποιες δουλειές, επιστροφή στην εκπομπή την Τρίτη.
Είναι κιόλας βραδυ. Όλες οι δουλειές μπορεί να μην έγιναν αλλά δεν είναι αυτό το βασικό. Άλλα είναι. Και για αυτα νιώθω τυχερή. Τα άλλα θα γίνουν. Όταν και όπως πρεπει.

"There Is Only One Sun And That Is Me!"

Είναι ενα από τα αγαπημένα μας επεισόδια με ήρωες τη Λόλα και τον Τσάρλυ. Το ξαναείδαμε σήμερα, η Σαββίνα κι εγώ, και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα απο τότε που ήταν πολύ μικρή και το είχαμε πρωτοδεί. Τεσσερα χρόνια πριν πρεπει να ήταν. Τότε ακόμα της μετεφραζα εγώ την ιστορία. Τώρα εκείνη μεταφραζει καλύτερα απο μενα. Γελαμε όπως τότε. Θυμαται απέξω όλο το κείμενο. Εγω καμια φορα συγκινούμαι και λεω μία φορα τουλάχιστον σε καθε επεισόδιο μεγαλόφωνα, μα τι ωραία σειρα που είναι (μεσα μου το λεω αλλες είκοσι φορές τουλαχιστον - κι αλλες θα το έλεγα αλλα...δεν προλαβαίνω, τελειώνει το επεισόδιο).

Charlie And Lola. Μου αρεσουν οι ιστορίες αλλα και η εικονοποίησή τους στην τηλεόραση, το χιούμορ τους, η ευρηματικότητα, ο όμορφος τρόπος που διαπραγματευονται απλα, καθημερινά θεματα, μα τόσο σοβαρα για τα παιδιά, μου αρεσει η αδελφική σχεση των δυο παιδιών, της Λόλας και του Τσάρλυ, η τσαχπινιά, η σπιρταδα κι ο αυθορμητισμός της Λόλας και η αγαπη, η λογική, η σοβαρότητα και η τρυφερότητα του Τσαρλυ που τόσο ωραία την βοηθα να κατανοήσει τόσα πραγματα, να ξεπερασει τόσα προβλήματα.

Είναι ωραίο μαθημα αυτές οι ιστορίες για μας τους γονείς. Υπαρχουν τόσοι τρόποι για να απευθυνόμαστε στα παιδιά. Ας διαλέγουμε τους καλύτερους, κι όχι τους στερεοτυπικούς. Και το να παίρνουμε καλές ιδέες βοηθάει πολύ. Να το λοιπόν το επεισόδιο "There Is Only One Sun And That Is Me!", σε δυο μέρη. Ελπίζουμε, μαμα και κόρη, να σας αρεσει όσο σε μας.

Σήμερα, είδαμε και αυτό: Τους χαρακτήρες της Λόλα και του Τσάρλυ τους δημιούργησε η Lauren Child.
Οι ιστορίες των δυο παιδιών έγιναν και σειρα βιβλίων και τηλεοπτική σειρα (στο BBC, από το 2005)

Ρίξε μια ματια εδώ: http://www.charlieandlola.com/website.asp
κι εδώ:  http://www.bbc.co.uk/cbeebies/charlieandlola/

Μια φορα κι εναν καιρό...

...πριν απο αρκετούς αιώνες, λεει ο Αριστοφάνης, ενας αθηναίος πολιτης ο Χρεμύλος πήγε στους Δελφούς για να ρωτησει τον Απόλλωνα ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να διαπαιδαγωγήσει τον γιό του. Έτσι όπως ήταν ο κόσμος στην εποχή του, να τον συμβουλέψει να γίνει αντί τίμιος, παλιάνθρωπος κι απατεώνας αφού αυτοί καλοπερνάνε στην εποχή του; Και ο θεός του απαντησε, με μια φραση που φαινεται άσχετη της ερώτησης, θα πεις, αλλα τότε έτσι απαντούσε συχνά ο θεός οπότε μην παραξενευεσαι, να ακολουθήσει όποιον θα συναντησει εξω απο το μαντείο. Ο Χρεμύλος φευγοντας απο το μαντείο βρηκε κι ακολούθησε εναν τυφλό γερο. Αποκαλύπτεται ότι αυτός ήταν ο Πλούτος. Τον φερνει λοιπόν στο σπίτι του ο Χρεμύλος και φροντίζει ώστε ο τυφλός Πλούτος να βρει ξανα το φως του, καθώς τον πηγαίνει, μαζί με τον δούλο του Καρίωνα, στο Ασκληπειίο κι εκεί ο θεός τον θεραπευει.
Έχει ήδη προηγηθεί στο έργο ο αγώνας, η ανταλλαγή δηλαδή επιχειρημάτων αναμεσα στην Πενία που ισχυρίζεται πως εκείνη φερνει ισορροπία και ευτυχία στην κοινωνία των ανθρώπων και τον Χρεμύλο που υπερασπίζεται την επιλογή του να θελει τον πλούτο στο σπίτι του, και να διώξει εκείνη. 
Αφού λοιπόν ο Χρεμύλος θεραπεύει τον Πλούτο, εκείνος πια δε συναναστρεφεται όπως πριν που ήταν τυφλός, φαύλους και απατεώνες, αλλα διαλεγει να κανει πλούσιους μόνο τους εναρετους, τίμιους και δίκαιους. Πραγματι, ετσι γίνεται. Ο δίκαιος ανταμοίβεται όπως πρεπει, ο συκοφαντης τα χανει όλα. Ο δίκαιος παρουσιάζεται για να αφιερώσει στον Πλούτο το παλιό ρούχο του και τα παπούτσια του και ένας συκοφάντης φοβερίζει ότι θα τους καταγγείλει όλους, γιατί καταλύουν τη Δημοκρατία. Σοβαρα και κωμικά αλλαζουν όλα. Σε ενα ιδιαίτερα κωμικό επεισόδιο, μια γραία γυναίκα παραπονιέται που πια δεν περνα ο παρας της και δεν μπορεί πλεον να αγοραζει τον ερωτα του νεαρού εραστή της, καθώς αφού είναι κι εκείνος πλούσιος τώρα πια δεν χρειαζεται τα χρήματά της και απομακρύνεται απο κοντα της. Τέλος έρχεται ο Ερμής και ο ιερέας του Δία και ζητούν δουλειά. Ο Χρεμύλος δηλώνει ότι θα επαναφέρει τον Πλούτο, εκεί όπου ήταν ανέκαθεν, δηλ. στον οπισθόδομο του Παρθενώνα. Όλοι μαζί, τέλος, με δάδες αναμμένες οδηγούν τον Πλούτο στην Ακρόπολη.   
 Αυτή είναι η υπόθεση του "Πλούτου", και πανω κατω οι ήρωές του. Μελαγχολική κωμωδία, αν το σκεφτείς. Μια ουτοπία είναι η ιστορία του. Μια ουτοπία που μόνο στα παραμύθια υπαρχει; Ίσως. Κι από την άλλη, εχει σημασία να σταθούμε λίγο στην Πενία τη φτώχεια δηλαδή. Στον Αριστοφανη η Πενία δεν είναι η φτώχεια του ζητιάνου, ούτε η ανεχεια, με τα λογια του ποιητή είναι αυτό που θα λεγαμε, δουλεύω και ζω, το μετρημένο και με κόπο έχειν. Πάνω κάτω δηλαδή αυτό που ισχυρίζονται και αλλοι, φιλόσοφοι και όχι μόνο προγενεστεροι και σύγχρονοι του Αριστοφάνη. Σήμερα αυτή η άποψη εχει αρκετα στοιχεία προτεσταντισμού, ίσως. Αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που αφορα και το βασικό θεμα με το οποίο ξεκίνησαν όλα στην κωμωδία του Αριστοφάνη. Θυμάσαι, ήταν η ερωτηση του Χρεμυλου, πώς να μεγαλώσει, με ποιες αξίες το παιδί του.
Φευγοντας απο την παρασταση που είδα χθες στο θεατρο Δασους, σκεφτόμουν ότι όλοι θελουμε να ζησουμε μια καλή ζωή. Ακόμη κι αν αυτή, κατα τη γνωμη μου σωστα, δεν την ταυτίζουμε με τις πολυτελειες και τις υπερβολές του lifestyle, νομίζω, σίγουρα την συνδεουμε με την οικονομική δυνατότητα να ζούμε καλά, δηλαδή με αξιοπρεπεια και καλή ποιότητα ζωής. Όμως, με τα μεχρι πριν λίγο καιρό δεδομένα, ένιωθα ότι κατι δεν παει καλά. "Διαλεξε δουλειά να βγαλεις λεφτα, αυτό είναι το βασικό". "Τόσα ζητα, κι αυτός θα στα δωσει, κι αυτός απο καπου αλλού τα πηρε πολλά κι εύκολα"."Τι θα πει έντιμος, πας καλά; όλοι κλέβουν". "Είσαι κορόιδο που δουλευεις, δε βλεπεις στην υπηρεσία που δεν δουλευει κανενας, εσύ ανόητος είσαι;". Και ξαφνικά ήταν τόσο δυσκολο πια να πείσεις ενα παιδί ότι στη ζωή δουλευουμε για να ζήσουμε, όχι μόνο να βιοποριστούμε αλλα να ζήσουμε κανοντας κατι που μας ευχαριστεί και δινει νοημα και δημιουργικότητα στη ζωή μας, δεν δουλευουμε μόνο για να βγαζουμε λεφτα, και πως επισης κοπιάζουμε (αλλη παλια λεξη αυτή) για να αποκτήσουμε κάτι. Πώς όλα θελουν κόπο, απο τα απλά, τους βαθμούς στο σχολείο (θελουν διαβασμα, δεν φταινε μόνο οι καθηγητες για τους χαμηλούς βαθμούς), το επιθυμητό σωμα (ναι, δεν βρεθηκε ακόμη το χαπι της μεταμόρφωσης σε μια μερα), τις σχεσεις (θελουν χρόνο, θεληση, υπομονή) και ο καταλογος θα μπορούσε να εχει τα παντα της ζωής μας, νομίζω. Αντι για αυτό το "γρηγορα και όλα, χωρίς κόπο" ήταν το ιδανικό. Κι αν ακουγόταν κατι διαφορετικό ήταν γραφικό. Τι είναι αυτα που μου λες, αφού οι αλλοι ζουν αλλιώς, κάνεις πως δεν το βλεπεις; έλεγαν τα παιδια. Άδικο είχαν;
Τώρα βεβαια, τα πραγματα εχουν αλλαξει πια. Είναι όλα, όχι για όλους μαλλον, αλλα για τους πιο πολλούς πιο δύσκολα ή παρα πολύ δύσκολα.
Από την άλλη, δεν μου αρεσει καθόλου που διαφοροι λενε τώρα "να γίνουμε φτωχοί να στρώσουμε". Για να στρώσουμε, για να αλλαξουν τα πραγματα που καθε λογικός άνθρωπος καταλαβαινε ότι είχαν ξεφύγει απο καθε μετρο και ηθική, είναι απαραίτητο να επιδιώκουμε να γίνουμε φτωχοί; Προτιμώ, να γίνουμε προκομμένοι, να στρώσουμε. Να δουλεψουμε, να γίνουμε λιτοί, ουσιαστικοί, να στηριζόμαστε στη δουλειά μας και την αξία μας, οποια είναι αυτή, ναι. Αυτα που πρεπει να ξαναβρούμε εχουν αξία, νομίζω.
Και μπορεί να μοιαζουν παρηγορια ή για αλλους συμβιβασμός τα λόγια της παραστασης (αυτα δεν ξερω αν είναι λόγια του Αριστοφανη ή προσθηκη των συντελεστων της) "δε γίνεται, δε γίνεται, τίποτα να μη λείπει/δε γινεται όλη τη ζωή να μη νιώσουμε λύπη/ θα ζησουμε με τη δουλειά, γιατί κανείς δεν είδα/χωρίς αγώνα να μπορεί να νιώσει την ελπίδα", μπορεί όμως να είναι και η σκληρή αλήθεια.

Ο Αριστοφάνης διδαξε τον Πλούτο το 388π.χ., 37 ολόκληρα χρόνια μετα το πρωτο εργο τους Αχαρνής, και λίγα, μόλις, τρια χρονια πριν το θανατό του, λεγεται οτι πεθανε γυρω στα 67. Είναι το τελευταίο σωζώμενο εργο του.

Η παρασταση "Πλούτος" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, απο το Θεατρο Τεχνης σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, ανεβαίνει για τελευταια δευτερη βραδια σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στο θεατρο Δασους.

Πρόκειται για το τρίτο ανέβασμα απ΄ το «Θέατρο Τέχνης» της τελευταίας απ΄ τις σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Την ανέβασε πρώτα, το 1957, στο τότε θέατρο του Μάνου Κατράκη στο Πεδίον του Άρεως, ο Κάρολος Κουν- που ΄χε πρωτοκαταπιαστεί με το έργο το 1936 όταν το παρουσίασε με τους μαθητές του στο Κολέγιο. Το καλοκαίρι του ΄94, μετά το θάνατο του Κουν, τον «Πλούτο ανέβασε- στην Επίδαυρο πια- ο Μίμης Κουγιουμτζής. Η παράσταση επαναλήφθηκε το επόμενο καλοκαίριτου 1995- και το 2001. Σημειωτέον ότι, όπως και τώρα, το ρόλο του Χρεμύλου ερμήνευε, 1994, ΄95 και 2001, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς. 
(από "Το τέταρτο κουδούνι" του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010)

Συντελεστες της παράστασης

Μετάφραση : Γιάννης Βαρβέρης, σκηνοθεσία : Διαγόρας Χρονόπουλος, σκηνικά-κοστούμια : Πάρις Μέξης, μουσική : Χρήστος Λεοντής / μουσική διδασκαλία: Μαρίνα Χρονοπούλου, χορογραφία : Σοφία Σπυράτου, φωτισμοί : Λευτέρης Παυλόπουλος.

Διανομή: Πενία: Κάτια Γέρου, Καρίων: Μάνια Παπαδημητρίου, Χρεμύλος: Αλέξανδρος Μυλωνάς,
Πλούτος: Δημήτρης Λιγνάδης, Βλεψίδημος: Κώστας Βελέντζας, Γυναίκα: Αναστασία Γεωργοπούλου, Δίκαιος: Κωστής Καπελώνης, Συκοφάντης: Λευτέρης Λουκαδής, Γριά: Βασίλης Λέμπερος, Νέος: Αλέξανδρος Πέρρος, Ερμής: Θοδωρής Αντωνιάδης, Ιερέας: Κώστας Βελέντζας.
Χορός: Κώστας Βελέντζας, Θοδωρής Αντωνιάδης, Ηλεάνα Μπάλλα, Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη, Βασίλης Λέμπερος, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αλέξανδρος Πέρρος, Πανάγος Ιωακείμ, Βένια Σταματιάδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης, Ορφέας Χατζηδημητρίου, Θάλεια Γρίβα, Πάρις Θωμόπουλος, Γεράσιμος Σκαφίδας

Συνέντευξη του Διαγόρα Χρονόπουλου, στην εφημ Αγγελιοφορος, στην Γιωτα Σωτηροπούλου, εδώ

Τα καλοκαιρινα μας τραγούδια

Το ειχα ξεχασει και μου θυμισε μια ακροατρια της εκπομπής. Λοιπόν, καθε καλοκαίρι, τετοιες μερες πανω κατω, μαζευουμε τα αγαπημενα μας τραγούδια για το καλοκαίρι, ο καθενας διαλεγει αυτό που αγαπαει, στελνει τίτλο,(με sms την ώρα της εκπομπής, με e mail - kalimera958@yahoo.gr & kalimera958fm@gmail.com- ή με σχόλιο σε αυτήν την αναρτηση) το βρίσκω, τα μαζευω όλα και φτιαχνουμε μαζί μια εκπομπή με τη συλλογή τραγουδιών του δικού μας καλοκαιριού. Αυτή την εκπομπή θα την φτιαξουμε μαλλον την Παρασκευή.
Στο μεταξύ έχουν αρχίσει να ερχονται τα τραγούδια σας, το αγαπημενο του καθενός καλοκαιρινό τραγούδι. Δεν εχει σημασία ποιας εποχής είναι, σε ποιο είδος ανήκει, ποια γλώσσα μιλάει. Αρκεί να είναι τραγούδι του καλοκαιριού για σας. Γιατί μιλάει για καλοκαίρι, γιατί σας θυμίζει ενα καλοκαίρι σας, γιατί η διαθεσή του σας πηγαίνει σε αυτήν την εποχή του χρόνου.
Εχουν ερθει ήδη αρκετα τραγούδια, συνεχίζετε να στελνετε κι άλλα κι εγω αρχισα κιόλας να τα μαζευω. Το "Καλοκαίρι" του Σαββόπουλου, το "Summertime" του Γκέρσουιν, "Πάμε στα θαύματα" με τη φωνη της Ελ.Αρβανιτακη, "πες μου θαλασσα" με την Αλκ.Πρωτοψαλτη, αλλα και το "καραβια αλήτες" με τον Γιαννη Πουλόπουλο, το "θαλασσα γυαλι" με τη φωνη του Χαρούλη, ένα οπωσδηποτε της Σεζάρια Εβόρα, και αλλα πολλά είναι ήδη απο τα πρώτα της λίστας.


Υ.Γ. Και λίγο γελιο δεν εκανε ποτέ κακό. "Πώς διαβαζουν οι γυναίκες τα σήματα"
Μου το έστειλε η Μάγδα, προχθες.

Πάντως, εγώ, τρία, χμ, μπορεί και τέσσερα, απο τα παραπάνω τα εχω πει μεσα μου, καποια στιγμή.

Χα χα, δεν σου λεω ποια, σιγα μη σου πω...

Η πατρίδα μας, τα παιδικα μας χρόνια

 Το πατρικό μου, όσο κι αν  έχει αλλαξει, κι αυτό και το χωριό μου, κι η χωρα ολόκληρη, εδώ που τα λέμε, είναι πάντα εκεί. Κι ας μην είναι εκεί πια οι τσιμεντόλιθοι της πίσω αυλής με τη βρυση και την κληματαρια, εκεί που πήγαινα όταν πολυ μικρή ήθελα να φτιαξω τον κόσμο μου, ενα παραμύθι και τραγούδι μαζί που έφτιαχνα λεξη τη λεξη, ωραια ιστορία αυτή, θα στην πω καποια στιγμή. Κι ας το σκεφτομαι παντα πιο όμορφο απ'όσο είναι. Κι ας χαθηκαν οι μαγικές γωνιές του, υπήρξαν λες ή στη μνήμη μου είναι έτσι; Η κούνια στην αυλή, η πολυθρόνα που πανω της διαβασα τις ωραιότερες περιπετειες, η θεση του παππού, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα τσιγάρα του, το τραπεζι που κατω κρυβόμουν κι εγραφα με τα μολύβια μου, το καδρο με τη νεκρή φυση στο σαλόνι,το παραθυρο της κουζίνας με τον αχνό του φαγητού στο τζαμι κι εγω να γραφω, α,β,γ, τα πρωτα μου γραμματα... Ένα κομματι του πατρικού μου σπιτιού μέσα μου. Όσα κι αν εξαφανίστηκαν, ενα κομματι της ψυχής μου είναι εκεί. Κι ας μην πηγαίνω συχνά. Έχει παντα ενα κομματι της αυλής που μεγάλωσα. Και μπορώ, δεν είναι ετσι για όλους, να το περπατήσω ξανά.
Η πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια.
Μπορεί για αυτό να με άγγιξε τόσο πολύ το κείμενο της Μερόπης.

"Σήμερα δεν θέλω να αναλύσω το Κυπριακό. Δεν θέλω να αναλύσω τι έφταιξε και εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι του 1974 ο Αττίλας μας ανάγκασε να ξεριζωθούμε από τον τόπο μας, την όμορφη Κερύνεια και να αναζητήσουμε αλλού να ρίξουμε ρίζες. Δεν θέλω να ψάξω τα αίτια που φτάσαμε ως εδώ, που δεν μπορούμε, ακόμα, 36 χρόνια μετά, να βρούμε λύση, που οι μισοί κατηγορούμε τους άλλους μισούς για ενδοτικούς και προδότες και που οι άλλοι μισοί θέλουμε να συμβιβαστούμε πια, να κλείσουν οι πληγές, να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατό να περισωθεί από την πατρίδα μας και να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Όχι, σήμερα δεν θέλω να είμαι ρεαλίστρια. Αντίθετα σήμερα θέλω να γίνω μελοδραματική, θέλω να κλάψω, να θρηνήσω. Να κλάψω για την Κερύνεια, να κλάψω για το χωριό μου, τον Καραβά (φωτο πάνω), που η κατοχή το έκανε πια σχεδόν αγνώριστο.
Θέλω να κλάψω για τη ζωή μου που κόπηκε στα δύο. Σ’ εκείνη πριν τον Ιούλιο του 1974 και στη μετά από αυτήν.
Θέλω, νοερά:
Να ανέβω στη βεράντα του σπιτιού μου που πάντα μοσχοβολούσε από το γιασεμί, να ανοίξω την πάντα ξεκλείδωτη πόρτα του, να μπω στον ηλιακό (καθιστικό), στην παιδική μου κρεβατοκάμαρα, να διαβάσω κανένα παραμύθι από τη βιβλιοθήκη. Και μετά να κατέβω κάτω στην αυλή μας, στο περιβόλι μας, να παίξω με τις αδελφές μου, να χαρώ τη σκιά των δέντρων, των λεμονιών, των πορτοκαλιών, των μανταρινιών.
Να πάω στη γειτονιά να παίξω με την Πόλα, τον Κόκο, το Νεόφυτο, τον Άριστο, τη Μαρουλού, την Ξένια, που η ζωή μας χώρισε και μας σκόρπισε σαν τα τρελλά πουλιά.
Να πάρω το ποδήλατο και να πάω να κολυμπήσω στις καθαρές, γεμάτες άμμο παραλίες του Καραβά (στο Μάρε Μόντε, στο 6 μίλι, στο 5 μίλι, στο Ζέφυρο).
Να πάω το βράδυ στο θερινό σινεμά του θείου Μιχαλά, να δω (τζάμπα) καμιά ταινία (με τη Βουγιουκλάκη, γιατί όχι?) και να χαρώ την όμορφη ξάστερη νύχτα.
Να παρακαλέσω τον μπαμπά, το Σάββατο βράδυ, να μας πάει, με εκείνο το παλιό VOLKSWAGEN του, στο λιμανάκι της Κερύνειας, να περπατήσουμε στα όμορφα γραφικά δρομάκια του και όταν κουραστούμε να κάτσουμε στην καφετέρια και να ατενίζουμε τη θάλασσα, για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας, όπως έλεγε πάντα η μανούλα μου.
Να βρω τις παιδικές μου φίλες, τους παλιούς μου συμμαθητές και συμμαθήτριες. Θέλω μαζί να θυμηθούμε τα παλιά, τους παιδικούς μας έρωτες, τα φλερτ, τους παλιούς μας δασκάλους και καθηγητές. Να γελάσουμε και να κλάψουμε μαζί.
Σαν να μη μεσολάβησε το πραξικόπημα, ο Αττίλας, ο ξεριζωμός.
Ζητώ πολλά??"

Και γράφει λίγο πιο κάτω, "Αφορμή για την ανάρτηση αυτή μου έδωσε, εκτός βέβαια, από την επέτειο της τουρκικής εισβολής που είναι αύριο (20-7), μια συνάδελφος που τις προάλλες μου έλεγε με πόση λαχτάρα περιμένει κάθε καλοκαίρι να πάει στο νησί της, στη Χίο, στο χωριό της, στο πατρικό της σπίτι, να βρει τους παιδικούς της φίλους, να νοιώσει και πάλι, έστω για λίγο ένα ξέγνοιαστο παιδί. Γύρισα από την άλλη, να μη με δει ότι δάκρυσα"



Διαβαζοντας το κείμενό της χθες, όπως και μια παλαιότερη ανάρτησή της, κι αυτήν χθες την διαβασα, συγκινήθηκα. Σήμερα στην εκπομπή ήθελα να διαβασω το χθεσινοανεβασμενο κείμενό της. Ένιωσα το ίδιο. Κι εσείς. Μου το είπατε, το γραψατε, το καταλαβαινα ακόμη και την ώρα που διαβαζα. Το ήξερα ότι θα μου συμβεί, είχα μπροστα μου το χαρτί, κι έλεγα μετα, λίγο μετα θα το διαβασω, το ανεβαλα, να παρω μια ανασα πριν. Όταν το έκανα, ναι εγώ που όσο περνούν τα χρόνια τη μετραω πολύ και ακριβοδίκαια την αναλογία συναίσθημα και λογική, και θελω και σκεφτομαι κυρίως με βαση τη λογική, χωρίς αναισθησία ελπίζω, αλλα το διώχνω το μελό, είναι κακός σύμβουλος, μελό δεν ένιωσα αλλα ένιωσα βαθια συγκίνηση. Για τη Μερόπη, αλλα και για όποιον αποχαιρετησε ενα κομματι της ψυχής του, εναν τόπο προγονικό που δεν μπορεί να ξαναδεί. Για τα "τρελλα πουλιά" αυτού του κόσμου. Για αυτούς και η αναρτηση σήμερα. Και για όσους καμια φορα ξεχνάμε τι έχουμε.

ένα τραγούδι

Μόλις τελείωσα μια συνέντευξη. Με μια σπουδαία ηθοποιό, τη Ρενη Πιττακή.
Αφορμή η ερμηνεία της αυτό το καλοκαίρι, για μόνο μια βραδιά, στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας, στου Κήπους του Ιμαρετ, του καινούριου έργου της Λούλας Αναγνωστάκη, «Ο Γιώργος ως Άμλετ». Ενα κείμενο της για τον Γιώργο Χειμωνά.

Καθώς μιλούσαμε και ξαναακουγα όσα μου έλεγε η Πιττακή για την Αναγνωστακη και τον Χειμωνά ήθελα αμεσως να ακούσω ένα τραγούδι. Είναι βεβαια απο τα ελαχιστα έργα της Αναγνωστακη που δεν εχει παίξει η Ρενη Πιττακή, γιατί εχει παίξει σχεδόν σε όλα, οπότε πώς μου ήρθε ο συνειρμός; Είναι Ιούλιος, ερχεται Αύγουστος, τα λόγια είναι της Αναγνωστακη, είναι και πολύ ωραίο τραγούδι, να, για όλα αυτα και για αλλα. Είναι αυτό παρακάτω.
Τα υπόλοιπα θα σου τα πω αύριο.
Καλό ξημέρωμα ή να πω καλημέρα, γιατί μαλλον πρωί θα διαβασεις αυτες τις λεξεις και θα ακούσεις το τραγούδι.









Στίχοι: Λούλα Αναγνωστάκη.
Μουσική: Ελένη Καραϊνδρου
Τραγούδι: Τζενη Καρέζη  

"Αύγουστος,
φώτα στην παραλία
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά. 
Φεύγουν οι φίλοι, 
φεύγουν τα πλοία. 
Με γέλασες και είναι αργά. 
Ήρθε ο Σεπτέμβρης,
ήρθε ο χειμώνας στην παραλία τη σκοτεινή.
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου, 
χαθηκες μέσα στη βροχή."

Υ.Γ. Ε, μόνο μην πικραίνεσαι, καλά; Απο Αύγουστο σε Αύγουστο ξέρεις πόσο αλλαζουν τα πραγματα; Όλα περνάνε. Είναι και πλοία που έρχονται, όχι μόνο αυτα που φεύγουν. Και φίλοι, και αγαπες, εννοείται. Και οι δυσκολίες, ξερω τι σκεφτεσαι, είναι για να τις ξεπερνάμε.

Ακριβώς στη μεση του καλοκαιριού

Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού.
Μ' αρεσει που μπήκα το πρωί στο google και είδα ότι θυμήθηκαν τον Josef Frank

Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού.
Με ζεστη πολλή. Να θες να είσαι όλη μέρα στη θαλασσα, λεγαμε με τη Γεωργία, πριν λίγο. Αφού δε γίνεται, το λέγαμε και γελούσαμε, τουλάχιστον.

Τόση ζεστη είχε και χθες το βραδυ που έπαιξαν οι "Αχαρνής", η μεγαλη καλοκαιρινη θεατρική παραγωγη του Κ.Θ.Β.Ε.  στο θεατρο Δασους. Καραγκιόζης, θεατρο δρόμου, μπουλουκια, μιούζικαλ, τσίρκο αλλα και λαικό παταρι, όλοι κι όλα μαζί, ήρθε και η παραβαση, για το συγκεκριμενο έργο νομίζω μεγαλο στοιχημα η απόδοσή του σε καθε παρασταση, και με αποτελείωσε. Πλακατ, ο Γρηγόρης Λαμπρακης, ποιητές, Ελύτης, Σεφερης, ανταρτες, η νεοελληνικη μας μυθολογία των ηρώων του 21, δικό μου το θεμα εδώ το παραδεχομαι, δεν είναι το καλυτερο μου να στηρίζομαι σε πρόσωπα και μυθους,  ο Κολοκοτρώνης αναμεσα τους, σαν ποιητής; ελπίζω τουλαχιστον μόνο σαν ήρωας, για οποιους είναι ετσι, εστω, όχι σαν ποιητής -μήπως να θυμηθούμε τι εκανε στην Τριπολιτσα; διόλου ποιητικό θα έλεγα-, εκεί παραδόθηκα πια. Καλές στιγμές, χαμενες στο σύνολο, εχανα την ατμόσφαιρα, κέφι και μπριο και ταλεντο καλλιτεχνών που πολυ εκτιμώ και προσπαθειες δεν μπορούσα πια να τα παρακολουθήσω και στενοχωριόμουν. Γιατί; Γιατί το ήθελα πρώτα πρωτα. Γιατί ήθελα να τιμήσω τον κόπο των συντελεστών, τη δουλειά τους. Γιατί περίμενα να είναι αλλιώς; Μπορεί. Είχα και λόγους, είχα δει τόσες φορες δουλειές τους, τόσα χρόνια τους παρακολουθώ και θελω να παρακολουθώ ό,τι κάνουν. Μπορεί παλι κι επειδή όταν όλα ουρλιαζουν να θελω τα πραγματα να μου μιλάνε βαθια, ακούω πιο πολύ την δυνατη κουβεντα που δεν μου φωναζει, παντα μου συμβαίνει αυτό. Δεν μας αλλαζουν τα συνθηματα, μπορεί κι ούτε μόνο τα συναισθηματα, κι ούτε κι ο λόγος των ποιητών φωναζει, το μεσα μας αλλαζει κι ετσι και τον κόσμο, αλλα παλι αυτό μπορεί να είναι απλα δική μου άποψη.

Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού.
Απο αύριο, για λίγες μέρες, θα είμαστε παρεα στην εκπομπή δυο ώρες. Εχει άδεια η Φωτεινή και θα είμαστε 10-12 μαζί στο ραδιόφωνο, όταν μετα θα λείψω εγώ, το ίδιο δίωρο θα είστε παρεα με τη Φωτεινή.

Ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού, το λες και στην καρδια του,
θα είμαστε αυριο στην εκπομπή, 11-12, παρεα με τη Νατασσα Μποφίλιου.
Σαν αερακι, που εχουμε αναγκη όλοι σήμερα.
Το πρωτο τραγούδι θα είναι σίγουρα αυτό



Για τα υπόλοιπα, ποιο αλλο θες;

«Κάποτε κέρδισες τα πάντα και τά’χασες μεμιάς»

«Η μέρα τούτη θα σε γεννήσει 
και θα σε σβήσει» 

Αμφι-Θέατρο
Σοφοκλέους «Οιδίπους τύραννος»
σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου


Ένα βασίλειο συμπαγές. Άσπρο, φωτεινό. Έτσι μοιάζει. Τα κομμάτια που ενώνονται και το αποτελούν αστράφτουν στο φως. Στην πλάτη του παλατιού, ένα κομμάτι του βασιλικού στέμματος, ίσως έτσι το έβλεπα εγώ, προβάλει τις σκιές των ανθρώπων. Αυτά που βλέπεις, αλλιώς είναι στη σκηνή κι αλλιώς εκεί. Οι άνθρωποι γίνονται σκιές, τα άσπρα ρούχα τους γκριζωπά, το σώμα τους στη σκηνή, η ψυχή τους στη σκιά. Ο καθένας φορά τα δικά του ρούχα, έχει τον χαρακτήρα και τα χαρακτηριστικά του. Κι όλοι πάνω από τα ρούχα και το ρόλο τους φέρουν κάτι κοινό, μια θολή σκιά, ένα κοινό κοστούμι, την αθέλητη ίσως αρρώστιά τους, το σύννεφο που σκεπάζει αυτό που είναι κι αυτό που ξέρουν ό,τι είναι κι έχουν.
Ένας τόπος. Η Θηβα. Ένα βασίλειο δυνατό ξανά μετα από μια παλιά καταστροφή και ο σωτηρας της ο βασιλιάς Οιδίποδας. Παντρεμενος με την γυναίκα του Λάιου, του προηγούμενου βασιλιά, που εχει δολοφονηθεί από έναν άγνωστο. Αντρας έξυπνος, δίκαιος και γενναίος ο Οιδίπους. Ευτυχισμένος. Έτσι φαίνεται. Έως ότου έρχεται ο καιρός που καινούρια συμφορά μεγάλη καταστρέφει την πόλη. Όλα στείρα, τίποτα γόνιμο, όλα πεθαίνουν, τίποτα δε γεννιέται. Ο βασιλιάς αναζητά το φταίχτη, πρέπει να βρεθεί και να φύγει το μίασμα από την πόλη. Και ο Οιδίποδας μαθαίνει ποιος πραγματικά είναι. Όλα σε μια μόνο μέρα. «…Θ’ αποδειχθεί των τέκνων του πατέρας κι αδελφός/ και της γυναίκας που τον γέννησε ο γιος και σύζυγός της/ και του πατέρα του φονιάς κι ομόκλινος»
Ο Τειρεσίας, ο μάντης, το μόνο ανθρώπινο πλάσμα αυτού του κόσμου που υπήρξε και άντρας και γυναίκα, ο μόνος ήρωας που δε χρειαζεται (όπως και η Ιοκάστη, η οποία όταν μαθαίνει ποια είναι, πεταει το κοινό επανω-φορι, μενει με το δικό της κόκκινο ρουχο και πεθαίνει) αυτό το πάνω ίδιο με άλλους ρούχο, εκείνος ξερει, το τραγικό και της ζωής του και των άλλων, λεει την αλήθεια.
«Το παν θα βγει στο φως»
Τα μέχρι τότε δεδομένα κλονίζονται, το παλάτι διαλύεται, το συμπαγές κομματιάζεται, οι άνθρωποι γκρεμίζονται, το άσπρο σκοτεινιάζει. Η αλήθεια όσο κι αν οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να μην την δουν ποτέ, αλλάζει τον κόσμο
Ο Οιδίπους στο τελος, όπως ο μαντης είχε πει «Πριν έβλεπε το φως, τώρα τυφλός/ πλούσιος πριν, παμπτωχος τώρα,/με το ραβδί του συντροφιά, φυγάς,/σε ξενο τόπο θα πορευεται».                            
Ένα συγκλονιστικό κείμενο του Σοφοκλή. Διάλογοι, πρόσωπα, χαρακτήρες που ακόμα και σήμερα να απορείς για το μέγεθος, την αξία, την μαεστρία που χτίστηκαν. Όσες φορες κι αν το διαβασω, όσες κι αν το δω στη σκηνή, παντα εχω στο βαθος του μυαλού μου τη σκεψη, ότι ένα μόνο μερος από το όλον, κάθε φορα, εχω καταλαβει. Ότι εχει κι άλλα στοιχεία που ακόμα δεν τα "διαβασα", δεν τα βλεπω ακόμα καθαρα. Κι όσο μια παρασταση, ενώ μου είναι κατανοητή, μου γεννα και καινούρια ερωτήματα σε σχεση με το κείμενό της, το πρωτο στοίχημα σε μενα τουλαχιστον, το εχει κερδίσει. «Οιδίπους τύραννος», τολμηρό το θεμα του, τι σύγχρονο μπορεί να σε σοκαρει πιο πολύ από την ιστορία αυτού του ήρωα, την ιστορία αυτή καθεαυτή αλλα και την ερμηνεία της με οποιαδήποτε προσεγγιση, κοινωνική, ψυχολογική, πολιτική ακόμη ή όποια άλλη και παραπλευρα από την ιστορία και τη μοίρα της μάνας και γυναίκας του, των παιδιών και αδελφών του; Δυνατή διαπραγματευση, διαλογοι απολυτα μετρημένοι, ήρωες που παλευουν με το αναπόφευκτο, το είναι και το φαίνεσθαι, την αγαπη που δεν είναι μόνο μία, το νόμισμα που εχει δυο πλευρες τουλάχιστον, τους νόμους των ανθρωπων, την ηθική, την ύβρι, τις πραξεις και τις συνεπειες, την αλαζονεία των λεξεων, τραγική ειρωνία πουθενα πιο ανατριχιαστική από εδώ.

Η παρασταση 
που είδα, παρασταση σκηνοθεσίας. Δεν είναι αυτονόητο αυτό, παντα. Αναδεικνύει το κείμενο (εδώ βοηθησε πολύ νομίζω και η μεταφραση) τους ήρωες, τα νοήματα, τα συναισθηματα. Να σου πω την αλήθεια δεν πηγα στην παρασταση για τους πρωταγωνιστες, σχεδόν ποτε δεν παω με αυτό το κριτήριο, έτσι κι εδώ. Και είδα μια παρασταση σκηνοθετη με άποψη, σοβαρη, για το όλον. Όταν είναι έτσι, νομίζω ακόμα και όσα σημεία δεν μου αρεσουν, και υπήρχαν σημεία που δε μου άρεσαν, και ερμηνείες, πρωταγωνιστικές και μη, επίσης, τα προσπερνώ, δεν είναι αυτά τα βασικά, αρκεί να έχω βασικό νήμα να παρακολουθησω. Σκηνοθετης, μαέστρος. Είχα καιρό να το δω τόσο έντονα και μου είχε λείψει.
Σε μια παρασταση πιστευω, εχεις τρεις επιλογες. Η μία να ξεχωρίζεις καποιους συντελεστες. Μου συμβαίνει συχνά. Ενας ή καποιοι καλοί ή πολύ καλοί ηθοποιοί, μια σκηνογραφική δουλειά, ο φωτισμός, η μουσική, χωριστα και επιμερους. Η δευτερη, να καταλαβαίνεις ότι ίσως είναι μια καλή σκηνοθετική ιδεα που ατυχησε στα επιμέρους. Και η τρίτη, η σπανιότερη περίπτωση, να εναρμονίζονται έτσι όλα, ώστε να αναδεικνύεται μια σημαντική σκηνοθετική δουλειά, κι όσο τα επιμερους ακολουθούν το βηματισμό της τόσο να αναδεικνύονται κι αυτα με τη σειρα τους. Αν δεν το καταφερνουν, τα λες αδύναμα, λιγότερο ή περισσότερο, όμως αν ο σκηνοθετης το κουμανταρει το υλικό του δεν χαλανε τόσο εύκολο το συνολο. Αυτό το συνολικό αλλα και το ειδικό, σε παει κατευθείαν στον σκηνοθετη σε αυτές τις παραστασεις. Έβλεπα, ας πούμε, το σκηνικό αλλα και τα κοστούμια χθες και σκεφτόμουν. Τι ιδέα! Όχι μόνο του σκηνογραφου, αλλα όσο αυτό μεταλλάσσονταν, γίνονταν εργαλείο των νοηματων, που εγω τουλαχιστον εισεπρατα, από το εργο και το συγκεκριμενο ανεβασμά του, της σκηνοθετικής σύλληψης και εφαρμογής. Το ίδιο με τη μουσική, με τον δυτικό τρόπο της. Ή με τον φωτισμό. Οι συντελεστες μου εμοιαζαν φορείς των νοημάτων. Και να σου πω την αληθεια, αυτό μου φαίνεται το πιο δύσκολο στο θεατρο, η ενσαρκωση, η παρασταση του λόγου και της λογικής του. Η υποκριτική, η μουσική, οι φωτισμοί, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η κίνηση, οι σκηνές που η μια διαδεχονταν εύρυθμα την άλλη, και μεσα και πίσω από όλα αυτά μια βαθια καλλιέργεια ενός σκηνοθετη που μπορεί τόσο εντεχνα να τα διαχειριστεί όλα σε ένα σύνολο, αναδεικνύοντας αυτό που είναι το πιο σημαντικό στο θεατρο το ίδιο το έργο.                               
Το κείμενο του Σοφοκλή είναι, ακόμα, τολμηρό και πολυσήμαντο, εως τις μέρες μας, στις αρχες του 21ου αι. Για μενα που δεν είμαι ειδική νομίζω μας αφορα ακόμη. Και φαίνεται τρελό, πώς το έκανε αυτό ο Σοφοκλής, τότε, χιλιάδες χρόνια πριν, σε αυτό το έργο του, κι εμείς, τώρα, οι άνθρωποι του δυτικού πολιτισμού ανακαλυπτουμε σε αυτό τα βασικά, ή έστω καποια από τα πιο βασικά μας ερωτηματα. Από την άλλη, η συγκεκριμενη σκηνοθεσία του Σπ.Ευαγγελάτου δεν φοβηθηκε την τόλμη του, αντίθετα, το φωτισε σε δύσκολα σημεία, όπως στον έρωτα Ιοκαστης-Οιδίποδα, και το ανεδειξε με ερωτηματα γυρω από το τι είναι ο έρωτας, τι ο θανατος κι η μοίρα των ανθρωπων, η οικογενεια, η εξουσία, η υποταγη.


Αν ένα μου πεις να θυμηθώ,
είναι οι σκιες των ανθρωπων στο στοιχείου του σκηνικού που έμοιαζε, ετσι το είδα εγω τουλάχιστον, με βοηθούσε και η θεαση του σκηνικού απο την θεση που παρακολουθούσα την παρασταση, κομματι του στεμματος, της βασιλικής κορώνας, της εξουσίας - ανθρώπινης, πολιτικής;- σκιες που εκαναν πιο δυνατα τα συναισθηματα αγωνίας, απελπισίας, υποταγής στη μοιρα που έφτιαξαν χρησμοί αλλα και η ζωή, οι πραξεις και τα λόγια των ανθρώπων.

Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Μουσική: Γιάννης Αναστασόπουλος
Διανομή: Οιδίπους: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Ιοκάστη: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη Κρέων: Νίκος Αρβανίτης Τειρεσίας: Μάνος Βακούσης Εξάγγελος: Θανάσης Κουρλαμπάς Ιερεύς: Νικόλας Παπαγιάννης Άγγελος: Κώστας Ανταλόπουλος Θεράπων: Σωτήρης Τσακομίδης
Χορός: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Νικόλας Παπαγιάννης, Δημήτρης Παπανικολάου, Λευτέρης Πολυχρόνης, Βασίλης Πουλάκος, Βαγγέλης Ψωμάς, Τίνα Αλεξοπούλου, Μαρία Πανίδου, Έλενα Χατζηαυξέντη, Κώστας Ανταλόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Σωτήρης Τσακομίδης


Μία ακόμη, δεύτερη και τελευταία παράσταση σήμερα, στη Θεσσαλονίκη, στο θεατρο Γης, στις 21.30


Στη συνεχεια,
Υπαίθριο Θέατρο Πάρκου Εγνατία, Αλεξανδρούπολη 14/07/2010
Αμφιθέατρο Τ.Ε.Ι., Σέρρες 15/07/2010
Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων 16/07/2010 και 17/07/2010
Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας 19/07/2010
Αρχαίο Θέατρο Ήλιδας 20/07/2010
Σαινοπούλειο Αμφιθέατρο Σπάρτης 21/07/2010
Δημοτικό Κηποθέατρο Πρέβεζας 22/07/2010
Υπαίθριο θέατρο Ε.Η.Μ, Γιάννενα 23/07/2010
Δελφοί 24/07/2010
Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς, 26/07/2010

To Kill a Mockingbird

Τηλεόραση πολλή δε βλέπω, έτσι κι αλλιώς. Όσο περνα ο καιρός όλο και λιγότερο. Μπορεί και να μην μου έλειπε αν δεν υπήρχε στο σπίτι. Μπορεί όμως και το να υπαρχει και να είμαι ελευθερη να δω ή όχι να μου αρεσει πιο πολύ. Μεγαλο θεμα, άστο. Γιατί αυτό που θελω να σου πω εχει να κανει με μια ταινία που είδα χθες, ναι, παρόλα τα παραπανω, στην τηλεόραση. Χθες λοιπόν το βραδυ είδα, για μια ακόμη φορα, τρίτη νομίζω συνολικά, σε διαφορετικες ηλικίες, σε ενα απο τα μικρα τηλεοπτικά καναλια της Θεσσαλονίκης- μη σου πω τι επαιζαν τα υπόλοιπα, άσε καλύτερα...- μια ταινία. Μια καλή ταινία. Έχει σημασία αυτό. Μια ταινία με σεναριο, σκηνοθεσία,ερμηνείες ηθοποιών, φωτογραφία, μουσική, όλα πανω από καλά.

Δεν ξερω πολλα απο σινεμα. Δεν εχω γνώσεις κινηματογραφικές, ούτε αναλογη παιδεία. Τα τελευταία δε χρόνια, δυστυχώς, αν και θα το ήθελα πολύ, για διαφορους λογους πηγαίνω μαλλον σπανια στο σινεμά. Μη μου πεις, τι σημασία εχουν αυτα. Εχουν, και στο ξεροκέφαλό μου δεν μου αλλαζεις γνώμη. Η γνώση, η παιδεία και η εξοικείωση δεν μπορούν να αντικατασταθούν απο το απλό γούστο και την πρωτη εντύπωση. Δεν είναι όλα θεμα γούστου και "αν εμενα μου αρεσει ή ό,τι εμένα μου αρέσει είναι καλό" που λεμε συχνά. Υπαρχουν κριτηρια, σοβαρες αξιολογήσεις, καλλιεργεια στην τεχνη, με αυτα εκτιμάς, κατανοείς, ξερεις για τι μιλάς. Σου υπόσχομαι ότι αυτή είναι η τελευταία φορα που άλλαξα θεμα, επιστρεεεφω στο θεμα μου, ναι, θυμαμαι ποιο ήταν, μη γελάς.

Το θεμα λοιπόν, μ'αρεσει που συνεχίζεις να χαμογελάς, είναι αυτή η ταινία, "Τo Kill a Mocking Bird". Ταινία του '60, συγκεκριμένα του 1962. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Σκιές και Σιωπή". Σκηνοθέτης, ο Ρόμπερτ Μάλιγκαν. Βασισμένη η ταινία στο, βραβευμένο με Πούλιτζερ, βιβλίο της Χάρπερ Λη, ομότιτλο της ταινίας, που θεωρείται ενα απο τα κλασικα βιβλία της αμερικανικης λογοτεχνιας.



Με λίγα λόγια η υπόθεση.
Ο Άττικους Φιντς, δικηγόρος, ζει μαζί με τα δυο παιδιά του, την Σκάουτ, που είναι και η αφηγητρια στην ταινία, και τον Τζεμ, τη δεκαετία του '30, σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα. Αναλαμβανει την υπερασπιση ενός νεου μαύρου αντρα που κατηγορείται για τον βιασμό μιας γυναίκας. Ενας δυνατός άνθρωπος, ερχεται αντιμετωπος με τις σκληρές φυλετικές και κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής και της μικρής κοινωνίας που κρύβει τα ενοχα μυστικά της. Πολλά πρόσωπα τριγυρω, αλλα φιλικά και τα περισσότερα εχθρικά, πολλοί που τον προτρεπουν να εγκαταλείψει την υπόθεση, είναι οι ήρωες της ταινίας, ενώ η σταση και η εντιμότητα του ιδεολόγου Άττικους είναι ενα σπουδαίο μαθημα ζωής.

"Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια."




Ταινία, ίσως αρκετα διδακτική και συναισθηματική που μιλά για δύσκολα χρόνια διακρίσεων και προκαταλήψεων στον αμερικανικο νότο του ΄30,  με ήρωα το αξεπεραστο, μεχρι και σημερα λενε, πρότυπο ακεραιότητας, πρότυπο καλού κινηματογραφικού ήρωα, τον Άττικους Φίντς, επικεφαλής των 50 «καλών» του σινεμά σε σχετική λίστα που συντάχθηκε με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν 1.500 ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κριτικοί και ιστορικοί κινηματογράφου

 


"Τζεμ, θα σου πω κάτι. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει. Υπαρχουν άνθρωποι που γεννιούνται στον κόσμο να κάνουν δύσκολες δουλειές για μας. Ο πατερας σου είναι ένας απο αυτούς."





Στο ρόλο του Αττικους Φιντς, ο Γκρεγκορι Πεκ, τιμηθηκε με Όσκαρ Α΄ανδρικού ρόλου για το ρόλο αυτό (ήταν ήδη αλλες τεσσερις φορες υποψήφιος στο παρελθόν, αυτό ήταν το πρωτο και μοναδικό του Όσκαρ). 
Αν έχεις δει ή πρόκειται να δεις την ταινία, στο πρότείνω σίγουρα, σημείωσε οτι στο ρόλο του Μπου είναι, στα πρωτα χρόνια της καριέρας του ο Ρόμπερτ Ντυβάλ. Τον βλεπεις εδώ αριστερα σε φωτογραφία απο την ταινία.

Αναρωτιόμουν χθες, όταν πρωτοείδα την ταινία ήμουν, νομίζω, μικρότερη απο το γιο μου. Κανενας δεν μου την είχε προτείνει, ξεκίνησα να τη βλεπω, ενα βραδυ υποθετω, στην τηλεόραση και την παρακολούθησα όλη. Σήμερα γιατί ενα παιδί αυτής της ηλικίας δεν θα εκανε ίσως το ίδιο; Τα δικα μου παιδια, παντως, δεν θα το εκαναν σίγουρα. Εχουν αλλαξει τα παιδιά; Οι ανάγκες τους; Εχει αλλαξει για αυτούς ο ρόλος της τηλεόρασης;  Είναι πιο χορτασμενα απο θεαματα, εικόνες; Φταίμε εμείς που τους "μαθαμε" να ψαχνουμε εμείς για αυτα αντί να ανακαλύπτουν αυτα τα ίδια; Ξερω, καποιες ερωτησεις εχουν μικρό- ή ψεύτο-απαντήσεις. Όμως θα υπαρχουν κι αλλες ερωτησεις, θα υπαρχουν κι αλλες απαντησεις, δε μπορεί.
Για μας, για ανθρώπους σαν εμενα που μεγαλώσαμε σε ενα χωριό, με βιβλία ναι, αλλα μόνο αυτα, αφού μόνο αυτα και την τηλεόραση είχαμε, και το ραδιόφωνο μόνο για μουσικές, ποια ήταν η προπαίδειά μας για να παρακολουθούμε αργότερα με τόσο ενδιαφερον, μη σου πω και λαχταρα, τις κινηματογραφικές ταινίες, πολλές από αυτες πολύ σπουδαίες, που πρόβαλε η τηλεόραση; Τι προετοίμασε αυτήν μας την αγαπη; Τι μας προετοίμασε για αυτό;
Δεν ξερω να σου απαντησω με σιγουριά σε όλα αυτά. Εσύ τι λες;

Prokofiev και Shostakovich σε μια εκπαιδευτική συναυλία για παιδια

Την πρωτη φορα που είχε πραγματοποιηθεί αυτή η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης είχα ζηλέψει πολύ. Δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω, ήταν πρωί, την ώρα της εκπομπής, στις 3 Ιουνίου 2010, στο προαύλιο του 1ου Δημοτικου Σχολείου Θεσσαλονίκης. Η συναυλία ευτυχώς επαναλαμβανεται αυτήν την Παρασκευή, 9 Ιουλίου, στις 20:30 στο Δημοτικό Θέατρο Κήπου. Η είσοδος είναι ελευθερη. Απευθύνεται κυρίως σε παιδια είναι όμως έτσι κι αλλιώς μια πρώτης ταξης ευκαιρία να ακούσουμε όλοι σπουδαία μουσικά έργα απο μια καλή ορχήστρα. Μόνο το πρόγραμμα να σου πω δε χρειαζεται νομίζω να πω τίποτε αλλο.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
1)«Ο Πέτρος και ο Λύκος» του Sergei Prokofiev.
2)Jazz Suite No 2 και Valse No 2 του Dimitri Shostakovich

Διεύθυνση Ορχήστρας: Χάρης Ηλιάδης
Αφηγήτρια: Αντα Φωτοπούλου

Ενα μικρό μουσικό απόσπασμα απο το έργο «Ο Πέτρος και ο Λύκος» του Προκόφιεφ




Εδώ, απόσπασμα με αφηγηση του Δημήτρη Χορν(1993)




Χαίρομαι πολύ που θα ακούσω και αυτό το μουσικό θέμα του Σοστακόβιτς, απο τα πλέον αγαπημένα

 

ΚΟΘ Underground

Έλεγα το πρωί με λίγα λόγια στην εκπομπή, πιο αναλυτικά, τώρα, στο blog.

Ο Σύλλογος Μονίμων Υπαλλήλων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης προκηρύσσει καλλιτεχνικό διαγωνισμό αφίσας με θέμα «Κ.Ο.Θ. Underground». Αυτός είναι κι ο τίτλος του πρώτου φεστιβάλ ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας που οργανώνει ο σύλλογος το Σεπτέμβριο του 2010. Σκοπός του φεστιβάλ είναι η ανάδειξη της “underground”, της αθέατης και όχι συμβατικής, διάστασης μιας συμφωνικής ορχήστρας μέσω της παρουσίασης των ατομικών δεξιοτήτων, των αναζητήσεων και της προσωπικότητας των μελών. Στόχος είναι να γίνει η ορχήστρα κι η συμφωνική μουσική οικεία στον καθένα.
Πάρτε πάσα και δημιουργείστε! Targetgroup ηλικίες 18-30.Με χιούμορ, έξυπνες ιδέες, ανατρεπτικά, πρωτότυπα «ψήστε» τον κόσμο να έρθει κοντά μας! Η συμφωνική μουσική είναι μια απόλαυση που πρέπει και μπορεί να τη ζήσει ο καθένας! Ελάτε να μας γνωρίσετε!
Τα επιλεγμένα έργα θα εκτεθούν στο πλαίσιο του φεστιβάλ και θα προβληθούν μελλοντικά, ως εικαστικές προτάσεις μέσα σε έντυπα της Κ.Ο.Θ. και του Ε.Τ.Ο.Σ. της Κ.Ο.Θ..
Η επιλογή των έργων θα πραγματοποιηθεί από την οργανωτική επιτροπή του «ΚΟΘ underground» και δύο αναγνωρισμένους εικαστικούς καλλιτέχνες της πόλης.
Στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετέχουν, με ένα ή δύο έργα, καλλιτέχνες ηλικίας άνω των 20 χρόνων, μεμονωμένα καθώς και ομάδες ή εταιρείες, με τα ονόματα των ατόμων που συμμετέχουν στην ομάδα ή με το όνομα της ομάδας που έχουν σχηματίσει.
Η τεχνική που θα χρησιμοποιηθεί είναι ελεύθερη (γραφιστική σύνθεση, τυπογραφία, ζωγραφική, illustration, φωτογραφία, κολάζ, κόμικ κλπ.).
Τα στοιχεία που πρέπει να αναγράφονται στην αφίσα είναι καθαρά δημιουργική επιλογή του διαγωνιζόμενου.
Τα διαγωνιζόμενα έργα θα πρέπει να έχουν διάσταση 50εκ x 70εκ και να αποσταλούν σε ηλεκτρονικό αρχείο jpeg, ανάλυση 150 dpi, τετραχρωμία( CMYK).
Οι διαγωνιζόμενοι μπορούν να αποστείλουν τα έργα τους, μαζί με τα στοιχεία τους μέσω e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση smykoth@gmail.com
Οι συμμετοχές θα γίνονται δεκτές μέχρι και τις 10 Αυγούστου 2010.
Διαβάστε οπωσδήποτε τους όρους του διαγωνισμού αν σας ενδιαφερει, για να είστε σίγουροι ότι τους αποδεχεστε, εδώ

Περισσότερες πληροφορίες:
Φορέας Διοργάνωσης:

Σύλλογος Μονίμων Υπαλλήλων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης

Συνεργαζόμενος φορέας:
Κ.Ο.Θ.

Πληροφορίες:
Χαράλαμπος Χειμαριός 6984632244
Αντώνης Σουσάμογλου 6942847601

καποιος να ξερει κατι παραπανω;

Δεν με θελουν τα κείμενα, όπως το προηγουμενο, που μιλούν για τετοια θεματα ή δε με θελει ο blogger που χαζεψε ντιπ καταντιπ και κανει ό,τι θελει. Νομίζω το παρακανε τελευταία, με κορυφαίο το σημερινό. Καταπιε όλα τα σχόλια που στελνατε στην προηγούμενη αναρτηση, τα εστειλε στο άπειρο κι ακόμα παραπερα. Ή για να κόψω τις μεταφορες, εσείς τα στελνατε κανονικά όπως καθε φορα κι εκείνο δεν τα εμφάνιζε. Μόνο ένα τρύπωσε κι εκείνο ίσως γιατί ήταν της κατηγορίας Ανώνυμος-η.
Μαρία Π., συγγνώμη που διαγραφηκε το μήνυμά σου, στην προσπαθεια μου να αλλαξω καποιες ρυθμίσεις και να ξαναανεβασω την αναρτηση μηπως και αλλαξει κατι, το μήνυμα θυσιαστηκε(γενναια μεν, αδικα δε, τίποτα δεν αλλαξε)
Κανει διάφορα ο blogger μεχρι τωρα, στο τσακ είμαι να τον εγκαταλείψω, αυτό πρώτη φορα. Ξερει καποιος κατι παραπανω; Όποιος μπορεί να βοηθήσει θα με βοηθήσει πολύ. (kalimera958@yahoo.gr, kalimera958fm@gmail.com)
Γιατί εδώ που τα λεμε blog, μούγκα στη στρούγκα δε λεει...

«Πώς κάνεις έτσι; Ζωή είναι, θα περάσει.»

Μια ματιά γύρω φτανει. Κοντα και μακρια. Τόσοι ανθρωποι και το λενε και το εννοούν. Ζουν, σε αναμονή του τελους. Σαν αγώνας σε παραταση. Και η αγωνία να είναι, πότε επιτελους θα τελειώσει. Ο δρόμος, ο αγώνας. Της ζωής. Το λένε. Δυσκολεύομαι να πιστεψω ότι το εννοούν. Μπορεί και να το λενε μόνο για να το πουν ή για να δείξουν πόσο δύσκολη είναι, ή ενίοτε νομίζουν ότι είναι η ζωή τους. Ή, μια αλλη σοβαρη περίπτωση, σαν μια επίδειξη υστερίας, η οποία πάντα θελει τον θεατή της ή τον παραλήπτη της. Σε μια τετοια περίπτωση, κανενας δεν επιδεικνύει την παραίτησή του απο τη ζωή, την απελπισία και την απόγνωσή του, όλως τυχαίως, αν είναι μόνος, δεν εχει νόημα έτσι, θελει κοινό να την ανακοινώσει.Αυτα όταν ετσι θελεις να δείξεις, γιατί εχεις τους λόγους και το ρόλο σου.
Από την αλλη, είναι και δύσκολοι, αληθινα δύσκολοι καιροί. Για όλους, άντε, εχεις δίκιο, τους πιο πολλούς, είναι και καποιοι που δεν εχουν αναγκη ποτέ. Ζορισμένοι μαζί, και ο καθενας χωριστα. Ώρες ώρες με πιάνει κι εμενα απελπισία, που δεν θα ελεγα ότι το συνηθίζω. Πρεπει να παρεις μια σοβαρη απόφαση και νιώθεις αμηχανία. Τι να κανεις και πώς. Πώς θα πανε τα πραγματα, πώς θα είναι αύριο. Ακούω συχνα, μπορεί και να το νιωθω καμια φορα, "καλα το τωρα, κουτσα στραβα θα παει, με το αύριο τι γίνεται;" Το κοντινό και το μακρινό αύριο. Μήπως καμια φορα ανησυχώντας για το αύριο χανουμε το σήμερα; Το μόνο που πραγματικά έχουμε; Και αυτό περνάει. Τίποτα μετα δεν ερχεται πίσω. Και μια ζωή ολόκληρη μπορεί να περασει έτσι. Σου μοιαζουν ανησυχιες πολυτελείας; Μπορεί.Διαβαζα αυτό το άρθρο του Κ.Γιαννακίδη τις προάλλες στο protagon. Στην αρχή του αρθρου, γιατί μετα αναφερεται και σ' ενα αλλο συγκεκριμενο σοβαρό, μαλλον, σύγχρονο πρόβλημα, γραφει τα εξής:
"«Πώς κάνεις έτσι; Ζωή είναι, θα περάσει.» Το άκουσα να βγαίνει από ένα στόμα που το φαντάζομαι γεμάτο άφθες, ξέρετε αυτές τις εσωτερικές πληγές που είναι σαν τα ψυχικά τραύματα: πρέπει ο άλλος να σου μιλήσει για να αντιληφθείς την ύπαρξη τους. Ναι, ζωή είναι, θα περάσει. Λένε ότι οι άνθρωποι εκδηλώνουν αυτά τα συμπτώματα αναχωρητισμού από την ίδια τη ζωή όταν τα πράγματα στριμώχνονται και η αναπνοή δυσκολεύει. Δεν αμφιβάλω, έτσι θα είναι. Αλλωστε αυτό που ζούμε δεν είναι ένα είδος θητείας; Μόνο που, του κερατά, είναι κρίμα να μετράς με ανακούφιση την πορεία προς το τέλος της ζωής σου. Μπορεί να περιμένεις να μεγαλώσουν τα παιδιά, να βγεις στη σύνταξη, να περάσει η κρίση, να ξοφλήσεις το δάνειο, να ταξιδέψεις. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο περιμένεις να περάσει ο χρόνος, κατά βάθος κάνεις υπομονή να γεράσεις, να φύγει και αυτό και εσύ μαζί του..."
Είναι ζωή αυτό; Αντεχεται; Ακόμα κι όταν "τα πράγματα στριμώχνονται και η αναπνοή δυσκολεύει"; Μόνο ετσι μπορεί να είναι;

της Κυριακής

Κυριακή.
Ξεκίνησα το βιβλίο του Φ.Σαβατερ, "Μιλώντας στο γιο μου για την πολιτική και τη δικαιοσύνη". Κι αυτό σε μεταφραση της Αγαθής Δημητρούκα. Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Μου ανοίγει το μυαλό όταν τον διαβαζω. Πρόσεξε, δε μου δίνει ατακες, τσιτατα που τα λεγαμε παλιά, με κανει να σκεφτομαι, όπως σκεφτόμουν αλλά και αλλιώς, ανοίγει τον τρόπο της σκεψης μου.
Θα σου πω πιο πολλά όταν το τελειώσω.

Μετα το απόγευμα, θα δω τη Σαββίνα στην κατασκήνωση. Η συνταγή της επίσκεψης του περασμενου Σαββατοκύριακου ήταν αυτή, κεκακια σε θηκες παγωτού.

Λίλα, πολύ σε ευχαριστώ. Τα κορίτσια στην κατασκήνωση ξετρελλαθηκαν. Η ιδεα είναι τόσο εντυπωσιακή και τόσο πραγματικά εύκολη, ασε με βαση αυτήν τι αλλα σκεφτηκα ότι μπορούμε να κανουμε. Να σαι καλά Λιλα!! Μια μικρή μόνο αλλαγή εκανα, πανω στα κεκακια εβαλα σπιτική μερεντα, συνταγή της δικής μου μαμάς.
(Ευα, είναι μια συνταγή που σου χρωσταω: 400 γρ. ζαχαρούχο γαλα, 250γρ μαργαρίνη λιωμενη, κακάο αναλογα με το πόσο σκούρη ή ανοικτόχρωμη τη θελουμε. Ετσι μου είπε η μητερα στο τηλεφωνο, αλλα κι εδώ έκανα την παραλλαγή μου, μη χασω, εβαλα μια πλακα σοκολατα κουβερτούρα 125γρ, αυτήν είχα σπίτι, την οποία ελιωσα πρωτα. Μετα συμπλήρωσα με λίγο κακάο επιπλεον. Η παρασκευή πανευκολη, τα χτυπας όλα μαζί στο μίξερ, πανετοιμη και πανευκολη η σπιτική μερεντα. Η μαμα μου εβαζε και τριμμενο φουντούκι ή αμύγδαλο αλλα να σου πω την αλήθεια δεν μου πολυάρεσε ετσι, την προτιμούσα σκετη και μαλλον και η κόρη μου ετσι την προτιμάει, είναι πιο λεία. Καλές διακοπούλες Εύα!)
Αυτό το Σαββατοκύριακο σειρα εχουν τα μπισκότα, Αστεροσυνταγής. Φτιαχνω χρόνια μπισκότα στο σπίτι, αλλα αυτή τη φορα είπα να τα κανω με την συνταγή που εδωσε το Αστερι μας. Τα εκανα μια φορα χθες το πρωί, κατι δεν εκανα σωστα, στο ψήσιμο; ποιος ξερει, και βγηκαν πιο σκληρα απο όσο ήθελα κι όσο έπρεπε, μαλλον. Ο μεγαλος τα τσακισε βεβαια πρεπει να σου πω, του αρεσαν πολύ.

Αστερι, ευχαριστώ! Τα δευτερα κι αυτα μικρούτσικη παραλλαγή, στη μισή ζύμη ανακατεμενη κουβερτούρα και λίγο γαλα, μετα με κουταλι στη λαδοκολλα και κανονικό ψήσιμο, σαν τα αλλα.
Εγώ όμως τα ξανακανα σήμερα, όχι που θα τα άφηνα. Νατα λοιπόν, γιατί αυτή τη φορα ήμουν πιο προσεκτική σαφως, αλλαξα και μοναδα μετρησης όγκου (χα, χα...δηλαδή αλλαξα φλυτζανι τσαγιού), νομίζω τα πήγα καλύτερα

Σκεφτομαι πώς ήμουν περσι ακριβώς τετοιες μέρες. Πολύ καλύτερα τώρα. Περναει ο καιρός και μενει ό,τι αξίζει. Είπε και η Άιναφετς, εκείνη ξερει, την φραση την κορυφαία. Είμαι πολυ χαρούμενη για καποιες φιλίες μου στο διαδίκτυο. Είμαι σίγουρη ότι κι εκείνες, κι εκείνοι, οι νεοι μου φίλοι το γνωρίζουν και το καταλαβαίνουν. Πόσο δίκιο εχεις νεραιδα, και βεβαια τη θυμαμαι αυτή τη φραση σου, παντα, πια. Είναι και μια ερωτηση που σκεφτόμουν όταν εβγαινα το χειμώνα απο μια παρασταση που είδα στην Αθηνα και μου είπε όσα δεν εβρισκα τον τρόπο να τα πω, να τα σκεφτώ ούτε έτσι ούτε με κανεναν άλλο τρόπο. Θελω να σου γραψω για αυτό αλλα όλο το αναβάλλω, γιατί;
Σήμερα μαλλον θα κάνω το πρωτο μου μπανιο για φετος.
Ας ελπίσω να μην το χαλασει ο καιρός. Αντε να δούμε.
Το εχει και αχτι η μικρή να κανουμε ενα μπανιο μαζί, φετος, επιτελους. Εκείνη μου τραβηξε αυτή τη φωτογραφία τον περσινό Αύγουστο.

μαμάδες, μπαμπάδες, για μας μιλάνε...

(η φωτογραφία απο εδώ)

Όταν είμαστε σε μια κατάσταση έχουμε μια αντίληψη για αυτήν. Αν θεωρούμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε, αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε αλλα και αυτό που φαινόμαστε κι αυτό που βλεπουν και οι αλλοι σε μας, εχει σημασία να ακούμε τι λενε οι αλλοι για μας.
Λοιπόν, μια φίλη μου προχθες, μου έλεγε τα στραβά που κανουμε εμείς οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες και το μεγα που μας καταλόγιζε ήταν το πόσο απόλυτα κολλημενοι και υπερπροστατευτικοί είμαστε στα βλασταρια μας, πέραν των...οκτώ, αντε των δωδεκα μηνών του παιδιού μας. Σου φαίνεται λίγο διαστημα; Κι εμενα έτσι μου φαινόταν. Η Τζενη επεμενε. "Είναι επιστημονικό αυτό που σου λέω", μου έλεγε. "Τόσο είναι βιολογικα απαραίτητη η προσκόληση της μανας και του παιδιού, το απόλυτο μαζί, μετα είναι επιζήμιο." Μια χαρα καταλαβαινα τι ήθελε να πει. Θυμήθηκα και πώς μεγαλωναν οι ινδιανες τα παιδιά τους, κολλημενα πανω τους μεχρι να περπατήσουν, μετα τα άφηναν κάτω, αλλα είπα να το παω στην αλλη άκρη. "Ελα, ρε και δεν θα αγκαλιάζω το παιδί μου μετα τους δεκα μήνες, δεν θα το φιλάω; Πλακα κάνεις;" "Με μετρο αγαπητή μου φίλη, χωρίς χαζες υπερβολές. Το ζητούμενο είναι μια καλή σχέση, σταθερή και τρυφερή που όμως σου μαθαίνει την αυτονομία και την ύπαρξη ενός μίνιμουμ εξάρτησης*",συνεχισε εκείνη απτόητη. "Τι το καταπιέζετε το παιδί και νομίζετε ότι αυτό είναι αγαπη;" (εδώ την πατησα, γιατί ήμουν έτοιμη να πω ότι απο την πολλή αγαπη δεν έπαθε κανείς τίποτα, αλλα είναι κι εξυπνη η άτιμη και μου αφαιρούσε ενα ενα τα επιχειρήματα. Οκ, δικαιο εχει, το πολύ απο πανω δεν είναι ακριβώς αγαπη, και σίγουρα δεν είναι καθόλου χρήσιμο για το παιδί) "Και στο λεω εγώ", συνεχίζει, "που μεγαλωσα σε περιβαλλον υπεργονεϊσμού (καλά στους νεολογσμούς δεν την πιανει κανείς, την γαιδούρα). Δεν κανει καλό, άκου με."
Μην χρησιμοποιείτε το παιδί σας για τις δικές σας αναγκες, μπορεί να ήθελε να πει, αλλα σου λεει, ασε μην το πω κι αυτό και το παρατραβήξω. Όχι ότι θα είχε πρόβλημα, με τους φίλους μου ευτυχώς μιλάμε ανοιχτα για αυτά και δεν μπαίνει θεμα παρεξήγησης, αλλα θα μπαίναμε και σε αλλα χωραφια και δεν ήταν η ώρα.

Για το τελος σου αφήνω αυτά ακριβώς όπως μου τα εγραψε σήμερα.
"Σας παρακαλώ, αφήστε τα παιδάκια να ζήσουν ευτυχισμένα, αφήστε τα να ζοριστούν, μεγαλώστε τα για τον κόσμο που φτιάξανε/φτιάξατε/φτιάξαμε, όχι για τον κόσμο που ονειρεύεστε. Είναι σκληρό, αλλά κάντε το!!!"
"Δεν κάνω την έξυπνη, δεν έχω δικά μου παιδιά, αγαπώ πολύ όμως τα παιδιά και υπήρξα παιδί υπερπροστατευτικών γονιών. Βλέπω γύρω μου, απλώς, όλους τους αγαπημένους φίλους που έχουν παιδιά: τα καταστρέφουν το ίδιο αποτελεσματικά, με τις ίδιες μεθόδους που "καταστραφήκαμε" κάποιοι από τη γενιά μου. Είναι, αλήθεια, τόσο πολύ κρίμα...οι γονείς χαίρονται τόσο πολύ όταν όλα τα "απ' έξω" φαίνονται όμορφα και τακτοποιημένα: καλό φαγητό, ρουχαλάκια, υγεία, καλοί βαθμοί στο σχολείο, δεξιότητες-ταλέντα, προσωπικότητα. Αλλά "στο μυαλό (και στην ψυχή) είναι ο στόχος", το νου σου, γονιέ (όπως θα' λεγε και η Γώγου). Είναι ελάχιστα τα σημερινά παιδιά που θα ζήσουν χαρούμενη ζωή ως ενήλικες και πάντως όχι λόγω οικονομικών προβλημάτων. Είμαι βέβαιη γι' αυτό. Και είναι τόσο κρίμα..."


*φραση του ψυχίατρου Ματθαίου Γιωσαφάτ

Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας

Ξεκινώντας σημερα με ένα νεανικό πάρτι, συνεχίζει με παραστάσεις, θεατρικά αναλόγια, παρουσιάσεις, παράσταση χορού, συναυλίες, ειδικές παραγωγές μόνο για αυτό και ένα σημαντικό αφιέρωμα στο Γιώργο Χειμωνά,

το Φεστιβάλ Καβάλας-Φιλίππων αναδεικνύεται και φέτος σε ένα φεστιβάλ με άποψη και, κατα τη γνώμη μου, ουσιαστικά πολιτικό με την πραγματική έννοια της λέξης.
Καλλιτεχνικός διευθυντής του, ο Θοδωρής Γκόνης. Καναμε αυτήν την συνεντευξη για το περιοδικό CITY, την αντιγραφω παρακάτω.

Δεύτερη χρονιά στο τιμόνι του Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας, πώς είναι οι συνθήκες φέτος;Οι συνθήκες είναι δυσκολότερες από πέρσι, άρα, πιο προκλητικές, πιο θηλυκές, σε αναγκάζουν να γεννάς πράγματα, γεννάει και η εποχή πράγματα και είναι έτοιμος κανείς να κολυμπήσει σε αυτή τη δυσκολία. Δεν τη φοβάμαι αυτή τη δυσκολία. Φέτος στην Καβάλα, προχωράμε, παρόλο που δυστυχώς δεν αυτονομήθηκε το φεστιβάλ, υπήρχαν γραφειοκρατικά πράγματα κι άλλες καθυστερήσεις και μοιραία το φεστιβάλ μη αυτονομημένο δεν μπορεί να βρει το βηματισμό του όπως θα έπρεπε. Παρόλα αυτά φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που είναι πρωταγωνιστές πάλι η Καβάλα και οι Φίλιπποι, σε ύψος όχι σε μήκος, πατάει δυνατά κι ανεβαίνει. Είναι μια συγκυρία φέτος, είναι δέκα χρόνια από το θάνατο του Χειμωνά. Η καταγωγή του Χειμωνά είναι από την Καβάλα, αυτό από μόνο του δημιουργεί μια επιθυμία η γενέτειρα του να κάνει κάτι για αυτόν. Όχι σαν μνημόσυνο φυσικά, τέτοιοι μεγάλοι συγγραφείς και τέτοια έργα δεν χρειάζονται μνημόσυνα παρά μόνο επισκέψεις στο έργο τους.
Ποιους διάλεξες να επισκεφτούν το έργο του;
Έχουμε δυο μεγάλες εκδηλώσεις. Πρώτα απ’ όλα η Λούλα Αναγνωστάκη, που έγραψε ένα καινούριο κείμενο, «Ο Γιώργος ως Άμλετ» που θα παίξει η Ρένη Πιττακή. Είναι για μας πολύ σπουδαίο που εμπλέκονται τέτοιας ποιότητας άνθρωποι με το φεστιβάλ. Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν η σύντροφος, η σύζυγος του Χειμωνά, η Πιττακή έχει παίξει εξαιρετικά σε όλα σχεδόν τα έργα της Αναγνωστάκη. Μετά, ανεβάζουμε τον «Άμλετ» στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, η μετάφραση του πάνω σε αυτό το κείμενο του Σαίξπηρ είναι ένα σπουδαίο έργο. Είμαι πολύ ευτυχής που μαζί με τον Γιάννη Λεοντάρη σκηνοθετούμε αυτό το έργο, με την ομάδα Κανιγκούντα, τον Γιάννη, την Μαρία Κεχαγιόγλου αλλά και τη Λυδία Φωτοπούλου που συμπράττει, θα ανεβάσουμε αυτήν την παράσταση στο Κάστρο της Καβάλας. Είναι σημαντικό για μας που θα ακουστεί ο λόγος του Χειμωνά, ο λόγος του Άμλετ εκεί. Επίσης, υπάρχουν δυο θεατρικοί μονόλογοι που γράφουν δυο Καβαλιώτες συγγραφείς, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης «Ο Γιώργος Χειμωνάς περιηγείται στο Όρος Σύμβολο» και ο Διαμαντής Αξιώτης «Βασιλιάς της Ασίας», με την Μαρία Πρωτόπαπα και τον Θανάση Δήμου. Υπάρχει και ένα θεατρικό αναλόγιο, όπου ο Ευριπίδης Γαραντούδης που έχει ασχοληθεί με το έργο του Χειμωνά έκανε μια ανθολόγηση κειμένων του και η Εύα Στεφανή και οι Nova Melancholia φτιάχνουν ένα θέαμα στο Απεντομωτήριο, στο λιμάνι της Καβάλας. Είναι και μια παρουσίαση ενός βιβλίου του Γρηγόρη Πεντζίκη για τον Χειμωνά. Θα μιλήσουν για αυτό ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ο Παρασκευάς Καρασούλος και η Γεωργία Τριανταφυλλίδη.
Το φεστιβάλ απλώνεται και φέτος σε πολλούς χώρους; Ναι. Με πολύ κόπο, θέλω να πω πόσο πολύ βοηθάνε ο δήμαρχος Καβάλας και Φιλίππων και οι τεχνικοί του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, ξανακάνουμε αυτό το πείραμα και φέτος, σε πολλούς χώρους, στο Ιμαρέτ, στο Λιμάνι, στο Κάστρο, στην Παλιά Μουσική, στους κήπους, το θεατράκι του Μωχάμετ Άλη, στο παλιό αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα, στο Forum, στις Κρηνίδες και φυσικά στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, όπου φέτος θα παίξουν μόνο παραστάσεις αρχαίου δράματος.
Και μια ειδική παράσταση για τον Εγγονόπουλο;
Ναι, η βασική ιδέα της παράστασης, οργανωμένης από το τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης στηρίζεται στο ζωγραφικό έργο του Εγγονόπουλου και τις επιστολές που έστελνε στη σύζυγό του Λένα, την εποχή που σκηνογραφούσε το έργο «Ιππόλυτος» σε σκηνοθεσία του Καραντινού, στο ΚΘΒΕ, το 1964. Είναι επιστολές που αν τις διαβάσει κανείς είναι σαν να μιλάει γι’ αυτά που ζούμε και σήμερα. Δημοσιογράφοι τοπικοί οι οποίοι λοιδορούσαν τον Εγγονόπουλο, αστειότητες, κάποιοι άνθρωποι που δεν είχαν την ικανότητα να αντιληφθούν ποιος ήταν ο Εγγονόπουλος και το έργο του.
Ποιες άλλες είναι οι αποκλειστικές παραγωγές του φεστιβάλ;Ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, από τους τελευταίους σπουδαίους πεζογράφους που έχουμε, έγραψε ένα κείμενο, το «Συγκοπή Πλατάνου», ειδικά για το φεστιβάλ και θα το αφηγηθεί ο Στέλιος Μάινας. Για όσους δεν το ξέρουν, ήταν στρατιωτικός γιατρός τη δεκαετία του ’60 στην Καβάλα, υπεύθυνος της Κινηματογραφικής Λέσχης της Καβάλας, σε δύσκολους καιρούς. Ανεβάζουμε και τον «Βορρά», όπου πέντε συγγραφείς με βόρεια καταγωγή, όπως ο Σερέφας, ο Φάις, ο Γρηγοριάδης, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης γράφουν κείμενα που θα παρουσιαστούν ειδικά στο φεστιβάλ.
Το φεστιβάλ δημιουργεί μια παρακαταθήκη παραγωγών, έργων και κειμένων που ανεβαίνουν και γράφονται ειδικά για αυτό; Ναι, αλλιώς είναι ψευδεπίγραφο. Ας το πούμε επιτέλους, φεστιβάλ δεν είναι «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Φεστιβάλ σημαίνει παράγουμε, παραγγέλνουμε, έρχονται πράγματα ειδικά για μάς, το κάθε πανηγύρι δεν είναι φεστιβάλ. Τα σοβαρά φεστιβάλ έχουν δικό τους ειδικό πρόγραμμα και πρόταση. Φαντάζεσαι το φεστιβάλ Αθηνών, ή της Αβινιόν ή του Εδιμβούργου να υποδέχονται μόνο έτοιμες εκδηλώσεις που περιοδεύουν; Εμείς φυσικά υπολειπόμεθα πολύ, πώς αλλιώς; Όταν το μπάτζετ του φεστιβάλ Αθηνών είναι 6,5 εκατομμύρια ευρώ και το δικό μας με το ζόρι 300.000. Τα πράγματα γίνονται με δυσκολίες με καθυστερήσεις. Ενώ η επαρχία έχει φοβερή δυναμική, επιμένω, οι παράγοντες, 95%, δεν έχουν καθόλου το μυαλό τους σε αυτά τα πράγματα, είναι αλλού ντ΄αλλού, γι’ αυτό έχει φτάσει η χώρα μας εδώ που έχει φτάσει. Φυσικά έχουμε ευθύνες κι εμείς, όπως υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, οι δήμαρχοι Καβάλας και Φιλίππων είναι λαμπρές εξαιρέσεις, επιθυμούν να αλλάξουν πράγματα, δεν είναι εύκολο ούτε γι’ αυτούς. Ενώ ήθελαν πάρα πολύ δεν μπόρεσαν να αυτονομήσουν το φεστιβάλ.
Η περσινή επιτυχία του φεστιβάλ βοήθησε τη φετινή διοργάνωση; Η περσινή επιτυχία δυσκόλεψε το φετινό, γιατί στην πατρίδα μας όπως πάντα, είναι κάτι συνηθισμένο, όταν καταφέρνεις κάτι μεγαλώνουν τα εμπόδια μετά.
Γιατί;
Γιατί πραγματικά νομίζω οι άνθρωποι δεν αντέχουν, δεν αντέχουμε ίσως όλοι τη συνέχεια στο θετικό. Από το ποδόσφαιρο, μέχρι το χορό, την πολιτική, σαν κάτι να θέλει να πει η ζωή με αυτό.
Το έχεις ζήσει πολλές φορές αυτό;
Πάρα πολλές. Πλέον δεν απορώ. Έχω μάθει πια ότι παράγων σημαίνει εμπόδιο, ότι εμείς είμαστε εκεί για να ξεπερνάμε τα εμπόδια, αλλά και ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά βοηθάνε, γιατί πέρσι ο κόσμος της Καβάλας αγκάλιασε το φεστιβάλ, με την παρουσία του, με το εισιτήριό του, πώς να το ξεχάσω αυτό; Και αυτό είναι το σημαντικό.
Δεν σου έλεγαν κάποιοι, μήπως σχεδιάζεις πρόγραμμα που «δεν θα το καταλάβει ο κόσμος»;
Κοίταξε, εγώ είμαι υπέρ των ρήξεων, ακόμα και κάθετες ρήξεις να κάνει κάποιος, δεν είμαι των μασημένων συνταγών, να κάνουμε μία από τα ίδια. Σε πόλεις μεγάλες όπως η Καβάλα, τα Γιάννενα, οι Σέρρες, και με μεγάλη δυναμική, οι παράγοντες 95% πραγματικά υποτιμούν τον τόπο τους. Ο κόσμος καταλαβαίνει και παρακαταλαβαίνει. Τι εννοούν δηλαδή, ότι η μάνα μου, η θεία μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου είναι καθυστερημένοι λόγω τηλεόρασης; Αυτό λανθάνει; Αυτό θέλουν να πουν; Γιατί υποτιμούν τόσο πολύ τους δικούς τους ανθρώπους; Η Καβάλα αποδεικνύει ότι είναι μια πόλη που θέλει πολύ σπουδαία πράγματα. Και μακάρι να προχωρήσει.
Ιδιαίτερα στις φετινές ακόμα πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες, πώς μπορείς να είσαι πιο τολμηρός και πιο ανοικτός;
Φυγή προς τα εμπρός. Το ραντεβού με το πρόβλημα έχει τη λύση, πηγαίνουμε, μας περιμένει και η ανθοδέσμη του είναι η λύση του προβλήματος. Όταν πηγαίνεις με θάρρος όπως θα έλεγε και ο Άμλετ. Η συνείδηση σε κάνει δειλό, ο φόβος. Δεν φοβόμαστε, εξάλλου δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, έχουμε να κερδίσουμε πολλά και πέρσι κερδίσαμε πολλά. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι ενοχλούνται όταν προχωρούν τα πράγματα, τους χαλάς συνήθειες χρόνων, δεν λέω ότι αυτοί είναι χειρότεροι και οι καλύτεροι εμείς, κάθε άλλο. Πιστεύω ότι είναι μια μάχη της ζωής και θα καταλήξει με τρυφεράδα είτε εδώ είτε εκεί. Εμπιστεύομαι την απόφαση της ζωής, τις επιλογές της.

Η ιστοσελίδα του φεστιβαλ: http://www.philippifestival.gr/Default.aspx