Η Καλημέρα στο ΜΜΣΤ, μερος β'

Χθες, Κυριακή 28 Μαρτίου η παρέα της Καλημέρας βρεθήκαμε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Ξεναγηθήκαμε, σε τρεις ομάδες, στην έκθεση "Ελληνες ζωγράφοι απο τη συλλογή της Εθνικής Τράπεζας". Μας ξενάγησαν η Στέλα Αναστασάκη, η Μάρω Ψύρρα και η Χριστίνα Μαβίνη, τις ευχαριστούμε πάρα πάρα πολύ! Ευχαριστούμε και όλους από το προσωπικό του μουσείου που μας βοήθησαν με καθε τρόπο και σε αυτήν μας την καλημεροξενάγηση.
Για μιαν ακόμη φορα ήμασταν μια μεγάλη παρέα. Μεγάλοι και μικροί και κάποιοι μάλιστα πολύ-πολύ μικροί, όπως είπε και μια φίλη, η καλημεροπαρεα εχει όλες τις ηλικίες πια!
Νομίζω ότι όλα πήγαν καλά, τα χαμόγελά σας, τα σχόλιά σας όσο διαρκούσαν οι ξεναγήσεις και μετα απο αυτές, αλλα και σήμερα, με sms και e mail, κατα τη διάρκεια της εκπομπής το έλεγαν με πολλούς τρόπους. Και στην ανάρτηση αυτή φυσικά μπορείτε να γραψετε τα σχόλιά σας.
Και βεβαια ισχύει αυτό που λέγαμε και σήμερα στην εκπομπή, για όσους δεν πρόλαβαν να δηλώσουν συμμετοχή ή δεν τα καταφεραν να έρθουν σε αυτήν την ξενάγηση. Θα πραγματοποιήσουμε μια ακόμη ξενάγηση στην ίδια έκθεση μέσα στον Απρίλιο, θα σας ενημερώσω αμέσως μετα το Πασχα σχετικά.

Σας ευχαριστώ πολύ για μιαν ακόμη υπέροχη Κυριακή που περάσαμε μαζί. Ό,τι κι αν γράψω για την παρέα μας, λίγο θα είναι.

Λίγες φωτογραφίες παρακάτω και περισσότερες εδώ.

Η Καλημέρα στην έκθεση "Ελληνες ζωγράφοι απο τη συλλογή της Εθνικής Τράπεζας"

Aπό Δευτέρα Παρασκευή, σαν πολύ άργησα. Τόσα ήθελα να σου γράψω, με προλαβαίνουν συνεχεια άλλα, ας προλάβω τουλάχιστον να γράψω δυο λόγια για την εκθεση που θα επισκεφθούμε, φίλοι και ακροατές, η παρέα της Καλημέρας δηλαδή, αυτήν την Κυριακή, 28 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Εγνατία 154, εντός της ΔΕΘ). Πρόκειται για μια έκθεση με εργα από την συλλογή της Εθνικής Τράπεζας που καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα της ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας από τον 19ο ως τον 20ο αιώνα.
Έτσι, η έκθεση αρχίζει με τα έργα των πρώτων χρόνων της δημιουργίας της συλλογής στα μέσα του 19ου αιώνα και καταλήγει στους καλλιτέχνες που γεννήθηκαν πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι οποίοι στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 βρίσκονταν ήδη σε ακμή.
Περιλαμβάνει 115 έργα, ορισμένα απο τα οποία είναι εμβληματικά έργα της νεοελληνικής ζωγραφικής. Η έκθεση στο σύνολό της σκιαγραφεί ενδεικτικά την πορεία της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου και 20ού αιώνα μεσα απο έργα-σταθμούς της ιστορίας της τέχνης. Λύτρας, Γύζης, Ιακωβίδης, Βολανάκης, Ράλλης, Παρθένης, Μαλέας, Γουναρόπουλος, Παπαλουκάς, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Εγγονόπουλος, Τσαρούχης, Μόραλης, Σπυρόπουλος, Τέτσης, Παύλος, Ακριθάκης,είναι λίγα μόνο απο τα ονόματα των καλιτεχνών, πίνακες των οποίων θα δούμε στην έκθεση. Τα έργα εκτίθενται για πρωτη φορα στην Θεσσαλονίκη και απο εμπειρία σας το λέω, με μια επίσκεψη δεν "ξεμπερδευεις". Προσωπικά, την Κυριακή θα είναι η τρίτη φορα που θα δω την έκθεση και παλι είμαι σίγουρη εχω καινούρια πραγματα να δω, να προσεξω, να παρατηρήσω.
Θα συναντηθούμε έξω απο το μουσείο στις 12 παρα 15, ώστε να ξεκινήσουν οι ξεναγήσεις μας στις 12 ακριβώς. Η διαρκεια της ξεναγησης είναι περίπου μία ώρα.
Να, ορισμένα απο τα εργα της έκθεσης

Νικόλαος Γύζης (1842-1901)
Το Διάβασμα της Μοίρας, 1880-1890

Γιώργος Μπουζιάνης (1885-1959)
Μορφές

Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989)
Ο Ζωγράφος και το Μοντέλο του, 1979

Παναγιώτης Τέτσης (γ. 1925)
Ύδρα Καλοκαιρινό Απογευµατάκι µετά το 1985

Γιάννης Μόραλης (1918-2009)
Ξαπλωμένο Γυμνό, 1956


Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 9 Μαΐου 2010
Επιμέλεια έκθεσης: Όλγα Μεντζαφού-Πολύζου, Δρ Ιστορικός τέχνης, Επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης και των Συλλογών της Εθνικής Τραπέζης
Μέρες και ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο: 10.00-18.00, Τετάρτη : 10.00-22.00, Παρασκευή : 10.00-19.00, Κυριακή : 11.00-15.00, Δευτέρα κλειστά

Αυτήν την εποχή στην Θεσσαλονίκη, σε έξι χώρους, εκτίθενται έργα απο την συλλογή έργων της Εθνικής Τράπεζας. Ο κύριος κορμός της έκθεσης εκτίθεται στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στην έκεση που θα επισκεφθούμε, ενώ στο πλαίσιο της Κίνησης των 5 Μ (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αρχαιολογικό, Βυζαντινού Πολιτισμού, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ) που έχει οργανωθεί στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζονται και στα άλλα τεσσερα μουσεία εργα ενταγμένα σε ιδιαιτερες θεματικές ενότητες και φυσικά μερος της συλλογής παρουσιάζεται και στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας
Στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας παρουσιάζεται η συλλογή των προσωπογραφιών, η οποία αποτελεί μια τελείως ξεχωριστή και ολοκληρωμένη ενότητα. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο παρουσιάζονται έργα με αναφορές στην αρχαιότητα. Στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζεται το video που δημιούργησε ο καλλιτέχνης Άγγελος Σκούρτης, κάνοντας μια περιήγηση σε καλλιτεχνικές επεμβάσεις, ενταγμένες σε χώρους κτιρίων της Εθνικής Τράπεζας. Στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού παρουσιάζονται έργα καλλιτεχνών που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη δεκαετία του 1930, στη διαμόρφωση της νέας ελληνικής τέχνης που κινήθηκε ανάμεσα στο μοντερνισμό και τη βυζαντινή ή τη λαϊκή παράδοση. Στο Τελλόγλειο Ίδρυμα εκτίθενται έργα ζωγράφων που άρχισαν τη δράση τους στις αρχές του 20ου αιώνα στον απόηχο της επιρροής και εξάπλωσης του ιμπρεσιονισμού. Οι καλλιτέχνες αυτοί, αποδεχόμενοι τις αρχές και τους κανόνες του Ιμπρεσιονισμού στραφηκαν στην απεικόνιση της φύσης.

Έτσι, για να σας δίνω ιδέες για τις επόμενες καλημεροεξορμήσεις μας.

Οι ακροάτριες / ακροατές της Καλημέρας που δήλωσαν συμμετοχή για την ξεναγηση της Κυριακής: Βελλιου, Παππά, Τσανταλίδου, Πρόικου, Θεοδοσίου, Λώτου, Κυριακίδου, Μουσούλη, Γιαννέλη, Πρασίδου, Ξύδη, Ασδερη, Μπαρκα, Μαυρίδου, Καραγάτση, Συροπούλου, Μαρδαλη, Χουβαρδα, Μαλαμη, Πολυμενοπούλου, Ευαγγελίδου, Παλάζη, Willis, Τσιάντου, Σαραντινού, Δημοτζίκη, Διαμαντίδου, Βασιλειου, Παπαγιάννη, Ζωγράφου, Ραδου, Σακελλαρίου, Κουγιουμτζόγλου, Φωκά, Ανδριοπούλου, Ευκλείδου, Κελεσίδου, Ναπχαν, Πανταζιδης, Τσιχλα, Βητου, Κυττα, Μαλιατσουδη, Ιωαννιδου, Κουρκουρίκα, Μαρία-Ιωάννα και Γιώργος, Μαράτος, Παπαδοπούλου, Καλαφάτης, Απόστολος και Ζωή, Σπύρος και γονείς (γεια σου Δήμητρα πώς δήλωσες τη συμμετοχή!), Σγαρδελη, Χατζηεμμανουηλ, Σγουρος, Κουϊνελη, Παπαδακη, Μουρσελά, Αϊβαζοπούλου, Συμεωνίδου, Σπυροπούλου, Κουτσουμπακίδου,Κυριακου, Χαλιαζη, Χατζηγιαννάκη, Ροβύθη, Τζιμίκα, Τσιουμακα, Γκαμπράνη, Σόμπολου, Παπαδόπουλος.

Δευτερα ανοιξιατικη

Να θες να δεις την κατασταση αλλιώς. Να λες, ωραια, τα πραγματα ετσι είναι, τι κανουμε τώρα; Λόγια; Όχι, μόνο. Το κανω δεν είναι λόγια. Και το να ζω με ανθρωπους που αγαπώ. Θελει εφόδια όμως.
Συμβαίνουν ωραία πραγματα στην πόλη, έγραφε η Πασχαλίνα σε ενα σχόλιό της προχθες. Και συμφωνώ. Πραγματικά ωραία πραγματα. Και μετα αναρωτιέμαι. Τι θα πει ωραία πραγματα; Κι όταν εχεις τα ζόρια σου, τι να σου κανουν τα ωραία πραγματα;
Μερικές φορες ρωταω τον εαυτό μου, είναι ζωτικής σημασίας αυτα που λες στο ραδιόφωνο;
Όλοι ζούμε με τα ζόρια και τις δυσκολίες μας. Οικονομικές, συναισθηματικές, και λίγα λεω. Σε τι μας βοηθανε όλα αυτα που σου λεω κάθε μέρα; Κι σενα, κι εμένα. Βιβλία, παραστασεις, εκθεσεις, τραγούδια, μουσικές...
Μερικές φορές, ξέρω. Αλλες παλι, όχι. Αλλα τις φορες που ξέρω είναι γιατί το νιώθω. Πως διαβαζοντας, ακούγοντας, βλέποντας κάτι δυνατό νιώθω πιο δυνατή κι εγώ η ίδια, πιο ετοιμη να αντιμετωπίσω και τα πιο δύσκολα, πιο κοντα στον καλύτερο εαυτό μου. Αυτό είναι εφόδιο. Για να δω τα πραγματα αλλιώς, να ονειρευτώ, να κανω, τελικά. Θα μου πεις ο καθενας και ο τρόπος του. Σίγουρα. Αυτός είναι ο δικός μου. Όσα και όσοι, τα πραγματα και φυσικά οι πολύτιμες ανθρώπινες σχεσεις με ανθρώπους, αυτούς που νιώθω δικούς μου και νοιάζομαι για αυτούς όπως κι εκείνοι για μένα, που αγαπώ και είμαι πιο δυνατή μαζί τους και για αυτούς. Τελικά, ναι, αυτός είναι ο τρόπος μου. Και ο μόνος που τον ξεπερνά είναι ο έρωτας. Ο μόνος που σε κανει να αντεχεις τα παντα. Όλα τα αλλα σε κανουν να αντεχεις σχεδόν τα παντα. Κι αυτό δεν είναι λίγο, σε δύσκολους καιρους ζούμε, παντα, και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι έτσι ήταν, ετσι θα είναι, πάντα. Ο καθείς και τα εφόδιά του.

Συμβαίνουν ωραία πραγματα στη πόλη. Πάντα.
Σημείωσα δυο εκδηλώσεις για σήμερα που θα δυσκολευτώ να συνδυάσω αλλα παλι, θα δούμε.
Στο Underground Εντευκτήριο (Δεσπεραί 9, περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως) στις 8.30 μ.μ., οι ηθοποιοί της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» Ελένη Βλαχοπούλου, Ελένη Δημοπούλου, Μαριέττα Σπηλιοπούλου και Έφη Σταμούλη διαβάζουν ποιήτριες της Θεσσαλονίκης σε μια εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Θα ακουστούν ποιήματα των: Κούλας Αδαλόγλου, Ρούλας Αλαβέρα, Μυρτώς Αναγνωστοπούλου, Μαρίας Αρχιμανδρίτου, Μπίλης Βέμη, Καλλιόπης Εξάρχου, Μαρίας Καραγιάννη, Βικτωρίας Καπλάνη, Κατερίνας Καριζώνη, Δήμητρας Κατιώνη, Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου, Έλσας Κορνέτη, Άννυς Κουτροκόη, Χλόης Κουτσουμπέλη, Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου, Ελένης Μερκενίδου, Αλεξάνδρας Μπακονίκα, Ζωής Σαμαρά, Χαράς Χρηστάρα κ.ά.
Μουσικές παρεμβάσεις: Κώστας Βόμβολος Επιμέλεια: Νικηφόρος Παπανδρέου
Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Σήμερα, στις 8.00, ομιλία-συζήτηση με την Μαρία Ρεπούση με θέμα "Ιστορία ή Εθνική Ιστορία;" στο Navarino Network Απελλού 3 στην Πλατεία Ναυαρίνου.

Η Μαρία Ρεπούση, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, όπου διδάσκει μαθήματα ιστορίας και διδακτικής της ιστορίας, ήταν υπεύθυνη της επιστημονικής ομάδας που συνέταξε το πολυσυζητημένο βιβλίο Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού το 2007.

Τελευταία μέρα και του Τριημέρου Σύγχρονης Τζαζ με τίτλο Impro Jazz, σε επιμέλεια του Φλ.Φλωρίδη, στο φουαγιέ του Μεγαρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Σήμερα 16:30-19:30 Διάλεξη – συζήτηση ΙΙΙ: «Soloist in Impro Jazz» με τους Hans Koch, Ken Vandermark, Nicky Slopelitis
21 :00 Συναυλία ΙΙΙ
1. Hans Koch, Ken Vandermark, Φλώρος Φλωρίδης
2. Michael Griener, Nicky Skopelitis, Παντελής Καραγεώργης
3. Okay Temiz, Σαβίνα Γιαννάτου, Nicky Skopelitis
4. Jan Roder, Hans Koch, Παντελής Καραγεώργης


Για το Espacio Dos μιλούσαμε σήμερα στην "Καλημέρα" με την Στελλα Αναστασάκη και τον Χρήστο Μπάρμπα, απο την ομάδα NoMeOlvides Co. & Friends που το διοργανώνει και φετος, και παρουσιάζει τη δουλειά νεων καλλιτεχνών που δημιουργούν ο καθενας στο δικό του τομέα και μαζί παρουσιαζουν κοινές δρασεις. Περισσότερα στη σελίδα τους: http://xorosdyo.blogspot.com/

Ενα μικρό βίντεο απο την περσινή διοργάνωση (espacio uno) με το σχήμα των Yeden, το οποίο έπαιξε φετος στην αρχή της φετινής διοργάνωσης.
Η myspace σελίδα τους: http://www.myspace.com/yedenmusic



Ενα βιβλίο, ενα παραμύθι που έγραψε η Ana Sanchez Couso και ζωγράφισε ο Arturo Lacal Ruiz , δύο από τους καλλιτεχνες που αποτελούν τον βασικό πυρήνα της ομάδας NoMeOlvides Co. & Friends.

Και μια φωτογραφία απο το εργαστήριο κοστουμιών της περσινής διοργάνωσης, του Espacio uno, φετος, αυτό το Σαββατοκύριακο (12.00- 16.00) εργαστήριο κατασκευής κούκλας κουκλοθεάτρου.

Μια κλωστή.

Ανάμεσα σε ασκήσεις υπομονής - πώς το λενε στο σκάκι; φασεις επωφελούς αναμονής; καπως έτσι νομίζω, εμ, εύκολο είναι σκακιστή μου; - ζόρια, να μετρας λογαριασμούς και να μην βγαίνουν, μαλλον εσύ να μη βγαίνεις εκείνοι μια χαρα είναι, εσύ έχεις το πρόβλημα, τρεξιμο και απογοητευσεις, να σου στο μαθημα γαλλικών χθες στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Κατεβαίνουμε κάποια στιγμή το τμήμα να παρακολουθησουμε ενα διαγωνισμό ραδιοφωνικής γαλλικής εκπομπής που πραγματοποιηούνταν στο πλαίσιο της εβδομαδας γαλλοφωνίας, με παίκτες από την Θεσσαλονίκη. Μία απο τις ερωτήσεις, ποια είναι η πρωτευουσα του Ουζμπεκισταν. Για πολλούς και διαφορους λόγους, ετυχε να το ξέρω. Κι εσύ ίσως, δεν είναι και η πιο δύσκολη ερώτηση στον κόσμο. Τασκένδη, λοιπόν.

Τελειώνει η εκπομπή, ανεβαίνουμε πανω για τη συνεχεια του μαθήματος, τελειώνει και το μαθημα, έχουμε κανονίσει με τη Σοφία, συναδελφο και συμμαθήτρια, να παμε να ακούσουμε για λίγο, έστω, ενα φωνητικό τρίο. Trio Tzane, στο πέτρινο του Μύλου. Τζανουμ, τζάνεμ, jan, λεξη περσικη που ταξιδεψε στην Τουρκία, απο κει στην Ελλαδα και στη Βουλγαρία και σημαίνει ψυχή.
Το αποτελούν η γαλλίδα Sandrine Monlezun, η ελληνίδα Ξανθούλα Ντακοβάνου κι η τουρκάλα Gul Hacer Toruk . Ζουν στο Παρίσι, αποτελούν σχήμα εδώ και τρία χρόνια περίπου,τραγουδούν πολυφωνικά σε ελληνικά, βουλγαρικα, τουρκικα, και μόλις κυκλοφόρησαν τον πρωτο τους δίσκο. Τίτλος: Gaitani/ Γαϊτάνι.
Η σελίδα τους στο myspace: http://www.myspace.com/triotzane

Πηγαμε για λίγο και μείναμε σε όλη την παρασταση. Παγωμένο το Πέτρινο, απίστευτο κρύο. Αν δεν ήταν αυτό το πρόγραμμα δεν θα μέναμε, αλήθεια. Υπεροχες κι οι ίδιες και οι μουσικοί που τις συνόδευαν (Θύμιος Ατζακάς λάφτα, ούτι, Σοφία Ευκλείδου τσέλο, Λουκάς Μεταξάς κρουστά, Χρήστος Μπάρμπας νέυ, καβάλ, Ειρήνη Μπακαλοπούλου άρπα, Παντελης Παυλίδης ποντιακή λύρα)

Κατα τη διάρκεια της συναυλίας, εχουμε μπροστα μας και τα cd και διαβαζουμε το ένθετό τους. Μου λεει καποια στιγμή η Σοφία, κοίτα εδώ. Η Ξανθούλα Ντακοβάνου, στο βιογραφικό της γραφει και διαβαζω, καταγεται απο την Ήπειρο, και η οικογενειά της ήταν πολιτικοί πρόσφυγες στην Τασκένδη. Να την η πόλη, ξανά μπροστα μας.

Από την άλλη, τα βουλγάρικα τραγούδια της βραδιάς, μου έφεραν στο νου την χθεσινή πρωινή εκπομπή και την συνέντευξη με τον Παντελή Στόικο και την Μάρθα Μαυροειδή.
Ο Παντελής και οι βαλκανικές μουσικές, το Tριο Βαλκάνο, http://www.myspace.com/triobalkano, όσα λεγαμε για τις μουσικές και τον αυτοσχεδιασμό στην εκπομπή.
Η Μάρθα και ο πρώτος της δίσκος "Ο κήπος της Ρίλα". Balkan σημαίνει βουνό, και η Ρίλα είναι το ψηλότερο βουνό της χερσονήσου. Εκεί βρίσκεται ενα μοναστήρι με εναν κρυμμένο κήπο. Στην ήσυχη αυλή του γεννήθηκε η ιδέα για τα εντεκα τραγούδια του δίσκου, λεει η Μάρθα.( www.myspace.com/marthamavroidi)
Μια κλωστή απο το ενα στο αλλο χθες.

Κι αν πάμε στο σήμερα, ήταν στην "Καλημέρα", με τα πολυφωνικά της Ηπείρου οι Πλειάδες που τραγουδούν την Κυριακή στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (στις 8.30 το βραδυ, με ελευθερη είσοδο).
Στο αύριο παλι πηγαίνοντας, μουσικοί απο Ελλάδα, HΠΑ, Ελβετία, Γερμανία και Τουρκία, ενώνουν τις δυνάμεις και τις αυτοσχεδιαστικές τους διαθέσεις για να αφηγηθούν «τζαζ ιστορίες» μέσα από συναυλίες και εργαστήρια - συζητήσεις στο Τριήμερο Σύγχρονης Τζαζ με τίτλο Impro Jazz, στο φουαγιέ του Μεγαρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, με την καλλιτεχνική διευθυνση του Φλώρου Φλωρίδη.

Μ'αρεσει που το ένα με πηγαίνει στο άλλο. Μια κλωστή ανάμεσά μας.

Yasmin Levy

Η Yasmin Levy, τραγουδίστρια και μουσικός, έκλεισε τον Δεκέμβριο που μας πέρασε τα 34 της χρόνια. Μεγάλωσε με τα σεφαραδίτικα τραγούδια, ή αλλιώς λαντίνο, ο πατέρας της, Yitzhak Levy, ο οποίος πέθανε όταν η ίδια ήταν πολύ μικρή, ήταν σημαντικός ερευνητής της μουσικής των Σεφαραδίμ, των Ισπανοεβραίων που έδιωξε η Ισαβέλλα τον 15ο αι από την Ισπανία. Με βασικό άξονα αρχικά αυτα τα τραγούδια και στη συνέχεια και άλλα γύρισε όλο τον κόσμο, τραγουδώντας από την Όπερα του Σίδνεϊ μέχρι το Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης. "Alegria", "Me Voy", "Una noche mas", "Νaci en alamo" (που είναι ο γνωστός "Mπαλαμός" του Διονύση Τσακνή όπως ακουγεται στην ταινία "Gadjo Dilo" του Tony Gatlif), είναι λίγα από τα τραγούδια του ρεπερτορίου της.

Φέτος το χειμώνα, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει τον τέταρτό της δίσκο, στον οποίο συμμετέχει η Ελένη Βιτάλη που θαυμάζει πολύ, τραγούδησε για δεύτερη φορά στην Αθήνα. Προηγουμένως, τα γυρίσματα μιας ταινίας την είχαν φέρει ένα μεσημέρι στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στην αγορά Μοδιάνο. Η ίδια ταινία και τα τελευταία γυρίσματά της την έφεραν ξανά στη Θεσσαλονίκη, πρόκειται για ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Ρόζας, με τίτλο "Καναρίνι μου γλυκό" / "My sweet canary", παρουσιάζεται η ζωή της θρυλικής ρεμπέτισσας σε Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Πειραιά, Αμερική και το τέλος της στο Στόμιο της Κορινθίας, σε σκηνοθεσία του ισραηλινού σκηνοθέτη Roy Sher.
Την Τρίτη 16 Μαρτίου, τραγούδησε σε μια συναυλία αφιερωμα στη Ρόζα Εσκενάζυ, στη Θεσσαλονίκη, η οποία μαγνητοσκοπήθηκε για να χρησιμοποιηθούν αποσπασματά της στη ταινία που σας έλεγα προηγουμένως.
Δεν ήταν όλη η βραδιά καλή. Ούτε και μουσικά. Υπήρχαν και πραγματα που δεν άντεχε να τα ακούσει το αυτί σου, χωρίς υπερβoλή. Υπήρχε λόγος να τραγουδήσει και να εκτεθεί με αυτα τα τραγούδια η Martha Lewis; Μα δεν είχε καμία σχεση με τα σμυρνέικα, με τα ρεμπέτικα τραγούδια, ούτε στη μουσικότητα, ούτε στην εκφορα του λόγου, κρίμα. Από την άλλη όμως και μόνο που έμαθα μια ακόμη καλή τραγουδίστρια και μουσικό την Mehtap Demir από την Τουρκία, και κυρίως για όσο τραγούδησε η Γιασμίν Λεβί, η βραδια ήταν ιαματική. Όσο τραγουδούσε, (το ενα τραγούδι ήταν η "Ελενίτσα" που είχε τραγουδήσει και η Ρόζα, κι ένα αλλο όπως σας έλεγα στην εκπομπή την επόμενη μέρα της συναυλίας με έβαλε να ψάξω, θα σου γράψω για αυτό αλλη φορα) το μέσα μας ήταν όλο συντονισμένο με τον ψίθυρο, τον αμανέ, το τραγούδισμά της. Σοβαρή, προσηλωμένη, σπουδαία ερμηνευτρια. Για λίγο τραγούδησε, ηταν όμως συγκλονιστική. Μακάρι να μπορεσουμε να την ακούσουμε σύντομα και για περισσότερο.

Υ.Γ. Basdiction, αυτήν την αναρτηση στην "χρωστάω" απο τότε,

One night in a circus

Μια νύχτα στο τσίρκο. Πού ξεκινάει και πού τελειώνει η τέχνη του τσίρκο; Πόσο καλά γνωρίζουμε αυτόν τον κόσμο μαγείας;

Η τέχνη του τσίρκο διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι μάλλον παρεξηγημένη στη χώρα μας. Στην Ελλάδα η μοναδική μορφή της τέχνης τσίρκο που γνωρίζουμε είναι δυστυχώς τα περιπλανώμενα τσίρκο που μας επισκέπτονται κατα καιρούς, προκαλώντας, δικαιολογημένα πιστευω, αντιδράσεις για την εκμετάλλευση των ζώων. Από την άλλη, σε όλο τον κόσμο ανθίζουν σχολές ακροβατικής, ζογκλερικών και παντομίμας ενώ παραγωγές χωρίς ζώα ανεβαίνουν πολύ συχνά με χιλιάδες επισκέπτες κάθε φορά.
Η ομάδα “Circus of Madame & Monsieur” και η μη κυβερνητική οργάνωση Παιδιά Εν Δράσει (http://www.kidsinaction.gr/) παρουσιάζουν μια παράσταση τσίρκο με ακροβατικά, κλόοουν, ζογκλερικα νούμερα, θέατρο δρόμου, με τεχνη και επιδεξιότητα, χιούμορ και διαδραστικότητα. Δεκαπέντε καλλιτέχνες παρουσιάζουν τις ικανότητες τους, δημιουργούν με φαντασία. Μια παράσταση δόθηκε ήδη χθες, ακολουθούν δύο ακόμη, στις 8.30 το βραδυ ξεκινούν, σήμερα και αύριο, 16 και 17 Μαρτίου στον πολυχώρο Block33 (http://www.block33.gr/). Είπε κανείς ότι δεν γίνονται ωραία πραγματα στην πόλη;

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε
...δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε

Έλα, που δεν χαθήκαμε.
Μαζευτήκαμε.

Στην αρχή νόμιζα θα είναι συνάντηση παλιών συμμαθητών. Σαν reunion. Καμία σχεση. Τριγύρω μου νεοι ανθρωποι, δεν είχαν προλαβει να δουν ποτέ τον Πανο και τον Χαρη στη σκηνή μαζί, ήρθαν τώρα, να τους δουν, να τους ακούσουν μαζί για πρώτη φορά. Δίπλα μου η Χριστίνα, δεκατεσσάρων χρονών.

Πιο πίσω, η Κωνσταντίνος - αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής στην φωτογραφία που βλεπεις πανω, αφού τον ρώτησα κιόλας αν εχει πρόβλημα που θα την ανεβαζα στο blog- ο Ηλίας ("με τα τραγούδια τους μεγαλώσαμε"), η Κρυσταλλία ("στην κατασκήνωση τους έμαθα", α, ρε Γεωργιάδη στην τσαφ-τσουφ έκανες θαύματα- εννοείται ότι ρωτησα την Κρυσταλλία σε ποια κατασκήνωση πήγαινε...) και η παρεα τους, γύρω στα είκοσι όλοι. Δεν γνωριζόμασταν απο πριν, αλλα νομίζω ξεραμε καλά πως τυχαία δεν βρεθήκαμε σε αυτήν την συναυλία, αρα σαν να γνωριζόμασταν ήταν και πριν συστηθούμε.
Η συναυλία ξεκίνησε.

Έτσι ξεκίνησε. Λόγια του Μιχάλη Γκανά. Από τα "Γυάλινα Γιάννενα". Μουσική ηπειρώτικη.
Αμέσως μετα βγηκαν στη σκηνή. Τραγούδι πρώτο, "Αν είσαι θεός"

Χαρα και συγκίνηση, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Οκ, είναι η εφηβεία μου, είναι στιγμές και χρόνια της ζωής μου αλλα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που τα χρόνια μου μεγάλωσαν μαζί τους και μεγάλωσαν όμορφα. Είναι που άκουγα τα τραγούδια, κι ενώ τα εχω ακούσει αναριθμητες φορες τα ακουγα και ίδια και σαν να ήταν για πρώτη φορα μαζί, πώς γίνεται αυτό, ξέρεις; Είναι που με τα τραγούδια τους αγαπησα, χώρισα, χαρηκα, εκλαψα, όλα μαζί. Είναι που θυμάμαι σε κάθε τους στίχο. Λεξεις και φρασεις που ενιωσα, είπα ή και δεν είπα ποτέ εκεί και τότε που έπρεπε. Είναι όσα σκεφτηκα, ηρεμα ή αγριεμένα, ετσι ειπωμένα σε στίχους.

Ακούγοντας, ξανά την Παρασκευή, πώς έγινε και το ίδιο τραγούδι που ακουσα τόσες φορές εκείνο το βραδυ μου έφερνε δάκρυα στα μάτια;
"Γλυκιά μου αγάπη, καληνύχτα"


Τραγούδησαν μερικά απο τα πιο αγαπημένα τους τραγούδια. Ο Χαρης στην αρχή μαλλον τρακαρισμένος, πολύ γρήγορα νομίζω ήταν σαν να μην είχε φύγει απο τη σκηνή. Ο Πανος, απο την αρχή ανετος.
Ο "Φάνης", είκοσι πέντε χρόνια μετα το ίδιο γραπώνει την καρδια μου αυτό το τραγούδι, όπως την πρωτη πρωτη φορα που το είχα ακούσει στα "Ζεστα ποτά"

"Το υπόγειο", χωρίς υπερβολή υποδειγματική μελοποίηση ποιήματος


"Η μοναξιά του σχοινοβάτη", "Μια βραδια στο λούκι", η Κωνσταντίνα που ήταν στην παρεα μας, δευτερα δημοσικού παρακαλώ, λεει πως της αρεσει πολύ η ιστορία αυτού του τραγουδιού, είναι αστείο και συμφωνώ μαζί της, εχει χιούμορ αυτό το τραγούδι, σαν ταινιακι μικρου μήκους.
Οι "Προσωπικές οπτασίες", Το "Λουλούδι τους Δάσους", Η "Ρίτα", η "Βραχνή φυσαρμόνικα", "Καλό ταξίδι", "Μπλάιμπ-τροϊ Καφέ",

"Του έρωτα"

"Γελα πουλί μου". To τελευταίο τραγούδι της συναυλίας.
Αν καταλαβω ότι με αγαπούσες πιο πολύ απ'όσο εγω εσενα...
Θα τρόμαζες να ήξερες πόσο σε αγαπούσα.

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, είν' η ζωή μια τρέλα...

Ραντεβού το καλοκαίρι, όταν θα ξαναρθουν.

(τα βίντεο απο : http://www.youtube.com/user/eleftherioula, http://www.youtube.com/user/dimboud#p/a/u/0/1ArdrEqy7IQ)

12 του μάρτη σήμερα

"Γυρίζω πάλι...", θα μας το τραγουδήσουν άραγε κι αυτό σήμερα ο Πανος και ο Χάρης, στην Θεσσαλονικη; Θα σας δω εκεί. Θα τα πούμε το βραδυ.



Σαν σήμερα, πριν απο πεντε χρόνια, πεθανε ο Σταύρος Κουγιουμτζής. όταν ο Χάρης και ο Πάνος είχαν τραγουδήσει τα "χίλια γραμματα" στον δίσκο είχαν αφιερώσει το τραγούδι στον κ.Σταύρο. Ακόμα θυμάμαι το μήνυμα του Χάρη στο κινητό, τη μέρα σαν τη σημερινη, πριν πεντε χρόνια.



Προχθες στη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του δήμου Θεσσαλονίκης (η σύνδεση, στην οποία θα διαβασετε και όλα τα μέλη της ορχήστρας, παραπέμπει σε σελίδα του φεστιβαλ κιθαρας της Βεροιας. Η σελίδα του δήμου Θεσσαλονίκης, συγγνώμη, αλλα "κοιμαται βαρια" και δεν παραπεμπει, τουλάχιστον όσο εύκολα και γρήγορα θα έπρεπε, στη συμφωνική της ορχήστρα, οσο κι αν προσπαθησα δεν τα καταφερα να βρω καπου όπου να αναφερεται αναλυτικά σε αυτήν, είναι κρίμα. Τόσο μη λειτουργικό ιστολογιο, είναι δυνατόν;) με τα έργα της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, σε διευθυνση ορχήστρας απο τον Κάρολο Τρικολίδη, ήταν μαγικά. Πολύς κόσμος, καταμεστη η αίθουσα, άνθρωποι που ήξεραν την μουσική που είχαν παει να ακούσουν κι αν δεν ήξεραν ακριβώς φάνηκε να το απολαμβάνουν. Και τι καλή ορχήστρα! Νεοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, επαιξαν ορισμένα απο τα ωραιοτερα μουσικά θεματα της Ευανθίας, απο το σύνολο της δισκογραφίας της. Να σου πω την αλήθεια δεν ρώτησα την Ευανθια όταν καναμε την Τετάρτη συνεντευξη στο ραδιόφωνο ποια είναι η γνώμη της για την συμφωνική ορχήστρα γιατί ήθελα πρωτα να κανει τη γενική πρόβα μαζί της και μετα να μου πει μια γνώμη πραγματική, δεν ήθελα να ακούσω φιλοφρόνηση. Και με ενδιέφερε η γνώμη της γιατί εγώ είμαι δημοσιογράφος, εκείνη όμως είναι η μουσικός. Επιπλεον, εχει συνεργαστεί με σημαντικές ορχήστρες στο εξωτερικό και έχει και κριτήριο και μέτρο σύγκρισης. Πριν λοιπόν ξεκινήσει η συναυλία μου είπε ότι της άρεσε πολύ η ορχήστρα στη γενικη, εκεί φαίνεται άλλωστε, τα πριν είναι λίγο πολύ αποσπασματικά, και πως δεν εχει να ζηλέψει απο ορχήστρες σημαντικές του εξωτερικού. Την επόμενη δε της συναυλίας, μου το ξαναείπε με θέρμη, τονίζοντας και το νεαρό της ηλικίας πολλών μελών της. Πόσο σπουδαίο θα ήταν να μπορούσαν πολλοί άνθρωποι να ακούσουν τόσο όμορφες μουσικές απο αυτήν και αλλες ορχήστρες. Ίσως άλλαζε τον τρόπο που ακούμε μουσική, την παιδεία μας ακόμη ακόμη, αν δεν λεω μεγάλα λόγια. Γιατί ποιός γεννιέται και ξέρει; Κια ποιος δεν μπορεί να μάθει ακούγοντας;
Στην συναυλία σολίστ ήταν, σε συνύπαρξη με την ορχήστρα θαυμαστή, οι Σωκράτης Σινόπουλος: Πολίτικη λύρα, λάφτα, Ανδρέας Συμβουλόπουλος: πιάνο, Πάνος Δημητρακόπουλος: κανονάκι, Παντελής Στόϊκος καβάλ, τρομπέτα. Επιμέλεια ενορχήστρωσης : Πλούταρχος Ρεμπούτσικας
Λίγες φωτογραφίες απο τη βραδια αυτή. Ευχαριστώ τη Νιόβη, για μια ακόμη φορα.

και για εχεις ήχο στην τελευταία φωτογραφία άκου αυτό, είναι το Carousel, η ορχήστρα έπαιζε και η Ευανθία Ρεμπούτσικα χόρευε με τον μαεστρο, τον κ.Κάρολο Τρικολίδη.


Υ.Γ. Νίκο, Χρύσα, Γιάννη, αυτό ήταν το τραγούδι που έπαιξα σήμερα στην εκπομπή και ξεχωριστα, ωραία σύμπτωση όμως, μου ζητήσατε να το ακούσετε ξανά.
"Ψεμμα είναι", στίχοι Ελένη Ζιώγα, μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα, τραγούδι: Ελλη Πασπαλά.


Υ.Γ.2 Πολλοί με ρωτήσατε και σήμερα ποιο είναι το πιο αγαπημενο μου τραγούδι του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. Είναι πολλά και πολύ αγαπημένα, αν διαλεγα όμως δύο θα ήταν μαλλον αυτα.
"Εγώ ήθελα να γίνω δεντρο" και "Της αγάπης μαχαιριά". Βεβαια την ίδια στιγμή που το σκεφτομαι, το λέω και το γράφω, ερχονται και αλλα τόσα στο μυαλό, αλλά ναι, αυτα τα δύο είναι απο τα πολύ πολύ αγαπημένα μου.

Καμια φορα θυμώνω

Έρχομαι στη δουλειά, βρεχει, κίνηση πολλή στην πόλη, καραμπόλα στην περιφερειακή, και να μην το ξερεις αν δεις τόση κίνηση το καταλαβαίνεις αμεσως, αυτός είναι ο βασικός λόγος που μπλοκάρει το κεντρο της πόλης τετοια ώρα.
Μεσα στο λεωφορείο, δεν με παιρνει σήμερα με τα πόδια, δεν προλαβαίνω με τίποτα. Στο τσακ πρόλαβα να παω να παρω τη μικρή απο το σχολείο, μου τηλεφώνησε ότι είναι αδιαθετη, τρεχοντας πήγα την πήρα, τρεχοντας εφυγα στη δουλειά. Σήμερα είναι σπίτι η κ.Ναταλία, ευτυχώς. Η κ.Ναταλία που αλλαξε η ζωή της άρδην, Γεωργία, ταραχες, δουλειά, φίλοι, τα άφησε όλα, όλη η οικογενεια εδώ πια στην Ελλαδα, αλλη δουλειά εκεί, αλλη εδώ. Πότε - πότε με βοηθα στον αθλο που λεγεται οικιακά. "Ναταλία, όταν τακτοποιείς ενα δωμάτιο, μπαίνω μέσα και είναι όλα πιο ήρεμα", της λέω και γελαει. όμως είναι αλήθεια. Αυτή η ηρεμία νομίζω μας κανει να αγαπάμε και να εκτιμάμε η μια την αλλη. Γλυκομίλητη, ήρεμη, εργατική, με ήσυχη δύναμη και πολλή δουλειά ξαναφτιαχνει τη ζωή της. Δεν το βάζει κάτω. Και μετα μου λες, μας λείπει αυτό, μας λείπει εκείνο...Πώς θα ήταν αν ξαναφτιαχνες τη ζωή σου απο την αρχή; Το σκέφτηκες ποτέ;
Θυμώνω με αυτούς που όλο καποιος τους χαλαει τη ζωή κι εκείνοι μες στην κλάψα και τη μίρλα. Μην ξαναδώ, ας πούμε, σεισμόπληκτους προ δεκαετίας και βάλε να μεγαλώνουν ακόμα τα παιδιά τους στα πρόχειρα και να λενε πως φταίει για όλα η πολιτεία που δεν, δεν, δεν... Πτυχιούχους που δεν βρήκαν δουλειά με το πτυχίο τους και ζουν ακόμη με το χαρτζιλίκι των γονιών τους, αεργοι πολυτελείας, μεχρι να βρουν τη δουλειά που τους αξίζει. Τιποτα δεν αξίζουμε αν δεν το προσπαθούμε, εγώ αυτό ξερω.
Και, ναι, η ζωή είναι δύσκολη, για ευκολη την είχες όταν μεγαλωνες; Και, ναι, εχει και αδιεξοδα και αδικίες και ζόρια, αλλα αυτό είναι το παιχνίδι, και ή θα παίξεις, θα αγωνιστείς ή θα κοιτας τα τρενα να περνούν. Ε, μα ...
Ας εχουμε τα χερια γερα, ας στεκόμαστε στα πόδια, ας δουλεύουμε, ας είμαστε γεροί να αντεχουμε, ανθρώπους μαζί μας να αγαπαμε και να μας αγαπάνε, να ονειρεύμαστε μαζί, και τίποτα δε φοβαμαι.
Καλά, αν έχουμε και το μυαλό μες στο κεφάλι μας, δεν κανει κακό.
Άκουγα την είδηση για την φραστική επίθεση ακροδεξιών, οι ίδιοι λενε ότι είναι πατριώτες, ο καθενας ό,τι θελει μπορεί να λεει θα μου πεις, οκ, στον Αντώνη Καφετζόπουλο που παίζει σε περιοδεία την παρασταση "Σουίτα στο Πλάζα" μαζί με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Γέμισαν, λεει, προκηρύξεις την Καστοριά κατηγορώντας τον "φιλότουρκο" και "φιλοσκοπιανό". Μάλιστα. Τα καλά παιδιά χτύπησαν παλι με φασιστικού περιεχομενου δήλωση. Σιγα το καινούριο, θα πεις. Σιγά που κανουμε και τίποτα να ανοίγουμε το μυαλό μας, θελω να πω. Αλλα αυτό κανενας δεν μπορεί να το κανει σε κανεναν, ο καθενας στον εαυτό του, είμαι σίγουρη, πια. Και κόπο θελει, και να αμφιβαλεις χρειαζεται, και να δοκιμάζεις, και να κανεις λαθη, και να τα παραδεχεσαι με θαρρος. Αλλιώς πρόβατα που λεει και η Άιναφετς.
Διαβαζω συχνα το protagon.gr. Βρίσκω άρθρα ενδιαφεροντα, με οπτική που εμενα τουλάχιστον μου ταιριάζει. Ηλία Κανελλη, γεια στην πένα σου."Τζαμπα μάγκας", μια χαρά το είπες, μα καλύτερα δε γινόταν. Εδώ ο κόσμος καίγεται, τα λόγια των λαοπλάνων και υπευθυνοανευθυνων/ξερολιστοανίδεων, κατ' ουσίαν, μας λείπανε. Ε, μα καποιος έπρεπε να το γραψει κι αυτό κι αλλα πολλά. Εδώ εχουμε προβλήματα, όχι αστεία, εχουμε και τους αυτόκλητους, ντεμεκ, υπερασπιστές του λαού. Σοβαροί άνθρωποι γίνεται να μιλάνε; Συγγνώμη, βλέπω τον ελληνα πρωθυπουργό, και τουλαχιστον καταλαβαίνω ότι σοβαρα ασχολείται, κανει κάτι, θυμαμαι και πώς ήταν με τον προηγούμενο, του ενός ασπρισαν τα μαλλιά σε λίγους μήνες για τον αλλον ας μην πω καλύτερα, εκείνοι σαν τον προαναφερθεντα τι ακριβώς κάνουν; Άσε, και παρακολουθώ κι άλλες κόντρες, σε χωραφια που με νοιαζουν όσο να πεις, που πιο πολύ με στενοχωρούν να σου πω την αλήθεια. Αντε να δούμε...
Καμιά φορα θυμώνω. Σπάνια, αλλα συμβαίνει κι αυτό.
Μετα μπορεί και να γελάσω. Μέχρι κι αυτό. Με τα χάλια μας.
Όπως χθες που ακουσα στις ειδήσεις ότι τελικά δύο κύπριοι, άνθρωποι με πραξεις κακουργηματικές στο ενεργητικό τους, είχαν κλέψει την σωρό του Τασσου Παπαδόπουλου, ούτε πρακτορες, ούτε τίποτα σχετικό, γιατί κι εδώ πολλοί έλεγαν διαφορα, τι τούρκικες μυστικές υπηρεσίες είχαν υποψιαστεί, τι πολιτικά κίνητρα υπήρχαν πίσω απο την ιερόσυλη πραξη. Τώρα τι θα γίνουν χωρίς βαρβαρους όλοι οι ευφάνταστοι;
Αλλά τώρα, δεν μιλαμε πια αυτό. Τώρα έχουμε τη Τζούλια, ξέχασα. Επίσης, έχουμε και το σύνδρομο, "εγώ δεν μιλούσα, κύριε, δεν αντεγραψα, δεν φταίω που γίναμε έτσι χάλια, ο διπλανός μου φταίει για όλα". Έχουμε τα συνθήματα μας. Όπως πάντα. Αυτό το ζαπινγκ ειδήσεων ειναι ικανό να σε τρελανει αν το παρεις σοβαρα.
Ποιος κυνηγάει τη ζωή μας; Αμα σου πω καμια φορα εμείς την ουρα μας, θα θυμώσεις;



Υ.Γ. Για καποιες συναντήσεις νιώθω ακόμη πιο τυχερή για τη δουλειά που κάνω. Μια απο αυτες όταν πρωτοσυναντήθηκα και μετα ξανά και ξανά με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα. Τραγουδούν μαζί μετά απο δέκα χρόνια. Πρώτη συναυλία, αυτή στην Θεσσαλονίκη. Παρασκευή 12 Μαρτίου, στο Βελλίδειο.
Μια συνεντευξη με αφορμή αυτήν την συναυλία εδώ.

Σήμερα και αύριο

Η σημερινή μέρα. Βραδυ Κυριακής. Μετα την πρωινή μας καλημεροσυνάντηση στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού όπου παίξαμε με την ομαδα Gamecraft το παιχνίδι ρόλων για το οποίο μιλούσαμε. Ευχαριστούμε πολυ τα παιδια της Gamecraft, την Εύα Φουρλίγκα απο τα εκπαιδευτικά προγραμματα του μουσείου, ευχαριστώ εγώ προσωπικά όλους, όσοι συμμετείχατε στο παιχνίδι, μικροί και μεγάλοι. Θα σας γραψω αναλυτικά αύριο, ελπίζω να γραψετε κι εσείς που παίξατε βεβαια, και μαζί θα ανεβασω και τις πρώτες φωτογραφίες.

Η αυριανή μέρα. Στην Καλημέρα αύριο, όλα να πανε καλά και θα είμαι παρεα με την Ευανθία Ρεμπούτσικα να μιλήσουμε για μουσικές και τραγούδια, για πόλεις και τοπια αγαπημένα, να πούμε ιστορίες δικές μας. Αφορμή η συναυλία της στη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 10 Μαρτίου, στην αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με τη Συμφωνική Ορχήστρα του δήμου Θεσσαλονίκης. Την ορχήστρα θα διευθύνει ο Κάρολος Τρικολίδης. Σολίστ στη συναυλία είναι οι Ανδρέας Συμβουλόπουλος, Σωκράτης Σινόπουλος, Πάνος Δημητρακόπουλος και Παντελής Στόικος.

Δεν είναι ο κόσμος ιδανικός

...αυτό το ξερω. Αλλα σε μερικά πραγματα όσο κι όπως κι αν τα σκεφτώ δεν βρίσκω λογική, κι αν βρίσκω δεν μπορώ η σίγουρα δε θελω να πιστεψω ότι είναι έτσι, θα είναι έτσι.
Στην ωραία μας πόλη ετοιμαζόμαστε, λεει, τελικά να τιμήσουμε με αγαλμα, στην πλ.Αριστοτέλους, τεραστίων διαστασεων, τύπου "σοσιαλιστικού ρεαλισμού", τον Κ.Καραμανλή, τον θείο αυτού που ήταν πρωθυπουργός μου λεει η μικρή μου, "θα κανει τόσα χρήματα (το άκουσε στο ραδιο αρβύλα υποθετω) αυτό το αγαλμα μαμα; εχουμε τόσα λεφτα; αφού εχουμε κρίση" με ρωταει. Και να ήταν μόνο τα χρήματα. Είναι που θα σηκωθεί η ιστορία να μας χτυπήσει αμα δει πώς ονομάσαμε δρόμους, πλατείες, αμα παρει είδηση ποια αγαλματα, συνεχίζουμε αν είναι δυνατόν και στην εποχή μας, να υψώνουμε. Βεβαια για να είμασε ακριβοδίκαιοι το αγαλμα έπρεπε να σκεφτούν να το τοποθετήσουν σε αλλη περιοχή, Δεσπεραί, Δαγκλή, εκεί στα περιξ του Λευκού Πύργου και της Γούναρη, όπου θεόρατες πολυκατοικίες και στενά περασματα δημιουργούν μια οικιστική κατασταση εφιαλτική, καμια πόλη πουθενά στον κόσμο δεν κακοποίησε ετσι το κέντρο της. Και κάτω απο το άγαλμα να γραφει "αυτό το τοπίο που (δεν ) βλεπεις διαβατη το δημιουργησαν αμαρτωλα διαταγματα (βλ.'56, '60) καταλαβαίνεις ποιος τα εμνευστηκε, να μη σου εξηγώ...". Κάποιοι, εχοντες οικόπεδα στο κεντρο, ελεω αντιπαροχής, με σκανδαλώδεις όρους σε σχεση με όλη την ελληνική επικρατεια, εγιναν παμπλουτοι σε μια νύχτα και η πόλη έγινε αυτό που βλεπεις, χανοντας τη μοναδική ευκαιρία να απλωθεί οριζόντια κατα μήκος της θαλασσας, αντ'αυτού η καθετη δόμηση τη ρήμαξε. Μετα, για να λεμε και τα αλλα, ευτυχώς, κι αυτό το λεω πολύ σοβαρα, μπήκαμε τουλάχιστον στην ΕΟΚ. Αλλα αυτό εξομαλύνει το έγκλημα; Και για να μιλάμε κι αλλιώς, το 2010 ποιος ο λόγος για ενα αγαλμα πολιτικού ανδρός, να σου πω την αλήθεια, όχι μόνο του συγκεκριμένου αλλα οποιουδήποτε πολιτικού, και ο καλύτερος να είναι, και ο σπουδαίος αγωνιστής για ό,τι πιο σημαντικό, είμαστε σοβαροί;
Στην κάτω ωραία μας πόλη μου ελεγε η Ιωαννα χθες - αμα δε βλεπεις τηλεοραση αλλος στα λεει τι νομίζεις;- ανδρες των ΜΑΤ εριξαν χημικά στον Μανώλη Γλεζο. Μισοαστεία-μισοβαρα, μου ελεγε ούτε μια φορα δεν τον είχαν δει να τον ξερουν;
Στο μεταξύ η κόντρα περήφανων ελλήνων - κακών γερμανών καλά κρατεί. Σαν τα εργα. Εμείς πόσο καλοί, εκείνοι τόσο μα τόσο κακοί. Και τι δεν είπαμε, για τα λεφτα που μας χρωστανε- δεν μας τα χρωστανε παρεμπιπτόντως, την καναμε την συμφωνία τελείωσε- την ιστορία μας που δεν την ξερουν - έεελα...που την ξερουμε καλύτερα εμείς, το αλλο ανεκδοτο το ξέρεις;-, το πόσο σπουδαίοι είμαστε και μας ζηλευουν- ενννννοείται- και πες μου τωρα εσύ αν είναι σοβαρα πραγματα αυτα που είπε κυβερνητικός αξιωματούχος, ρίξε μια ματια εδώ, αν θες, ο Νίκος Δήμου νομίζω του απαντησε μια χαρα. Όντως ζοριζόμαστε και θα ερθουν μερες ακόμη πιο δύσκολες. Αλλα παλι κάποιος α΄λλος φταίει;
Και ακούω και "σοβαρούς", κατα πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, ανθρώπους να ρωτανε ο ενας τον αλλον αν ειδε το βίντεο της Τζούλιας και νιώθω σαν να ζω σε αλλο πλανητη, αλήθεια σου λεω. Το εχω δει τόσες φορες αυτό το σκηνικό που θα έπρεπε να μην με παραξενευει πια, αλλα ακόμα...και μη μου πεις ζορίζεται ο κόσμος και θελει να κανει χαβαλέ, αυτό μη μου το πεις σε παρακαλώ, μιλάνε θεωρητικά για τα σοβαρα και όταν φτανει στο τι κανουμε στη ζωή μας, στο καθε μερα κανουν μόνο χαβαλέ, ασε...
Δεν είδα το βίντεο απο τη Σπαρτη, όπου μία ομάδα νεαρών έκαψε το σπίτι μεταναστών από το Μπαγκλαντές, διαβασα όμως για αυτό, και ντραπηκα, σαν να ήμουν εκεί.
Δεν το έμαθα πολύ νωρίς, τις πρώτες μέρες που συνεβη δεν το πήρα είδηση. Απολύθηκε ενας υπαλληλος των εκδόσεων Αγρα. Ο Ντίνος Παλαιστίδης.
Καποια στιγμή, φιλοσοφική Αθηνών εκείνος, φιλοσοφική Θεσσαλονίκης εγώ, είχαμε, στα φοιτητικά μας χρόνια, συναντηθεί με τον Ντίνο Παλαιστίδη, το αποκλείω να με θυμάται, περασαν πολλά χρονια απο τότε, όταν διαβασα το όνομά του καταλαβα ποιος ήταν. Σχεδόν αμεσως μετα, μου έστειλε κι ενας αλλος παλιός φίλος μήνυμα για την απόλυσή του.
Προσωπικά, και δεν σου λεω κατι πρωτότυπο μαλλον, μετα τις εκδόσεις του Φίλιππου Βλάχου, "τυπογραφείο Κείμενα", οι επόμενες εκδόσεις που εκτίμησα ξεχωριστα, ως αναγνώστρια, απο τα πρωτα κιόλας βιβλία τους, ήταν οι εκδόσεις Αγρα. Ούσα μάλιστα τότε, στα πρωτα βηματα του εκδοτικού, υπαλληλος βιβλιοπωλείου, είχα την ευκαιρία να τα βλέπω όλα και να τα αγοραζω απο την πρώτη στιγμή που κυκλοφορούσαν. Η εκτίμηση παρεμεινε όλα τα επόμενα χρόνια μεχρι σήμερα. Αυτή όμως η εκτίμηση δεν θα μπορούσε να μην με κανει να δω τα γεγονότα όπως έγιναν. Ενας εργαζόμενος απολύθηκε λίγες μέρες μετα απο προσφυγή και δικαίωσή του στην επιθεωρηση εργασίας.
Διαβασα ανακοινώσεις, αρθρα, κείμενα συλλογής υπογραφών. Στο ιστολόγιο των Εκδόσεων Αγρα, στο ιστολόγιο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χαρτου και σε ενα ιστολόγιο ενημέρωσης που φτιαχτηκε μετα την απόλυση.
Διαβαζοντας για την συγκεκριμένη απόλυση, μια φραση σε ενα κείμενο που την αφορα και με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, αναφερει πως μια πρακτική απολύσεων μετά από προσφυγή των εργαζομένων στους νόμιμους θεσμούς (τους οποίους για λόγους αρχής και ουσίας υποθετω ή θελω να πιστευω όλοι σεβόμαστε και χρειαζόμαστε επίσης) είναι κατάφωρα εκδικητική και επικίνδυνη για τον ελεύθερο συνδικαλισμό, τη δημοκρατία και τη κοινωνική συνοχή. Υπαρχει καποιος που πιστευει ότι αυτα δεν μας αφορούν όλους; Σε κάθε εποχή, πόσω μαλλον στην δική μας, στο κάτω κάτω σε αυτήν ζούμε, σε αυτήν έχουμε την ευθύνη και των λόγων και των πράξεών μας.

Διαβασα πολλά κείμενα, αρθρα, σχόλια. Και καθώς το εχω το χούι να διαβαζω με προσοχή και εννοείται πως κι εδώ το τηρησα, διαβασα πολλές"ομορφιές" που ανώνυμα σχολιάζουν με ανόητο τρόπο τα γεγονότα, μη σου πω αγνοούν στοιχειώδη, επιδειξη εκ του μακρόθεν με θεωρίες. Όπως παντα, όπως μάλλον σε όλα, υπαρχουν ανθρωποι στον κόσμο τους, ετσι κι εδώ.

Για μενα όμως, το σημαντικο είναι να βλέπουμε, να κρίνουμε, να σκεφτόμαστε.
Στην πραξη να σεβόμαστε, ο καθενας μόνος κι όλοι μαζί, όσα καταφερε - θελεις να πω κατεκτησε; να το πω και με αυτό το ρήμα- ο σύγχρονος πολιτισμός μας. Μπορούμε; Καμιά φορα, τι να σου πω, δεν ξερω...

Από ένα μπαλκόνι της Αθήνας

Η Κατερίνα έφυγε για Βαρκελώνη. Η Χρύσα, δες δίπλα, στελνει χαιρετισμούς απο τη χιονισμένη Λιθουανία. Η Τζένη ακόμη το Βέλγιο σκέφτεται- μα και το τεστ με το λεωφορείο που της έστειλα με τις Βρυξέλες το συνδύασε. Εγώ σκέφτομαι χίλια δυο- σιγά την πρωτοτυπία. Επιτελους ήπιαμε καφέ με τη Γιώτα- άμα σου πω πόσον καιρό το λεγαμε δεν θα το πιστεψεις. Μιλάμε με την Άντα όσο μαγειρευω. Η μικρή μου είναι ακόμη άρρωστη απο ίωση που την παιδευει. Ετοιμαζομαι για να είναι όλα έτοιμα την Κυριακή στο Βυζαντινό Μουσείο για το παιχνίδι ρόλων. Ο Αλέξανδρος απο την ομάδα Gamecraft ήρθε σήμερα στην εκπομπή. Μετά, βρεθηκα σε μια ταξη Λυκείου και η ώρα περασε σα νερό, τα παιδια εκαναν ερωτήσεις, περί δημοσιογραφίας ο λόγος, έπρεπε να ήσουν απο μια μερια να τις ακούσεις. Ετοιμαζόμαστε να παμε η Καλημέρα μετα απο τρεις Κυριακές στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Διαβαζω ένα βιβλίο που μου αρεσει πολύ, μια αλλη άποψη για τα τρεχοντα και σχεδόν στερεοτυπικά που λεγονται και αφορούν στην οικολογία, είναι το βιβλίο για το οποίο σου έλεγα προχθες στην εκπομπή. Δεν διαβασα ακόμη όλα τα νεα μετρα για την οικονομία, μόνο τα βασικα είδα. Διαβαζω εδώ και μέρες για την απολυση απο τις εκδόσεις Άγρα του υπαλλήλου του εκδοτικού Ντίνου Παλαιστίδη, τα συζηταω με φίλους, θελω να σου γραψω οπωσδήποτε αυτες τις μέρες. Διαβαζω κι αλλα και το ένα φερνει το αλλο. Κι ενα μπαλκόνι στην Αθήνα άνθισε για να με κανει να ζηλέψω. Εντάξει, ζήλεψα, τα υπόλοιπα στα έγραψα, άντε να δούμε αν θα προλάβω το μπαλκόνι ανθισμένο.

Υ.Γ. Χρυσή, να ο Αγγελος Παπαδημητρίου, στα πολλά του πρόσωπα, με το τραγούδι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, να ακούγεται στην αρχή του πρώτου βίντεο. Για σένα και την αγνωστη κυρία που περιμένατε μαζί να έρθει η ώρα να πληρώσετε το λογαριασμό της ΔΕΗ και ακούγατε σήμερα στην εκπομπή το "Όπου κι αν πας"

Αστερίξ και κόμικς στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης

Μερα με πολλές εκδηλώσεις που αφορούν για τον Αστεριξ και το κόμικ γενικά, στο Γαλλικό Ινστιτούτο σήμερα, στο πλαίσιο της έκθεσης «50 χρόνια Αστερίξ. Ο Γαλάτης ήρωας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης», στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης και τις εκδόσεις «ΜΑΜΟΥΘ Comix».

Οι σημερινές εκδηλώσεις αναλυτικά:
Συζήτηση συνάντηση, με σκιτσογράφους και ειδικούς της σκιτσογραφίας.

Η συνάντηση αυτή θα περιλαμβάνει δύο μέρη και θα διαρκέσει από τις 7.30 μμ έως τις 10.00 μμ.
• Το πρώτο μέρος θα έχει σαν θέμα: «50 χρόνια Αστερίξ: ένας Γάλλος ήρωας κόμικς στην Ελλάδα»,

• και το δεύτερο μέρος : «Υπάρχει μια σύγχρονη τέχνη σκιτσογραφίας; (Το ελληνογαλλικό παράδειγμα).
Στη συνάντηση αυτή θα παρουν μέρος και θα μιλήσουν οι:
• David Prudhomme (δημιουργός του κόμικς «Rébétiko», Οκτώβριος 2009, εκδόσεις Futuropolis),
είναι η πρώτη φορα που επισκέπτεται ο D.Prudhomme τη Θεσσαλονίκη. Τον ακούσατε ίσως και το πρωί σε μια συνέντευξη στην εκπομπή. Για το βιβλίο του «Rébétiko», μπορείτε να βρειτε πολλά στοιχεία στο διαδίκτυο, όπως εδώ , εδώ κι εδώ, προβλεπεται σύντομα να κυκλοφορήσει και στα ελληνικά.
• Α. Παπαδάτος (δημιουργός του κόμιξ «Logicomix», Οκτώβριος 2008, εκδόσεις Ίκαρος)
• Κωστής Κατσακιώρης (εκδόσεις Μαμούθ)
• Π. Μαρτινίδης (συγγραφέας και καθηγητής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. , συγγραφέας της μελέτης «Τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης» Θεσσαλονίκη, ΑΣΕ)
• Κώστας Αρώνης, (αρχιτέκτων, ζωγράφος, σκιτσογράφος, ακαδημαϊκός διευθυντής σχολής «ΑΚΤΟ»)
• Τάσος Αποστολίδης (σεναριογράφος κόμιξ, συγγραφέας, δημοσιογράφος)
• Δ. Νικολαΐδης (καθηγητής σκιτσογραφίας στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ και στο Βαφοπούλειο Ίδρυμα)
• Νίκος Δαλαμπύρας (εκδότης κόμιξ, μουσικός ραδιοφωνικός παραγωγός)
• Γ. Κουκουλάς (δημοσιογράφος της εφημερίδας «Το Ποντίκι», συγγραφέας άρθρων σχετικά με τη σκιτσογραφία)
• Γιάννης Γερούλιας (γελοιογράφος)

Επίσης, θα λειτουργήσουν, 17.00 με 18.30, εργαστήρια για εφήβους και ενήλικες, με θέμα την τεχνική της σκιτσογραφίας με τους Α. Παπαδάτο και D. Prudhomme.
Α. Παπαδάτος : "Οι μεταβάσεις από πάνελ σε πάνελ του Mc Cloud: το παράδειγμα του Logicomix"
D. Prudhomme : "Τεχνική της διήγησης στο σύγχρονο κόμιξ"
Την ίδια ώρα, 17.00 με 18.30, ο Γιαννης Γερούλιας θα κάνει παρουσίαση του θεματος «Η Ιστορία της γαλλικής γελοιογραφίας»

Άνοιξη μπαίνει ξανά

Σιγά, σιγά, μην παίρνουμε και θάρρος.
Χθες ήταν πιο πέρα κι απο άνοιξη, σχεδόν καλοκαίρι, σήμερα καμία σχεση. Ψύχρα, συννεφιά, κρύο. Όμως είναι Μαρτης, άνοιξη μπαινει ξανά. "Στο μπαλκόνι μου παντως ανθίσαν οι φρεζες", μου είπες το πρωί. Αμα δε δω φωτογραφίες, λόγια και πάλι λόγια. Άντε, φωτογράφισες τίποτα, ακόμη;

Kάθε νύχτα σε γυρεύω
την αγάπη μου παιδεύω
στης ζωής το πανηγύρι
σαν της Aρτας το γεφύρι

Μ' ένα σου βλέμμα, για δες,
όλα γίναν όπως χθές
αν τα γκρεμίσεις ξανά
θα πνιγούμε στη στεριά.
Για δες πως φεύγει ο καιρός,
κι έχω γίνει σαν τρελλός
Άνοιξη μπαίνει ξανά,
άνοιξέ μου μια αγκαλιά

Mοιάζεις σύννεφο και μπόρα
στης ζωής την ανηφόρα
Σαν το χώμα διψασμένος
σε ζητάω σα μεθυσμένος
Μ'ένα σου βλέμμα, για δες,
όλα γίναν όπως χθες...



Ελένη, να το ποίημα, για να μην ταζω μόνο:

Η αυθάδεια των λέξεων.

Στη νύχτα της γραφής μου
οι λέξεις ζευγαρώνουν
πυρακτωμένες σαν τη λάβα
που σιγοβράζει
στο άμοιρο κορμί μου.
Για να με κάνουν να ζηλέψω
οι άσωτες.
("Περιπλανώμενος Λόγος", Καλλιόπη Εξάρχου )



Την Παρασκευή στην εκπομπή σας έλεγα για τις δυο μοναδικές ξεναγήσεις που θα εκανε χθες Κυριακή, στην έκθεση του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης "Το δόκανο των δικαστών", με έργα των πρώτων χρόνων της Ρωσικής Πρωτοπορίας (1900-1915) απο τη Συλλογή Κωστάκη του ΚΜΣΤ,η ίδια η διευθύντρια του Μουσείου, κ.Μαρία Τσαντσανογλου.
Δεν τα καταφερα να παω τελικά, κάτι προέκυψε, αλλα η καλημέρα ήταν εκεί, με δυναμικούς εκπροσώπους. Οι οποίοι και, δεν αμφιβάλλω ποιος τους οργάνωσε (έρι, έρι, αερικό...) συνυπέγραψαν "υπόμνημα", ίνα μην λείψω άλλη φορά. Να τι μου γράφει η Έρι, για να νιώθω τύψεις και να μην ξανατολμήσω να λείψω αλλη φορα φυσικά "σας επισυναπτω τις υπογραφες των διαμαρτυρομενων γυναικων και οχι μονο ..., ως επί το πλείστον νέα μέλη της καλημέρας,
αυξανομαστε και πληθυνομαστε, απο την χθεσινοκυριακατικη εξορμηση στο Κ.Μ.Σ.Τ. της οποιας βεβαιως βεβαιως εσεις εισαστε υποκινητρια (κοινως ξεσηκωστρα ) αλλα απουσα...βεβαιως βεβαιως. Που ηρθαν οι ανθρωποι να απολαυσουν την αφεντομουτσουναδα σας (μαζι με τα εκθεματα ..χι χι ) και απεχωρησαν ευχαριστημενοι μεν απο την ολη παρουσιαση (μπραβο στην κα Τσαντσανογλου) δυσαρεστημενοι δε που δεν ειδαν αυτα τα μαυρα ματια, που βγανουνε φωτιες,
με κανανε κομματια κατω στις καλαμιες..."
Εντάξει, μια φορα έλειψα, δεν θα το ξανακάνω, κυρία.
Αλλά, μπραβο, ρε, μπραβο, μαζί με τα εκθέματα; τι να σε πω, τι να σε πω... Και, δε με λες,το τραγούδι ποιο είναι και δεν το ξέρω, κι ας μην έχω μαύρα μάτια;

Η έκθεση παντως "το δόκανο των δικαστών", για όσους δεν την είδαν ακόμη θα είναι ανοικτή έως τις 30 Μαϊου, στο Κ.Μ.Σ.Τ. , στη Μονή Λαζαριστών.
Να, έτσι ήταν την Κυριακή που μας πέρασε

Αυτό το έργο, είμαι σίγουρη, καθόλου τυχαία δεν το φωτογραφησε η Έρι

Να και μια φωτογραφία με τους καλλιτέχνες, Μπενεντίκτ Λίβσιτς, Νικολάι Μπουρλιούκ,Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Νταβίντ Μπουρλιούκ και Αλεξέι Κρουτσόνιχ, 1912.