Καλημέρα Good Morning Buongiorno Guten Morgen Jó reggelt 早晨 Dobro Jutro Tere hommikust Hyvää huomenta Ohayo Mirëdita Môre God morgen Habari ya asubuhi Goedemorgen Bon dia Zao an Goeiemôre Labas rytas Bore da Dobro utro Bonjour صباح الخير… صباح النّور Bon maten
Buenos días Shubha prabhaat Dobrý den God morgon Magandang umaga 안녕하십니까 Günaydın Umhlala gahle Dobré rano Bună dimineaţa Gudde Moien גוטן מאָרגןբարի լույս Доброе утро 早晨好…你早
お早うございます…お早う Selamat pagi
صباح الخير Habari ya asubuhi
Πριν λίγα χρόνια, ένα βράδυ 28ης Οκτωβρίου, χτυπησε το τηλεφωνο. Ήταν η μαμά μου, φορτσάτη, μη σου πω και αρπαγμένη, καλά καλά δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω τι κάνει, είναι εκεί ο Άγγελος να τον ρωτήσω κάτι; μου λέει. Ναι, απαντησα εγώ, φωνάζω το παιδί, μιλάει με τη γιαγιά του. Κάτι τον ρωτάει, εκείνος απαντάει και το κλείνουν αμέσως. Τι τον ρώτησε, πάει το μυαλό σου;
Είχε δει στην τηλεόραση ενα ρεπορταζ, ενα από τα συνηθισμένα αυτών των ημερών, ο ρεπόρτερ ρωτούσε παιδιά δημοτικού και γυμνασίου τι επέτειο έχουμε σήμερα, εκείνα απαντούσαν ό,τι φανταζεσαι, πολεμήσαμε με τους Τούρκους, είπαμε όχι στους Γερμανούς, ό,τι θες. Δεν το χωρούσε το μυαλό της και σου λεει, θα'χει πλάκα να μην ξέρουν τα εγγόνια μου τι έγινε την 28η Οκτωβρίου. Άρχισε λοιπόν τα τηλεφωνήματα, για σύντομα τσεκαρίσματα, σε όλα της τα εγγόνια. Σε όλα έκαμε την ίδια ερώτηση. Δε μου λες, τι επέτειο έχουμε σήμερα; Τα παιδιά απαντούσαν, ενταξει έλεγε εκείνη, ούτε κουβέντα παραπανω, τηλεφωνούσε αμέσως στο επόμενο εγγόνι.
Ακόμα λεμε την ιστορία αυτή και γελάμε. Της την θυμίσαμε σήμερα μαζί με τα παιδιά, "μα, έτσι θα τους άφηνα, ευτυχώς απαντούσαν σωστα αλλιώς..."
Και μετα πιάσαμε την κουβέντα για αυτό που έγινε στην Αθήνα χθες, τους αστυνομικούς που δέχτηκαν επίθεση. Είκοσι χρονών παιδιά, είπε. Ήθελα να 'ξερα ποιοι το έκαναν. Κι εγώ ρε μαμά. Και ήθελα να ξέρω και αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που πιστευουν ότι αυτές οι δολοφονικές ενέργειες είναι "πολιτικές επαναστατικές πραξεις". Τόσο πολύ πιστευουν ότι είναι μάγκες πυροβολώντας όποιον φοραει στολή ώστε ξεχνάνε, αν το ήξεραν και ποτέ δηλαδή, πως ό,τι αλλαζει το θέμα είναι να αλλαζει πρώτα εμάς στο καλύτερο. Τι λεω τώρα κι εγώ, ψιλά γραμματα...
28η Οκτωβρίου, μια σύντομη επίσκεψη στο χωριό, βόλτα στους δρόμους που έχουν αλλαξει, είναι το χωριό μου και δεν το γνωρίζω κάποιες φορές. κια δεν είναι μόνο που μεγάλωσα εγώ και μίκρυναν και οι αποστασεις και οι αναλογίες. Είναι τα καινούρια σπίτια, οι αλλαγμένες γειτονιές, βγήκαμε βόλτα με την αδελφή μου και τη Σαββίνα και ρωτούσα συνέχεια. Όμως σε όλα που έχουν αλλάξει υπαρχουν παντα αυτα που έχουν μείνει ίδια. Προκομένοι άνθρωποι, πολλοί κάτι μαστόρευαν στις νοικοκυρεμένες αυλές τους, λουλούδια, τα χρυσάνθεμα παντού,είναι ο καιρός τους, πατρικά παιδικών μου φίλων, σπίτια συγγενικά και φιλικά, ενα κανονικό κυρίως προσφυγικό, ποντιακό χωριό. Στο δρόμο μας κι αυτές οι εικόνες
Μόνο στο χωριό εκεί που περπατάς μπορεί να σε δει κάποιος από το παράθυρό του, να βγει στην εξώπορτα και να σε φωνάξει χαρούμενος για ενα κέρασμα, να δοκιμάσεις το γλυκό κολοκύθι που μόλις έκανε. Έτσι έκανε σήμερα η Νίνα, μας κάλεσε, είχα να την δω πολύ καιρό, μια άξια γυναίκα, ακούραστη και δραστήρια, χάρηκα πολύ που την είδα. Μας είπε ιστορίες που δεν ήξερα καθόλου εγώ και τις ψιλοθυμόταν η Μαρία, λίγο κρατησε η επίσκεψή μας, σαν ώρες μου φάνηκε.
28 Οκτωβρίου 2009.
Έρχεται στη Θεσσαλονίκη σήμερα το βράδυ από την Τουρκία η διεθνής ομάδα της πρώτης Παγκόσμιας Πορείας για την Ειρήνη και τη Μη Βία. Μιας πορείας που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να διασχίσει 5 ηπείρους, 80 χώρες και 120.000 χιλιόμετρα.
Είχα διαβασει την είδηση πριν λίγες μέρες στην Αυγή.
Η Παγκόσμια Πορεία για την Ειρήνη και τη Μη-Bία αποτελεί πρόταση γιγάντιας κοινωνικής κινητοποίησης. Σε λίγους μήνες μετά την αρχική πρόταση, η Παγκόσμια Πορεία έχει την υποστήριξη χιλιάδων ανθρώπων, ειρηνιστικών και μη-βίαιων ομάδων, διαφόρων ιδρυμάτων και θεσμών, διεθνών προσωπικοτήτων της επιστήμης, του πολιτισμού και της πολιτικής, ευαίσθητων απέναντι στον επείγοντα χαρακτήρα της κινητοποίησης.
Η Παγκόσμια Πορεία για την Ειρήνη και τη Μη-Βία ήδη έχει δώσει έμπνευση σε διάφορες πρωτοβουλίες. Μια απʼ αυτές θα είναι η συμβολική πορεία από μια πολυπολιτισμική ομάδα που θα διασχίσει τις έξι ηπείρους. Ξεκίνησε στις 2 Οκτωβρίου 2009 (140η επέτειος της γέννησης του Γκάντι) στο Wellington (Νέα Ζηλανδία), και θα τελειώσει στις 2 Ιανουαρίου 2010 στους πρόποδες της κορυφής Aconcagua, στο Punta de Vacas (Αργεντινή). Από εκεί η Φλόγα της Κατάργησης των Πυρηνικών θα μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη για το Συνέδριο Αναθεώρησης της Συνθήκης Μη-Διάδοσης των Πυρηνικών.
Όλο το άρθρο εδώ
Αύριο, στις 12.30 το μεσημέρι, με αφετηρία το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί συμβολική πορεία στο κέντρο της πόλης. Νωρίτερα, στις 11 το πρωί, θα ξεκινήσει ημερίδα, στην οποία θα παραστεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.
Μπαινοντας στην διεθνή ιστοσελίδα της Πορείας, νομίζω ότι τα πραγματα σε άλλες χώρες είναι πιο σοβαρα απ' ό,τι στη δική μας χώρα. Εδώ, διάφορα με ξένισαν, δεν καταλαβα ας πούμε την υποστήριξη κάποιων φορέων στην πορεία, ή την οργανωση καποιων εκδηλώσεων, ας μη κάνω και σύγκριση ουσιαστικών εκδηλώσεων και συναντήσεων που έγιναν αλλού στο πλαίσιο της πορείας και τι θα γίνει εδώ, σαν να κάνουμε ό,τι κάνουμε για να βγούμε απο την υποχρεωση μου φαίνεται, ελπίζω να είμαι άδικη. Όμως καλύτερα δες χωρίς να σε επηρεάζω εδώ(είναι η ελληνική ιστοσελίδα) , με το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ και η διεθνής ιστοσελίδα
Ξυπνάς στις 5, στις 6 και δεν είναι όπως πριν. Άλλαξε η ώρα, άλλαξε και το φως στο πρωινό ξύπνημα. Τα πουλιά κρυμμένα στα κλαδιά της ελιάς τρελλάθηκαν στο τραγούδι. Το τσάι έτοιμο. Είναι μια ωραία διαδικασία η προετοιμασία του τσαγιού. Είναι κι αυτός ίσως ένας λόγος αυτής μου της αδυναμίας. Μια κούπα και στο μπαλκόνι να πω καλημέρα. "Βγες στο μπαλκόνι να δεις". Μ'αρεσει να το κάνω αυτό κάθε πρωί. Ο ουρανός σοβαρός και γκρίζος. Είτε βρέξει, είτε όχι, πάλι παραπονεμένοι θα είμαστε. Σιγά μην είναι ο καιρός το πρόβλημά μας. Είναι μέρες που στο μυαλό μου γυρίζει η Δίκοπη Ζωή με τον Μεράντζα. Σήμερα από το πρωί άλλο τραγούδι ήρθε να κάνει κατάληψη. Κι αυτό του Θάνου Μικρούτσικου, τα λόγια του Οδυσσέα Ιωάννου, της Δίκοπης Ζωής του Μάνου Ελευθερίου. "Είσαι το πρόβλημα και η λύση, και το μαχαίρι και η πληγή"
Κατεβαίνω στη δουλειά. Παραξενη μέρα η σημερινή. Στέκεται αμήχανη στριμωγμένη καθώς είναι αναμεσα στην χθεσινή, για μας στη Θεσσαλονίκη, αργία και την αυριανή εθνική επέτειο και αργία επίσης. Είχε κίνηση το πρωί, παραδοξο θα πεις αφού όλοι έχουν φύγει, περνούσε όμως απο το κέντρο η ολυμπιακή φλόγα, έτσι εξηγείται.
Μου έλεγε σήμερα το μεσημέρι στο τηλέφωνο η Αναστασία πως είναι έξω απο το Μουσείο της Ακρόπολης, βρεχει, αλλα είναι πολύ ωραία. Κατέβηκε, είδε παραστασεις, άντε, ελα την Παρασκευή να σου πω. Σε ζηλευω της είπα. Τι ζηλεύεις; θα μου έλεγε η Μαίρη, που μπορεί και να διαβαζει τώρα αυτα που γράφω στο μωβ σπίτι με το ωραίο μπαλκόνι, απλά, έλα. Μήνες μου το λεει, νομίζω ότι τώρα μπορώ. Μάλλον τον άλλο μήνα θα το αποφασίσω, εκτός αν τελικά πάω πιο βόρεια. Λες, Ελένη; Έλα, μαζεψου, μου λεει μια φωνή μέσα μου, έχεις τόσες υποχρεώσεις, τόσα πραγματα εδώ, πότε θα προλάβεις; Θα προλάβω, όλα θα τα προλάβω...
Στο μεταξύ βιάστηκα να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές μου στο μπαλκόνι, οι αθεόβοβες πέταξαν και κλαδιά και φύλλα και λουλούδια. Του Αη Δημήτρη χθες και είναι η πρώτη χρονιά που δεν αγόρασα χρυσάνθεμα, Παπίτσα βοηθα να επανορθώσω, αφού πρώτα βέβαια συνέλθεις όταν δεις πόσο ...συγκλονιστικά ξέρω να κλαδεύω τριανταφυλλιές. Να έρθουν και τα χαλιά, να μπει ο χειμώνας σιγά σιγά.
Ξεκίνησε η Μποφίλιου στο Όριεντ, τις Δευτέρες, θελω να πάω. Μ'αρεσει πώς τραγουδάει, με την ψυχή της.
Ομως, ας μην σκέφτομαι τα πιο μακρινά έχω άλλα για την ώρα και μάλιστα πολλά και επείγοντα απο αύριο κιόλας.Και μαζί με όλα τα άλλα, στο blog να ανεβάσω οπωσδήποτε τις ζωγραφιές των παιδιών μετα την επίσκεψη στην έκθεση του Μιρό.
Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να το πιστεύεις. Στην αρχή λες αποκλείεται. Εγώ θα γίνω αλλιώς. Αγαπάς. Όλο σου το είναι ερωτευμένο. Με την αγάπη σου. Την μοναδική για σένα. Το αγαπημένο σου πρόσωπο όλος ο κόσμος. Η δύναμή σου, η λαχτάρα και ο πόθος σου, το νόημα της ζωής σου. Το λες, το δείχνεις. Γίνεσαι το καλύτερο που βλέπεις στα αγαπημένα μάτια. Θέλεις να ζεις, να δημιουργείς, να μοιράζεσαι, να κάνεις τα δύο ένα και το ένα δύο. Όλο σου το είναι ερωτευμένο. Ερωτευμένο και με την ορμή της ζωής. Με αυτό που σου λέει τόλμα. Εκεί και σε αυτό που αγαπάς. Έτσι να ζείς, έτσι να προχωράς σε όλα, να είσαι εσύ ολόκληρος με ό,τι καταπιάνεσαι.
Περνάει ο καιρός. Γύρω άνθρωποι κουρασμένοι. Ανικανοποίητοι. Γκρινιάρηδες. Δε γελάνε, μιλάνε. Δε μιλάνε, σωπαίνουν. Και πάνε. Μόνοι. Στη δουλειά. Στο σπίτι. Γρήγορα. Κατεβασμένα μούτρα. Γκρινιάζουν. Μουρμουρίζουν. Ελέγχουν. Όλα φταίνε. Βαριούνται. Ένα κουκούτσι φτύνουν οι λέξεις τους.
Και τι; Έτσι είναι όλοι, σου λένε. Αμίλητοι στον καναπέ. Πιζάμες. Παλιές φόρμες. Βαρεμάρα. Απέναντι η τηλεόραση. Ο έρωτας δε μένει πια εδώ. Η ζωή είναι αλλού.
Έτσι είναι όλοι, σου ξαναλένε. Κοίτα γύρω σου. Πού ζεις; Δεν βλέπεις πώς ζουν όλοι; Ποιος μπορεί να είναι ερωτευμένος μετά από χρόνια πολλά; Περνάει ο έρωτας. Αλλά δεν πειράζει. Αυτό είναι το κανονικό. Δε λένε "αυτό είναι το συνηθισμένο". Αυτό είναι το κανονικό, δηλαδή το φυσιολογικό, λένε. Και συμπληρώνουν, ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα, όταν περάσει ο καιρός γίνεται ενδιαφέρον, αγάπη, εκτίμηση, συνήθεια και άλλα… Δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να το πιστεύεις.
Και μετά διαβάζεις. Ετών 104. Ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Εμμανουήλ Κριαράς. Στην δημοσιογράφο Βίκυ Χαρισοπούλου. Στα ΝΕΑ.
«Ερωτεύτηκα πολύ.
Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος.
Με την κυριολεξία του όρου.
Με συγκίνηση», λέει ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς «Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό - πνευματικό έρωτα προς τη- τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία.»
«Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι... πέτρα...» «Κρατώ ακόμα ψήγματα έρωτα και προς τη μνήμη της γυναίκας μου και προς την εργασία. Ζω. Νιώθω. Εργάζομαι ακόμα, αλλά με δυσκολία. Δεν δίδει η ζωή χωρίς έρωτα - ευτυχία…»
Λέει κι άλλα σημαντικά ο καθηγητής. Κι άλλες φορές έχει μιλήσει στη Βίκυ Χαρισοπούλου. Είναι μια σπουδαία δημοσιογράφος. Την θαυμάζω και την εκτιμώ πολύ.
Η τελευταία της ερώτηση σε αυτή τη συνέντευξη, «Τι να κάνουμε; Εκατό και πλέον χρόνια μετά (ο Β. Ι. Λένιν έθεσε το ερώτημα το 1902 στο ομότιτλο βιβλίο του);»
Και η απάντηση: «Οι Σπαρτιάτες το έθεσαν λακωνικότερα όλων το 410 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Κυζίκου. «Έρρει τα κάλα, Μίνδαρος απεσύα, Πεινώντι τώνδρες, Απορίομες τι χρη δραν». (Καταστράφηκαν τα πλοία. Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Οι άνδρες πεινούν. Απορούμε τι πρέπει να πράξουμε.) Να υπομένουμε. Μια λύση είναι εσείς να μιλάτε. Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε... Και να πληροφορείτε σωστά. Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι... Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα καθημερινά και μάλιστα εμβριθώς δυο, τρεις εφημερίδες. Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα... Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού...»
Απόγευμα Κυριακής. Μετά την επίσκεψη της Καλημεροπαρέας στο Τελλόγλειο, στην έκθεση "Ο Miro της Μαγιόρκα".
Ηταν να είμαστε εκατόν είκοσι, ήμασταν τελικά πολλοί περισσότεροι. Από την άλλη φορα θα πρέπει να υπολoγίζω αυτήν την ...αυξητική τάση, γιατί σήμερα είναι η αλήθεια, φοβήθηκα ότι δεν θα καταφερω να συντονιστεί μια παρέα που μεγάλωσε αρκετα σε σχεση με τις αρχικές προβλέψεις. Νομίζω ότι τελικά τα καταφεραμε. Οφείλουμε σίγουρα ενα μεγάλο ευχαριστώ στο Τελλόγλειο που μας υποδέχτηκε με τον καλύτερο τρόπο, στο προσωπικό και το Δ.Σ. του Ιδρύματος που μας βοήθησαν ώστε να γνωρίσουμε μια σημαντική έκθεση που φιλοξενείται στην Θεσσαλονίκη και τρία μεγάλα ευχαριστώ στις τρεις ξεναγούς μας, που ξεπέρασαν τον εαυτό τους, ήταν άθλος από τη μεριά τους, είχαν ξεναγήσουν τις μεγάλες ομάδες της Καλημέρας, αρκεί να σας πω ότι κάθε ομάδα είχε τελικά περισσότερα από πενήντα άτομα. Οι κυρίες που μας ξενάγησαν ήταν η Μελανία Μιλκάκη, η Χριστίνα Τσαγκάλια και η Ανθή Αργυρίου. Για την οργάνωση και την προετοιμασία των σημερινών ξεναγήσεων εργάστηκε η Βάσω Πλιόγκου από τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα και πολύ μας βοήθησε η Δήμητρα Κεχαγιά από το Γραφείο Τύπου του Τελλογλείου. Η κ. Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά, Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, γενική γραμματεας του Δ.Σ., ήταν κοντά μας σε όλη αυτήν την προσπάθεια.
Αξίζει να γνωρίσουμε περισσότερα για το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών. Αρκετοί συμπληρώσατε τη φόρμα επικοινωνίας στο τελος της ξεναγησης, απο πολλούς περιμένω να μου την στείλουν και να την προωθήσω προσωπικά μεσω της εκπομπής.
Πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, ήρθατε για πρώτη φορά σε καλημεροσυνάντηση. Επίσης, πολλοί επισκεπτόσασταν για πρώτη φορά το Τελλόγλειο. Στο τέλος, αρκετοί οργανώνατε ήδη την επομενη φορά που θα έρθετε με φίλους στην έκθεση για να ξεναγηθείτε ξανά. Άλλωστε η σημερινή ξενάγηση ελπίζω ότι ήταν μόνο μια ευκαιρία να δείτε μια πρώτη φορά την έκθεση και να ξαναέρθετε κάποια στιγμή μέχρι το τελος της. Άλλωστε τα μουσεία και τις εκεθέσεις τελειώνεις ποτέ με μια επίσκεψη;
Σας ευχαριστώ που ήρθατε όλοι νωρίς, ακόμα κι από μακριά, από Βέροια, Χαλκιδική, Κατερίνη, από πολλά μέρη, μέχρι κι από Αθήνα. Με χαμόγελο και καλή διάθεση όπως πάντα, κάνατε ουσιαστική και αυτήν την συνάντησή μας. Ευχαριστώ τους καλούς γνώριμους φίλους που ξαναείδα, ευχαριστώ τους πολλούς καινούριους φίλους που γνώρισα για πρώτη φορά. Κρατάω τα λόγια, τα χαμόγελα και την δημιουργικότητά σας.
Περιμένοντας τις δικές σας φωτογραφίες, λίγες ανεβαζω τώρα. Εννοείται οι καλές είναι της Νιόβης και οι ...αποτυχημένες, δικές μου φυσικά.
Το Κατερινάκι ήρθε από την Κεραμωτή, όπου τώρα μένει με τη μαμά της, ο διορισμός της μαμάς Βαρβάρας, βλέπεις...
Αρχίζουμε να μαζευόμαστε σιγά-σιγά...
Ότι έχω αγωνία αν θα τα καταφερουμε, έχω...
Από την ξενάγησή μας
Πρωί Δευτέρας, 9.30. Οι πρώτες φωτογραφίες, από την Έρη και την Νιόβη, ήρθασιν, χθες βραδυ αργα, τις ανεβάζω σήμερα με την ομίχλη και την υγρασία να σκεπαζει όλη τη Θεσσαλονίκη. Η καλημεροπαρεα, πολυχρωμη, όλων των ηλικιών, όπως βλεπετε, σε στιγμές ξενάγησης ή κουβεντούλας και συνάντησης. Ωραίες στιγμές.
Λίγα, πρώτα, λόγια για την έκθεση την οποία φίλοι και ακροατες της Καλημέρας θα επισκεφτούμε την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009, στη μία το μεσημέρι.
"Ο Mirό της Μαγιόρκα", μια έκθεση, συνεργασία του Τελλογλείου και του Ιδρύματος Pilar i Joan Mirό της Μαγιόρκα.
Στην έκθεση παρουσιάζονται περισσότερα από 400 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, σχέδια, σκίτσα για γλυπτά ή για δημόσια τέχνη, για sobreteixisms, για μπαλέτο, για μουσική.
Τα έργα αφορούν στην δημιουργία του καλλιτέχνη στα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια του έργου και της ζωής του. Παρουσιάζεται το έργο του ώριμου Mirό στη Μαγιόρκα, αυτό που δημιούργησε στο εργαστήριο που του σχεδίασε ο φίλος του, αρχιτέκτονας Josep Lluis Sert το 1956. Για τον Mirό έχει προηγηθεί η εμπειρία της Αμερικής, η γνωριμία του με τους ζωγράφους της Action painting (Ζωγραφική Δράσης) και ζει στο κλίμα της ευρωπαϊκής Αrt Informel (Άμορφης τέχνης). Eπηρεάζεται από τη ζωγραφική στα προϊστορικά σπήλαια, την τέχνη της Άπω Ανατολής, τη λαϊκή παράδοση της Καταλονίας, της πατρίδας του, τη δωδεκαφθογγική μουσική.
Τη διάθεσή του να εισβάλει σε νέα πεδία δείχνουν το εικαστικό του ιδίωμα –κηλίδες, πιτσιλιές, ροές, γραφικά, ίχνη, γρατζουνιές, ραφές, καρφιά, σχοινιά, αξιοποίηση του τυχαίου, της βίαιη χειρονομίας, έρευνα με μεγαλύτερη εμμονή στην εκφραστικότητα των υλικών. Θέματά του βιόμορφες σουρεαλιστικές μορφές-σύμβολα, η γυναίκα, τα πουλιά, τοπία, ο κόσμος του ουρανού, ο ήλιος, το φεγγάρι, αστερισμοί.
Η έκθεση "Ο Mirό της Μαγιόρκα" και η Κίνηση των Πέντε Μουσείων.
Η έκθεση Μirό στο Τελλόγλειο συνέπεσε με την Κίνηση των Πέντε Μουσείων (5Μ), μια κοινή προσπάθεια πέντε μουσείων της Θεσσαλονίκης, του Αρχαιολογικού, του Βυζαντινού, του Κρατικού Σύγχρονης Τέχνης, του Μακεδονικού Σύγχρονης Τέχνης, και του Τελλογλείου Ιδρύματος να συνεργαστούν στενότερα για την προώθηση του πολιτισμού στη Θεσσαλονίκης. Έτσι, στο χώρο του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, στην έκθεση «Eργαστήρια του Joan Μirό», θα συνυπάρχει ένας μεγάλος αριθμός χαρακτικών της ώριμης περιόδου του Μirό με ένα σημαντικό δείγμα της σύγχρονης παραγωγής των εργαστηρίων της Μαγιόρκα από 40 νέους αξιόλογους καλλιτέχνες, βραβευμένους από τους Sotheby’s. Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, διοργανωνει την έκθεση "Ο Mirό κι ο Υπερρεαλισμός". Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μ.Μ.Σ.Τ. σε συνεργασία με το Ίδρυμα ITYS, και με κεντρικό έργο ένα ζωγραφικό πίνακα του Miró συγκεντρώνει υπερρεαλιστικά έργα καλλιτεχνών όπως οι Max Ernst, Marcel Duchamp, Paul Klee, Francis Picabia, André Masson, Victor Brauner, Roberto Matta και Man Ray. Η έκθεση θετει το έργο του Μιρό σε διάλογο με την εποχή του, τους καλλιτέχνες και φίλους του μαζί, που άμεσα ή έμμεσα επηρέασαν την ποιητική του. Παράλληλα, παρουσιάζεται ένα σύνολο από φωτογραφίες του σπουδαίου Ισπανού φωτογράφου Francesc Catalá-Roca που δείχνουν το Miró στο εργαστήριο και στο φυσικό και ιδιωτικό περιβάλλον της ζωής του. Επίσης, σε χειρονομία συνεργασίας στο Αρχαιολογικό και το Βυζαντινό Μουσείο εκτίθενται επίσης από ένα ζωγραφικό έργο του Μirό.
Διάρκεια έκθεσης:
6 Σεπτεμβρίου 2009 - 5 Φεβρουαρίου 2010
Ένα λευκό, παλιό βερολινέζικο λεωφορείο, ένα κινητό έργο τεχνης πολιτιστικού ακτιβισμού, σήμερα και αύριο στην Θεσσαλονίκη ζητάει την άποψή μας.
Ο Joseph Beuys (Γιόζεφ Μπόις) , αντιγράφω από κείμενο της Ματούλας Σκαλτσά στο ΒΗΜΑ , ιδιαίτερα χαρισματικό και με πειθώ άτομο, υπήρξε ο καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εικαστική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ευρώπης και της Αμερικής.
Θεωρώντας τον άνθρωπο ως το μέτρο των πάντων, θεωρώντας ότι η δημιουργικότητα αποτελεί βασικό και ουσιαστικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ο Beuys δρούσε με γνώμονα μια διευρυμένη έννοια της τέχνης που ξεπερνούσε κατά πολύ τη διάσταση της αισθητικής και έβρισκε εφαρμογή σε ζητήματα όχι μόνον πολιτισμού, φύσης και περιβάλλοντος, αλλά και κοινωνικών δομών. Σύμφωνα με τον Beuys, η ιδανική κοινωνία, όπου πρωτοστατούν η δικαιοσύνη και η αρμονία με τη φύση, μπορεί να βασιστεί μονάχα στην προσωπική ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Με την ίδρυση της «Οργάνωσης για άμεση δημοκρατία μέσω δημοψηφίσματος» ο Beuys βρήκε ένα ισοδύναμο για τον ουτοπικό σχεδιασμό μιας κοινωνίας ως «κοινωνικό γλυπτό». Ο Μπόις χρησιμοποιούσε τις δημόσιες συζητήσεις, το διάλογο και τη διδασκαλία ως μέρος του καλλιτεχνικού του έργου. Με αυτή τη φιλοσοφία ξεκίνησε από το 1987 η δραση του Λεωφορείου για την Άμεση Δημοκρατία, με περιοδείες του σ’ ολόκληρη τη Γερμανία, ακολουθώντας τα ίχνη της σκέψης του καλλιτέχνη, ανοίγοντας διάλογο με τους ανθρώπους και συνεχίζοντας στους πάνω από 700 μέχρι τώρα σταθμούς το έργο του. Στη Γερμανία η δραση αυτή προώθησε την πραγματοποίηση δημοψηφισμάτων για ζητήματα που αφορούσαν στην οργάνωση τοπικών κοινωνιών και την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων.
Με απώτερο σκοπό τη συνένωση πολιτικής και τέχνης το «ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» σε συνεργασία με την πρωτοβουλία πολιτών «Περισσότερη Δημοκρατία» (Mehr Demokratie e.V.) αυτήν την εποχή κάνει στάσεις σε όλα τα Ινστιτούτα Goethe της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (στις πόλεις Ζάγκρεμπ, Σαράγεβο, Σόφια, Σκόπια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Βουκουρέστι, Βουδαπέστη) και θ’ αποτελέσει αφορμή και συνάμα πλατφόρμα για συζητήσεις και ποικίλες πολιτιστικές δράσεις.
Με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μια κινηματογραφική ομάδα θα καταγράψει όλη την περιοδεία του ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ, την οποία οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να παρακολουθούν εικονικά στο διαδίκτυο. www.democracy-in-motion.eu
Οι δράσεις του «ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ για την άμεση δημοκρατία στη Γερμανία» στη Θεσσαλονίκη υποστηρίζονται από την Κίνηση των 5 Μουσείων (Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Α.Π.Θ.) και εντάσσονται στο παράλληλο πρόγραμμα της 2ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης που διοργανώνεται από το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης .
Οι στάσεις του ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ στη Θεσσαλονίκη και οι εκδηλώσεις:
16.10.2009
9.30 – 13.30
Το Λεωφορείο σταθμεύει στη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης
Συζητήσεις, εργαστήρια
14.30 – 22.30
Το Λεωφορείο σταθμεύει στην είσοδο της Δ.Ε.Θ.
18.00
Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αμφιθέατρο
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Παράξενη Οθόνη 8»
Διάλεξη: Ο καλλιτέχνης από την σκοπιά της διευρυμένης έννοιας της τέχνης
Ομιλητής: Karl-Heinz Tritschler, καλλιτέχνης, συνεργάτης της "OMNIBUS G..m.b.H."
Σε γερμανική γλώσσα με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά
17.10.2009
10.00-18.00
Το Λεωφορείο σταθμεύει έξω από το Λευκό Πύργο.
Είσοδος ελεύθερη
Στη σημερινή εκπομπή φιλοξενήθηκαν ο οδηγός του Λεωφορείου Αμεσης Δημοκρατίας, κ. Werner Küppers, ο Διευθυντής του Goethe-Institut Thessaloniki, κ. Karl-Heinz Thalmann, και η Χριστίνα Μπίερμανν, από το Goethe-Institut της Θεσσαλονίκης, η οποία μας βοήθησε στην μεταφραση των συνεντεύξεων στα ελληνικά και την ευχαριστώ πολύ.
"Ξυπνάς και του καθρέφτη τη λίμνη αναταράζεις..."
Δεν έχω βαρεθεί ακόμα να κάνω αυτήν την σκέψη και να πολλαπλασιάζω στο μυαλό μου αμέσως μετά, πολλά χρόνια τώρα. Πόσα χρόνια, πόσους ανθρώπους και πόσες ιστορίες κουβάλησε αυτό το ασανσέρ… πόσες φορές, τόσο επί τόσο επί τόσο μετά, να ο αριθμός. Σαν πρωινή συνήθεια μαθηματικής εξάσκησης. «Να μου γελάς», η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ακούω στα ακουστικά, ραδιόφωνο στο κινητό. Κλείνω τα μάτια. Βγαίνω από το σπίτι.
Κοιτάω αφηρημένα, από συνήθεια, κανονικό μπορεί να μην είναι πάντως μου αρεσει, αριθμούς που βλέπω τυχαία γύρω και κάνω προσθέσεις, αφαιρέσεις, υπολογίζω αναλογίες, συμμετρίες. Νομίζω μου λείπουν τα μαθηματικά. Για αυτό το κάνω. Έχω την ανάγκη τους. Κοίτα να δεις που δεν ήταν τελικά μαθητική διεκπεραίωση η ιστορία μου μαζί τους.
Περπατώ στον γνωστό δρόμο. Φτάνω στην στάση. Γιατί να περιμένω. Ξεκινώ με τα πόδια. Θεσσαλονίκη. Μπορείς να πας και πεζή, αν θες. Απομακρύνομαι από τη στάση «αχ πες μου πού να πάω», λέει το τραγούδι. Έξω από το φωτοτυπάδικο της γειτονιάς, μια πλαστική σακούλα πεταμένη κάτω, σκορπισμένα δαμάσκηνα, σαν μπάλες μπιλιάρδου σε τυχαίο σχηματισμό, δυο έμειναν μέσα στην παρατημένη σακούλα, ποιος ξέρει από ποιον, ποιος ξέρει γιατί. Κάτι έγινε . Πάντα κάτι γίνεται. Και τώρα που τα βλέπω κάτι άλλο γίνεται κάπου αλλού.
Λίγο πιο κάτω, μόλις περνάω το δρόμο που είναι το σπίτι της Ουρανίας – αχ, φιλεναδα, μου λείπεις…στείλε μου τη συνταγή των γερμανικών μπισκότων να θυμηθώ που πέρσι τα φτιαχναμε μαζί…- δεξιά σε ένα τυροπιταδικο πίνουν καφέ οι μαμαδες που άφησαν τα παιδιά στο σχολείο. Το κάνουν κάθε πρωί. Πριν βγω στον επόμενο δρόμο ακούω έναν παππούλη να λέει «κούκλα, σαν γερμανικό… κάπως το είπε, πώς το είπε ντε…τάγμα νομίζω, κάνουν οι μπότες σου». Έχει χιούμορ ο παππούς, πειρακτικά και γελώντας το είπε, και δίκιο επίσης, έχει. Κούτσα-κούτσα πήγαινε, γέλασα. Να θυμηθώ να αλλάξω τακούνια, μην κοψοχολιάσω κι άλλον άνθρωπο.
«Δυο σπίρτα που 'μειναν στις νύχτας το κουτί…», παίζει στο ραδιόφωνο.
Ανοίγω το βήμα. Δεν έχει κίνηση σήμερα. Περνάει το λεωφορείο όταν φτάνω στην επόμενη στάση. Μια χαρά είναι με τα πόδια. Το βλέπω να έρχεται γεμάτο κόσμο, το ακούω να έρχεται αγκομαχώντας. Ένα ζευγάρι περνάει αγκαλιασμένο. Κοντεύω στο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Η διχάλα του νοσοκομείου, βαρετό σημείο διαδρομής, φανάρια, σταματημένα αυτοκίνητα.
Αριστερα ενα συνεργείο δουλευει εντατικά, ανακαινίζει ενα μεγαλο καταστημα. Είναι περίεργο, περπαταω μόνη αλλά καμιά φορα νιώθω ότι κάποιος με αγκαλιάζει απο τους ώμους. Μόνο με δυο ανθρώπους το έχω νιώσει αυτό στη ζωή μου. Περνάω από τον Ευκλείδη. Σαν πολλά τα μαζεμενα παιδιά απ' έξω. Λες να ετοιμάζουν κατάληψη; Ένα νοσοκομείο ακόμα, και στρίβω στην Στρατού. Κάποτε Λεωφόρος, σκέψου πώς ήταν τότε οι δρόμοι, τώρα μόνο στα χαρτια λεωφόρος Στρατού, μποτιλιαρισμένη μόνιμα.
Σχεδόν φτάνω στο ραδιόφωνο. Σκέφτομαι ποιο να είναι το πρώτο τραγούδι της εκπομπή. Το σιγοτραγουδάω. Δεν έμαθα ποτέ να σφυρίζω. Κρίμα.
Μια ηχολήπτρια κάποτε πριν χρόνια στον Ανατολικό ήμουν τότε μου είχε πει, δεν ξερω πώς το κάνεις, όταν ανάβει το φως για να πεις την πρωτη ατακα στο μικρόφωνο χαμογελάς. Δεν το κάνω, γίνεται. Ευτυχώς. Δεν με πιστεύεις που σου λέω πώς είναι στην εκπομπή; Νομίζεις μόνο εσύ νιώθεις την αγκαλιά;
Τρεχάλα μετα την εκπομπή. Δυο συνεντεύξεις σήμερα αμέσως μετα, η μία μετα την άλλη. Ξεκινώ για την πρωτη. Χαζεύω τη θάλασσα. Το τραγούδι στα ακουστικά λεει για το «ρεφρέν της καρδιάς» και «τα τραγούδια που ν’ αντέξεις δεν μπορείς». Πάω λίγο πιο αργά απ’όσο θα έπρεπε. Αλλα δεν πειράζει. Χαζεύω λίγο, η πολυτελεια των λίγων λεπτών που καμιά φορα είναι σαν να είναι ώρες. Όπως μου έλεγε ο Χουάνχο για τους Artcirq που ήρθαν από τον παγωμένο Καναδά για το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας Κιλκίς, χθες το μεσημέρι κουρασμένοι κοιμήθηκαν για δέκα λεπτά και ξεκουράστηκαν. Πού κοιμήθηκαν; τον ρώτησα, ήξερα ότι όλη τη μέρα ήταν στην πόλη, σε δουλειές, ήρθαν και στο ραδιόφωνο στην εκπομπή της Ελένης και του Θανάση, μετα στο δρόμο, σε κίνηση. Στο παρκο, στο γρασίδι, μου είπε, ξεκουραστηκαν στη γη. Άλλοι άνθρωποι. Ωραίοι άνθρωποι. Το απόγευμα ρωτούσα τον Γκιγιώμ πού είναι το μικρό νησί που μένουν στον αρκτικό κύκλο. Μου έδειξε. Με ένα μολύβι έγραψε μια τελίτσα στο χάρτη, ψηλά, ψηλά, εκεί που ο χάρτης ασπριζε. Και πόσο κρύο έχει; 60 βαθμούς μου είπε. Κάτσε, τι θα πει εξήντα βαθμούς; Αναπνέεις και παγώνει η ανάσα σου; Ναι, μου λεει γελώντας, και η ανασα και ο αερας που ξεφυσάς από τη μύτη. Εδώ για αυτούς έχει ζέστη, πολλή, αφόρητη ζέστη. Το βραδυ κοιμούνται με τον ανεμιστήρα να τους φυσα. Παίζω λίγο με τη Λούνα, το μωρό μιας κοπέλας από την ομάδα. Γελάει που την στριφογυρίζω, λέμε τα «δικά μας», όλα τα μωρουδίστικα ίδια είναι, και στους ινουίτ και στα πιο ζεστα μέρη, όπως εδώ. Μόνο που τώρα για μενα για σενα στην παραλία δεν είναι ακριβώς ζεστα. Φυσαει πολύ. Τα κύματα χορευουν. Με ζαλίζει να τα βλέπω. Το βλέμμα παει στα δεντρα.. Θυμάμαι «πού τρέχει το βλέμμα», πάλι τραγούδι. Φτάνω, ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλοπάτια. Αν το μυαλό είναι δρόμοι, θαλαμοι και ρυάκια, τι κυλαει κάθε μέρα εκεί, τι τρεχει με χιλια, τι ξεκουράζεται και τι χαζολογάει… Τελειώνει. Κατεβαίνω τα ίδια σκαλοπάτια.
«Μη με ρωτάς», παίζει το ραδιόφωνο. Ο αέρας δεν αστειεύεται. Περνάω από το νέο πάρκο της παραλίας. Στα παγκάκια άνθρωποι μόνοι, ζευγάρια κάθονται. Οι μόνοι κοιτανε τη θάλασσα. Τα ζευγάρια κοιτανε ο ενας τον άλλον. Ένας, δυο τρεχουν. Δεν είναι εύκολο, ο άνεμος κόντρα. Με χαιρετανε, ανταποδίδω, χαμογελαμε. Πάρκο της μνήμης, διαβάζω βιαστικά. Ό,τι σε σώζει κι ότι σε στέλνει καμιά ή πολλές φορές στην κόλαση. Η μνήμη. Κοίτα να δεις. Σαν πέρσι, φθινόπωρο, στην παραλία ξανά. Ο αέρας φυσούσε πολύ και τότε. Ανακάτευε τα μαλλιά, σχεδόν στη θάλασσα με πάει και τώρα με φόρα. Άλλο τραγούδι παίζει το ραδιόφωνο, άλλο φέρνει εκείνος. Καλά κάνει. Αφού ξέρει να νικάει.
Τελειώνει κι αυτή η συνέντευξη. Ανεβαίνω για το σπίτι. Παραλία κοφτά επάνω. Ευκαιρία να πάω από δρόμους που δεν ξέρω. Έτσι δεν θα βαρεθώ.
Στο δρόμο, ένα πέρασμα από το σούπερ μάρκετ. Οκ, τα βασικά τα θυμάμαι. Στεκομαι σε ένα διαδρομο, να παρει…ξεχασα τι ήθελα να παρω από δω. Δεν θυμάμαι. Ο καλός μου άγγελος έχει ασπρα μαλλιά, είναι λίγο πιο κοντή από μένα, χαμογελάει γλυκά και μου λεει «αχ, κορίτσι μου, μπορείς να μου δώσεις αυτό το μαλακτικό που είναι εκεί ψηλά;» Αυτό είναι! Σηκώσω το χερι πιανω δυο μπουκάλια, ένα στο καλάθι της γλυκιάς κυρίας, ένα στο δικό μου. Της χαμογελάω, μου λέει ευχαριστώ, παρακαλώ της απαντώ, εντάξει τα πήρα όσα ήθελα για σήμερα. «Έχω άνθρωπο…». Σπίτι, τώρα.
Φαγητό στα παιδιά, τύψεις που βλέπω το σπίτι στο μαύρο του το χάλι, πότε θα προλάβω να το καθαρίσω, «ποτέ» λεει η κακιά μεσα μου, να την πνίξω θελω, σιγά και μη, αυτό έπρεπε να το κάνω πριν πολλά χρόνια, τώρα είναι αργά, θεριεψε η άτιμη.
«Σαββίνα δεν μπορώ να διαβασω ακούγοντας Χάνα Μοντάνα». «Ναι, με τα ελληνικά σου δεν πειράζει, στο τέλος θα ακούς και Χατζηγιαννη, όπως πας. Εγώ πώς διαβαζω με μουσική, εσύ γιατί δεν μπορείς;» Θελω να της πω ότι μια χαρα μπορώ, έτσι ακριβώς διάβαζα κι όταν έδινα για το πανεπιστήμιο, μην της το πείτε, καηκα, αλλά να, αφού εγινα μαμά, μήπως να μην την αφήνω να διαβάζει αυτή με μουσικη, να είμαι σοβαρή, καλή μαμά, πώς το λένε…δεν της λεω αυτό βέβαια, κράτα χαρακτήρα, μόνο «ρε πουλάκι μου χαμηλωσέ το λίγο», το χαμηλώνει και προσπαθώ να γραψω τις ασκήσεις των γαλλικών.
Βγαίνουμε μαζί, περπατάμε μέχρι τη σχολή του μπαλέτου της, λέμε η μια στην άλλη καλό μάθημα –σου είπα ότι με ελέγχει πώς τα πάω και τι μαθαίνω; «τι έμαθες σήμερα μαμά;», «ε, πολλά πράγματα, πού να στα λέω τώρα…» για να αποφύγω, σιγά και μη…- κουμπώνω την καμπαρτίνα, δένω τη ζώνη, σαν να έχει πιο πολύ κρύο, είναι και το έξω είναι και το μέσα, άστα να πάνε, και παίρνω το δρόμο για το Γαλλικό Ινστιτούτο. Μου έρχεται κι αλλο τραγούδι στο μυαλό.
Υ.Γ. Την Κυριακή, τα βήματά μας θα μας οδηγήσουν στο Τελλόγλειο, στην έκθεση "Ο Μιρό της Μαγιόρκα" Αυριο θα ανεβασω μια ξεχωριστή αναρτηση για τη έκθεση, σήμερα όμως, εεπιδή πολλοί το ζητήσατε, για να τσεκάρετε, ας γραψω τα ονόματα όσων έχουν δηλώσει συμμετοχή. Ευτυχώς, τώρα έχουμε και την εμπειρία, σε τόσες ξεναγήσεις έχουμε παει, αυτοοργανώνεστε κιόλας σε μικρές ομάδες. Έτσι λοιπόν ο καθενας απο σας ξέρει για πόσα άτομα έχει δηλώσει συμμετοχή, τόσα έχω υπολογίσει, αν διαβασετε το όνομα σας ισχύει για όσα άτομα δηλώσατε.
Ονόματα και αύριο τα ξαναλέμε. Νίκα, Γκρέτση, Αλεξίου, Μίγγα, Ιωαννίδης, Μουστακα, Καλπατζίδης, Βυζοβίτου, Παπαγεωργίου, Γρούτκα, Καραουλάνη, Ταφίδου, Τζαγκαλίδου, Δορυφόρου-Βρουλλής, Διαμαντίδου, Βουμβουράκη, Σιδηροπούλου, Ρήγα, Χρυσουλίδου, Ιωαννίδου, Συροπούλου, Βουλγαρίδου, Παντση,Σπυροπούλου, Μουρσελά, Ηπειρώτη, Καλαφατης, Παπαδοπούλου Αρτεμις, Αϊβαζοπούλου, Μαυρίδου, Μαλλιαρα, Κωνσταντινίδου, Λώτου, Πολυμενοπούλου, Ζωγράφου, Κρεμμύδας,Μουσούλη, Ντόντση, Τραντακη, Παπαδοπούλου Ελ., Μπάρκα, Μωϋσίδου, Δημοτζίκη, Βολιώτου, Παπαδάκη, Ανυφαντακη, Μαχαιρίδου, Κουγιουμτζόγλου, Θεοδοσίου, Βρεντζου, Χριστοφορίδης, Μήλιου, Αναστασοπούλου, Πανταζίδης, Μαλάμη, Βογιατζή, Γκαπράνη,Στεφάνου, Χρυσοχοϊδου, Τσιάντου, Μερέση, Willis, Κυριακίδου, Μαραγκόζη, Λαλάγκα, Κοντοδήμος, Προσφιλίδης, Θεοδωρίδου, Πρασίδου, Μυστακίδου.
Η Χριστίνα Β. με αυτόν τον πίνακα του Μιρό έστειλε την καλημέρα της στην χθεσινή εκπομπή:
