Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

φωτιές, τώρα, Guns N' Roses και...

Από μακριά κοιτώντας και μαθαίνοντας από το πρωί του Σαββάτου τι συμβαίνει κάτω, όταν στη Θεσσαλονίκη λέμε κάτω εννοούμε την Αθήνα. Η κατασταση φαίνεται εφιαλτική. Ψάχνω στο χάρτη να καταλαβαω τι σημαίνει ανατολική Αττική. Άσχετη είμαι απο Αθήνα και πέριξ, έτσι κι αλλιώς. Επίσης, έτσι κι αλλιώς, το πρωτο που σκέφτομαι δεν είναι τα μέρη, είναι οι άνθρωποι. Η έκταση, μου φαίνεται τεράστια. Μιλάω με όσους φίλους μπορώ στην Αθήνα, ό,τι βλέπουν κι αυτοί από την τηλεόραση. Κοίτα, κοίτα στην τηλεόραση, το μάτι συνηθίζει την εικόνα της φωτιάς που γλύφει σπίτια, του καπνού που σκεπαζει τα πλάνα, την κλείνω.
Σαν ίδιο μου φαίνεται με κατι που έχω δει πιο παλιά και αυτό με τρομάζει, ρε. Μόνο αυτό να ήταν, θα μου πεις.
Κι όμως ποτε δεν είναι τίποτα ίδιο. Όλα αλλαζουν κι εμείς μαζί τους. Ή εμείς αλλαζουμε κι αλλαζουν όλα. Ή συμβαίνουν και τα δυο. Αυτό νομίζω είναι πιο πολύ, εκείνα αλλαζουν εμάς κι εμείς εκείνα.
Τις προάλλες διαβαζα ένα βιβλίο. "Αν το είχα διαβασει πριν απο πολλά χρόνια θα ήταν αλλιώς η ζωή μου", θα μπορούσα να πω, μη σου πω μου ήρθε να το πω. Δε γινόταν όμως. Γιατί...το είχα πρωτοδιαβασει πριν πολλά χρόνια, όντως. Γιατί λοιπόν τότε δεν το διαβασα έτσι; Άρα; Τι άρα; Ξέρεις πότε κάτι θα σε αλλάξει; Όταν θα έρθει η ώρα σου θα αλλαξεις. Μη ρωτάς τι κάνεις μέχρι τότε. Ζεις. Το τώρα.
Πριν λίγες μέρες μιλούσα με την Όλια Λαζαρίδου, κάναμε μια συνέντευξη. Τη ρώτησα αν είναι άνθρωπος που νοσταλγεί. "Μόνο στη δουλειά μου, στη ζωή καθόλου. Ίσως επειδή έχω την ευκαιρία να τα επεξεργάζομαι στη δουλειά μου όπου είναι πολύ δημιουργικά όταν γίνονται εκεί, έχω γλιτώσει από το να το κάνω στη ζωή μου. Στη ζωή πιστεύω ότι είναι ανθυγιεινό. Σε αποσπά από το να συγκεντρώσεις την προσοχή σου στο μόνο που πραγματικά έχουμε να διαχειριστούμε και είναι το παρόν μας. Αυτό γενικά το παραμελούμε πάρα πολύ γιατί είμαστε απασχολημένοι είτε να αναπολούμε είτε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και δεν το ζούμε στην πραγματικότητα. Μας φεύγει μέσα απ’ τα χέρια και λέμε, μα πού πήγε η χθεσινή μέρα, πού πήγε ο χρόνος ο περσινός; Έτσι κι αλλιώς ό,τι κι αν κάνει κανείς, τα πράγματα κυλάνε μέσα από τα δάκτυλά του ανεπαισθήτως, αυτή η επίγνωση πρέπει πιστεύω να μας κάνει να δινόμαστε στο παρόν μας. Να αποφεύγουμε να νοσταλγούμε, να μην επαναπαυόμαστε, να μη μισοκοιμόμαστε, αυτό κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι, περνάμε τη ζωή μας σαν μισοκοιμισμένοι."
Μια ωραία απαντηση.
Οταν καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος φευγει σαν αερας, περνά σαν το νερό ανάμεσα στα δάκτυλά σου, τι κάνεις; Τον κοιτάς να περνάει; Λες, άσε, αυτό θα το ζήσουμε μετά; Το ίδιο απελπισμένα -γιατί το ίδιο είναι, μη ξεγελιέσαι- λες, ό,τι κι αν κάνω είναι μάταιο, όλα περνάνε, όλα πεθαίνουν; Ή σε πιάνει μια λαχταρα να ζήσεις δυνατά με ό,τι, όσους κι όπως αγαπάς; Τι με ρωτάς; Ξέρεις τι θα απαντήσω αφού, δεν ξέρεις;

Υ.Γ.
Μαμά, να σε βάψω;
Γελάμε, με βάφει.
Α, είσαι το ωραιότερό μου έργο.
Καλά, είσαι και το πρωτο μου σε ζωγραφική προσώπου, εδώ που τα λέμε, συμπληρώνει με ενα τσαχπίνικο βλέμμα.
Ξαναγελάμε.


Και μετά...
Να σου βάλω τώρα ένα τραγούδι της εποχής σου, να, με εκείνους με μια μαλούρα να...
Άρχισε να πληκτρολογεί στο youtube, και άκου τι με έβαλε να ακούσω:

Καλά, πού τους έμαθε το μικρό μου κοριτσάκι, τους Guns N' Roses; "Don't Cry"; Και το σφυρίζει και τελεια όσο το ακούμε...

21 σχόλια:

Roadartist είπε...

Αισθάνομαι πολύ μικρή για να κάνω το οτιδήποτε. Πολύ αδύναμη. Και φοβάμαι, όχι μόνο για αυτά που χάθηκαν και δεν θα ξαναφανούν, αλλά και για αυτά τα ελάχιστα που απέμειναν.

Benikos place είπε...

...και να που οτι και να κανουμε, η ζωη (μας)συνεχίζεται μεσα απο τα παιδια μας..τι κι αν ο χρονος περνα σαν αερας μεσα απο τα δαχτυλα μας ?
Ν

Maria Tzirita είπε...

Αναστασία μου, καλώς σε ξαναβρίσκω! Ελπίζω να ήταν όμορφο το καλοκαίρι σου και ο χειμώνας σου ακόμα πιο όμορφος - αυτός που θα έρθει, γιατί πάντα έρχεται ο άτιμος... Φιλάκια πολλά πολλά!

Ιωάννα είπε...

Αδελφούλα κούκλα σε έκανε η Σαββίνα!
Εμένα γιατί δε μ' έβαψε χθες που ήμασταν μαζί;
.......
Όσο για την απάντηση στο ερώτημά σου, την ξέρεις, την ξέρω.
Μη σου πω και όλος ο κόσμος.
Ο τρόπος μάς διαφεύγει κάποιες φορές, αλλά δε βαριέσαι που θα πάει θα τον βρούμε.
........
Άκου τώρα ένα άλλο τραγούδι.
Όχι ακριβώς της εποχής μας, αλλά ο απόηχός του έφτασε μέχρι την εφηβεία μας...

http://www.youtube.com/watch?v=2aMsQ1KgUqU&feature=related

και τα σχετικά με το τραγούδι:

http://portal.activeradio.gr/forum/index.php?topic=1706.0

"Ένα ποίημα για τη βαθύτερη και αληθινή αγάπη, για το βάθος και την επιθυμία για κάτι, που όταν το βρεις πρέπει να το κρατήσεις σφιχτά να μην το χάσεις. Μια παρότρυνση, κραυγή προς την ελευθερία αλλά και ο φόβος και η αγωνία για το αύριο που καταδοκεί..."
Ανάμεσα στ' άλλα.
Είμαι μέσα στο "θέμα";

manetarius είπε...

Δεν θα σχολιάσω τίποτα για τα αποκαΐδια που βρήκαμε με την επιστροφή μας στην Αττική!
Μόνο αυτό το υπέροχο βάψιμο! Είναι πραγματική καλλιτέχνης η μικρή... ίσως να το έχει το όνομα ;)

φιλιά πολλά!

efoudi είπε...

μπράβο σαββινάκι!
ήταν μια όμορφη πινελιά στην τόση μαυρίλα των ημερών.

φιλιά αναστασία.

Adamantia είπε...

Aναστασία μου γύρισα μέσα σε μιά μαυρίλα γιατί η φωτιά ήταν πολύ κοντά και στο σπίτι και στη δουλειά μου. Εύχομαι και σε σένα και στη καλλιτέχνη κόρη καλό φθινόπωρο και νάναι όλα για καλό από δω και μπρος. Φιλιά πολλά πολλά

καλημέρα είπε...

Roadartist,
καλημέρα. Όλοι είμαστε και μικροί και μεγάλοι μαζί νομίζω. Θα βρεις την αισιοδοξία σου είμαι σίγουρη. Πολλά φιλιά!

καλημέρα είπε...

Νίκο,
καλή χρονιά πρώτα-πρώτα! Χάρηκα πολύ με τα μηνύματά σου χθες!
Η ζωή συνεχίζεται όπως το λες ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν κάνουμε, και πώς το λεει κι ο Σαββόπουλος; "Μα ο χρόνος ο αληθινός είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός;" Έτσι λοιπόν!
Φιλιά στο Βερολίνο

καλημέρα είπε...

Μαρία,
καλή επιστροφή, καλώς βρεθήκαμε.
Τα καλύτερα έρχονται!

καλημέρα είπε...

Ιωάννα,
πού το θυμήθηκες αυτό το τραγούδι; Πώ, πω, βινύλιο, σαλόνι, σπίτι, χωριό, να το ακούμε για πρώτη φορά...
Και πολύ καλή αναφορα για το τραγούδι στο activeradio.
Εννοείται ότι είσαι μέσα στο θέμα!

Y.Γ. Η Σαββίνα σε βάφει όποτε θες, μην ανησυχείς, υπομονή να έχεις μόνο, θελει το χρόνο του να ξέρεις!

καλημέρα είπε...

Εφούδι,
όλο τετοια μου κάνει η Σαββίνα, και πάντα την καταλληλη στιγμή, είμαι σίγουρα πολύ τυχερή!

καλημέρα είπε...

Αδαμαντία,
καλή επιστροφή. Ελπίζω να μην είναι πολύ δύσκολα τα πραγματα, τόσο κοντα σας έφτασε η φωτιά;
Θα είναι καλύτερα τα πράγματα από δω και μπρος, είμαι σίγουρη,
καλώς ξαναβρεθήκαμε!

καλημέρα είπε...

Μανιταράκι,
η Σαββίνα ακολουθεί τα βήματά σου μου φαίνεται. Να σου την στείλω για ταχύρυθμο, τι λες;
Τώρα, όσο ακόμα εχεις λίγο ελευθερο χρόνο, ε;
Πολλά φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Guns & Roses? Αυτούς δεν τους θυμάμαι ούτε εγώ - που ήταν και της γενιάς μου!

Να χαίρεσαι την καλλιτέχνιδα και πολυσυλλεκτική κόρη, και καλό φθινόπωρο!

manetarius είπε...

Στείλ' τη και μετά! Θα έχω 2 μαθητές! ;) φιλάκιααααααααα!!!

καλημέρα είπε...

Καλό φθινόπωρο undantag!
Η μικρή είναι τυχερή, μαθαίνει ωραίες μουσικές από τον αδελφό της, έτσι γλυτώσαμε τις φάσεις καλομοιρίτσα και ρουβίτσα, ευτυχώς παναγία μου!!!

καλημέρα είπε...

manetarius,
μετα θα΄ρθούμε και οι δυο βρε, να βοηθήσουμε κιόλας! έτσι θα σε αφήσουμε;
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Έτσι έκανα και εγώ με το δικό μου μικρό αδελφό.
Με τις ανιψούλες μου - που φλέρταραν με τη φάση της Καλομοιρίτσας και της Ρουβίτσας, ακολούθησα άλλη τακτική: επειδή μαθαίνουν γαλλικά, τους παραγγέλνω τα CD των γάλλων καλομοίρηδων. Μπορεί μεν ν'ακούνε αηδίες, μαθαίνουν όμως και μια ξένη γλώσσα!

καλημέρα είπε...

undantag,
θα σε "εκμεταλευτώ"... η μικρή ξεκινάει γαλλικά φετος, για πες μου, τι να της δώσω να ακούει;
Ααα, δε φταίω εγώ, εσύ μου έβαλες την ιδέα!

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι όλοι οι εκμεταλλευτές να ήταν σαν και εσένα!

Στο Γαλλικό Ινστιτούτο ή το St. Nicolas ελπίζω, είναι τα καλύτερα. Τι με θύμησες...

Λοιπόν άρχισε με Camille και Benabar... (σα να λέμε Καλομοίρα - Χατζηγιάνης, δεν έχει τα προσόντα για Ρουβάς!) Όταν τα εμπεδώσει αυτά πέρνα σε "M" και Juliette. Προς το τέλος της εφηφείας - εκεί που αρχίζει η γλυκειά μελαγχολία, Jane Birkin, Françoise Hardy (ναι, ΖΟΥΝ και τραγουδούν ακόμα!) και Serge Gainsbourg. Όταν με το καλό αρχίσει να ωριμάζει - και να διαβάζει για το Sorbonne II! - J. Brel, G. Brassens, και η γαλλόφωνη κουλτούρα την κέρδισε για πάντα :)