Σε μια μέρα μόνο και μια μέρα μετά

Με τόσο λίγες ώρες ύπνο σήμερα, ένα κάρο δουλειές, έναν ήλιο απίστευτο που μόνο διάθεση για δουλειά δεν έφερνε, καμία δυνατότητα να κοιμηθώ, ούτε καν να ξαπλώσω ένα μισαωράκι, κι ένας βήχας που επέστρεψε, γιατί φυσικά εγώ έφταιγα αφού δεν πήρα τα φάρμακά μου χθες, είχα δουλειά και απέφευγα την υπνηλία, αλλά κυρία έξυπνη τι νόμιζες, εσύ θα νικήσεις ή βήχας; Ε, με όλα αυτά δεν νομίζω ότι είχα άλλη δυνατότητα. Έπρεπε να ανασυντάξω δυνάμεις, να φέρω σε δράση αυτά τα μικρά κόλπα που κάνουν θαύματα. Κόλπο πρώτο, γελάς, σαν να φορτίζουν κάπως οι μπαταρίες. Κόλπο δεύτερο κάνεις την αγγαρία, όπως είναι ώρες ώρες το σούπερ μάρκετ διασκέδαση, ναι, γίνεται, θα σου πω άλλη φορά πώς, και μετά, ακόμα καλύτερα, βρίσκεις λίγο χρόνο να κάνεις κάτι που σου αρέσει. Μαγείρεμα, ας πούμε. Σκέφτεσαι, τι θα ήθελα να μαγειρέψω, κοιτάς και τι καλό υπάρχει, να σου πω την αλήθεια πάντα έτσι μαγειρεύω, ειδικά αν πρόκειται για φρέσκα υλικά, τι, θα πάρεις ό,τι λέει η συνταγή ή ό,τι καλό βλέπεις στον πάγκο; Αφού διάλεξα λοιπόν, πήγα σπίτι και άρχισα να μαγειρεύω. Με ένα ποτήρι κρασί, παρμεζάνα, πόσο μ'αρέσει αυτό το τυρί που κριτσανίζει, μιλάει στο στόμα, όσο προχωρούσε το μαγείρεμα έφευγε σιγά σιγά η κούραση. Μικρά αυτοσχέδια κόλπα. Πάντα πιάνουν. Ε, για να μην λέω κι υπερβολές, τις πιο πολλές φορές.

Μετά η φίλη μου η Ουρανία μου έστειλε φωτογραφίες από την Κυριακή μας στους κήπους του Πασά. Έβλεπα το κοριτσάκι μου στις φωτογραφίες και συνειδητοποιούσα για μια ακόμη φορά πόσο πολύ έχει μεγαλώσει. Μαμά, τι μύτη είναι αυτή που έχεις; Τέλεια, αγάπη μου, τι εννοείς; της λέω εγώ και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Ρε φιλενάδα, νομίζω ότι μου έκανες δώρο την ωραιότερη φωτογραφία που βγήκαμε μαμά και κόρη, η καθεμια είναι ο εαυτός της, εκείνη πειραχτήρι, αεικίνητη, εγώ χαμογελάω, αφηρημένη όπως πάντα, ρε μαμά, κάτι σου έλεγα, δεν άκουγες;


Στους Κήπους του Πασά πήγαινα για πρώτη φορά. Τόσα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μια ανάσα το πάρκο από μέρη που βρισκόμουν, και ποτέ δεν είχα πάει. Νάναι καλά τα "Παιδιά εν Δράσει" και αυτή η ιδέα τους να ζωντανέψουμε τα πάρκα και μαζί να ζωντανεψουμε κι εμείς. Βρεθήκαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε, και manetarious, εννοείται ότι φάγαμε! Αν έβλεπες τι είχαν μαγειρέψει η Κωνταντινιά, η Τζένη, ο Κώστας, η Κατερίνα θα το έπαιρνες το αεροπλάνο να έρθεις γρήγορα από Αθήνα Θεσσαλονίκη. Την παράσταση βέβαια έκλεψε η δίχρονη Αντιγόνη, η μικρή κόρη της Ουρανίας, κάθισε δίπλα στους γίγαντες-φασόλια που είχε μαγειρέψει η Ευγενία και τους τίμησε με το παραπάνω. Τα παιδιά χόρτασαν παιχνίδι και όχι μόνο εκείνα. Όταν είσαι με τα Παιδιά εν Δράσει, γίνεται να μην παιξεις; Αυτά τα παιδιά έχουν το κέφι και την ενέργεια στο αίμα τους. Ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να παίξω μήλα, τα ξαναθυμήθηκα. Οι ομάδες κορίτσια, αγόρια, τα πειράγματα και τα γέλια δεν τελείωναν. Efoudi, εννοείται ότι θα ξαναπαίξουμε μήλα την επόμενη φορά που θα 'ρθείτε η Blisso-παρέα. Και θα παίξουμε και τα αλλα παιχνίδια, εκείνα που δεν ήξερα καν και δε πρόλαβα να παίξω αυτήν την Κυριακή. Θα ξαναπάμε όμως, έχει πολλές Κυριακές μέχρι το καλοκαίρι.


Επιστροφή στο σπίτι, μια σταλα ξεκούραση και το απόγευμα, στις 7, θέατρο. "Επιστροφή στον Παράδεισο" του Φίλιπ Ρίντλεϊ σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρεβή (πέρισυ είχες δει την εκπληπτική δική της παράσταση "Velvet Scratch";) στο ΚΘΒΕ, στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Μια δυνατή παράσταση. Σκληρή και μαύρη σαν τα χαμένα παιδιά της, σαν όλα εκείνα που δεν είναι όπως φαίνονται, τρυφερή, σαν τους ανθρώπους που έκαναν φρικτά πράγματα στη ζωή τους, έφτασαν στα ακρα κι έχουν ακόμα μια ψυχή που κλαίει. Σκηνικά, κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, φωτισμοί του Κωστή Σιδηρόπουλου. Έπαιζαν οι ηθοποιοί Μισέλ Βάλεϊ, Κώστας Ζαχαράκης, Εύη Σαρμή, Παολα Μυλωνά και Βαλεντίνα Φαίδωνος.

Σκέψου, ζούμε σε μια πόλη, μια χώρα όπου η γκρίνια γίνεται συχνά το δεύτερο δέρμα των κατοίκων της. Και μέσα σε μια μέρα δυο δυνατά πράγματα, έρχονται να σου πουν, εε, τα ωραία, τα δυνατά είναι εδώ, έτοιμα να σε αρπάξουν απ' το χέρι, εσύ πού είσαι;

Μετά ήρθε η Δευτέρα κι επειδή έχω να σου πω νέα, η επόμενη ανάρτηση θα έχει θέμα "προσεχώς", γιατί ήδη σκέφτηκα πού μπορούμε να πάμε το Σαββατοκύριακο που έρχεται. Ε, στο ενδιάμεσο ας ζήσουμε ο καθένας τα δικά του, ωραία, δυνατά, αληθινά. Μετά ξανασυναντιόμαστε.

Και να, ένα τραγούδι, που ακουσαμε σήμερα στην εκπομπή και πολλοί έστειλαν αμέσως μήνυμα, ποιο τραγούδι είναι αυτό; του Πασχαλίδη; και όλα τα σχετικά. Λοιπόν, το τραγούδι όπως γράφω και στο cbox, στην Κατερίνα είναι ενός σχήματος που ονομάζεται Graviton


και η πρώτη του ερμηνεία σε δικό τους δίσκο ήταν αυτή:

Με τον Μίλτο Πασχαλίδη, έτσι:

Σε γνώρισα στις ώρες της καρδιάς μου
σε φίλησα, σημάδι στη φωτιά μου
σε γιόρτασα μαζί με τη ζωή μου
και τώρα ξαγρυπνώ με το κορμί μου
Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ' αγαπάω
Σου τηλεφωνώ για να σ' ακούω να μιλάς.
Είναι νύχτα εδώ κι εγώ δεν ξέρω που να πάω
Χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς
Σου μίλησα γι' αγάπες δίχως λόγια,
σε κοίταξα στα φωτεινά σου μάτια
σε φώναξα καλύτερη μου λέξη
και τώρα περιμένω για να φέξει...