Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

"Δεν κλαίω για τους νέους"

Κείμενο της Άννας Δαμιανίδη. 

Μακάρι να το διαβασουν όλοι όσοι μιλάνε για καμμενη γενιά λες και κατα βαθος το εύχονται κιόλας (θα ήθελα να μην ξέρω, ούτε καν να υποψιάζομαι το λόγο αλλά έζησα μαζί τους και έμαθα, δυστυχώς...) χωρίς να καταλαβαίνουν πόση ζημιά κάνουν, μεγαλύτερη κι απ'της κρίσης...
Όπως οι γονείς μας, κάτω απο ασύλληπτα δύσκολες, για μας, συνθηκες ποτέ δεν μας είπαν "δεν εχεις μελλον παιδί μου", γιατί απλώς ήξεραν πως χωρίς φτερά κανένας δεν έχει κανένα μέλλον, έχουμε την υποχρεωση να κανουμε το ίδιο ακριβώς για τα παιδιά μας. Και να τα δυναμώσουμε να μην το βάζουν κάτω. Εκτός αν νομίζουμε ότι η καταθλιψη ή η οργή θα είναι καλύτερα εφόδια στη ζωή τους. Έχω κανα δυο γνωστους που νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος και το "τεκμηριώνουν" και με απίστευτες θεωρίες...


"Ένας κλαυθμός πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όχι μόνο πάνω, και κάτω και παντού. Ένας σχεδόν υποχρεωτικός θρήνος, για τη νέα γενιά που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Σα χορός αρχαίας τραγωδίας με βραχνές φωνές μας καλούν ομιλίες και άρθρα να βγούμε να κλαίμε, να οικτίρουμε και να στηθοδερνόμαστε για τα καημένα τα παιδιά μας που δεν έχουν καμία προοπτική. Έχω τρία παιδιά κι αισθάνομαι περίεργα. Πρέπει να νιώθω τύψεις που τα γέννησα; Καλά, αυτό εννοείται, κάθε μάνα νιώθει τύψεις που έκανε παιδιά στο δύσκολο αυτό κόσμο, ούτως ή άλλως. Σε κρίση ή σε ανάπτυξη, κάθε μάνα είναι ένοχη και προσπαθεί να εξαγοράσει το σφάλμα της, γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά σε όλη τη ζωή τους. Αλλά πόσο πια να δείχνει την ενοχή; Και με τι τρόπο να τη δείχνει;
Για σταθείτε δηλαδή, τα παιδιά είναι νέα, είναι δυνατά, είναι γερά, αντέχουν στο κρύο και στην αγρύπνια. Θα δουλέψουν, κι αν δεν βρουν τη δουλειά που θέλουν, θα βρουν άλλη. Ελπίζω ότι τα δίδαξα να μη φοβούνται τη δουλειά και την προσπάθεια. Αν δεν βρίσκουν τίποτε, θα πάνε μετανάστες. Είναι ήδη χιλιάδες στην Ευρώπη, μετανάστες κανονικοί, με χαρτιά, νόμιμοι, σε χώρες με καλύτερη ζωή, με ωραίες δουλειές, όχι κυνηγημένοι όπως οι ασιάτες που έρχονται εδώ με κίνδυνο της ζωής τους. Είναι σκληρό να πρέπει να φεύγεις από τη χώρα σου, αλλά και σ’ αυτούς που μένουν η χώρα είναι σκληρή με τρόπο που εμείς οι μεγάλοι τον έχουμε ξεχάσει, ή τον θεωρούμε αυτονόητο. Είναι σκληρό να έχεις σπουδάσει και διδαχτεί πόσο σπουδαία είναι η αξιοκρατία κι ύστερα, όταν φτάνει η ώρα να εργαστείς, να πρέπει να δεχτείς άλλα. Να πρέπει να δεχτείς άγραφους νόμους κυκλωμάτων που έχουν φτιάξει παλιές, αγράμματες, ανίκανες συμμορίες. Να πρέπει να δεχτείς τη διαφθορά, την οικογενειοκρατία, το κάθε είδους νταβατζηλίκι, κι αυτό να θεωρείται εξασφάλιση και εγγύηση εισοδήματος.
Πολύ πριν την κρίση έφευγαν οι νέοι από την Ελλάδα ακριβώς επειδή είχαν σπουδάσει και δεν μπορούσαν να ανεχτούν το άρρωστο κλίμα αναξιοκρατίας σε πολλά επαγγέλματα. Ίσως να είναι και πολλοί αυτοί που σπουδάζουν και θέλουν καλύτερη ζωή, περισσότεροι από όσους μπορεί να θρέψει η χώρα, αλλά ίσως και να μην μπορούσαν οι διαμορφωμένες ιεραρχίες να αντέξουν τους καλύτερους.
Τα νιάτα είναι μια ηλικία δύσκολη ούτως ή άλλως. Δύσκολο να βρεις δουλειά, δύσκολο να βρεις ταίρι. Αλλά δεν γίνεται να θρηνούμε για τα παιδιά. Είναι αντιπαιδαγωγικό. Έχουν να ζήσουν μια ζωή και τους χρειάζονται όλα τα κουράγια. Δεν ενδιαφέρονται για την κλάψα μας. Η δική μας κλάψα τα ευνουχίζει και τα φοβίζει. Πώς θα αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις και τις δυσκολίες μετά; Πώς θα κάνουν τα λάθη τους; Μόνο δικό μας προνόμιο ήταν τα λάθη;
Πιστεύω πως η ελληνική υπερπροστατευτική οικογένεια καταστρέφει όχι μόνο τα παιδιά της αλλά και τα πάντα γύρω της. Στην απελπισμένη, την υστερική προσπάθεια εξασφάλισης των παιδιών οι γονείς τα συνηθίζουν να μην υπολογίζουν τίποτε, να μη χαίρονται το κοινωνικό περιβάλλον και να μην το σέβονται, να μην εκτιμούν αυτά που έχουν και συνέχεια να αγχώνονται από τη ζήλια για διάφορους που τα καταφέρνουν καλύτερα επειδή είναι πιο καπάτσοι, δηλαδή ξέρουν καλύτερα τους κώδικες κάποιας μαφίας που εκείνοι αγνοούν.
Αντί να θρηνούμε καλύτερα να δημιουργούσαμε συνθήκες σαν αυτές που μαθαίνουν τα παιδιά ότι αξίζουν, συνθήκες ζωής βασισμένες στο σεβασμό σε γνωστούς νόμους, όχι σε κάποιους μυστήριους κώδικες πιάτσας, συνθήκες ισότητας ευκαιριών και αξιοκρατίας, όχι κόλπα και απάτες και μέσα και δόντια και βολέματα, συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να ελπίζουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με τον κόσμο στη γλώσσα που μαθαίνουν. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη εξυπηρέτηση. "

το κείμενο στο Protagon, εδώ
στο ιστολόγιο της Αννας Δαμιανίδη, "Ημερολόγιο Καταστρώματος", εδώ 

6 σχόλια:

habilis είπε...

Κάθε στόχος έχει και μεγαλύτερη αξία αν δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Η γενιά μας στο παρελθόν κατάφερε σπουδαία πράγματα σε δυσκολότερες συνθήκες.

Η γενιά μας κλαψουρίζει,δεν διδάχθηκε από τα λάθη της,μεταθέτει τος ευθύνες της όπου βρει.

Έλαχε στη νέα γενιά μας να παραλαμβάνει συντρίμμια,προηγούμενες γενιές με χειρότερα συντρίμμια μια χαρά τα κατάφεραν.

Το DNA των Ελλήνων θα κάνει μία από τα ίδια.

Ανώνυμος είπε...

Δεν φοβόμαστε,μια ευκαιρία ψάχνουμε μόνο...

Σας προσκαλώ στην γειτονια μου!!
http://parembassi.blogspot.com/

agrampelli είπε...

σωστή...

καλημέρα είπε...

Habilis,
όσο και να το σκεφτω, δεν υπαρχει γενιά που δεν παρελαβε συντρίμια. Ίσως η πιο καλομαθημενη η γενιά της μεταπολίτευσης, αλλα ευκολα δεν ήταν για καμιά. Κουραγιο, κι όπως λεει ενα τραγούδι, θα ερθουν λύπες θα ερθουν και χαρες.

καλημέρα είπε...

ρασκόλνικοφ,
όλοι το ίδιο ψαχνουν, νομίζω, μακαρι χωρίς φόβο

καλημέρα είπε...

Αγράμπελή μου,
πόσο συμφωνώ!