Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι στην ελλάδα, εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, γίνονται θυματα ή θυτες στον πόλεμο που εχει πεδίο μαχης τους αυτοκινητοδρόμους, την άσφαλτο. Πισω απο τον καθε αριθμό είναι άνθρωποι, ιστορίες, πόνος. Αυτόν τον αριθμό μπορούμε να τον αλλαξουμε. Οδηγώντας με ασφάλεια. Για μας και τους άλλους. Το βίντεο εχει σοκαριστικές σκηνές, αυτες της πραγματικότητας.
Ας προσπαθησουμε να μην τις ζήσουμε ούτε εμείς ούτε αλλοι εξαιτίας μας.
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011
καλημεροκυριακή εν όψει!
Αυτήν την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011, ακροατές και φίλοι της «Καλημέρας» θα επισκεφτούμε το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Το πρόγραμμά μας έχει, στις 10 το πρωί και για μία περίπου ώρα ξενάγηση στην έκθεση «Βυζάντιο και Άραβες», στις 11 ακούμε αφήγηση παραμυθιών με τίτλο "Στην αγκαλιά της Σαχραζάτ" με την Ανθή Θάνου και τον Παναγιώτη Κούλελη και στις 12 βλέπουμε την φωτογραφική έκθεση της Ντόρας Μηναΐδη και της Μαρίας Φακίδη με θέμα «Οι Άραβες στη Μεσόγειο».
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.mbp.gr/html/gr/index.htm) τα στοιχεία για την έκθεση: Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο πλαίσιο συνεργασίας των πέντε μουσείων της Θεσσαλονίκης, «Κίνηση 5Μ», συμμετέχει στις εκδηλώσεις της 3ης Μπιενάλε 2011 με τη διοργάνωση περιοδικής έκθεσης με τίτλο «Βυζάντιο & Άραβες», η οποία θα διαρκέσει από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Ιανουάριο του 2012. Αποτελεί την πρώτη παρουσίαση του θέματος σε δημόσιο μουσείο στην Ελλάδα, αγγίζοντας τόσο τους δύο όμορους κόσμους, το βυζαντινό και τον αραβικό, όσο και τις ενδιαφέρουσες και ιδιόμορφες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις που προέκυψαν από την επαφή τους.
Η έκθεση πραγματεύεται την περίοδο από τον 7ο μ.Χ. αιώνα με την εμφάνιση του Ισλάμ έως την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και χωρίζεται σε 3 ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα δίνεται συνοπτικά το ιστορικό και πολιτισμικό στίγμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, καθώς και η ορμητική είσοδος των Αράβων στο ιστορικό προσκήνιο με την παρουσία του Μωάμεθ και την ίδρυση της νέας θρησκείας, του Ισλάμ.
Η δεύτερη ενότητα έχει τον τίτλο «Δύο κόσμοι σε σύγκρουση». Παρουσιάζεται η φυσική σύγκρουση των δύο κόσμων, χριστιανικού-βυζαντινού και ισλαμικού-αραβικού που ακολούθησε την επιτυχή, κατακτητική επέλαση των Αράβων προς την ανατολή και τη δύση και την έξοδο τους στη Μεσόγειο Θάλασσα, την οποία μοιράστηκαν με τη βυζαντινή αυτοκρατορία στην περίοδο της ακμής τους. Γίνεται μνεία στα χαλιφάτα, στις πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης και στην προσωρινή κατάληψη της Κρήτης. Ειδική αναφορά γίνεται, επίσης, στο περίφημο «υγρόν πύρ» και στη δημιουργία της ακριτικής παράδοσης με το Διγενή Ακρίτα, ως αποτέλεσμα των συνοριακών πολεμικών συγκρούσεων.
Στην τρίτη ενότητα «Δύο κόσμοι σε ειρηνική συνύπαρξη» παρουσιάζονται οι εμπορικές συναλλαγές αλλά και οι de facto σημαντικές πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, όπως συμβαίνει, εξάλλου, στους λαούς και στους πολιτισμούς που μοιράζονται κοινά σύνορα. Το αραβικό προϊσλαμικό υπόβαθρο, η νέα θρησκεία το Ισλάμ, οι ελληνιστικές επιβιώσεις στις τεράστιες βυζαντινές επαρχίες που γίνονται στη συνέχεια αραβικές, αλλά και ο ρόλος του περσικού πολιτισμού θίγονται στην έκθεση σε μία διαλεκτική σχέση, η οποία διαμόρφωσε τελικά τη φυσιογνωμία του αραβοϊσλαμικού πολιτισμού. Μέσα από τους τομείς των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων, παρουσιάζονται οι κοινοί τόποι Βυζαντινών και Αράβων, στις περιόδους ειρήνης που εναλλάσσονταν με πολεμικές αναμετρήσεις και όχι μόνον. Με τα αντικείμενα-εκθέματα καθημερινής ζωής, λατρείας και εμπορίου, καταδεικνύεται η ανταλλαγή ιδεών, εμπειριών, πνευματικών κατακτήσεων και αισθητικών επιλογών των δύο κόσμων. Η περίπτωση του Μ. Αλεξάνδρου – Ισκαντάρ κλείνει την έκθεση, γεγονός που επισφραγίζει τα πολιτισμικά κοινά στοιχεία των δύο κόσμων.
Στη θεματική διάρθρωση της έκθεσης, μαζί με πλούσιο εποπτικό υλικό, εντάσσονται 104 έργα, όπως εικόνες, χειρόγραφα, κοσμήματα, νομίσματα, κεραμικά και γλυπτά, τα οποία χρονολογούνται από τον 7ο έως και τον 18ο αι. μ.Χ. Τα επιλεγμένα εκθέματα, προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, από δημόσια και ιδιωτικά μουσεία, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το Μουσείο Μπενάκη, το Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου καθώς και από Εφορείες Αρχαιοτήτων της Ελλάδας. Παράλληλα με την έκθεση προγραμματίζεται ένας αριθμός διαφορετικών δράσεων και εκδηλώσεων.
Η περιοδική έκθεση «Βυζάντιο & Άραβες» εντάσσεται στο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών» με θέμα για το 2011 τη Μέση Ανατολή και πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του ΟΠΑΠ. Αποτελεί τη συμμετοχή του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στις εκδηλώσεις της 3ης Biennale Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της συνεργασίας των πέντε μουσείων της πόλης «Κίνηση 5Μ».
Την ιστοσελίδα του Μουσείου αξίζει και με το παραπάνω να την προσεξετε. (Συγχαρητηρια σε όσους την έχουν σχεδιάσει και την επιμελούνται) Αναμεσα σε αλλα στοιχεία υπαρχουν και συνδεσεις με διαφορα ντοκουμέντα και καταγραφες όπως αυτό το βίντεο όπου ο Ντίνος Χριστιανοπουλος μιλα για την θεμελίωση του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού και ιστορίες που θυμαται απο τότε
Από την ιστοσελίδα του Μουσείου (http://www.mbp.gr/html/gr/index.htm) τα στοιχεία για την έκθεση: Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, στο πλαίσιο συνεργασίας των πέντε μουσείων της Θεσσαλονίκης, «Κίνηση 5Μ», συμμετέχει στις εκδηλώσεις της 3ης Μπιενάλε 2011 με τη διοργάνωση περιοδικής έκθεσης με τίτλο «Βυζάντιο & Άραβες», η οποία θα διαρκέσει από τον Οκτώβριο του 2011 έως τον Ιανουάριο του 2012. Αποτελεί την πρώτη παρουσίαση του θέματος σε δημόσιο μουσείο στην Ελλάδα, αγγίζοντας τόσο τους δύο όμορους κόσμους, το βυζαντινό και τον αραβικό, όσο και τις ενδιαφέρουσες και ιδιόμορφες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις που προέκυψαν από την επαφή τους.
Η έκθεση πραγματεύεται την περίοδο από τον 7ο μ.Χ. αιώνα με την εμφάνιση του Ισλάμ έως την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και χωρίζεται σε 3 ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα δίνεται συνοπτικά το ιστορικό και πολιτισμικό στίγμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, καθώς και η ορμητική είσοδος των Αράβων στο ιστορικό προσκήνιο με την παρουσία του Μωάμεθ και την ίδρυση της νέας θρησκείας, του Ισλάμ.
Η δεύτερη ενότητα έχει τον τίτλο «Δύο κόσμοι σε σύγκρουση». Παρουσιάζεται η φυσική σύγκρουση των δύο κόσμων, χριστιανικού-βυζαντινού και ισλαμικού-αραβικού που ακολούθησε την επιτυχή, κατακτητική επέλαση των Αράβων προς την ανατολή και τη δύση και την έξοδο τους στη Μεσόγειο Θάλασσα, την οποία μοιράστηκαν με τη βυζαντινή αυτοκρατορία στην περίοδο της ακμής τους. Γίνεται μνεία στα χαλιφάτα, στις πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης και στην προσωρινή κατάληψη της Κρήτης. Ειδική αναφορά γίνεται, επίσης, στο περίφημο «υγρόν πύρ» και στη δημιουργία της ακριτικής παράδοσης με το Διγενή Ακρίτα, ως αποτέλεσμα των συνοριακών πολεμικών συγκρούσεων.
Στην τρίτη ενότητα «Δύο κόσμοι σε ειρηνική συνύπαρξη» παρουσιάζονται οι εμπορικές συναλλαγές αλλά και οι de facto σημαντικές πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, όπως συμβαίνει, εξάλλου, στους λαούς και στους πολιτισμούς που μοιράζονται κοινά σύνορα. Το αραβικό προϊσλαμικό υπόβαθρο, η νέα θρησκεία το Ισλάμ, οι ελληνιστικές επιβιώσεις στις τεράστιες βυζαντινές επαρχίες που γίνονται στη συνέχεια αραβικές, αλλά και ο ρόλος του περσικού πολιτισμού θίγονται στην έκθεση σε μία διαλεκτική σχέση, η οποία διαμόρφωσε τελικά τη φυσιογνωμία του αραβοϊσλαμικού πολιτισμού. Μέσα από τους τομείς των τεχνών, των επιστημών και των γραμμάτων, παρουσιάζονται οι κοινοί τόποι Βυζαντινών και Αράβων, στις περιόδους ειρήνης που εναλλάσσονταν με πολεμικές αναμετρήσεις και όχι μόνον. Με τα αντικείμενα-εκθέματα καθημερινής ζωής, λατρείας και εμπορίου, καταδεικνύεται η ανταλλαγή ιδεών, εμπειριών, πνευματικών κατακτήσεων και αισθητικών επιλογών των δύο κόσμων. Η περίπτωση του Μ. Αλεξάνδρου – Ισκαντάρ κλείνει την έκθεση, γεγονός που επισφραγίζει τα πολιτισμικά κοινά στοιχεία των δύο κόσμων.
Στη θεματική διάρθρωση της έκθεσης, μαζί με πλούσιο εποπτικό υλικό, εντάσσονται 104 έργα, όπως εικόνες, χειρόγραφα, κοσμήματα, νομίσματα, κεραμικά και γλυπτά, τα οποία χρονολογούνται από τον 7ο έως και τον 18ο αι. μ.Χ. Τα επιλεγμένα εκθέματα, προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, από δημόσια και ιδιωτικά μουσεία, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το Μουσείο Μπενάκη, το Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου καθώς και από Εφορείες Αρχαιοτήτων της Ελλάδας. Παράλληλα με την έκθεση προγραμματίζεται ένας αριθμός διαφορετικών δράσεων και εκδηλώσεων.
Η περιοδική έκθεση «Βυζάντιο & Άραβες» εντάσσεται στο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών» με θέμα για το 2011 τη Μέση Ανατολή και πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του ΟΠΑΠ. Αποτελεί τη συμμετοχή του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στις εκδηλώσεις της 3ης Biennale Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της συνεργασίας των πέντε μουσείων της πόλης «Κίνηση 5Μ».
Την ιστοσελίδα του Μουσείου αξίζει και με το παραπάνω να την προσεξετε. (Συγχαρητηρια σε όσους την έχουν σχεδιάσει και την επιμελούνται) Αναμεσα σε αλλα στοιχεία υπαρχουν και συνδεσεις με διαφορα ντοκουμέντα και καταγραφες όπως αυτό το βίντεο όπου ο Ντίνος Χριστιανοπουλος μιλα για την θεμελίωση του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού και ιστορίες που θυμαται απο τότε
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
αν ειναι ετσι, ε,ρε, υπνους που πρεπει να κανουμε...
η εικόνα απο εδώ
O ύπνος λεει, μια ακόμη ερευνα απο τις δεκάδες που δημοσιοποιουν τα πορίσματά τους κάθε μέρα, "γλυκαίνει" τις επώδυνες αναμνήσεις.
Το άρθρο, στα σημερινά ΝΕΑ, αναφερει πως "Επιστημονική υπόσταση στο παλιό γνωμικό που μας θέλει να βλέπουμε τη ζωή με άλλο μετά έπειτα από έναν καλό ύπνο, δίνει μια νέα μελέτη. Όπως έδειξε, ο ύπνος έπειτα από ένα δυσάρεστο ή τραυματικό γεγονός καταστέλλει μία περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με το συναίσθημα και οξύνει μία άλλη που σχετίζεται με τη λογική."
Και συνεχίζει: εδώ
Τ'ακούς, ακούω να λες...
Κοιμήσου εσύ, κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά, μην μπερδευτείς, και ό,τι σε πλήγωσε θα το κανονίσει ο εγκεφαλος μια χαρα. Έτσι λενε, βεβαια - αν τις πιστευεις- οι μελέτες.
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011
Αργύρης Κουνάδης (1924-2011)
Χθες το μεσημέρι ήρθε η είδηση, πρωτα κυκλοφόρησε στο facebοok, απο εκεί το πληροφορήθηκα κι εγώ απο μια πολύ καλή φίλη. Αντιγράφω την είδηση όπως την εκείνη την δημοσίευσε: "Πέθανε ο Αργύρης Κουνάδης. Σημαντικός της μουσικής, συνδιαλέχτηκε με την πρωτοπορία της εποχής του, δίδαξε και διεύθυνε την Ανωτάτη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ, δεν έχασε ποτέ τη γλύκα της ψυχής ούτε τους δεσμούς με την αριστερά. Έγραψε όπερα, μουσική δωματίου, για το θέατρο και τον κινηματογράφο αλλά και τραγούδια όπως ετούτο" (το τραγούδι που διάλεξε η φίλη είναι αυτό)
Ο Αργύρης Κουνάδης είχε γεννηθεί το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με τους Δ. Μαρή και Σπ. Φαραντάτο και θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ηταν από τους πρώτους συνθέτες που έδειξε ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο τραγούδι. Αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, ο Μάνος Χατζιδάκις, είχε αναφερθεί σε αυτό και νομίζω πως και η συναντροφή τους επηρέασε τη σχεση και του ίδιου του Χατζηδάκι με το ρεμπετικο. Το ρεμπέτικο, λοιπόν, μαζί με τον Στραβίνσκυ και τον Μπάρτοκ επηρέασαν τα πρώτα του έργα του Αργυρη Κουνάδη της περιόδου 1949 - 1957. Αργότερα αποκήρυξε τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου αυτής.
Με υποτροφίες της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης πήγε το 1958 στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ. Μελέτησε σύνθεση με τον συνθέτη - παιδαγωγό Wolfgang Fortner και διεύθυνση ορχήστρας με τον Karl Ueter.
Στην Ελλαδα γνωρίζουμε μαλλον περισσότερο το τραγουδοποιητικό του έργο, η μουσική δραστηριότητα όμως του Αργύρη Κουνάδη περιλαμβάνει και μουσική για τον κινηματογράφο, εργα σύνθεσης, όπερες, έργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα.
Ο Αργυρης Κουνάδης πεθανε προχθες στο στο Φράιμπουργκ όπου και ζούσε μόνιμα.
Αναλυτικό βιογραφικό και εργογραφία του υπαρχει στην ιστοσελιδα mousikorama.gr, εδώ (από εκεί εχουμε αντλήσει πληροφορίες η συντριπτική πλειοψηφία όσων δημοσιευσαν την ειδηση, κι ας μη το αναφερουν οι περισσότεροι)
Απο εκεί και η φωτογραφία
μουσικό θεμα του Αργύρη Κουνάδη απο την ταινία "Το κορίτσι με τα μαυρα"(1956) του Μιχάλη Κακογιάννη, στην κιθαρα ο Γερασιμος Μηλιαρεσης (είναι το μουσικό θεμα με το οποίο ξεκινησε η εκπομπη σήμερα)
Υ.Γ. Λίγο μετα τις 8 το βράδυ, διαβασα το δημοσιευμα της Αυγής, είναι, πιστευω, το πληρεστερο όλων, εδώ
Ο Αργύρης Κουνάδης είχε γεννηθεί το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με τους Δ. Μαρή και Σπ. Φαραντάτο και θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ηταν από τους πρώτους συνθέτες που έδειξε ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο τραγούδι. Αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, ο Μάνος Χατζιδάκις, είχε αναφερθεί σε αυτό και νομίζω πως και η συναντροφή τους επηρέασε τη σχεση και του ίδιου του Χατζηδάκι με το ρεμπετικο. Το ρεμπέτικο, λοιπόν, μαζί με τον Στραβίνσκυ και τον Μπάρτοκ επηρέασαν τα πρώτα του έργα του Αργυρη Κουνάδη της περιόδου 1949 - 1957. Αργότερα αποκήρυξε τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου αυτής.
Με υποτροφίες της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης πήγε το 1958 στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ. Μελέτησε σύνθεση με τον συνθέτη - παιδαγωγό Wolfgang Fortner και διεύθυνση ορχήστρας με τον Karl Ueter.
Στην Ελλαδα γνωρίζουμε μαλλον περισσότερο το τραγουδοποιητικό του έργο, η μουσική δραστηριότητα όμως του Αργύρη Κουνάδη περιλαμβάνει και μουσική για τον κινηματογράφο, εργα σύνθεσης, όπερες, έργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα.
Ο Αργυρης Κουνάδης πεθανε προχθες στο στο Φράιμπουργκ όπου και ζούσε μόνιμα.
Αναλυτικό βιογραφικό και εργογραφία του υπαρχει στην ιστοσελιδα mousikorama.gr, εδώ (από εκεί εχουμε αντλήσει πληροφορίες η συντριπτική πλειοψηφία όσων δημοσιευσαν την ειδηση, κι ας μη το αναφερουν οι περισσότεροι)
Απο εκεί και η φωτογραφία
μουσικό θεμα του Αργύρη Κουνάδη απο την ταινία "Το κορίτσι με τα μαυρα"(1956) του Μιχάλη Κακογιάννη, στην κιθαρα ο Γερασιμος Μηλιαρεσης (είναι το μουσικό θεμα με το οποίο ξεκινησε η εκπομπη σήμερα)
Υ.Γ. Λίγο μετα τις 8 το βράδυ, διαβασα το δημοσιευμα της Αυγής, είναι, πιστευω, το πληρεστερο όλων, εδώ
Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011
στο χρόνο, μουσικες, τραγούδια
1970, απο την ταινία "The Martlet's Tale" του John Crowther, τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι με την φωνή + τα λογια του Shawn Phillips.
Έτσι τελείωνε ένα επεισόδιο, γυρισμενο στην Σαντορίνη, της σειρας ντοκυμαντερ "À la recherche de l'Atlantide", που γυρισε το 1978 ο Ζακ-Υβ Κουστω.
Η μουσική είναι του Μάνου Χατζιδάκι.
απο τον κύκλο τραγουδιών "Μύθοι μιας γυναίκας" (1988) στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα
απο τον ίδιο κύκλο τραγουδιών, η Σαβίνα Γιαννάτου, τραγουδα σε δευτερη εκτελεση "τα λόγια που περίμενα"
Η μουσική γράφτηκε για την Ευρυδίκη του Jean Anouilh που ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1959 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το έργο σε μορφή μπαλέτου για το Ελληνικό Χορόδραμα παρουσιάστηκε το 1962. Η ηχογράφηση αυτή μαζί με την Αντιγόνη του ίδιου συγγραφέα επρόκειτο να εκδοθούν με εξώφυλλο του Γ. Μόραλη αλλά για άγνωστους λόγους αυτό δεν έγινε ποτέ. To τραγούδι ερμηνεύει η Νάνα Μούσχουρη. (τo κείμενο είναι απο το ανεβασμα του βίντεο στο youtube)
Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011
ήρθε ο χειμώνας
1953, λογια των Κώστα Μάνεση-Κώστα Κοφινιώτη (ετσι γραφει ο δίσκος, PARLOPHONE B.74275-στοιχεία απο το rembetiko.gr- και μου έκανε εντυπωση), μουσική του Κώστα Καπλάνη, τραγουδα η Μαιρη Λίντα.
Για σημερα που μύρισε χειμωνας και ξεκινησε το τσουχτερο κρύο.
Πόσος κόσμος δεν θα εχει ζεστη (και) φετος,
χειμώνας έξω, χειμώνας μεσα.
Για σημερα που μύρισε χειμωνας και ξεκινησε το τσουχτερο κρύο.
Πόσος κόσμος δεν θα εχει ζεστη (και) φετος,
χειμώνας έξω, χειμώνας μεσα.
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011
μια φωτογραφία έργο τέχνης
Ο τίτλος της αναρτησης από τον τιτλο δημοσιεύματος που αφορα στην φωτογραφια εδώ
εγώ σπουδαίο μυαλό; όχι!
Η ζωή δεν είναι παίξε γελασε, πρεπει να την επαρεις σοβαρα, λεει ενα ποίημα που έγινε και τραγούδι, αλλά μην το παρακάνεις, γιατι συν τοις άλλοις είναι και μάταιη, λεει ο John Cleese, ηθοποιός, σκηνοθετης σεναριογραφος, ενα απο τα μελη της ομαδας των Μόντι Πάιθον που μας "έμαθαν" να βλεπουμε και να αντιμετωπίζουμε και αλλιώς τον κόσμο και τον εαυτό μας σε μια του συνεντευξη.
Την διαβαζα πρωί-πρωί σήμερα.
Αποσπάσματα απο την συνέντευξη του Τζον Κλιζ, δημοσιευμενη στο χθεσινό ΒΗΜagazino.
Την συνεντευξη πηρε ο Μάκης Προβατάς.
Έχετε πει ότι ο χαρακτήρας της μητέρας σας σας οδήγησε να κάνετε ψυχανάλυση επί χρόνια. "Αλήθεια είναι αυτό".
Πώς γίνεται εσείς που είστε ένα πραγματικά σπουδαίο μυαλό να μην μπορείτε να διευθετήσετε αυτό το θέμα με την κοινή λογική; "Πιστευω πολύ στη δύναμη του υποσυνείδητου. Εσείς δεν θελήσατε ποτε να κάνετε ψυχανάλυση;"
Όχι. Δεν ένιωσα την ανάγκη. "Όταν το νιώσετε, μη διστασετε. Επίσης να σας πω ότι κανετε λαθος, δεν είμαι σπουδαίο μυαλό, γιατι δεν εχω σπουδασει αρκετα, είμαι απλά ενας έξυπνος άνθρωπος. Για να ήμουν ένα πραγματικά λαμπρό πνεύμα, θα έπρεπε να έχω σπουδάσει κάτι σε βάθος. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που έχει καποιες έξυπνες ιδέες και μπορώ εύκολα να τις βάλω σε μια σειρα και να γραψω κείμενα και σενάρια. Σπουδαία μυαλά μπορουν να γίνουν, υπό συγκεκριμενες συνθηκες, μόνο αυτοί που σπουδάζουν ενα αντικείμενο και εμβαθύνουν σε αυτό".
Αν είχατε τη δυνατοτητα να αλλάξετε μόνο ένα πραγμα στη σημερινή κοινωνία, ποιο θα ήταν αυτό; "Θα αντεστρεφα την κουλτούρα των διασημοτήτων".
http://www.tovima.gr/webtv/#271585
http://www.imdb.com/name/nm0000092/
Υ.Γ. Αν βρείτε, σταθείτε και σε δυο βιβλία που συνυπογραφουν ο Τζον Κλιζ και ο ψυχολόγος Ρόμπιν Σκίνερ και κυκλοφορουν και στα ελληνικά. Είναι τα βιβλία "Ζωή, η σύγχρονη Οδύσσεια" και "Οικογενεια, η σύγχρονη Οδύσσεια". Αξίζει πιστευω τον κόπο να τα αναζητησετε.
Την διαβαζα πρωί-πρωί σήμερα.
Αποσπάσματα απο την συνέντευξη του Τζον Κλιζ, δημοσιευμενη στο χθεσινό ΒΗΜagazino.
Την συνεντευξη πηρε ο Μάκης Προβατάς.
Έχετε πει ότι ο χαρακτήρας της μητέρας σας σας οδήγησε να κάνετε ψυχανάλυση επί χρόνια. "Αλήθεια είναι αυτό".
Πώς γίνεται εσείς που είστε ένα πραγματικά σπουδαίο μυαλό να μην μπορείτε να διευθετήσετε αυτό το θέμα με την κοινή λογική; "Πιστευω πολύ στη δύναμη του υποσυνείδητου. Εσείς δεν θελήσατε ποτε να κάνετε ψυχανάλυση;"
Όχι. Δεν ένιωσα την ανάγκη. "Όταν το νιώσετε, μη διστασετε. Επίσης να σας πω ότι κανετε λαθος, δεν είμαι σπουδαίο μυαλό, γιατι δεν εχω σπουδασει αρκετα, είμαι απλά ενας έξυπνος άνθρωπος. Για να ήμουν ένα πραγματικά λαμπρό πνεύμα, θα έπρεπε να έχω σπουδάσει κάτι σε βάθος. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που έχει καποιες έξυπνες ιδέες και μπορώ εύκολα να τις βάλω σε μια σειρα και να γραψω κείμενα και σενάρια. Σπουδαία μυαλά μπορουν να γίνουν, υπό συγκεκριμενες συνθηκες, μόνο αυτοί που σπουδάζουν ενα αντικείμενο και εμβαθύνουν σε αυτό".
Αν είχατε τη δυνατοτητα να αλλάξετε μόνο ένα πραγμα στη σημερινή κοινωνία, ποιο θα ήταν αυτό; "Θα αντεστρεφα την κουλτούρα των διασημοτήτων".
Το θεωρείτε τόσο σημαντικό αυτό;"Η σύγχρονη κουλτούρα των διαφορων διασημοτητων, η οποία περνάει μεσα απο τον Τυπο και τα ΜΜΕ, είναι αυτή που έχει κναει τον κόσμο να πιστευει ότι μια καλή και δημιουργική ζωή, με φίλους, οικογενεια και καλούςς συνεργατες, δεν είναι αρκετή, και ότι πρεπει να έχεις οπωσδήποτε χρήματα και φήμη. Σε όλες τις εποχές η κουλτουρα των διασημοτητων είναι παντα αυτή που αναβαθμίζει ή υποβαθμίζει όλες τις υπόλοιπες κουλτουρες των ανθρωπων. Εδώ και αρκετα χρόνια, λοιπόν, υποβαθμίζει τα παντα. Θελω να πω... Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Εκατομμύρια στερλίνες, για τι πραγμα ακριβώς; Ολόκληρη η αγγλική κοινωνία επί χρόνια είχε πρότυπο τον Μπέκαμ. Όλοι λένε ότι είναι πολύ καλό παιδί και εγω που τον γνωρισα για λίγο συμφωνω. Αλλά τι είδους πρότυπο μπορεί να είναι για μια κοινωνία;"
"Γενικά οι άνθρωποι παλαιότερα ήταν πολύ πιο λογικοί και τωρα πλεον δεν είναι.
Επίσης πρεπει να πούμε ότι έχουμε απαίσιο Τυπο. Είναι πολύ ανειλικρινής και ανέντιμος και η δημοκρατία εξαρταται πολύ απο τον έντιμο Τύπο".
"...Υπάρχει μια φραση που θεωρώ σπουδαία: Οι ιδέες δεν είναι υπευθυνες για τους ανθρωπους που τις κουβαλούν"
"Τώρα που μεγάλωσα εχω καταλάβει ότι η ζωή είναι μάταιη. Κι αυτό είναι πάρα πολύ αστείο"
Αστείο; "Ναι, γιατί όταν είσαι νεος ελπίζεις για τα πάντα. Ελπίζεις για το ένα, ελπίζεις για το άλλο και τρεχεις πίσω απο τις ελπίδες σου. Μεγαλώνοντας, καποια στιγμή καταλαβαίνεις ξαφνικά ότι όλο αυτό είναι μάταιο και σου φαίνεται πολύ αστείος ο εαυτός σου που έτρεχε τόσα χρόνια. Είναι πολύ ανακουφιστική αυτή η σκέψη και μετα αρχίζεις να ζεις τη ζωή σου"
(Χμ, εμενα πάλι το πνευμα αντιλογίας μεσα μου-μη χάσει!- επιμενει ότι το να ελπίζεις είναι μια χαρά, το να τρεχεις -για τι; για ποιον;- και να νοσταλγείς μπορεί να είναι το πρόβλημα που δεν σε αφηνει να ζήσεις, αλλά διαβασα την άποψη του Κλιζ με ενδιαφερον. Άλλωστε σε τριαντα χρόνια μπορεί να έχω κι εγω την ίδια άποψη με αυτόν, θα δείξει...)
http://www.tovima.gr/webtv/#271585
http://www.imdb.com/name/nm0000092/
Υ.Γ. Αν βρείτε, σταθείτε και σε δυο βιβλία που συνυπογραφουν ο Τζον Κλιζ και ο ψυχολόγος Ρόμπιν Σκίνερ και κυκλοφορουν και στα ελληνικά. Είναι τα βιβλία "Ζωή, η σύγχρονη Οδύσσεια" και "Οικογενεια, η σύγχρονη Οδύσσεια". Αξίζει πιστευω τον κόπο να τα αναζητησετε.
Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011
με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη
Απο χθες στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι.
Την ξερω, πολλά χρόνια, και την αγαπαω την ερμηνεία του Μεράντζα.
Αυτή όμως με τσάκισε (ξέρω ότι είναι μεγαλη κουβεντα, αλλά έτσι ένιωσα, ή σίγουρα ένιωσα κάτι δυνατό και δεν βρίσκω τωρα την καταλληλη λέξη; μπορεί)
Απο τότε που την πρωτοάκουσα μεχρι σήμερα.
Απο το πιάνο στην αρχή.
Κι ίσως επειδή το τραγικό του να είσαι και το πουλί κι ο κυνηγός, όταν το λες έτσι απλά ειναι πιο αληθινό.
"Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα, μόνο,
και τη χάρη..."
Σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου στα λόγια, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, διασκευασαν τα Υπόγεια Ρευματα.
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο... Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό, για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη, ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη... Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός, όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου... Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κι οι βασανιστές και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..
Την ξερω, πολλά χρόνια, και την αγαπαω την ερμηνεία του Μεράντζα.
Αυτή όμως με τσάκισε (ξέρω ότι είναι μεγαλη κουβεντα, αλλά έτσι ένιωσα, ή σίγουρα ένιωσα κάτι δυνατό και δεν βρίσκω τωρα την καταλληλη λέξη; μπορεί)
Απο τότε που την πρωτοάκουσα μεχρι σήμερα.
Απο το πιάνο στην αρχή.
Κι ίσως επειδή το τραγικό του να είσαι και το πουλί κι ο κυνηγός, όταν το λες έτσι απλά ειναι πιο αληθινό.
"Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα, μόνο,
και τη χάρη..."
Σπουδαίος Μάνος Ελευθερίου στα λόγια, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, διασκευασαν τα Υπόγεια Ρευματα.
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο... Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό, για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη, ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα, μόνο, και τη χάρη... Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός, όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου... Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κι οι βασανιστές και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011
11.11.11
Φθινοπώριασε για τα καλά σήμερα, δεν θελω να πω χειμώνιασε ακόμα.
Άλλα πουλιά έφυγαν για πιο ζεστα μερη.
Κι άλλα πετάνε με θαρρος ή παραζαλισμενα.
φωτογραφία της Λίλας Σωτηρίου
Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Το καράβι που οδηγάει κι η πατρίδα που ζητάει
κάποτε θα γίνουν ένα κι όλα ετούτα είναι γραμμένα,
πείνα, πόλεμοι, σεισμοί κι όλοι οι ωκεανοί
φουσκωμένοι να 'ρχονται στη μικρή του την καρένα.
Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Είναι ένα μικρό νησάκι με κουπιά και με πανάκι,
βασιλιάς το κυβερνάει κι απ' τη θάλασσα το πάει.
Μ' όλο που ήταν πονηρός, μ' όλο που έγινε σοφός,
ούτε που ονειρεύεται τι κακό τον καρτεράει.
Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ
που φορτώνει κόσμο για την Ιθαγδάτη.
Με λαχτάρα θα την φέρει απ' της θάλασσας τα μέρη,
στις πηγές του ποταμού του, στην αυλίτσα του σπιτιού του.
Ανεβάστε τα πανιά, κατεβάστε τα κουπιά
κι άιντε ν' αναλάβετε την άκρη του σχοινιού του.
Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Πόσα χρόνια, πόσες πίκρες, πόσους δρόμους
θα διαβώ ώσπου ν' αντικρίσω πάλι
του σπιτιού μου το καπνό.
Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες.
Τόσους κόπους, τόσες πείνες, τόσους πόνους
τους ξεχνώ αν στο τέλος,
της πηγής μας το νεράκι ξαναπιώ.
Ιθαγδάτη, νησάκι που ανεβαίνει στην πηγή.
Ιθαγδάτη, δεν έχω εγώ άλλο φως και άλλον οδηγό
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
"Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα"
Απο το κανενας δεν είναι ιερός και κανενας δεν αμφισβητείται εως το λεω ό,τι νάναι νομιζοντας ότι τα ξερω όλα και εχω και αποψη, εχει τεραστια διαφορά.
Διαβαζα πριν λίγη ώρα ενα δημοσίευμα στην Ελευθεροτυπία.
Ο Εμμανουήλ Κριαράς, μιλά για το σημερινή κατασταση στΗ χώρα μας. Τα όσα λεει, εστω και αποσπασματικά γραμμενα στο κείμενο, δεν είναι μόνο ενδιαφεροντα και ικανα να μας προβληματισουν, είναι πιο δυνατα όταν ξερεις ότι τα λεει αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Κι όταν αναφερεται και στον εαυτό του τα λόγια του αβίαστα σε συγκινουν..
Δεν είναι η ηλικία του, μόνο, που δίνει κύρος στα λόγια του. Είναι όλη η ζωή του, εως σήμερα. Είναι η επιστημονική του επαρκεια, η καινοτόμα δραση του στο επιστημονικό του πεδίο, παντα τεκμηριωμενη, εξω απο τα κυρίαρχες απόψεις. Ενας σπουδαίος δασκαλος, ενας λαμπρός φιλόλογος, με καινοτόμο, ανησυχο πνευμα.
Το κείμενο στην εφημερίδα, εδώ, είναι αυτό:
«Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου», δήλωσε ο Εμμανουήλ Κριαράς στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχολιάζοντας την κρίση που βιώνουν οι πολίτες.
«Φταίμε κι εμείς», σημείωσε. "Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- αδιέξοδα", σημείωσε ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ.
"Λειτουργήσαμε όλοι -κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν - στην καλύτερη περίπτωση - στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς, της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα", δήλωσε. "Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο", συμπλήρωσε.
Υπογράμμισε ότι η λύση και η "λύτρωση του κόσμου" θα έλθει από ένα "σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Εκτίμησε, όμως, ότι στην Ελλάδα η Αριστερά δεν έχει δυνατότητες. "Η πρόταση του δημοψηφίσματος δεν ήταν η καλύτερη λύση , Θύμωσα όταν άκουσα ότι αυτό αποφάσισε ο πρωθυπουργός", σημείωσε και πρόσθεσε ότι δεν εμπιστευεται ούτε τον Αντώνη Σαμαρά. "Είναι βαθύτατα συντηρητικός", είπε.
Και μετα διάβασα τα σχόλια, κατω απο το κείμενο.
Ποιοι είναι αυτοί οι αμόρφωτοι που σχολιάζουν "την στάση στο θέμα Ελληνική γλώσσα" του Κριαρά; Που λένε πως "η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων της γλώσσας μας, την αποφράδα εκείνη νύχτα της 11ης Ιανουαρίου 1982, ήταν η αρχή της κατηφόρας που μας οδήγησε στον πάτο(;) του γκρεμού" και άλλα ακόμα χειρότερα. Ξερουν για τι και για ποιον μιλάνε;
Πόσο τραγικά είναι τα σχόλια τους...
Ο Εμμανουήλ Κριαράς, μιλά για το σημερινή κατασταση στΗ χώρα μας. Τα όσα λεει, εστω και αποσπασματικά γραμμενα στο κείμενο, δεν είναι μόνο ενδιαφεροντα και ικανα να μας προβληματισουν, είναι πιο δυνατα όταν ξερεις ότι τα λεει αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Κι όταν αναφερεται και στον εαυτό του τα λόγια του αβίαστα σε συγκινουν..
Δεν είναι η ηλικία του, μόνο, που δίνει κύρος στα λόγια του. Είναι όλη η ζωή του, εως σήμερα. Είναι η επιστημονική του επαρκεια, η καινοτόμα δραση του στο επιστημονικό του πεδίο, παντα τεκμηριωμενη, εξω απο τα κυρίαρχες απόψεις. Ενας σπουδαίος δασκαλος, ενας λαμπρός φιλόλογος, με καινοτόμο, ανησυχο πνευμα.
Το κείμενο στην εφημερίδα, εδώ, είναι αυτό:
«Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου», δήλωσε ο Εμμανουήλ Κριαράς στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχολιάζοντας την κρίση που βιώνουν οι πολίτες.
«Φταίμε κι εμείς», σημείωσε. "Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- αδιέξοδα", σημείωσε ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ.
"Λειτουργήσαμε όλοι -κυβέρνηση και πολίτες κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν - στην καλύτερη περίπτωση - στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς, της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά είτε είναι κράτος είτε πολίτης πρέπει να είναι οσα μπορεί να επιστρέψει… Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα", δήλωσε. "Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο", συμπλήρωσε.
Υπογράμμισε ότι η λύση και η "λύτρωση του κόσμου" θα έλθει από ένα "σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο". Εκτίμησε, όμως, ότι στην Ελλάδα η Αριστερά δεν έχει δυνατότητες. "Η πρόταση του δημοψηφίσματος δεν ήταν η καλύτερη λύση , Θύμωσα όταν άκουσα ότι αυτό αποφάσισε ο πρωθυπουργός", σημείωσε και πρόσθεσε ότι δεν εμπιστευεται ούτε τον Αντώνη Σαμαρά. "Είναι βαθύτατα συντηρητικός", είπε.
Και μετα διάβασα τα σχόλια, κατω απο το κείμενο.
Ποιοι είναι αυτοί οι αμόρφωτοι που σχολιάζουν "την στάση στο θέμα Ελληνική γλώσσα" του Κριαρά; Που λένε πως "η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων της γλώσσας μας, την αποφράδα εκείνη νύχτα της 11ης Ιανουαρίου 1982, ήταν η αρχή της κατηφόρας που μας οδήγησε στον πάτο(;) του γκρεμού" και άλλα ακόμα χειρότερα. Ξερουν για τι και για ποιον μιλάνε;
Πόσο τραγικά είναι τα σχόλια τους...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)