"ηρωϊκά" και άλλα

Όταν γραφω κατι στο facebook, μετα με πιανουν τυψεις γιατί δεν το μοιραστηκα πρωτα μαζί σας εδώ. Στο κάτω-κατω αυτό είναι το πρώτο μου διαδικτυόσπιτο, όλα κι όλα.
Μαζεμενα λοιπόν καποια βίντεο, καποια λόγια απο την αλλη γειτονιά, στην οποία αν το θελετε μπορούμε να τα λεμε επίσης.
Δεξιά υπαρχει μια σύνδεση για επικοινωνία μεσω του facebook, μονο αν στείλετε αιτημα φιλίας κι εδω σας γνωρίζω μόνο με bloggerικό ψευδώνυμο γραψτε μου ποια ή ποιος είστε για να καταλαβω και να αποδεχτώ το αίτημα φιλίας - παραδεχομαι ότι αν δω καποιον άγνωστο σπανια απανταω.

Για την ταινία "ο μεγαλος δικτατωρ" ο λόγος, 1940
Η ταινία είναι σπουδαία, ο Τσαρλυ Τσαπλιν ιδιοφυία, παντα
Ο λόγος στο φιναλε της ταινίας εχει μεγαλο "σουξε" τελευταία, χαμός γίνεται στο ίντερνετ
Όσοι τον προωθούν τον έχουν σίγουρα ακούσει ή έτσι με φόρα απλώς τον προωθούν;
(να μην πω για την ταινία, την εχουν δει αραγε ολόκληρη;)
Γιατί οι μισοί που μου έχουν προωθήσει το βίντεο και μισουν και περιφρονουν και είναι έτοιμοι να ξεσκίσουν όποιον θεωρούν αντιπαλο και σχεδόν ευχαρίστως θα ζούσαν με τη δυστυχία των αλλων... Και η ομιλία με όσα αναφερει είναι εναντίον και αυτών. Αν δεν το ξερουν τι να πω...
Ό,τι ναναι διαβαζουμε, ό,τι θελουμε καταλαβαίνουμε... Ακόμα και στα σημαντικά..






Εφτασαν οι μερες οι ηρωικές.
Δεν συμπαθώ ούτε λίγο τους ηρωικούς λόγους, το ίδιο και τους "ήρωες" που όταν το φωναζουν ότι υπηρξαν ήρωες είμαι απολυτα σιγουρη ότι δεν υπηρξαν ποτέ.
Απο τις "ηρωικές" αντιστασεις τόσων, συγγνώμη, αλλα προτιμώ τετοιους ηρωισμούς.
Πραγματικούς.

Κι ένα τραγούδι,
γιατί "ειναι πιο ευκολο να κλαις παρα να ζεις", αλλα για τα δυσκολα αξίζει η ζωή,
τα λόγια του Άλκη Αλκαίου

...

Στις ειδήσεις το λιντζαρισμα του Κανταφι. Ο νεκρός δεν δικαιώνεται μετα το θάνατό του, όπως συνηθίζεται πολύ στην συγχρονη εποχή, αλλα το νεκρό σώμα το σεβεσαι, αυτό το ξερουν οι άνθρωποι απο την αρχαιότητα. Οι γενναίοι δεν λυντζάρουν. Το ίδιο και οι "μαχητες"; Η άλλη όψη της ίδιας φρίκης εχει αλλη γνωμη.

Οι εικόνες απο το κεντρο της Αθηνας. Δευτερη συνεχομενη μέρα μια μεγαλη συγκεντρωση. Ο κοσμος περισσότερος απο καθε φορα.  Και ξανα καποιοι, παντα οι τόσο λίγοι και τόσο έτοιμοι για ό,τι χειρότερο. Κανονικη μάχη. Ενας νεκρός.
 Διαβαζω κι ακουω πραγματα που δεν μπορώ να τα κατανοήσω, είναι ασύλληπτη η ανοησία, και, ναι, και η αγενεια, καποιων. 
Διαβαζω στο feleki, "Γυρίζουμε σε προνεωτερικές καταστάσεις (αν υποθέσουμε ότι είχαμε φύγει). Η ανθρώπινη ζωή σ'αυτήν την γκρίζα χώρα φτηναίνει επικίνδυνα, όλο και πιο πολύ. Ζούμε στην επικράτεια του αδιανόητου. Πριν απ'τα πορίσματα και τις κραυγές, σεβασμός στο νεκρό."
Πόσες φορες δεν ακούσαμε τελευταία τη φραση "θα χυθεί αίμα". Τωρα συνεβη.
Με μεγαλη ευκολία καποιοι μιλουν για αίματα και νεκρούς. Με μεγαλη ευκολία συνηθισαμε να το ακούμε σαν να μην τρεχει τιποτα. Ακόμα κι όταν τρεχει με χίλια.

όταν μια διαφημιση μπορεί να είναι συγκινητική, εύστοχη, αληθινή

Συγκινητική διαφήμιση by babisflou

σ' αγαπάω, να προσέχεις

Λέω, πως κι εδώ όσοι συναντηθηκαμε και αλλού τυχαία δεν συναντηθηκαμε.
Κάτι ο καθενας "είδε" στον αλλον.
Πριν απο λίγες μέρες  στο καινούριοήδηπαλιόκοσκινακι-βλ.fb, εγραφα σε ενα εκεί φίλο με αφορμή κάτι που ανεβασε: ""[δεν ξέρω πώς θα (σου) φανεί, αλλα όταν όλα γύρω είναι όπως είναι το να κραταμε το ενδιαφερον μας για σπουδαία πραγματα είναι σαν μια βαθια ανάσα καθαρού αέρα, ετσι νιωθω εγω τουλαχιστον για μενα...] Γιατί, να παρει, η κρίση, όπως τόσες στην μικρη-μεγαλη μας ιστορία (μόνο τι εζησαν οι γιαγιαδες-παππούδες και γονείς μας να σκεφτούμε...) καποτε θα περασει, εμείς όμως πώς θα είμαστε όσο διαρκεί και πώς στο τελος της; πώς...γιατί αυτή είναι η ζωή μας κι αλλη δεν θα ζήσουμε...
Και σήμερα σκεφτόμουν πως μεσα σε αυτόν τον τρελό κόσμο, είναι άνθρωποι που με μια κουβεντα, ενα χαμόγελο, ενα κλείσιμο του ματιού, ένα "είμαι εδώ", μια αγκαλιά ακριβώς όταν την χρειάζεσαι, ένα "σε νοιάζομαι ρε, να προσέχεις" μπορούν να αλλαξουν απο μια στιγμή μεχρι τη ζωή σου όλη. 

Παρόλα τα τριγύρω και τα μέσα μας, καλημέρα!

νεα "Καλημέρας"

Έχουμε νεα, ας τα πούμε ένα-ένα.

Απο την Πέμπτη θα λεμε "Καλημέρα" στις 10 το πρωί.

Aλλάζουμε και αναδιαμορφώνουμε τη ροή του πρωινού προγράμματός μας στο ραδιόφωνο για εναν πολύ καλό λόγο. Ο 958fm, βασικός χορηγός επικοινωνίας της 15ης Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου, θα ενημερωνει αναλυτικά για όλες τις εκδηλώσεις της διοργάνωσης, σε μια ζώνη καινούριων εκπομπών των οποίων την επιμελεια θα εχει ο Θανασης Γωγάδης, καθημερινά απο τις 12 εως τις 2 το μεσημέρι.

Kαι τωρα να πούμε τις λεπτομερειες για την  καλημεροεξορμηση αυτής της Κυριακής.

Η ΙΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων σε συνεργασία με την Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης Α.Ε., το τετραήμερο από 6 έως και 9 Οκτωβρίου 2011 (στο πλαίσιο μιας δράσης του με τίτλο Υπουργείου Πολιτισμού με θεμα: «Περιβάλλον και Πολιτισμός 2011. Φωνές νερού μυριάδες»), διοργανωνει εκδηλώσεις οι οποίες θα πραγματοποιηθούν στον αρχαιολογικό χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς (πλατεία Δικαστηρίων). Οι εκδηλώσεις  εχουν θεμα «Νερό σε μία Ρωμαϊκή Αγορά: μια καθημερινή ανάγκη, μια καθημερινή απόλαυση» και συμπεριλαμβάνουν παιχνίδι ρόλων με την ομάδα Gamecraft, παιχνίδια γνώσεων, λεξεων και δρασης για παιδιά από 6 έως 12 ετών με την ομάδα του δημιουργικού βιβλιοπωλείου: Κάτι γίνεται, εκθεση φωτογραφίας σε συνεργασία με το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, έκθεση του Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων Υγροτόπων (ΕΚΒΥ, Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας) και θεματική ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο.

Πιο συγκεκριμένα τωρα, ακροατές και φίλοι της "Καλημέρας" θα παρουμε μερος στο παιχνίδι ρόλων
την Κυριακή, απο τις 10.30 έως τις 12.00, σε τεσσερις ομάδες.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων που σχεδίασε η δημιουργική ομάδα Gamecraft στο εσωτερικό του χώρου της Ρωμαϊκής Αγοράς με τίτλο: "Αγοραίον ύδωρ". Το παιχνίδι απευθυνεται σε παιδιά άνω των 11 ετών (Ε΄ Δημοτικού) και ενήλικες. Όπως λεει η ομάδα για το περιεχομενο του παιχνιδιού «…η μοίρα επιφυλάσσει εκπλήξεις για τους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Οι συμμετέχοντες θα παίξουν τους ρόλους των πολιτών που εμπλέκονται σε μία περίεργη υπόθεση δολιοφθοράς των αποθεμάτων νερού στην Ρωμαϊκή Αγορά. Ποιος κρύβεται πίσω από την αποτρόπαια αυτή πράξη; Πώς θα φτάσουν στον πραγματικό υπαίτιο; Τι πρέπει να κάνουν και πόσο γρήγορα θα πρέπει να αντιδράσουν;»Λεπτομέρειες για το παιχνίδι εδώ: http://gamecraft.gr/?p=628.

Συμμετοχές με όνομα, αριθμο συμμετοχών, ώρα προτιμησης (10.30, 11.00, 11.30 ή 12.00) με ηλεκτρονικο μηνυμα στο kalimera958fm@gmail.com ή με sms και τηλεφωνικά κατα τη διάρκεια της εκπομπής.

«Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ»

Είναι πολλά αυτα με τα οποία συμφωνω απόλυτα στο κείμενο αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου.
Απο το   "Τα παιδιά καταλήγουν θύματα ενός κοινωνικού πεσιμισμού: δέχονται σφυροκόπημα υπερβολικών προσδοκιών και σκοτεινών προφητειών περί μαζικής ανεργίας, πείνας, δικτατορίας και συντέλειας του κόσμου ",
μεχρι το
 "η οικογένεια και το σχολείο πρέπει να λειαίνουν τις δυσκολίες, όχι να τις μεγεθύνουν. Όταν ένα παιδί λέει «φοβάμαι», δεν του απαντάς «Κι εγώ τρέμω απ’ τον φόβο μου» – του απαντάς «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ». Και φροντίζεις να είσαι συνεπής σ’ αυτό το «Εγώ είμαι εδώ». Τα παιδιά –οι μαθητές αλλά και τα μεγαλύτερα, οι φοιτητές– έχουν ανάγκη από πλαίσιο κανόνων μέσα στο οποίο να μπορούν να μελετούν και παραλλήλως να μαθαίνουν πώς να ζουν δίπλα στους άλλους" 
 και
  "για να εξεγερθούμε πρέπει πρώτα να μάθουμε αυτό εναντίον του οποίου ενδέχεται να εξεγερθούμε ".

Και μαζί με όλα αυτα, θυμαμαι πως όταν ήμουν μαθητρια τις πιο ωραίες συζητησεις, τελικά, τις καναμε παντα με τους καθηγητες που μας μαθαιναν πραγματα, ήταν καλοί στο μάθημά τους, συγκεντρωμένοι σε αυτό αλλα και ευελικτοι, ετοιμοι να πουν ή να ακούσουν ενα αστείο αν το εφερνε η στιγμή (χρόνια μετα καταλαβα ότι καποιες φορες το εκαναν επίτηδες- ήξεραν πολύ καλά να μας κανουν να είμαστε εκεί και να μη φευγει το μυαλό μας). Ήταν οι ίδιοι που δεν ήθελαν να παπαγαλίζουμε, ήξεραν να ακούν και ήθελαν αληθινά να μας βοηθήσουν.
Και είναι κι αλλα που σκεφτηκα όσο διαβαζα αυτό το κείμενο. Είναι κι αυτό που έγραψα σε ενα σχόλιο στο facebook, πως τα παιδια, πιο πολύ απο μας, τους μεγαλους εχουν την αναγκη να καθησυχάζονται, όχι να παραμυθιάζονται αλλά να νιώθουν ασφαλεια. Έτσι, θυμήθηκα πώς καποια στιγμή με γραπωσε ο φόβος του θανατου. Ήμουν επτα χρονων τότε, δευτερα δημοτικού, το θυμάμαι σαν τωρα. Νομίζω ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα στην κυριολεξία τη φραση "ποναει η καρδια μου", σαν να ματωνε ένιωθα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, για τότε δεν θυμομουν τιποτε αλλο να με εχει φοβήσει τόσο πολύ. Ζόρια. Ο παππούς μου καταλαβε τον φόβο μου και με καθησυχασε με δυο κουβεντες που ειχα μεγαλη αναγκη να ακούσω. Η μια, δεν είναι του παρόντος, αλλα η δευτερη ήταν πως δε χρειαζεται να φοβαμαι, ήταν αυτός εκεί για μενα. Λογικά, ήταν λαθος, ηταν τόσο μεγαλύτερος για πόσο θα μπορουσε να είναι δίπλα μου, για παντα; δε γινόταν. Όμως ήταν τοσο σπουδαίο που με καθησυχασε και αμεσως μετα με ρωτησε "αύριο τι εχεις για το σχολείο;" Δεν κουβεντιασαμε ώρες για το φόβο μου, με καθησυχασε και αμεσως πιασαμε δουλειά για τα καθημερινά, τα του σχολείου.
Όλα δεν τα ξερω σίγουρα, πολλά πραγματα είναι επιβεβαιωμενο ότι τα αγνοώ και σε αλλα τοσα τα κανω θαλασσα, προσπαθώ να είμαι αρκετα καλή μαμά, πολύ καλή ούτε που το βάζω για στόχο, αλλά απο τα λίγα πραγματα για τα οποία είμαι σίγουρη - αλλο θεμα αν καταφερνω παντα να τα κανω πραξη- είναι πως η ζωή θελει ρυθμό, κανόνες (ενίοτε για να παραβιάζονται-για αυτό κανουμε τρελλες, για αυτό ερωτευόμαστε, για αυτό ριψοκινδυνευουμε άλλωστε) και πιο πολύ απ' όλα μπορει να θελει να συνεχίζουμε να ζούμε, όσο καλύτερα γινεται και να προσπαθουμε να γινόμαστε όσο καλυτεροι ανθρωποι μπορούμε.



Ακόμα κι αν διαφωνησουμε, πανω σε τετοια κείμενα όπως αυτό της Σώτης Τριανταφύλλου στην AthensVoice, αξίζει πιστευω να κουβεντιαζουμε.  
Όλο το κείμενο εδώ: Σχολική χρονιά - Ο χαμένος ορίζοντας