Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...

Δεν ξέρω αν το κείμενο το έχει γράψει αυτός που λενε ότι εχει γράψει.
Κυκλοφορούν τόσα πολλά στο διαδίκτυο που χάνομαι κι εγώ όπως κι εσύ.
Προσπαθησα λίγο να το ψάξω, ο χρόνος μου το τελευταίο διαστημα είναι ελάχιστος για ό,τι δεν είναι απολύτως απαραίτητο, δεν βρήκα κάτι στοιχειοθετημένο.
Λένε πως είναι κείμενο του Mario de Andrade (1893 -1945), ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου και μουσικολόγου από τη Βραζιλία.
Όποιος κι αν τελικά το έγραψε, συμφωνω μαζί του, τόσο απλά.
Τώρα που φτανω σχεδόν στα μισα (...παντα πιστευω ότι θα ζήσω πολύ βλεπεις) του δρόμου αλλά εχω τόοσες πολλές "καραμέλες" που λεει και το κείμενο, μια χαρα τα λεει…
Έχω χρόνο για ό,τι αξίζει, μόνο.

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

18 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Και πώς να διαφωνήσει κανείς μ'αυτά τα λόγια?? Σοφά λόγια, με γλύκα απο καραμέλα και πίκρα συνάμα επειδή τελειώνουν...

Dimitris A. είπε...

Σημαντικό κείμενο!
Καλή σου μέρα!

lena_zip είπε...

Καλά κάνεις και το αναρτάς για να προειδοποιήσεις κι όσους έχουν περισσότερες καραμέλες στο σακουλάκι από όσες έχουν ήδη φάει.
Σου χαμογελώ καλημερένια μου.

Hfaistiwnas είπε...

Συμφωνώ.. μ'αρέσει..
Έτσι πρέπει να ζούμε τη ζωή..
Καλημέρα!

agelos kardamilas είπε...

Υπεροχο κειμενο!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Στις 23 Ιουλιου μετρησα 60 χρονια απο την ημερα γεννησης μου.Το κειμενο αυτο μ αγγιξε πολυ, γιατι καπως ετσι τα σκεφτομαι κι εγω.Τις καραμελιτσες μου λοιπον, σκεφτομαι,οχι μονο να τις απολαυσω μια προς μια,αλλα να τις κοψω σε μικρα κομματακια και τη γλυκα τους να τη χαρισω,οχι μονο στους αγαπημενους μου, αλλα και οπου αλλου μπορω.Θωμαη

Ελένη Λιντζαροπούλου ΙΙ είπε...

Πράγματι είναι ένα σπουδαίο κείμενο. Κιεγώ αναζητώ καιρό τον συγγραφέα του αλλά όπως είπες...

Πάντως όποιος και αν το έγραψε, εδώ "στου δρόμου τα μισά" (ελπίζω), θα συμφωνήσω απόλυτα.

Πολλές καραμέλες εύχομαι... πολλές υπέροχες και ξεχωριστές καραμέλες σαν κι εσένα.

Τα φιλιά μου.

Ανώνυμος είπε...

Θωμαή καλημέρα. Και εμείς έχουμε γευτεί κομματάκια από τις γλυκές καραμελίτσες της ζωής σου και σ’ ευχαριστούμε.
Σου ευχόμαστε να τις απολαμβάνεις πολλά πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμη. Πολλές ευχές για τα γενέθλια σου. Νιόβη

Άιναφετς είπε...

Και θα σου ευχηθώ...ένα γλυκύτατο καλοκαίρι!!!
ΑΦιλιά! :)))

καλημέρα είπε...

Έτσι είναι Ε. μου!
Ελπίζω να κόβεις βόλτες σε ωραία μερη διακοπών και απο Σεπτεμβριο να βρεθούμε σε καμιά συναυλία, κανενα θεατρο, ε; (απιστευτη η ελληνική γλώσσα; μεταφραζεται αυτό το κανενα θεατρο-καμια συναυλία, σε αλλη γλώσσα;)
άντε, να το κανονίσουμε,
φιλιά!

καλημέρα είπε...

Δημήτρη Α.,
εννιά μέρες μετα, αντευχομαι:
Καλό σου βράδυ!
(τα bold πώς τα βαζεις στο σχόλιο;)

Ναι, συμφωνώ, σημαντικό κείμενο (λέω να το διαβαζω συχνα πυκνα να μου το θυμίζω γιατί ξεχναμε καμια φορα οι άνθρωποι, ξεχνάμε...)

καλημέρα είπε...

Λενάκι,
κι απο την αρχή που είναι γεματο το σακούλι, μια χαρα είναι είναι αυτα τα λόγια, ας μη χανουμε χρονο, κρίμα είναι.
Σε φιλώ πολύ πολύ!

καλημέρα είπε...

Κι αμα ξεχνιόμαστε να μου τα θυμίζεις τα βασικά ξανα Ηφαιστίωνά μου, καλά;
Καλο υπόλοιπο καλοκαιριου!

καλημέρα είπε...

agelos kardamilas,
συμφωνώ!

καλημέρα είπε...

Θωμαή μου,
χρόνια πολλά κι απο δω!
Συμφωνω με όσα σου γραφει η Νιόβη σε αυτα τα σχόλια, αλλα νομίζω αυτό το ξερεις, ε;
Πολλά φιλιά!

καλημέρα είπε...

Ζαχαρη άχνη τα λόγια σου πάντα,
ευχαριστώωω!

καλημέρα είπε...

Νιόβη,
καλύτερα δεν θα μπορούσα να το γράψω,
πολλα πολλα φιλιά!

καλημέρα είπε...

Στεφανία μου,
είναι κουραστικό αλλα καλό! Ο δε Σεπτεμβριος θα είναι ακόμη καλύτερος!
Φιλιά, ΑΦ πάντα!