Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

... και το ενα φερνει το αλλο

Μαμαδοσκέψεις. Προχθες μας είχαν ενημέρωση, μαθητές και γονείς, στο φροντιστηριο του γιου μου για το σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστημιο, τις κατευθύνσεις και τα πεδία, τις σχολές και όσο μπορούσαν φυσικά τις επαγγελματικές συνθηκες και προοπτικές όσων επαγγελμάτων κυρίως ενδιεφεραν τα παιδιά. Μια τυπική συναντηση, την οποία πολλα παιδια και γονείς παρακολουθούν μαλλον καθε χρόνο.
Σε ιδανικές συνθήκες αυτές τις ενημερωτικές συναντησεις θα ήταν πολύ καλό να τις πραγματοποιεί το δημόσιο σχολείο και ελπίζω καποτε να το δούμε κι αυτό στην Ελλάδα.


Εκτός απο αυτήν καθεαυτήν την ενημέρωση είχαν ενδιαφερον κι άλλα πραγματα. Το πώς, ας πούμε, οι γονείς μετέφεραν με ανησυχία κάτι μάλλον κοινό ή τουλαχιστον όχι ασυνηθιστο πια, την εικόνα των παιδιών τους που δεν εχουν αποφασίσει μεχρι και την τρίτη λυκείου ποια σχολή, ποιες σχολές θελουν να δηλώσουν. Θα πεις εύκολο είναι; Ιδιαίτερα στις τωρινες συνθηκες με πόση σιγουριά να κατευθυνεσαι πρόσω ολοταχώς για μια κατευθυνση; Βεβαια αν κάτι το αγαπας πολύ, αν είσαι φτιαγμενος για αυτό, το πραγμα αλλαζει. Το ακολουθείς και δε πα να σου λενε ότι είναι εγγυημενη η ανεργία, κορεσμενο το επαγγελμα, καπου στον κόσμο θα ασκήσεις αυτό που αγαπάς. Μωρε γερό κι ευτυχισμενο να είναι το παιδί και ας δουλεψει όπου μπορεί, θελει και βρει. 
Αν και στ'αλήθεια κάτι που σκεφτόμαστε πιο πολύ μαμαδες και μπαμπαδες καμια φορα δεν είναι νομίζω που δεν ξερουμε τα παιδια μας ποια σχολή θελουν να δηλώσουν, αλλα κάτι άλλο. Που δεν εχουν, αν δεν εχουν ή δεν το ξερουμε εμείς, μια αγαπη ιδιαίτερη σε ενα μάθημα, ενα κόλλημα βρε παιδί μου, να πουν αυτό το μάθημα, αυτο το αντικείμενο το γουσταρω πολύ. Να πω όμως την αλήθεια; Καμιά φορα το εχουν αυτό το μάθημα, το εχουν αυτό που ονειρευονται, αλλα δεν θελουν να το πουν στους γονείς τους. Αμα ξεραμε τι λενε στους φίλους τους θα μεναμε έκπληκτοι, ετσι νομίζω.


Κι όσο το σκεφτομαι ενα καλό μπορεί να το εχει η κρίση. Πού οι εποχες που πίεζαν ασφυκτικά οι γονείς τα παιδια να ακολουθήσουν ενα επαγγελμα που κατα τη γνώμη τους εχει κύρος, καταξίωση, λεφτα εννοούσαν κυρίως δηλαδή αλλα δεν το ελεγαν ετσι, το ελεγαν "σιγουριά και εξασφαλιση". Τωρα, σε γενικές γραμμες, παει αυτό, ποια σιγουριά, ποια εξασφάλιση... Καλό είναι αυτό, θα πεις; Σε καμια περίπτωση πλην μιας, όταν όλα εχουν ρίσκο το ρίσκο αυτού που τουλαχιστον αγαπας ανταγωνίζεται επι ίσοις όροις όλα τα υπόλοιπα, τουλαχιστον. Και πιο ευκολα ίσως ενα παιδί σήμερα μπορεί να πει αυτό θελω να κάνω. Τι να του αντιταξεις; Την ανυπαρκτη σιγουριά του ποιού αλλου;

Ακουγα την ενημερωση σκεφτόμουν κι αυτα μεσα μου. Με αυτα κι εκείνα ακόμα και μια τυπική διαδικασία όπως η φροντιστηριακή ενημερωση περί όσων ελεγα πριν παλι χρήσιμη ήταν.Και σε αυτό βοηθησε μαλλον και ο συγκεκριμένος εισηγητής καθηγητης, προσγειωμενος, πρακτικός και ανοικτόμυαλος μαζί. 

Τα παιδια μας θα σπουδασουν και θα ψαξουν δουλεια σε εναν κόσμο που εχει αλλαξει πολύ απο εκείνον που ξεραμε. Ενα όμως ίσως έμεινε ίδιο. Τον δρόμο τον ανοίγουν τα σταυροδρόμια κι όχι οι μονόδρομοι. Ό,τι κανουν ας εχει ανοικτό ορίζοντα και δυνατότητα να αλλαξει δρόμο, να παει αλλού, αυτό το αλλού μπορεί να είναι καλύτερο κι απ'ό,τι φανταζονται καμια φορα.
Ποιος άλλωστε ξερει σιγουρα πώς θα είναι ο κόσμος σε ενα, δυο, δεκα χρόνια;

Θυμαστε μια ομιλία του Κεν Ρόμπινσον; (είναι εδώ) Εκείνη που έλεγε, ανάμεσα σε αλλα: "Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση, και νομίζω οτι όλοι έχουμε. Έχουμε τεράστιο δικαιωματικό ενδιαφέρον γι' αυτή, εν μέρει επειδή η εκπαίδευση είναι προορισμένη να μας πάει σε ένα μέλλον που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Αν το σκεφτείτε, τα παιδιά που ξεκινούν το σχολείο φέτος θα συνταξιοδοτηθούν το 2065 (σημ. η ομιλία δόθηκε το χειμώνα του 2006- αλλαξαν ήδη πολλα, αναμεσα σε αυτα και τα όρια συνταξιοδότησης...) Κανένας δεν έχει την παραμικρή ιδέα- παρ' όλη τη γνώση που παρελαύνει εδώ τις τελευταίες τέσσερις ημέρες - για το πώς θα είναι ο κόσμος σε πέντε χρόνια. Ωστόσο, πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε γι' αυτόν. Έτσι η μη προβλεψιμότητα, νομίζω, είναι εντυπωσιακή" και κατεληγε "παρεμπιπτόντως, μπορεί εμείς να μην δούμε αυτό το μέλλον αλλά εκείνα θα το δουν. Δουλειά μας είναι να τα βοηθήσουμε να κερδίσουν κάτι από αυτό"

Διαβαζοντας χθες ενα κείμενο στην Athens Voice, είναι ένα άρθρο του καθηγητή Jeffrey Sachs, διευθυντή του Earth Institute του Columbia University που δημοσιεύτηκε, στους Financial Times, μου ήρθαν αυτα τα λόγια στο μυαλό.
Μπορεί να μην ξερουμε το μελλον όπου θα ζήσουν τα παιδιά μας, ίσως είναι απο δύσκολο εως αδύνατον να τα συμβουλέψουμε σίγουρα, μπορεί όμως μαζί τους να καταλαβουμε ποια κατευθυνση τους ταιριάζει, σε τι ίσως να έχουν, και να εχει και το ίδιο ως τομέας, προοπτική και δυνατότητες
Το άρθρο, ας πούμε, του καθηγητή Jeffrey Sachs, καταλήγει σε ενδιαφερουσες απόψεις για το μελλον της χώρας μας, αρα των ανθρώπων που θα δραστηριοποιηθούν και επαγγελματικά σε αυτήν τα επόμενα χρόνια, ελπίζοντας πως θα αναπτύξουμε, αφου διαθετουμε αυτό που λεμε το αρχικό "αναγκαίο κεφαλαιο" (ήλιος, άνεμος, θαλασσα, επινοητικότητα) πρωτοβουλίες, επιχειρηματικότητα και εφευρετικότητα:
"Η Ελλάδα στην πραγματικότητα έχει πολλές ενδιαφέρουσες προοπτικές ανάπτυξης.
Έχει τεράστια ηλιακή και αιολική ενέργεια για εξαγωγή προς τις ενεργοβόρες βόρειες χώρες. Προσφέρει ένα θαυμάσιο συγκοινωνιακό κόμβο για το εμπόριο Ευρώπης-Ασίας. Νέοι Έλληνες μηχανικοί λογισμικού κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον τομέα των τεχνολογιών της πληροφορίας. Και φυσικά η Ελλάδα παραμένει ένας από τους πιο υπέροχους προορισμούς στον κόσμο για τουρισμό, εξερεύνηση και στοχασμό γύρω από τον άνθρωπο"

Το ενα εφερε το αλλο, και στο τελος;

Ξαναδιαβασα μια ακόμη ομιλία του Κεν Ρόμπινσον (αυτή), κι ενα σημείο της που μπορεί και παντα να είναι επίκαιρο, λεει:
"Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. (Γέλια) Είπε τα εξής τον Δεκέμβριο του 1862, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ετήσιου συνεδρίου του Κογκρέσου. Να σημειώσω ότι δεν έχω ιδέα τι γινόταν εκείνη την εποχή. Δεν μαθαίνουμε Αμερικανική ιστορία στη Βρετανία. (Γέλια) Την αποσιωπούμε. Ξέρετε, είναι πολιτική μας. (Γέλια)
Λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, κάτι συνταρακτικό συνέβαινε το Δεκέμβριο του1862, το οποίο όσοι είναι μεταξύ μας Αμερικανοί θα το γνωρίζουν. Αλλά είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε..."


Εμ, αν ήταν ευκολο όλοι θα το έκαναν, θα ελεγε ο παππούς μου, αλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.



(Η φωτογραφία είναι του Χρήστου Κοτσιόπουλου, www.greeksky.gr, είναι δημοσιευμενη κι εδω
Ο ίδιος γραφει για την φωτογραφία και την φωτογράφιση:
"Μετά από μήνες αναμονής και εντατικής προετοιμασίας για την φωτογράφηση της Σεληνιακής έκλειψης, όλα πήγαν στραβά εξαιτίας μιας σφοδρής καταιγίδας κατά την διάρκεια του φαινομένου.
Όλα; Όχι ακριβώς, καθώς ένα μικρό άνοιγμα στα σύννεφα που κράτησε 10 περίπου λεπτά, στην μέση της ολικότητας μου επέτρεψε να δω και να φωτογραφήσω ένα πραγματικά απίστευτο θέαμα!
Αστραπές από την μια πλευρά, η ολική έκλειψη από την άλλη και εγώ στην μέση, πότε να τρέχω για να βρω την κατάλληλη γωνία λήψης και πότε να κοντοστέκομαι και να θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης στο αποκορύφωμα του!
Η λήψη έγινε στο Πέζι Ικαρίας, ένα μέρος γνωστό και σαν «ο πλανήτης των κατσικιών», λόγω του βραχώδους τοπίου και των περίεργων σχημάτων των βράχων")



15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση. Να σταθώ στο οτι οι καταστάσεις θα μας κάνουν να βρούμε νέους τρόπους να σκεφτούμε και να λειτουργήσουμε. Η αλήθεια είναι οτι όντως έχουμε κλείσει τη σκέψη μας και αυτή χρειάζεται να απελευθερωθεί. Αυτό ισχύει για όλα γύρω μας από την επαγγελματική κατάρτιση που αναφέρεις μέχρι τα πολιτικά πράγματα αλλά γενικότερα τη θεώρηση του κόσμου και του εσωτερικού μας κόσμου.
Γιατί όμως πάντα ο άνθρωπος να χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ για να δραστηριοποιηθεί; Γιατί όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές μένει να βουλιάζει σε μια λίμνη ευκολίας αντί να κωπηλατίσει προς τα ανοιχτά νερά; Γιατί πρέπει να διαλυθεί ο κόσμος για να τον κάνουμε καλύτερο;
Μήπως οι "ιδανικές" συνθήκες για την ανθρώπινη ανάπτυξη είναι τελικά οι δυσκολίες;

gskastro είπε...

Καλημέρα επίκαιρο θέμα διάλεξες, θέμα που απασχολεί σχεδόν τις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες. Πάντα μας απασχολούσε αλλά την περίοδο αυτή ακόμα περισσότερο.
Φυσικά και έχουμε μεγάλη ευθύνη για το μέλλον των παιδιών μας, αλλά ποιο μέλλον! Παλαιότερα την εποχή που σπούδαζα, τη δεκαετία του 50, οι αλλαγές ήταν πιο αργές και υπήρχε περίπτωση κάποιος να προγραμματίσει τη ζωή του και των παιδιών του σε κάποιο βαθμό. Σήμερα όμως με την ταχύτητα που εξελίσσονται τα πάντα, ακόμα και οι ηθικές αξίες, ο βαθμός δυσκολίας έχει αυξηθεί υπέρμετρα.
Επομένως τη κάνουμε, παρατάμε τα πάντα στην τύχη τους; Θα έλεγα όχι, πρέπει πάντα να προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε προκειμένου να μπορούμε να συμβουλέψουμε κατάλληλα τα παιδιά μας. Ένα ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε, να βλέπουμε τα παιδιά μας προέκταση του ΕΓΩ μας. Δεν πρέπει τις επιθυμίες που δεν μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε να προσπαθούμε να τις πραγματώσουμε μέσω των παιδιών μας.
Όμως και ένα άλλο πράγμα είναι σημαντικό αν όχι σημαντικότερο (με δεδομένο ότι δεν γνωρίζουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον, όπως γράφεις και εσύ). Θα έλεγα ότι είναι το σημαντικότερο για τα παιδιά μας, πρέπει να τους κάνουμε μαχητές. Θα πρέπει να μάθουν να σηκώνονται όταν πέφτουν με ή χωρίς την βοήθειά μας, στην πορεία της ζωής δεν θα μας έχουν πάντα κοντά τους.
Είναι ένα μέρος του ένστικτου της επιβίωσης, που όμως μας το αδρανοποίησαν οι γονείς μας με την υπέρμετρο αγάπη τους και με τη σειρά μας το εφαρμόζουμε στα παιδιά μας.
Βρίσκομαι και εγώ στη δική σου θέση για την μεγάλη μου εγγονή (ακολουθούν άλλα τέσσερα), μόνο που αγωνιώ σαν παππούς, και όποιες συμβουλές και να δίνω έχουν σχέση με τη θέληση για ζωή για τις μάχες που δεν πρέπει να φοβούνται να δώσουν. Χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνουμε.
Να έχεις ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο. gskastro

katerina είπε...

καλημέρα Αναστασία,
εύχομαι ο,τι καλύτερο για τον γιο σου Αναστασία και όλα τα παιδιά!
ένα ενδιαφέρον άρθρο http://news247.gr/kosmos/People-world/gynaika_periplanhthhke_oikoi_eyghrias_bronnie_ware.1098633.html που μου έστειλε η κορη μου η Αννα που της το έστειλε η φίλη της Αγγελικη.
πολυ ωραία η φωτογραφία!
καλή ββομαδα σε όλους!

καλημέρα είπε...

ΑnD,
"αυτό ισχύει για όλα γύρω μας", όπως το γραφεις ακριβώς. Για αυτό θυμηθηκα αυτες τις ομιλίες τωρα, κι ας φαινεται να εχουν αλλη θεματική, τελικά σε πόσα μπορούν να μας προβληματίσουν, να μας κανουν να σκεφτουμε αλλιώς; μακάρι...

Το εχω σκεφτεί αυτό που γραφεις στο τελος AnD μου, πρεπει να ζοριζόμαστε για να πηγαίνουμε μπροστα; Δεν ξερω, ειλικρινά. Είναι μεγαλο το κόστος, ειναι δυσκολο να αλλαζουμε, αλλα ποιο βρεφος θα είχε ζωή αν "αποφασιζε" να επαναπαυτεί στην ασφαλή μητρα της μητερας του; Εδώ οι επιστημονες πια λενε πως ακόμα και η προσπαθεια που καταβαλει να γεννηθεί δυναμώνει τα πνευμόνια του, αρα το χρειαζεται κι αυτό με ενα τρόπο. Τι να πω; Προσωπικά, επειδή πολλές αλλαγές (που επρεπε να γίνουν απ'ό,τι φανηκε στην πορεία) και ήταν επώδυνες τις εκανα απο αναγκη κι όχι ακριβώς απο επιλογή στη ζωή μου, θα ήθελα να μην ήταν έτσι, αλλα θα γινόντουσαν αν ήταν μόνο να τις επιλεξω; ποιος ξερει...

Σε ευχαριστώ για τις τόσο ουσιαστικές παρεμβάσεις σου,
φιλιά πολλά!

καλημέρα είπε...

gskastro,
αν ενα πραγμα μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά μας, είναι αυτό το τοσο σημαντικό που γράφεις "να τους κάνουμε μαχητές, να μάθουν να σηκώνονται όταν πέφτουν με ή χωρίς την βοήθειά μας, στην πορεία της ζωής δεν θα μας έχουν πάντα κοντά τους" Να βοηθησουμε να γίνουν δυνατοί, μαχητες, ανεξαρτητοι απο εμάς.
Για όλους μας παλι κραταω αυτή σου τη φραση "Χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνουμε", σπουδαία κουβεντα,
σε ευχαριστώ, και παλι,
καλό βράδυ!

καλημέρα είπε...

γεια σου Κατερίνα!
Θα διαβασω το άρθρο αργα το βραδυ,
ευχαριστώ!

καλημέρα είπε...

ευγενικέ μου SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ,
να περασεις ενα όμορφο καλοκαίρι, με ανθρωπους που αγαπας, όπως αγαπάς.
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το πέρασμά σου!

Θωμάς είπε...

Αναστασία, αισθάνομαι ανακουφισμένος που προς το παρόν η μόνη μου έννοια για την κόρη μου είναι το αν θα είναι με ένα ή δύο τόνους το Άριστα που της βάζει η κυρία της στην πρώτη δημοτικού.
Βέβαια, κακά τα ψέματα, είναι σίγουρο πως από τώρα έχει αρχίσει ο αγώνας για την επαγγελματική της αποκατάσταση, απλώς νιώθω πως αυτο το μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε τώρα είναι ό,τι δυσκολότερο για ένα παιδί να αποφασίσει για το μέλλον του. Όπως είπε και ο Κεν Ρόμπινσον κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα πώς θα είναι ο κόσμος σε πέντε χρόνια αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι; Πάντα έτσι δεν ήταν; Θέλω να πω έχει καμία σχέση το 1961 με το 69; Το 71 με το 79; Το 2001 με το 2009; Πώς θα είναι άραγε το 2019; Ελπίζω κάτι προς το καλύτερο.
ΥΓ. Βρεθήκαμε επιτέλους με την Ντίνα οικογενειακώς. Είναι ωραίο να συναντιέσαι με παλιούς φίλους. Σαν να κερδίζεις μια νέα φιλία.

καλημέρα είπε...

Πάντα έτσι ήταν Θωμά, κι εγω το πιστευω αυτό. Τουλαχιστον τα τελευταία χρόνια. Τωρα αλλαζουν πιο γρηγορα τα πραγματα αλλα παντα αλλαζαν. Ακόμα πιο δυσκολα σε καθε περίοδο μεταβατική όπως τωρα.

Αχ, είναι ωραία αυτή η φαση που ζεις με τη μικρή σου, η έγνοια του "αν θα είναι με ένα ή δύο τόνους το Άριστα που της βάζει η κυρία της"

Χαίρομαι που βρεθηκατε με την Ντίνα. Την αγαπαω πολύ και κερδίσατε κι οι δυο (οικογενειακώς-γιατί κι ο Κώστας είναι πολύ καλό παιδί) μια ωραία νεα με παλιές καλές βασεις φιλιά, είμαι σίγουρη!

καλό βραδυ!

philos είπε...

Σαν να ζω deja vu. Πριν μια εβδομάδα είχαμε κάνει αυτη την κουβέντα με ιδιοκτήτη μεγάλου ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου και είχαμε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις και φυσικά αναφερθηκαμε στις σκέψεις και την παρουσίαση-σταθμό του Κεν Ρόμπινσον!
Και είναι θετικό να βρίσκεις εκπαιδευτικούς που έχουν απαγκιστρωθεί από τις "παραδόσεις" και τα κλισέ γενιών ολόκληρων!

καλημέρα είπε...

philos,
πολύ χαρηκα με το σχόλιό σου, χμ, τελικά είμαστε πιο πολλοί απ'όσοι νόμιζα, καλό μου ακούγεται!
Μακάρι να απαγκιστρωθούμε απο τα κλισε, ειδικά εμείς οι γονείς κανουμε αμαρτίες μεγαλες με όσα φορτώνουμε, απο αγαπη λεμε οι περισσότεροι, τα παιδιά μας
Καλώς ήρθες!

Ελένη Λιντζαροπούλου ΙΙ είπε...

Πάντα ακουμπώ στις αναρτήσεις σου ανακουφισμένη... πολύ μου αρέσουν Αναστασία.

Θα συμφωνήσω και με την περίσκεψη και με τις ελπίδες που γεννά το κείμενό σου.

Θα ήθελα όμως να σημειώσω κάτι. Ως μητέρα είχα την τύχη να έχω ενημέρωση για τα συστήματα και τις αλλαγές τους από τα δημόσια σχολεία που πήγαινε ο γιος μου.

Φιλότιμοι και εμπνευσμένοι οι εκπαιδευτικοί που τον είχαν στα χέρια τους. Τους ευχαριστώ πάντα αλλά όποτε τους το λέω εκείνοι μου απαντούν ότι ήταν υποχρέωση τους και ότι έκαναν το ελάχιστο, δηλαδή την δουλειά τους.

Δεν χρειάζονται ιδανικές συνθήκες γι αυτό.

Σε φιλώ.

καλημέρα είπε...

zaxari axni, καλημέρα!!
Έκανα το αυτονόητο ιδανικό, εχεις δίκιο! το σκεφτηκα καποια στιγμή όταν το εγραφα, αλλα τελικά το αφησα ετσι. Αφου όταν το ξανασκεφτηκα, ετσι μου μοιαζει ετσι κι αλλιώς, υπαρχει καλύτερο ιδανικό απο αυτό που θα επρεπε να θεωρείται αυτονήτο; Κι όχι μόνο στην εκπαίδευση...
Σε φιλώ πολύ!

Υ.Γ. Ωραίες δραστηριότητες εχετε κάτω, για παιδια και όχι μόνο, μακρόθεν σας παρακολουθώ!

nikiplos είπε...

καλησπέρα...

η φράση του Λίνκολν, δεν είναι παρά γλαφυρότερη για την παρούσα κατάσταση τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και σε εγχώριο. Το ήρεμο παρελθόν, και κυρίως τα δόγματα-θέσφατα που μέχρι πρότινος εγγυώνταν την ισορροπία είναι τραγικά ανεπαρκή, ιδίως στο εσωτερικό μικροεπίπεδό μας. Η εκπαίδευση-προετοιμασία των αυριανών ανθρώπων, οι περιστάσεις, οι αγωνίες μας, μα κυρίως το πέρας των ημερών αφθονίας (για τους κυρίως ειπείν πληβίους και όχι για τους πολύ πλούσιους αυτού του κόσμου) εντείνουν τις ανησυχίες και την απογοήτευσή μας. Και μεγενθύνουν τις αμφιβολίες μας, για το σύστημα, τους νόμους, τη χρησιμότητά τους, ιδίως στην ημεδαπή που καταστρατηγούνται ανηλεώς από τη μαφία που διοικεί από το παρασκήνιο...

Δυστυχώς το ύψος των περιστάσεων είναι δυσθεώρατο για τους λιγούρηδες πολιτικούς νάνους που μας περιστοιχίζουν... Η μόνη μας ελπίδα λοιπόν η σωστή εκπαίδευση προετοιμασία των κατιόντων μας...

καλημέρα είπε...

νίκιπλέ μου,
ενα μηνα μετα, σχεδόν, συγγνώμη για την καθυστερηση, πρωτα-πρωτα.
Είναι πολλές οι φορες που δεν μπορώ να διαφωνησω σε τίποτα μαζί σου, αυτή είναι μια ακόμη, τετοια φορά,
σε φιλώ,
καλό βράδυ!