τα στολίδια

Το τελευταίο χριστουγεννιάτικο δέντρο των γιορτών που πέρασαν εδώ και πολλές μέρες, και είχε απομείνει σκόμα στολισμένο, επιτελους ξεστολίστηκε την περασμένη Δευτέρα. Λίγο ακόμα να αργούσα, στις αποκριές θα φταναμε...
Κάθε φορα που το ξεστολίζω ξεχωρίζοντας ένα- ένα τα στολίδια του να τα φυλαξω για την επόμενη χρονιά, θυμάμαι πότε αγόραστηκαν, πότε φτιάχτηκαν. Τα βλέπεις πόσο ετερόκλητα είναι. Δεν είναι ούτε η συμμετρία, ούτε το "μα, έτσι πρεπει να είναι όμορφο το δέντρο", που με ενδιαφερει όταν το στολίζουμε με τα παιδιά. Είναι τα γέλια που κάνουμε,  που πειραζόμαστε, που θυμόμαστε. Είναι τα δικά μας, ίδια καμιά φορά αστεία, αλλα τι πειράζει; Με την μικρή κυρίως. Υπαρχουν δυο στολίδια που ξέρει ότι δεν μου πολυαρέσουν και καθε φορα λύνεται στα γελια και τα μοστραρει πανω πανω και μπροστα. Εγώ τα βάζω κάτω και πίσω, εκείνη τα αλλαζει παλι κι εχουμε να παίζουμε. Όλα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μας είναι μαζεμένα από πολλές χρονιές. Η "συλλογή", εμπλουτίζεται συνεχώς. Κάποια στολίδια φτιαγμένα από τα παιδιά. Είναι όμορφο να βλέπω και να σκεφτομαι πότε έφτιαξε αυτό το ανθρωπακι ο Άγγελος, πότε αυτό το ασυνηθιστο στολίδι η Σαββίνα. Κλείνω τα κουτιά, τα ανεβαζω στο παταρι και του χρόνου παλι.

 Όσο ωραίο είναι να στολίζεται το σπίτι για τις γιορτές - αν και πρεπει να παραδεχτώ ότι τα τελευταία δύο χρόνια εχω λιγότερο μερακι απ'ό,τι αλλες χρονιές, όμως του χρόνου όμως θα είναι αλλιώς, να δεις- άλλο τόσο ωραίο είναι όταν ξεστολίζεις και νιώθεις το σπίτι να ανασαίνει.
Από την προηγούμενη Δευτέρα και για μία εβδομάδα το σπίτι νομίζω ότι ανασανε ακόμα περισσότερο. Έφερα τα πανω κάτω, σχεδόν άδειασα ένα δωμάτιο, το τι κουβαλησα, τι μετακίνησα, τι αλλαξα, ούτε να σου δεν θελω, ούτε να το σκεφτομαι καν.
Επειδή όμως το χούι είναι χούι, θα σου πω μεσα στη δυσκολία, τι είναι αυτό που έκανε ευτυχισμένη. Μεταφεροντας τα βιβλία σε καινούριες βιβλιοθήκες, μεταφεροντας και τις παλιές βιβλιοθήκες σε άλλα δωμάτια, γεμίζοντάς τες με βιβλία μέχρι επανω, έβλεπα εναν εναν τους τόμους, τους τίτλους, και αισθανόμουν απίστευτη χαρα. Οκ, και απίστευτη κούραση, αλλα η χαρα είναι το σημαντικό. Ένα σημαντικό, μεγάλο μέρος της ζωής μου ξανακολυμπούσε. Λες κι έβγαινε στο φως. Στο έχω πει κι αλλη φορά, τα βιβλία μου δεν είναι είναι κομμάτι της ζωής μου, είναι η ζωή μου μέσα από αυτά, η ζωή μου με αυτά, η ζωή μου απλά.  Όλα τα υπόλοιπα που έγραφα, συνεχίζοντας, στο ίδιο κείμενο.
Χαίρομαι που τα έχω παλι μπροστα μου. Που είναι σκορπισμενα σε διαφορους χώρους του σπιτιού. Που γίνονται ο κόσμος μου. Σε αυτόν ο καθενας εχει όσα αγαπα, όσα, μαζί με αλλα, είναι ο εαυτός του. Αισθανομαι ότι τώρα το σπίτι γίνεται σπιτικό. Άσε πόσα από αυτα θέλω να ξαναδιαβασω.  Χαίρομαι που η μικρή απλώνει το χερι της, πιάνει στα χερια της ένα βιβλίο, κάθε μέρα σχεδόν τώρα πια, πολύ πιο εύκολα απο πριν, το ξεφυλίζει, το διαβαζει.
Τώρα ο κόσμος συμπληρώνεται με τα βινύλια και τα cd που παίρνουν κι αυτα τη θέση τους. 
Αυτα είναι ωραία πραγματα. Τα άλλα ή θα έρθει η ώρα τους να γίνουν ωραία, ή θα τα παλέψουμε να γίνουν.

Υ.Γ. Αύριο, επειδή πολλοί ρωτάτε, θα τα πούμε για τις επόμενες καλημεροεξορμήσεις, εχουμε πολλές εκθέσεις να επισκεφθουμε, έχω πολλά να σας πω και στην εκπομπή και στο blog.
Για την ώρα, απο αυριο και μεχρι την Παρασκευή στην εκπομπή, θα μιλήσουμε για τη Λιλιπούπολη, για την νεα δουλειά των Εν Χορδαίς, για ενα βιβλίο που αναφερεται στο Γ.Χειμωνά, για ενα μουσικό πρωινό στο ΜΜΣΤ, για ενα δίσκο που ξέρετε πόσο μου άρεσε, είναι η νεα δουλειά του Κ.Λειβαδά. Απο αυριο θα τα πούμε στο ραδιόφωνο αναλυτικά και για αυτα και για άλλα.