Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Η δικιά μας ζωή

Όταν ο γιος μου ήταν πολύ μικρός ακόμη - τριών; τόσο πάνω κάτω - σε μια απο τις καθημερινές περπατάδες μας, αλωνίζαμε τα απογευματα με το καρότσι στην αρχή, περπατώντας μετα, όχι μόνο τη γειτονιά μας αλλα και αρκετα πιο μακριά. Μάθαινε την πόλη, την μάθαινα κι εγώ. Περπατώντας την. Ζώντας την. Τα ωραία και τα άσχημα, και πιο πολύ όλα αυτα που θα μπορούσαν να είναι τόσο ωραία, ανθρώπινα και με απλή λογική τόσο μα τόσο διαφορετικά. Μικρα πραγματα θα μου πεις. Όμως αυτα αλλαζουν τη ζωή σου και σου δίνουν δύναμη να φτάξεις και τα άλλα, τα μεγάλα.
Ενα τετοιο απόγευμα, λοιπόν, εκεί που περπατάμε και ρωτάει ο μικρός για αυτό και για εκείνο, από τι φτιάχνεται αυτό, εεε, τι αυτό εκεί ψηλά; και συμπληρώνω κι εγώ - μη χάσω...η γνωστή Αναστασία, ο σπασίκλας που λέει η κόρη μου, τώρα - ξερεις αυτό το δεντρο είναι λεύκα και...κτλ κτλ, αρχίζει ο αέρας και μυρίζει περίεργα. Ο ουρανος της Θεσσαλονίκης σχεδόν μώβισε και η μυρωδιά γύρω ανυπόφορη. "Αμαν πια, αυτή η βρωμοπόλη", μονολόγησα φωναχτα. Το παιδί γυρίζει, με κοιταζει στα μάτια και με ενα βλέμμα που δεν ξεχάσω ποτέ, μου λέει, "Μαμά, αυτή είναι η πόλη μου". Μαγκώθηκα. Μούδιασα. Εκείνος αποκλείεται να το θυμάται, εγώ δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αν μπορούσα θα άνοιγα τη γη να με καταπιεί. Καταλαβες τι έκανες κυρία μου, ελεγα στον εαυτό μου. Εσύ μεγάλωσες στο χωριό σου, αλλιώς, ακόμα δυσκολεύεσαι στην πόλη, ακόμα μαθαίνεις τα χούγια της, το παιδί σου όμως αυτήν έχει πόλη. Πώς μιλάς έτσι για αυτήν; Κι από την άλλη, όσο σκεφτόμουν τη πρότασή του, τόσες αλλες σκεψεις έρχονταν στο νου μου. Ακόμη μετρούσα πιο πολλά τα χρόνια που είχα ζήσει στο χωριό μου απο εκείνα που ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Κι όμως, αυτή πια ήταν η πόλη μου. Με τον τόπο αυτό δενόμουν, εδώ έφτιαχνα καινούριες ρίζες. Ήταν κι εμενα πλεον αυτή η πόλη μου, εδώ ήταν η ζωή μου. Τι κάνω για αυτό; Μιλάω, σχολιάζω και κάνω την έξυτπνη;
Πέρασαν χρόνια πολλά απο τότε. Έφερα, σχεδόν αμεσως μετα από αυτό το περιστατικό, τα εκλογικά μου δικαιώματα στην πόλη μου. Αυτήν όπου ζω καθημερινά. Εχουμε εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα εκλεξουμε τους ανθρώπους που θα μας εκπροσωπήσουν και θα ορίσουν την καθημερινότητά μας, με πολλές αρμοδιότητες, πολλές περισσότερες απο ό,τι μέχρι τώρα, για τα επόμενα χρόνια. Στην πόλη μας, εχω την ευκαιρία να αλλαξω τα πραγματα. Αρκετα χαμηλώσαμε τον πήχυ. Πολλοί είναι αυτοί και άνθρωποι που δεν φανταζεσαι- αυτήν την γνώμη, συγγνώμη, δεν μου την αλλαζεις- από ανικανότητα ή επιλογή που βολευτηκαν σε αυτόν τον χαμηλό πήχυ, της διαφθορας, της απραξίας. Τι "νοστιμές" άκουσα, μου είπαν και σε αυτές τις εκλογές...
Όμως αυτή είναι η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου. Είναι το σχολείο τους, το πεζοδρόμιό μας, οι δημόσιοι χώροι, η καθαριότητα, η ασφυξία στους δρόμους, τα οικονομικά ενός δήμου που πληρώνω αδρα και απαιτώ να είναι διαφανή και να ελέγχονται, η αλληλεγγύη και η έγνοια για τους πιο αδύναμους, τα προβλήματα που θελουν ανθρώπους, προσωπικότητες με γνώση, ικανότητες, ανοιχτό μυαλό και διαθεση να τα λύσουν. Και πιο πολύ απο απ'όλα, εκεί ξαναγυρνάει στο μυαλό μου η φραση "αυτή είναι η πόλη μου", τι κάνω, τι θα κάνω συνεχεια για αυτήν, για μένα δηλαδή στην ουσία, για μας, στο "μας" όλος ο κόσμος μου, εκείνοι που συναναστρεφομαι και αγαπώ, για να μη λεω αόριστες θεωρίες. Απλά πραγματα. Είναι η καθημερινή, μικρή ζωή μου. Κι αν αλλαξω αυτήν, μπορεί να αλλαξω κι άλλα μετα.
Ένα ωραίο τραγούδι λεει, "έτσι ο δρόμος ανοίγεται κι έτσι η ζωή προχωρά. Πάρε το μικρό σου όνειρο και ρίξτο στη μεγάλη φωτιά"
Μετα απο ενα χθεσινό ολοημερο, ναι, ναι, δεν διάβασες λάθος, παρτυ γενεθλίων της ευφάνταστης κόρης μου. Στο πόδι απο το πρωί, πτωμα αργα το βράδυ. Δεκαπέντε εντεκάχρονα παιδιά στο σπίτι, πρωινό, μεσημερινό, βραδινό, εγώ κυρίως στην κουζίνα, σαν να μαγείρευα σε κατασκήνωση ήταν, κρεπες, pancakes, σνίτσελ, ποπ κορν, πίτσες (αα, αυτες τις έφτιαξαν μόνα τους, ο καθένας τη δικιά του) και άλλα που όλο προέκυπταν, ήταν υπεροχα. Τα παιδιά έπαιζαν, χόρευαν, εκαναν διαγωνισμού, είδαν ταινία, μάλωναν και τα ξαεβρισκαν, χαμός έγινε. Απίστευτη κούραση αλλα μεγαλη χαρά, τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών δε γίνεται να μη σε κάνουν κι εσένα χαρούμενο. Μετα από αυτήν τη μέρα και στο ενδιαμεσο μιας προσωπικά, για πολλούς λόγους, πολύ δύσκολης χρονικής περιόδου, γι' αυτό χάθηκα και έλειψα και μου λείψατε τόσο πολύ, πηγαίνω να ψηφίσω για να αλλαξουν τα πραγματα, να μεγαλώνουν τα παιδιά μου σε πόλη που τους αξίζει. Χαίρομαι που εχω αυτό το δικαίωμα, θυμαμαι παντα πότε οι γυναίκες με αγώνες το απέκτησαν, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο δεν το είχαν ποτέ, ή δεν το έχουν τώρα που μιλάμε. Και από αυριο θα επιστρεψω, να παίξω - επιτέλους!- ενα ωραίο θαλασσενιο παιχνίδι, να σας πω νεα για την ξενάγησή μας στο Τελλόγλειο, την Κυριακή 21 Νοεμβρίου. Να ξαναβρεθούμε. Καλημέρα!



(1+1-1, 2009, του Θοδωρή Λάλου, 
από την έκθεση του με τίτλο "say I’m a dreamer", 
στην vlassis art gallery, μεχρι τις 30 Νοεμβρίου)

30 σχόλια:

Ιωάννα Γρηγοριάδου είπε...

Αδελφούλα, άργησες αλλά μίλησες την κατάλληλη στιγμή!
Μακάρι σήμερα οι περισσότεροι να σκεφτούν πως ήρθε η στιγμή να αλλάξουν τα πράγματα στην πόλη μας.
Εκεί πηγαίνω κι εγώ τώρα.
Να ψηφίσω. Γιατί έτσι μπορεί να υπάρξει ελπίδα.
Όχι στην αποχή ούτε στο λευκό.
Από την βεβαιότητα της ανημποριάς μας, προτιμώ τη βεβαιότητα πως με τη συμμετοχή μας μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα στην πόλη μας!
Κι ας μοιάζει να 'ναι δύσκολο.
Τα δύσκολα έχουν τη σημασία τους.
Στα δύσκολα γίνονται οι επανεκιννήσεις.

anthivolon είπε...

Καλή μου Αναστασία, πρώτα πρώτα θα σου πω πόσο πολύ χάρηκα που σε είδα πάλι στη "γειτονιά" μας, που διάβασα τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου που τόσο πολύ μου είχαν λείψει!!
Και όσο για τα άλλα.....ναι είμαι κι εγώ μία απ΄αυτούς που πιστεύουν πως με την αποχή είναι βέβαιο πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αντίθετα με τη συμμετοχή μας υπάρχει πάντα η ελπίδα!! Έχουμε υποχρέωση ως μέλη της κοινωνίας που ζούμε, να κάνουμε κάτι για τη βελτίωση και γιατί όχι για την εξέλιξη του τόπου μας. Με ωχαδερφισμούς του τίπου "δεν με ενδιαφέρει" δε θα πάμε ποτέ ούτε ένα βήμα μπροστά. Έπειτα είναι και το άλλο. Έχουμε δικαίωμα σ΄αυτή τη διαδικασία του "εκλέγειν" και δεν πρέπει να το περιφρονούμε.....κάποτε έγιναν αγώνες, χάθηκαν άνθρωπινες ζωές για να έχουμε σήμερα εμείς κάποια δικαιώματα!!!
Φόρεσα λοιπόν και σήμερα τα καλά μου και πήγα να ψηφίσω. Φεύγοντας ένιωθα την ικανοποίηση ότι πρόσφερα κι εγώ κάτι στην πόλη μου!!
Σε φιλώ και δε θέλω να ξαναχαθείς!!!

ΣΤΟ ΒΑΓΟΝΙ είπε...

Γεια σου Αναστασία!
Πολύ χαίρομαι που είσαι και πάλι εδώ!
Με αφορμή την ανάρτησή σου, ανέσυρα ένα ποίημα του Μπρεχτ που είχα καιρό να διαβάσω. Ξεχασμένο από τα φοιτητικά μου τα χρόνια, ανάμεσα σε κάτι χαρτάκια διαφορετικών μεγεθών και χρωμάτων, ήταν ακόμα εκεί. Είναι δική μας η ευθύνη, συμφωνώ. Με τη λογική το καταλαβαίνω, αλλά μακάρι να μπορούσα να δω κι εγώ κάπως πιο συναισθηματικά και πιο αισιόδοξα την κατάσταση... Καλό βόλι, λοιπόν.
Σου το χαρίζω:


"Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!
Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος
καθόλου δεν το ξέρεις.
Έλεγξε το λογαριασμό, εσύ θα τον πληρώσεις.
Ψάξε με τα δάχτυλα κάθε σημάδι.
Ρώτα: πώς βρέθηκε αυτό εδώ;
Εσύ να πάρεις, πρέπει, την εξουσία."

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Αναστασία!
Καλησπέρα-καλησπέρα-καλησπέρα!

Πολλά ειπώθηκαν σ'αυτές τις εκλογές για την αποχή, το λευκό, το άκυρο...
Η συμμετοχή δεν είναι κι αυτή μάταιη όταν καμία από τις 2 επιλογές δε σε αντιπροσωπεύει; Να ψηφίσω μόνο και μόνο γιατί αυτό μου έχουν αφήσει για να νιώθω οτι έχω επιλογές; Να ψηφίσω ανάμεσα σε Πασοκ και ΝΔ ενώ το θεωρώ απαράδεκτο;
Να βαυκαλίζομαι νομίζοντας οτι κάτι κάνω ενώ στην ουσία συντηρώ μια κατάσταση που ιδεολογικά και πλέον απροκάλυπτα τελείως, έρχεται σε αντίθεση με αυτό που στη λογική μου φαίνεται σωστό;
Δεν μπορώ άλλο την κομματική υποστήριξη στην αυτοδιοίκηση. Για χίλιους λόγους αλλά κυρίως γιατί μου φαίνεται απλά παράλογο. Επίσης δεν πιστεύω στην αλλαγή των πραγμάτων αν ψηφίσω τον υποψήφιο του άλλου κόμματος. Ούτε θέλω να ψηφίσω τον καλύτερο από τους κακούς.
Τώρα θα μου πεις τί κάνεις;
Περιμένω να το καταλάβουν, να ενδιαφερθούν άτομα για τον τόπο μου, όχι για τα ποσοστά και τις στατιστικές, να εμφανιστούν άνθρωποι με θέσεις και προτάσεις. Στην τελική να διορθωθεί και το εκλογικό σύστημα. Μέχρι τότε ας βγαίνει κι ο Ψωμιάδης με 500 ψήφους.
Αρνούμαι πλέον να συμβιβάζομαι με πράγματα που δε μου ταιριάζουν.

Ενώ παλιά τι ωραία που ψήφιζα και το φχαριστιόμουν!

Τα παραπάνω είναι μόνο η προσωπική μου άποψη, για το δήμο και την περιφέρειά μου. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση οτι δεν πρέπει να ψηφίζουμε κάποιον στον οποίο πιστεύουμε, απλά εγώ τώρα δεν πιστεύω σε κανέναν (εκ των δύο).

Φιλιά.
:)

Ανώνυμος είπε...

Πόσο δίκαιο έχεις. Καλώς ήρθες και πάλι στην καθημερινότητά μας.

Κατερίνα.

VAD είπε...

Πού χάθηκες,βρε;

-Εχω ένα ξαδερφάκι,στα οχτώ του χρόνια ήξερε όλη τη Θεσσαλονίκη σαλτάροντας από αστικό σε αστικό:))

-Χρόνια τωρα η ιδια κολώνια,Κούβελας-Κοσμόπουλος-"φτερωτος γιατρός"-Πανίκας-ΠαπαρΆνθιμος-Γκιουλέκας-,τα καρντάσια της Αριστεράς δεν τη λυπούνται αυτή την έρμη την πόλη;
-Βεβαια να αποδωσουμε και την αναλογη ευθύνη στα πασοκοκαρντασια,που στις προηγούμενες εκλογες κατεβασαν την Αράπογλου για να πάρει 23%,ενω μπορουσαν από τοτε να βγάλουν τον κυρ Γιάννη...

Καλησπέρα απο Χαρτουμ...

Καρπουζοκέφαλος είπε...

Πολύ πολύ καλώς ήρθες-επέστρεψες. Και ως συνήθως, πολύ πολύ εύστοχη.

Ανώνυμος είπε...

Αναστασία,
δεν ήμουν σίγουρος αν θα ψηφίσω μέχρι αργά σήμερα. Το μεσημέρι διαβασα όσα έγραψες. Συμφώνησα απόλυτα και αποφάσισα. Πήγα και ψήφισα για να αλλάξει η πόλη δήμαρχο κι εμείς να έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε διαφορετικά στην πόλη μας.
Παρακολουθώ τώρα τα αποτελέσματα, είναι τόσο οριακά τα πράγματα, ώστε χαίρομαι ακόμα περισσότερο που πήγα τελικά να ψηφίσω.
Ας ελπίσουμε για το καλύτερο.
Θα σε ακούσω αύριο στην εκπομπή.
Καλό βράδυ.
(και σε ευχαριστώ)

Γιάννης Κ.

katerina είπε...

καλησπέρα Αναστασία,
καλώς ήρθες...

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Καλώς το κοριτσάκι μας!
Μας έλειψες!!!
Ως να ξημερώσει θα παίζεται το παιχνίδι...
Εύχομαι στα καλύτερα!

Σου στέλνω μηνύματα κάποια πρωινά...

Να χαίρεσαι την κορούλα σου!
Σε φιλώ και αύριο θα σε ακούω...

Rodia είπε...

Χαχα! Δεν ειμαι η μονη που μεγαλωσα ετσι θεότρελα τα παιδιά μου λοιπον...
Τι μου θυμισες... Τότε που μαζευοντουσαν οι συμμαθητες/τριες του μεγαλου τα Σαββατοκυριακα και βλεπαν παλιες ταινιες (Ντορις Ντέι, κλπ παρακμιακα εργα.. σχολιαζοντας φυσικα!) ως τα ξημερωματα και τα Κυριακατικα πρωινα εβρισκα μερικους να κοιμουνται στο χαλι!
Να εισαι καλα :)
σε λιγο ξημερωνει.. καλημερα!

Ιωάννα Γρηγοριάδου είπε...

Καλημέρα αδελφούλα!

Καλημέρα Θεσσαλονίκη!

Η επανεκκίνηση έγινε!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Αναστασία μου, στη σημερινή εκπομπή σου συγκινήθηκα...
Υπέροχα τραγούδια...

Hfaistiwnas είπε...

Καιρό είχες να φανείς!!!
Καμιά φορά τα παδιά, σε κάνουν να σκεφτείς κάτι πολύ μεγάλης σημασίας από μια φράση που θα πουν, ποιό έξυπνα τελικά..
Ολόήμερο πάρτυ; απαπαπα!
Πήγα σε ένα την Παρασκευή.. τα αυτιά μου πήραν!!!!
Καλημέρα!!!

Thalassenia είπε...

Όχι ότι δεν έχεις δίκιο αλλά πού να το βρεις.
Άντε να δούμε, θα δικαιωθούμε?

Φιλιά θαλασσένια.

KANTHAR0S είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση. Σε πάω.

Καλή συνέχεια και καλώς σε βρήκα.

καλημέρα είπε...

Ιωαννα μου,
από τη μια η χαρα με το αποτέλεσμα, από την άλλη χρειάζεται τόση δουλειά τώρα, όχι αστεία. Μακάρι να κάνουμε πραγματα, ο καθένας στη γειτονιά του κι όλοι μαζί για να ζούμε σε μια καλύτερη πόλη, επιτέλους

καλημέρα είπε...

Μπέττυ μου,
δεν ξέρω αν θα φανεί....φεμινιστικό, αλλα ειδικά οι γυναίκες αποκτήσαμε με τόσους αγώνες το δικαίωμα να ψηφίζουμε, αυτό το σκέφτομαι κάθε φορα που ψηφίζω. Όπως σκεφτομαι και θείες μου που ψήφιζαν αυτό που ήθελαν κι ας μην ήταν το ιδιο με εκείνο που ψήφιζε ο άντρας του σπιτιού τους, αυτήν την τόλμη τους, ειδικά τόσα χρόνια πριν, την θαύμαζα και τότε.

Αν δεν κανουμε κάτι εμείς, αν αφήνουμε το δικαίωμα της ψήφου μας να πηγαίνει χαμενο κι εγώ πιστευω ότι μετα δεν εχουμε δικαίωμα να μιλάμε,
καλό Σαββατοκύριακο φιλεναδα,
και δεν θα χαθώ, ξανά, ελπίζω!

καλημέρα είπε...

ΤΟ ΒΑΓΟΝΙ,
χμ, συναισθηματικά και πιο αισιόδοξα, δεν ξέρω να βλεπεις τώρα την κατάσταση, αλλα αγωνιστικά την βλέπεις πάντα.
Το ποίημα το διαβασα στην εκπομπή, τι καλα που μου το θύμησες!

καλημέρα είπε...

AnD,
είναι κατα περίπτωση όντως, είναι φορές που καλείσαι να διαλεξεις μεταξύ δυο υποψηφίων όπου είναι παρε τον έναν και χτύπα τον αλλο. Στη Θεσσαλονίκη δεν το ένιωσα καθόλου αυτό, ευτυχώς. Διαλεξα με το χέρι στην καρδιά.
Τωρα να δούμε τι θα κάνουμε κι όλοι εμείς οι πολίτες του δήμου, θα σχολούμαστε, θα αλλαζουμε τα πραγματα ή θα περιμένουμε να τα αλλαζουν οι αλλοι για μας;

καλημέρα είπε...

καλημέρα Κατερίνα,
καλώς σας βρήκα,
μου λείψατε, πολύ

καλημέρα είπε...

VaD,
χαθηκα, διαφορα ζόρια, καλύτερα να μη σου πω.
Όμως τωρα είμαι εδώ, αυτό εχει σημασία.
Και με νέο δήμαρχο, αυτό πού το πας;

Πρες τα βρε VaD, αυτα μας φάγανε τόσα χρόνια, ούτε στα αυτονόητα δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε

καλημέρα είπε...

Καρπουζοκέφαλε,
καλώς σας βρήκα!
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια

καλημέρα είπε...

Γιάννη,
χωρίς πλάκα, να, κάπως έτσι κρίθηκε τελικά το αποτέλεσμα.
Καλώς ήρθες και στο blog, νομίζω είναι η πρώτη φορα που γράφεις,
καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Καλώς σας βρήκα Κατερίνα!

καλημέρα είπε...

Αντιγόνη μου,
αχ, πόσο μου λείψατε, και πόσο χαίρομαι που δεν χαθηκαμε κι ας χαθηκα τόσον καιρό.

Τα μηνύματα δεν τα παίρνω όλα, δυστυχώς, αλλα το e mail το πήρα την Δευτέρα κατα τη διάρκεια της εκπομπής και χαρηκα παρα πολύ.
Κι εμενα με συγκίνησαν πολύ τα τραγούδια που τραγούδησαν τα κορίτσια, τι ωραία που ήταν. Να το ξανακάνουμε λες;

καλημέρα είπε...

Ροδιά,
καλώς ήρθες!
Θεοτρελλα δεν ξερω, αλλα ότι το ευχαριστιόμαστε κι εκίνα κι εγώ, αυτό σίγουρα!

Πω,πω, όταν ήμουν μικρή μου άρεσαν πολύ τα έργα της Ντ.Ντέι, έχω να τα δω βεβαια χρόνια πολλά, τόσο χαλια είναι βρε και τα κοροιδευατε;

καλημέρα είπε...

Ηφαιστίωνα,
το πάρτυ ήταν τελειο!
Χαλάλι όλος ο κόπος κι όλη η κούραση! Η Σαββίνα εχει παντα φοβερες ιδέες και όταν τις πραγματοποιεί αποδεικνύονται ακόμη καλύτερες!

καλημέρα είπε...

Θαλασσενια μου,
ελπίζω πως ναι!

Και το παιχνίδι σου ελπίζω να διακιωθεί, νομίζω θα είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα το παίξει πια,
φιλιά!

καλημέρα είπε...

Κάνθαρε,
καλώς ήρθες και
σε ευχαριστώ!