καλοκαίρι στο χέρι κι άλλα

Μ' ένα καλοκαίρι στο χερι (Μπέττυ, ευχαριστώ πολύ! δια χειρός Δεσποίνης ήρθε το γούρι μου), χίλιες δυο σκέψεις, αποφάσεις, χαρα που σήμερα τα είπαμε στην εκπομπή, τόσα που θελω να σας γραψω, γιατί δεν θα γλυτώσετε μόνο με αυτα που ακούτε στην εκπομπή, εννοείται..., εχω και ανυπομονησία να διαβασω ενα καινούριο, στα ελληνικά, βιβλίο του Σαβατέρ, ενα τραγούδι να γυρίζει στο μυαλό μου απο χθες (ψεμματα απο μήνες πρεπει να σου πω, αλλα τελος παντων), ενα ευχαριστώ που θελω να πω στις φίλες μου, εκείνες ξερουν γιατί, ενα λιίγο μεγαλύτερο στην Ευτερπη, α ρε φιλεναδα τι εκανες προχθες... Περιμένω το Σαββατο που θα δω τη Σαββίνα στην κατασκήνωση, αχ, πόσο μου λείπει, ο Γιώργος στη δουλειά μου λεει συνεχεια, εγώ στο είπα, της έχεις αδυναμία, και η Μαριαννα συμπληρώνει, ναι, αλλα κι όταν ο Άγγελος ήταν στην ηλικία της έτσι δεν έκανες; Έτσι ακριβώς, Μαριάννα, έτσι ακριβώς. Η μαμα μου όταν ήμασταν μικρες μας έλεγε, καθώς ήμαστε πολλές αδελφες, η αγαπη δε μοιραζεται, πολλαπλασιάζεται. Πόσο δίκιο έχει.
Από τη μια είναι αυτό, από την άλλη είναι και η φτιαξιά μου τετοια. Τώρα η μικρή με χρειαζεται πιο πολύ, πριν ήταν ο μεγαλος, εκείνος τώρα δε θελει πολλά -πολλά, διακριτικά του δίνω πολύ χώρο, τον χρειάζεται, του λεω συχνα είμαι εδω για ό,τι θες, αλλα δεν κολλαω πάνω του, ε, παραμεγάλωσε, εδώ που τα λεμε. Τον αφήνω να ερχεται αυτός, και ευτυχώς έρχεται και μιλάμε για ό,τι φανταζεσαι. Να, προχθες τρεις τη νύχτα μιλούσαμε για νεωτερη ευρωπαική ιστορία, πρεπει να του συστησω να διαβασει ενα βιβλίο που διαβασα περσι, αφού τα μισα που του λεω, έτσι κι αλλιώς, από αυτό το βιβλίο είναι. Παρεμπιπτόντως, αν καταλαβεις ότι το, στην εφηβεία, παιδί σου, αρχίζει κατα τις 12, τη 1, τις 2 να εχει διαθεση για συζήτηση, και μάλιστα απαιτητική, κοσμολογικού, ιστορικού, φιλοσοφικού περιεχομενου, μην απορήσεις, και κυρίως μην ανησυχήσεις στιγμή. Λένε ότι οι έφηβοι όταν ο δικός σου εγκεφαλος θελει να ξεκουραστεί, αργα τη νύχτα, εκείνων είναι σε απίστευτη εγρήγορση. Και σε διαβεβαιώ, έτσι είναι. Δυο ή ώρα νύχτα, με την οδοντόβουρτσα στο χερι ήρθε να με βρει στο γραφείο καποια στιγμή, όπου επιτελους τελείωνα κατακοπη μια συνεντευξη, και τι με ρωτησε..."αν ο Χίτλερ εκανε αυτήν αντί για εκείνη την κίνηση λες να ήταν αλλος ο χαρτης της Ευρώπης σήμερα; " Και η μανα απαντησε - πώς να το διώξεις το παιδί, γίνεται;- πολύ ενδιαφερον αγαπη μου, εσύ τι λες, γιατί σιγα μην μπορούσα να απαντησω η δόλια, μόνο το κρεβατι μου σκεφτόμουν εκείνη την ώρα.
Έτσι που λες, καθε παιδί με τις αναγκες του, κι εγώ, ευτυχώς, μεγαλωμένη με μια μαμα - μην της το πεις, δεν πρεπει αλλα θα στενοχωρηθεί, ειναι να τα βαζεις με τις μαμαδίστικες ενοχές;- αρκούντως αφηρημένη να το πω, ανεξαρτητη να το πω, και μαζί τόσο δραστήρια αφήνοντας μας χώρο και αέρα να αναπνέουμε, κυρίως η μικρή μου αδελφή κι εγώ, οι μικρές της κόρες, όπως και να το πω δεν τη θυμαμαι κολλημένη πανω μου με τίποτα, κατιτίς δικό της το πήρα, μαλλον.
Και έτσι να σου πω την αλήθεια και γενικά αφήνω χώρο στους ανθρώπους που συναναστρεφομαι,δεν κολλαω πανω τους, δεν μπορώ να τους ελεγχω δε, που μπορεί και να είναι ο απόλυτος βαθμός εξαρτημένης σχεσης, με τίποτε. Αμα θελετε επιστατη, μη με προτιμήσετε, για το καλό σας το λέω... Χα, χα, το προσπαθησα σε επίπεδο σχεσης διαπροσωπικής, δε λενε πρεπει να τον ελεγχεις τον αλλο, να τον κρατας δεμενο για σιγουριά, για ασφαλεια, ε, κανα δυο φορες, πολύ παλιά, που είπα ας το κανω να γίνω κανονική γυναίκα, απετυχα θεαματικά. Αμα με δεις πόσο αποτυχημενα το κανω, θα πεθανεις στο γελιο. Δεν μπορώ, βρε, τα γελια βαζω, μουτζώνω τον εαυτό μου, παίρνω ενα ξυνό ύφος χαλια, την "αποστολή" εις περας δεν μπορώ να τη φερω. Έχω όμως μια απίστευτη ικανότητα να καταλαβαίνω σχεδόν αμεσως, ποιος σερνει ποιον απο τη μύτη. Δεν το λεω όμως να μην εχουμε παρεξηγήσεις. Άλλωστε αν καποιος θελει να ανηκει σε σφαίρα επιρροής και να νομίζει ότι αυτός αυτα δεν τα σηκώνει, ποια είμαι εγώ να του καταστρεψω το μύθο; Και για να μη νομίζεις ότι είμαι καλή και ανώτερος άνθρωπος και προτιμώ την ανεξαρτησία θα σου πω γιατί το κάνω καταβαθος, να με απομυθοποιήσω κι εμένα, να είμαι σωστή. Απο περηφανια το κάνω. Και απο εγωισμό. Άμα καποιος με αγαπαει θελω να είναι ελευθερος να με αγαπει. Ούτε αναγκασμενος, ούτε υποχρεωμένος, ούτε φυλακισμένος. Να διαλεγει να με αγαπάει θελω. Όποιος κι αν είναι, συγγενής, φίλος, παιδί μου, ο ανθρωπος της ζωής μου. Να ξαναδιαλεγει καθε μέρα να είναι μαζί μου. Αλλιώς δε θέλω. Απο περηφανια το κάνω, μπορεί κι επειδή πιστευω ότι μόνο αυτή η αγαπη μετραει, όχι απο καλοσύνη. Ετσι απλά. Έχω μεγαλη ιδέα για τον εαυτό μου, λες; Μπορεί.

Τώρα άστα αυτα, να πάμε μεχρι τη Λακκιά, εκεί όπου το περασμένο Σαββατο δυο κεραμίστες, η Χριστίνα Willis και ο Γιαννης Σταγγίδης, και πολλοί φίλοι τους έχτισαν εναν παραδοσιακό φούρνο. Δεν μπορούσα να είμαι, το ρεπορταζ ήρθε ομως με φωτογραφίες και πρόσκληση για νεο ραντεβού το Σεπτεμβριο, στις 18, όταν θα ψήσουν τον φούρνο. Τι λες; Πάμε;
Να, πώς ξεκινησαν, απο το χώμα

μετα, εφτιαξαν τον φούρνο

και η ομαδα εργασίας,

Σε λίγο θα ανηφορίσω για το Θεατρο Δασους για τις Τρωάδες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του ΒαγγέληΘεοδωρόπουλου, από Θέατρο του ΝέουΚόσμου. Στο ρόλο της Εκαβης η Λυδία Κονιόρδου. Σε λίγη ώρα ξεκινά και μια παρασταση, την είχα δει το χειμώνα και μου είχε αρεσει πολύ, η Σελεστίνα του Χοσέ Ριβέρα, απο το Μικρό Θεατρο, θα παίξει στο Μ.Μ.Σ.Τ. , όπου φετος ανεβηκαν πολλές και πολύ ενδιαφερουσες και θεατρικές παραστασεις.
Για αυτα και άλλα πολλά και καινούρια θα τα πούμε αύριο.