περνάει ο καιρός

Πώς περνάει ο καιρός μου χωρίς ραδιόφωνο; Με όσα μαθαίνω όπως όλοι μας, για το ασφαλιστικό, το εργασιακό, τις συνθηκες ζωής μας. Με πολλές πολλές δουλειές, καθόλου πρωτότυπο το ξερω. Κοντευω να πεταξω το μισό σπίτι, νοικοκυρούλα χαρωπή, χμ, μην το σχολιάσεις αυτό... Μετα τις μαρμελάδες αποφασισα να φτιαξω λικερ, για αυτό θα σου πω αλλη στιγμή όμως. Καθαρίζω, πεταω, ανοίγω χώρο, αναπνεω. Προσεχω τα φυτα στο μπαλκόνι, ντοματιες και λοιπα λαχανικά μια χαρα στεκούμενα. Όχι, όχι δεν σκοπευω να γίνω μαναβισσα ούτε να αντιμετωπίσω έτσι την οικονομική κρίση - μεταξύ μας δεν το θεωρώ και καλό να θελουμε να γίνουμε όλοι στις πόλεις, γιατί αλλο στο χωριό ή στο ύπαιθρο κι αλλο στις πόλεις, υποτίθεται ολότελα αυταρκεις ροβινσώνες κρούσοι, κι αυτό στο πλαίσιο "ο καθενας τον εαυτό του" μου κανει, επιπλέον, αν τα κανουμε όλα μόνοι μας εκείνοι που κανουν αυτοί τη δουλειά, αγρότες, μαναβηδες, τι θα κανουν, κλέφτες θα γίνουν; Αυτό μου το λεει αφορμής δοθείσης παντα η μαμα μου, απίστευτη ατακαδόρος, δεν κανω πλακα. Της λεω, ας πούμε, "λοιπόν, λεω να φτιαξω παγωτό", απανταει, "κι εκείνοι που φτιαχνουν ωραία παγωτα κλεφτες θα γίνουν;" Είναι της άποψης, όλα να τα φτιαχνουμε, και φτιαχνει χιλιάδες πραγματα, απο μαρμελαδες, ετοιμα φαγητα, κομποστες, σαλτσες, ό,τι φανταζεσαι, αλλα παντα λεει όχι όλα, καποια πρεπει και να τα αγοραζεις απο ανθρώπους που αυτή είναι η δουλειά τους, να τα φτιαχνουν, να τους στηρίζεις έτσι, γιατί κι αυτοί πώς θα ζήσουν; Α, διαλεγει όμως ποιους θα προτιμήσει, τους καλούς για να συνεχίσουν να υπαρχουν. Πολύ μου αρεσει αυτή η λογική της. Εχει προσφυγική αρχοντια και καθόλου μίζερη τσιγκουνιά. Ευτυχώς με αυτήν μεγαλωσα. Έεελα και αλλαξα θέμα πάλι, επιστροφή.
Τα λαχανικά στο μπαλκόνι λοιπόν. Η χαρα να βλεπεις το φυτό να μεγαλώνει. Μερα τη μερα, σιγά σιγα. Αυτό μου φτανει. Κανονικό μάθημα ζωής. Στην συγκεκριμένη περίπτωση λίιγο πιο μεγαλη η χαρα και η αγωνία μου γιατί τα φυτα είναι απο παλιές, ντόπιες ποικιλίες, απο το Πελίτι και προκόβουν νομίζω.
Της Θαλασσενιας, της Άϊναφετς και του basnia, αν μπορώ να κανω μια αφιερωση για την παρακατω φωτογραφία. Μια σταλίτσα το "μποστανι" αλλα εκπαιδευτικό και θεραπευτική η ενασχόληση μαζί του.

Και λίγες ακόμη
(αυτο που φαίνεται δεξια με το ωραίο φυλλωμα είναι...γλυκοπατατα, απο τη γιορτη του Πελίτι και αυτή)
(H Λουίζα και δεν θυμάμαι τι φύτεψα δίπλα)
(περιμενοντας να σποριασει το λουλουδι του..καρότου, το ξερω ότι δεν είναι το ίδιο αλλα μοιαζει λίγο με το λουλούδι που μου χαρισες Άιναφετς,ε;)

Δεν πρόλαβα να βγαλω άλλες πολλές, επιφυλάσσομαι, σε λίγες μέρες, να πω και της παπίτσας να έρθει να γίνει το μπαλκόνι κούκλα. Εχω κι αλλο λόγο που δεν προλαβα εκτός απο τις δουλειές.
Χθες, τετοια ώρα στο σπίτι πανικός. "Μαμα, μπορώ να κάνω ενα καλοκαιρινό παρτυ μόνο για κορίτσια;", με ρωτησε την Παρασκευή που μας πέρασε. Υπήρχε περίπτωση να πω όχι; Οργάνωσε λοιπόν ενα παρτυ για τις συμμαθήτριές της, πάρτυ κοριτσιών, ήθελε να τις αποχαιρετήσει πριν φύγει στην κατασκήνωση. Απο νωρίς στην κουζίνα οι προετοιμασίες, σνιτσελακια, μους σοκολα και σοκολατομπισκοτοκορμός ήταν οι επιθυμίες της θυγατρός και έτσι έγινε. Αυτή ήταν η πρόσκληση που έφτιαξε κι εγραψε η ίδια εννοείται.

Ήρθαν τα κορίτσια. Χόρεψαν, βρηκαν τα αγαπημενα τους τραγούδια στο youtube, επαιξαν ενα παιχνίδι γρίφων και "θησαυρού", ευφανταστη η μικρή, ο γρίφος αυτός ήταν κολημμενος με παταφιξ στο ...ταβανι

μετα έπαιξαν μπουγελο στο μπαλκόνι με νεροπίστολα και μπαλονακια νερού,
(ένα χερακι πρόλαβα μόνο να τσακώσω την ώρα που έπαιρνε ενα μπαλονακι),

έτρεχαν, πείραζαν η μια την άλλη, γελασαν με την ψυχή τους,
έπαιξαν τουίστερ, στο κοριτσίστικο παρτυ τους πέρασαν με μια λεξη, "τελεια", όπως έλεγαν φευγοντας.
Και σήμερα το κορίτσι μου πήγε κατασκήνωση. Θα μου λείψει; Το ρωτας; Μου λείπει κιόλας. Αλλα τηλεφώνησε πριν λίγο, άκουσα τη φωνή της χαρούμενη κι αυτό εχει σημασία. Είναι καλά, βρήκε φίλες της απο το περσινό καλοκαίρι, εχει τόσα στο μυαλό της για φετος, πήγε με ενα κάρο ιδέες, να κάνουν αυτό, να παίξουν και το αλλο, να κανει μπανια, να παίξει θεατρο, χίλια δυο. Ενταξει, το βασικό δεν ειναι ότι εμενα θα μου λείπει, μπορεί και παντα έτσι να είναι, θα το συνηθίσω και ποτέ νομίζεις; Αυτή ανοίγει τα φτερα της; Είναι γερή, είναι καλά, είναι χαρούμενη; Αυτό μετραει.
Τελείωσε πριν λίγο ο αγώνας της Εθνικής μας με τη Νιγηρία, ωραία νίκη, δηλώσεις ποδοσφαιριστών σοβαρες και προσγειωμένες (το κόλλημά μου εγώ, ε;) κι ωραίος αγώνας, όσο μπορώ να καταλαβω βεβαια, τον παρακολουθούσαμε με τον Άγγελο, πόσο μου αρεσει να παρακολουθούμε κατι μαζί, εχει απίστευτο χιούμορ, αγωνια και χιούμορ ωραίος συνδυασμός. Ούτε η βουβουζελα μας ενοχλούσε,που μας έσπαγε τα νευρα στους αλλους αγώνες, ούτε τίποτα. Εχασα και μια ατακα, πηγαινοερχόμουν για κρύα νερα, ακουσα μόνο το "ετσι κανουν οι άντρες..." που είπε καποια στιγμή ο σχολιαστης του αγώνα, και δεν μου την έλεγε μετα ο μπαγασας, ετσι δεν ξερω τι ελεγε όλη η φραση και δεν εμαθα η γυναικα πώς σκεφτονται οι άντρες. Τουλάχιστον καταλαβα ότι σήμερα ήταν η μερα για γκολ, κατι είναι κι αυτό.


Λοιπόν, αφού επεστρεψα, αφού το κοριτσακι μου ήταν χαρούμενο, η εθνική μας νίκησε, το σπίτι αδειάζει, το σώμα μου απο τις δουλειές ποναει ολόκληρο, λεω να παω τωρα να ξεκουραστώ κάνοντας μια βόλτα στα blog των φίλων μου που έχω τόσες μερες να επισκεφτώ, να βγω να συναντησω φίλους στη γειτονιά, να διαβασω ενα βιβλίο λίγο πριν κοιμηθώ, να σου χαρίσω ενα ακόμη τραγούδι των Locomondo, στιχοι και μουσική του Μάρκου Κούμαρη, "Γελάς πιο δυνατά", και τα ξαναλέμε.


"Έχεις τα μάτια που όλοι ξέρουν πώς δε φταίνε
που απ' τον πόνο πια σταμάτησαν να κλαίνε
που δεν τα ενδιαφέρει οι άλλοι τι θα πουν
Έχεις τα μάτια που από μόνα τους μιλούν

Έχεις τα μάτια που δεν πρόλαβαν να παίξουν
γιατί να μάθουν έπρεπε πως να αντέξουν
είχες αφήσει για τους άλλους της μόρφωσης τους τόμους
με άλλα βάρη σου φορτώνανε τους ώμους

Κι όμως γελάς πιο δυνατά απ' τα καλομαθημένα
κι όμως πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιο αυθεντικά απ' τον καθένα

Είναι γιορτές που δεν ενώνουν μα χωρίζουν
και οι πιστολιές τα κοριτσάκια τα φοβίζουν
κάποτε σκέψεις μας τρομάζουν και κάποιες μας ζαλίζουν
μα όσοι κάποτε κατάλαβαν γνωρίζουν

Μα εσύ γελάς πιο δυνατά απ 'τα καλομαθημένα
Μα εσύ πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
Κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιο αυθεντικά απ' τον καθένα

Θα ήθελα το πρόσωπό σου να το δεις
πώς ηρεμεί λίγο αφότου κοιμηθείς
όταν δεν το παραμορφώνουν οι σκοτούρες της ζωής
θα ήθελα το πρόσωπό σου να το δεις

Κι όμως γελάς πιο δυνατά απ' τα καλομαθημένα
Κι όμως πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
Κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιό αυθεντικά απ'τον καθένα"