Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

περνάει ο καιρός

Πώς περνάει ο καιρός μου χωρίς ραδιόφωνο; Με όσα μαθαίνω όπως όλοι μας, για το ασφαλιστικό, το εργασιακό, τις συνθηκες ζωής μας. Με πολλές πολλές δουλειές, καθόλου πρωτότυπο το ξερω. Κοντευω να πεταξω το μισό σπίτι, νοικοκυρούλα χαρωπή, χμ, μην το σχολιάσεις αυτό... Μετα τις μαρμελάδες αποφασισα να φτιαξω λικερ, για αυτό θα σου πω αλλη στιγμή όμως. Καθαρίζω, πεταω, ανοίγω χώρο, αναπνεω. Προσεχω τα φυτα στο μπαλκόνι, ντοματιες και λοιπα λαχανικά μια χαρα στεκούμενα. Όχι, όχι δεν σκοπευω να γίνω μαναβισσα ούτε να αντιμετωπίσω έτσι την οικονομική κρίση - μεταξύ μας δεν το θεωρώ και καλό να θελουμε να γίνουμε όλοι στις πόλεις, γιατί αλλο στο χωριό ή στο ύπαιθρο κι αλλο στις πόλεις, υποτίθεται ολότελα αυταρκεις ροβινσώνες κρούσοι, κι αυτό στο πλαίσιο "ο καθενας τον εαυτό του" μου κανει, επιπλέον, αν τα κανουμε όλα μόνοι μας εκείνοι που κανουν αυτοί τη δουλειά, αγρότες, μαναβηδες, τι θα κανουν, κλέφτες θα γίνουν; Αυτό μου το λεει αφορμής δοθείσης παντα η μαμα μου, απίστευτη ατακαδόρος, δεν κανω πλακα. Της λεω, ας πούμε, "λοιπόν, λεω να φτιαξω παγωτό", απανταει, "κι εκείνοι που φτιαχνουν ωραία παγωτα κλεφτες θα γίνουν;" Είναι της άποψης, όλα να τα φτιαχνουμε, και φτιαχνει χιλιάδες πραγματα, απο μαρμελαδες, ετοιμα φαγητα, κομποστες, σαλτσες, ό,τι φανταζεσαι, αλλα παντα λεει όχι όλα, καποια πρεπει και να τα αγοραζεις απο ανθρώπους που αυτή είναι η δουλειά τους, να τα φτιαχνουν, να τους στηρίζεις έτσι, γιατί κι αυτοί πώς θα ζήσουν; Α, διαλεγει όμως ποιους θα προτιμήσει, τους καλούς για να συνεχίσουν να υπαρχουν. Πολύ μου αρεσει αυτή η λογική της. Εχει προσφυγική αρχοντια και καθόλου μίζερη τσιγκουνιά. Ευτυχώς με αυτήν μεγαλωσα. Έεελα και αλλαξα θέμα πάλι, επιστροφή.
Τα λαχανικά στο μπαλκόνι λοιπόν. Η χαρα να βλεπεις το φυτό να μεγαλώνει. Μερα τη μερα, σιγά σιγα. Αυτό μου φτανει. Κανονικό μάθημα ζωής. Στην συγκεκριμένη περίπτωση λίιγο πιο μεγαλη η χαρα και η αγωνία μου γιατί τα φυτα είναι απο παλιές, ντόπιες ποικιλίες, απο το Πελίτι και προκόβουν νομίζω.
Της Θαλασσενιας, της Άϊναφετς και του basnia, αν μπορώ να κανω μια αφιερωση για την παρακατω φωτογραφία. Μια σταλίτσα το "μποστανι" αλλα εκπαιδευτικό και θεραπευτική η ενασχόληση μαζί του.

Και λίγες ακόμη
(αυτο που φαίνεται δεξια με το ωραίο φυλλωμα είναι...γλυκοπατατα, απο τη γιορτη του Πελίτι και αυτή)
(H Λουίζα και δεν θυμάμαι τι φύτεψα δίπλα)
(περιμενοντας να σποριασει το λουλουδι του..καρότου, το ξερω ότι δεν είναι το ίδιο αλλα μοιαζει λίγο με το λουλούδι που μου χαρισες Άιναφετς,ε;)

Δεν πρόλαβα να βγαλω άλλες πολλές, επιφυλάσσομαι, σε λίγες μέρες, να πω και της παπίτσας να έρθει να γίνει το μπαλκόνι κούκλα. Εχω κι αλλο λόγο που δεν προλαβα εκτός απο τις δουλειές.
Χθες, τετοια ώρα στο σπίτι πανικός. "Μαμα, μπορώ να κάνω ενα καλοκαιρινό παρτυ μόνο για κορίτσια;", με ρωτησε την Παρασκευή που μας πέρασε. Υπήρχε περίπτωση να πω όχι; Οργάνωσε λοιπόν ενα παρτυ για τις συμμαθήτριές της, πάρτυ κοριτσιών, ήθελε να τις αποχαιρετήσει πριν φύγει στην κατασκήνωση. Απο νωρίς στην κουζίνα οι προετοιμασίες, σνιτσελακια, μους σοκολα και σοκολατομπισκοτοκορμός ήταν οι επιθυμίες της θυγατρός και έτσι έγινε. Αυτή ήταν η πρόσκληση που έφτιαξε κι εγραψε η ίδια εννοείται.

Ήρθαν τα κορίτσια. Χόρεψαν, βρηκαν τα αγαπημενα τους τραγούδια στο youtube, επαιξαν ενα παιχνίδι γρίφων και "θησαυρού", ευφανταστη η μικρή, ο γρίφος αυτός ήταν κολημμενος με παταφιξ στο ...ταβανι

μετα έπαιξαν μπουγελο στο μπαλκόνι με νεροπίστολα και μπαλονακια νερού,
(ένα χερακι πρόλαβα μόνο να τσακώσω την ώρα που έπαιρνε ενα μπαλονακι),

έτρεχαν, πείραζαν η μια την άλλη, γελασαν με την ψυχή τους,
έπαιξαν τουίστερ, στο κοριτσίστικο παρτυ τους πέρασαν με μια λεξη, "τελεια", όπως έλεγαν φευγοντας.
Και σήμερα το κορίτσι μου πήγε κατασκήνωση. Θα μου λείψει; Το ρωτας; Μου λείπει κιόλας. Αλλα τηλεφώνησε πριν λίγο, άκουσα τη φωνή της χαρούμενη κι αυτό εχει σημασία. Είναι καλά, βρήκε φίλες της απο το περσινό καλοκαίρι, εχει τόσα στο μυαλό της για φετος, πήγε με ενα κάρο ιδέες, να κάνουν αυτό, να παίξουν και το αλλο, να κανει μπανια, να παίξει θεατρο, χίλια δυο. Ενταξει, το βασικό δεν ειναι ότι εμενα θα μου λείπει, μπορεί και παντα έτσι να είναι, θα το συνηθίσω και ποτέ νομίζεις; Αυτή ανοίγει τα φτερα της; Είναι γερή, είναι καλά, είναι χαρούμενη; Αυτό μετραει.
Τελείωσε πριν λίγο ο αγώνας της Εθνικής μας με τη Νιγηρία, ωραία νίκη, δηλώσεις ποδοσφαιριστών σοβαρες και προσγειωμένες (το κόλλημά μου εγώ, ε;) κι ωραίος αγώνας, όσο μπορώ να καταλαβω βεβαια, τον παρακολουθούσαμε με τον Άγγελο, πόσο μου αρεσει να παρακολουθούμε κατι μαζί, εχει απίστευτο χιούμορ, αγωνια και χιούμορ ωραίος συνδυασμός. Ούτε η βουβουζελα μας ενοχλούσε,που μας έσπαγε τα νευρα στους αλλους αγώνες, ούτε τίποτα. Εχασα και μια ατακα, πηγαινοερχόμουν για κρύα νερα, ακουσα μόνο το "ετσι κανουν οι άντρες..." που είπε καποια στιγμή ο σχολιαστης του αγώνα, και δεν μου την έλεγε μετα ο μπαγασας, ετσι δεν ξερω τι ελεγε όλη η φραση και δεν εμαθα η γυναικα πώς σκεφτονται οι άντρες. Τουλάχιστον καταλαβα ότι σήμερα ήταν η μερα για γκολ, κατι είναι κι αυτό.


Λοιπόν, αφού επεστρεψα, αφού το κοριτσακι μου ήταν χαρούμενο, η εθνική μας νίκησε, το σπίτι αδειάζει, το σώμα μου απο τις δουλειές ποναει ολόκληρο, λεω να παω τωρα να ξεκουραστώ κάνοντας μια βόλτα στα blog των φίλων μου που έχω τόσες μερες να επισκεφτώ, να βγω να συναντησω φίλους στη γειτονιά, να διαβασω ενα βιβλίο λίγο πριν κοιμηθώ, να σου χαρίσω ενα ακόμη τραγούδι των Locomondo, στιχοι και μουσική του Μάρκου Κούμαρη, "Γελάς πιο δυνατά", και τα ξαναλέμε.


"Έχεις τα μάτια που όλοι ξέρουν πώς δε φταίνε
που απ' τον πόνο πια σταμάτησαν να κλαίνε
που δεν τα ενδιαφέρει οι άλλοι τι θα πουν
Έχεις τα μάτια που από μόνα τους μιλούν

Έχεις τα μάτια που δεν πρόλαβαν να παίξουν
γιατί να μάθουν έπρεπε πως να αντέξουν
είχες αφήσει για τους άλλους της μόρφωσης τους τόμους
με άλλα βάρη σου φορτώνανε τους ώμους

Κι όμως γελάς πιο δυνατά απ' τα καλομαθημένα
κι όμως πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιο αυθεντικά απ' τον καθένα

Είναι γιορτές που δεν ενώνουν μα χωρίζουν
και οι πιστολιές τα κοριτσάκια τα φοβίζουν
κάποτε σκέψεις μας τρομάζουν και κάποιες μας ζαλίζουν
μα όσοι κάποτε κατάλαβαν γνωρίζουν

Μα εσύ γελάς πιο δυνατά απ 'τα καλομαθημένα
Μα εσύ πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
Κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιο αυθεντικά απ' τον καθένα

Θα ήθελα το πρόσωπό σου να το δεις
πώς ηρεμεί λίγο αφότου κοιμηθείς
όταν δεν το παραμορφώνουν οι σκοτούρες της ζωής
θα ήθελα το πρόσωπό σου να το δεις

Κι όμως γελάς πιο δυνατά απ' τα καλομαθημένα
Κι όμως πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
Κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιό αυθεντικά απ'τον καθένα"

23 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

μία "σταλίτσα" μα τόσο θαυματουργή σταλίτσα.
να είσαι πάντα καλά! ευχαριστούμε τόσο για την γλυκιά αφιέρωση!
πολύ καλό σου και δροσερό βράδυ. άντε να φύγει ο καύσωνας. λιώσαμε! φιλιά πολλά!

καλημέρα είπε...

Όλη δική μου η χαρα, ευχαριστώ πολύ!
Λιώσαμε, δε λες τίποτα, άντε να δροσίσει!

Παπίτσα είπε...

Η παπίτσα είναι πάντα ετοιμοπόλεμη με το κλαδευτήρι και το σκαλιστήρι στο χέρι για γρήγορη και σίγουρη μετατροπή του μπαλκονιού σου σε μίνι ζουγκλίτσα!

Thalassenia είπε...

Πολλά χρόνια θα ζήσεις, στο νού μου σε είχα σήμερα να στείλω μήνυμα.
Τα παιδιά μας βλέπεις, όπως το ξέρεις πολύ καλά άλλωστε, είναι οι αρχηγοί. Παρασύρθηκα....θα τα πω αλλού.

Τι ωραίο μποστάνι!!!
Τι έξυπνες προσκλήσεις!!!
Τι μπουφές και γλυκούδια!!!
Τι καλή που είσαι!!!

Σ΄ευχαριστώ πολύ.

καλημέρα είπε...

Γεια σου παπίτσα ετοιμοπόλεμη!
Ναι, το αποφασισα επιτελους,
ευχαριστώωωωω πολύ πολύ!

καλημέρα είπε...

Θαλασσενια,
πω πω με κανεις και ντρεπομαι με τόσο καλά και πολλά λόγια...
Αντε, στείλε μήνυμα να τα πούμε,
άσε, και απούσης της αρχηγού το νιώθω ενα στερητικό, αχ, αχ...

Hfaistiwnas είπε...

Ωραίες οι φωτό, φτου μην τις ματιάσουμε. Σκέφτομαι και εγώ να γεμίσω το μπαλκόνι με ζαρζαβατικά, αλλά λυπάμαι που θα πρέπει να μπουν σε γλάστρες... εγώ πάλι είμαι του σκεπτικού ότι ό,τι μπορούμε να φτιάξουμε, να το φτιάχνουμε! Διαφωνώ με τη μητέρα..
Κατασκήνωση δεν έχω πάει ποτέ.. δεν μου λειψε βέβαια..
καλά να περάσουν τα παιδιά!
Έχω χρόνια να παίξω μπουγέλο..
Καλημέρα!

καλημέρα είπε...

Καλημέρα Ηφαιστίωνα!
Έχεις χρόνια να παίξεις μπουγελο; Με την παρεα, ενα ζεστό απόγευμα,είναι ό,τι πρεπει. Να σου πω κι εγώ το πεθύμησα. Όταν ήμουν μικρή στο χωριό όχι και κάθε μέρα αλλα κάποιες ζέστες μέρες, όσο με το λάστιχο βρεχαμε την αυλή και ποτίζαμε τα λουλούδια δεν το είχαμε σε τίποτα να αρχίζουμε να βρεχουμε ο ενας τον αλλο. Για μας τα παιδια τότε, όπως καταλαβαίνεις, ήταν το καλύτερό μας.

Άιναφετς είπε...

Καλημέρα Αναστασία μου!
Καταρχάς ευχαριστώ για την "φρεσκότατη" σκέψη...
Θέλω να ξέρω αν ποτέ αυτή η εικονική φιλία θα υλοποιηθεί, πώς αισθάνονται άραγε οι μπλογκόφιλοι όταν κοιτάζονται στα μάτια; Βλέπεις εσύ έχεις γνωρίσει τον Νίκο όταν τον φιλοξένησες στην εκπομπή σου...εγώ μόνο την φωνή σου έχω ακούσει, πάντως όταν έρθω στον τόπο σου θα σ' επισκεφτώ στο μπαλκόνι σου και θα πιούμε λικεράκι και θα σου δώσω ένα και πραγματικό ΑΦ... :)

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο ρε Αναστασία! Μέσα σ'όλα:και ντοματιές και εθνική Ελλάδος και σνιτσελάκια και ΛΟΚΟΜΟΝΤΟ. Παρεμπιπτόντως, το ΓΕΛΑΣ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ είναι από τα αγαπημένα μου και συγκινούμαι όταν το ακούω. ΦΙΛΛΛΛΑΚΙΑ
ΒΑΣΩ Χ.

καλημέρα είπε...

Άιναφετς,
όταν θα συναντηθούμε θα είναι σα να γνωριζόμαστε χρόνια, μη ρωτας πώς αλλα είμαι σίγουρη.
Χμ, το λικερ μου είπαν θελει χρόνο, της φραουλας το έβαλα να γίνεται πιο νωρίς, το βύσσινο πριν λίγες μέρες, μόλις γίνει το πρώτο θα σου πω,
πολλα πολλα φιλιά!

καλημέρα είπε...

Βάσω,
τι κανουν τα μωρά μας; Έτοιμα για την Κυριακή;
Κι εμενα αυτό το τραγούδι μου αρεσει και με συγκινεί πολύ. Άντε, να το ακούσουμε και στο ραδιοφωνο απο Δευτερα.
Όσο για τα αλλα είναι τα γνωστα ...μαμαδοταχυδακτυλουργικά, όσο περνα ο καιρός θα δεις, εξπερ θα γίνεις,
φιλιά!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Πόσα πολλά, που δεν προφταίνω να καμαρώσω!
Γλυκιά μανούλα να περάσει το καμάρι σου καλά και να γεμίζεις χαρά!

ΣΤΟ ΒΑΓΟΝΙ είπε...

Τι ωραίες φωτογραφίες... από ένα σπίτι γεμάτο ζωή! Μήπως αυτό δεν είναι ολοκλήρωση; Τα παιδιά σου, οι κοινές σας στιγμές, η ευτυχία τους, η ευτυχία σου... και τα γλαστράκια σου, βέβαια. ;ο)
Κι η κούραση του σπιτιού, κι αυτή καλή είναι.
Ένα όμορφο, δροσερό απόγευμα εύχομαι.

καλημέρα είπε...

Γιαγια Αντιγόνη,
το καμαρι μου, με πόση χαρα με γεμίζει αυτό είναι μεγαλη αλήθεια, μου λείπει πολυ, αλλα είπαμε... είναι και τόσο δραστηρια, τόσο δυναμικό πλασμα, μιλάει συνεχεια,δίνει ζωή στο σπίτι, ησυχία δεν έχει, οπότε η διαφορα είναι τεραστια. Προσπαθώ να απολαυσω στιγμές ηρεμίας όμως και αυτό το εχω πολλή αναγκη, ας μην παραπονιέμαι.
Φιλιά πολλά!

καλημέρα είπε...

Βαγόνι,
πόσο δίκιο εχεις, μεσα στη ζωή και η κούραση, όσο μπορούμε να κουραζόμαστε καλά είναι. Ευχαριστώ πολύ! Αυτήν την ώρα εχουμε όχι απλώς ενα δροσερό απογευμα, αλλα εναν κατακλυσμό τώρα εξω, απιστευτη βροχή και κραταει για τα καλά.

Ιωάννα είπε...

Αδελφούλα θυμάσαι που βρέχαμε το δρόμο κάθε απόγευμα για να "κάθεται η σκόνη" και να μη μπαίνει μέσα στο σπίτι; Που με το λάστιχο φτιάχναμε "τόξα" και περνούσαμε από κάτω;Αλίμονο σε εκείνον που νόμιζε πως απλώς θα περάσει και θα βγεί χωρίς να τον βρέξουμε!
Ωραία χρόνια τότε, ωραία και αυτά που ζούμε με τα παιδιά μας και με αυτούς που αγαπάμε.Και που μας αγαπούν βεβαίως - βεβαίως.

Α! και ως κόρη της μαμάς συμφωνώ απολύτως με το "ο καθείς και η ειδικότητά του".Αν και η μαμά μας την μερέντα την έφτιαχνε δεν την αγόραζε.
Έφτιαχνε μερέντα που άρεσε στην ξαδέλφη μας κι εγώ ζήλευα που η ξαδέλφη μας είχε πάντα "μερέντα Παυλίδη" και ντρεπόμουν να πω στη μαμά μας "καλέ μαμά γιατί τη φτιάχνεις τη μερέντα;Αγορασε αυτήν που πουλάνε στο Λάλα" (όπου Λάλας το μπακάλικο του χωριού μας).
Ωραία χρόνια! Μια ευγένεια την είχαμε όσο να πεις και ας μην είχαμε αγγλίδα γκουβερνάντα!

καλημέρα είπε...

Ιωαννα,
αν θυμαμαι λεει...λοιπόν αυτά τα μπουγελα μου εχουν μείνει, και με το λαστιχο αλλα ειδικα σημερα θυμηθηκα πόσο μου αρεσε να βγαινω και στη βροχή. Σήμερα που λες με το που άρχισε να βρεχει τουλούμι είχα μια τεραστια λαχταρα να βγω να βραχώ και πανω που το σκεφτόμουν νασου ο ανεψιός σου να λεει, τελεια, και βγαίνει επιτόπου, όχι σαν εμενα που το σκεφτόμουν τρομαρα μου και ντρεπόμουν να το κάνω. Μουσκίδι γύρισε αλλα πανευτυχής.
Και τη θυμαμαι και τη μερεντα, ρε συ την εχεις τη συνταγή ή να ρωτήσουμε τη μαμά;
Χα, χα, χα, τον Λάλα που τον θυμήθηκες; Αμα υποψιαστώ ότι γερναμε κι αρχίζουμε να θυμόμαστε όλα τα παλιά...

Φιλιά πολλά πολλά!

Ιωάννα (β' μέρος) είπε...

Αμάν πια γερνάμε και γερνάμε!
Μεγαλώνουμε κυρία μου και πρέπει να είμαστε ευτυχείς γι΄αυτό.
Θέλω να μεγαλώσω και ναι θέλω και να γεράσω.
Το εύχομαι και για σένα.
Τυχερές θα είμαστε.
Άτυχοι αυτοί που δεν πρόλαβαν...
Με μία υποσημείωση: να καλομεγαλώνουμε και να καλογερνάμε όμως.Σαν το σταφύλι που γίνεται καλό κρασί και όχι σταφίδα.
Και ναι θυμάμαι και τον Βασιλίτσα (άκου όνομα!).Το έτερο και ανταγωνιστικό μπακάλικο του Λάλα.
Τι έχεις να πεις τώρα;

καλημέρα είπε...

Έχω να πω ότι θυμασαι λαθος,χα, χα, χα, Βασιλίκα τον έλεγαν και τον άνθρωπο και το μαγαζί του , σιγα μην τον ελεγαν και ...Βασιλίτσα, στο χιονοδρομικό κεντρο είχες πουλακι μου το μυαλό σου;
Καλε, δεν με πειραζει καθόλου που θα γερασουμε, απλώς όχι απο τώρα, για αναπολήσεις εχουμε χρόνια μπροστα μας. Αυτό με το κρασί και τη σταφίδα πολύ με αρεσε και λεω να παρω μετρα δραστικά, γιατί και το κρασι τεχνη θελει για να γινει και μαλιστα καλό,
καλό βραδυ!!

ΙΩΑΝΝΑ είπε...

Έχουμε επιστρέψει από το γάμο της Κατερίνας από Καστοριά σήμερα το απόγευμα.Είδα τη διόρθωση μόλις τώρα και ναι έχεις δίκιο!Βασιλίτσα έγραψα, Βασιλίκα ήθελα να πω.Όχι που ήθελα να πω το λάθος!

Υ.Γ. Τελικά θυμάσαι μικρή;
Τα δεδομένα να σου δίνουμε και το λάθος το βρίσκεις αν υπάρχει ε;
Καληνύχτα, αν και για μένα με τη Στεφανία δε το βλέπω,παρά την ώρα παίζει τρομπέτα (το παιχνίδι).
Καλά έγινε ένα ωραίο παρανυφάκι!

Ιωάννα (δ΄μέρος) είπε...

Καλά καλέ γιατί έβαλες μετριασμό σχολίων;
Εδώ σε σένα όλοι ευπρεπείς είμαστε!
Με τα αγγλικά μας, τα γαλλικά μας, τα πιάνα μας.

Ανώνυμος είπε...

Μιας και εγώ είμαι παιδί του χωριού και οι χαρές του μπουγέλου και της κατασκήνωσης είναι γραμμένες στον< σκληρό μου > έλεγα μήπως ήρθε ο καιρός να οργανώσουμε ένα καλημερομπουγελομα κατασκηνώνοντας στην παράλια σε μορφή πικ-νικ βρε αδερφέ έστω για ένα καυτό μεσημέρι ιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
ΒΑΖΩ ΤΙΣ ΦΟΥΣΚΕΣ.......................
ERI