Aγκαλιά

Είναι αγαπημενοι μου ανθρωποι. Αλλοι κοντα. Κάποιοι, μακρια. Και το μακρια δεν είναι μόνο τοπος είναι και τόπος ομως. Όσο ακούω, μαθαινω, ζω, τα ζόρια, κυρίως της αγορας, γι' αυτό και τα δυο πρωτα ρήματα, δεν τα ζω όλα άμεσα, τα μαθαίνω όμως, τους εχω έγνοια, όπως έλεγαν παλιά. Και είναι μακρια. Δεν μπορεί να τους φτασει ενα χαδι, μια αγκαλιά. Δεν κανουν θαύματα, το ξέρω, είναι καμια φορα όμως ιαματικά. Έστω, δυναμωτικά. Και όταν ο αλλος ζορίζεται, ίσως το μόνο που μπορείς να πεις ή να δείξεις είναι "είμαι εδώ", να ακούσεις, να δώσεις μια αγκαλιά. Και μη μου πεις, όλοι το ίδιο είμαστε, στο ίδιο ζόρι. Δεν είναι έτσι. Καποιοι εχουν λίγες παραπανω υποχρεωσεις, και στο λεω ξεροντας ότι οι υποχρεωσεις μου αν δεν είχα μαθει να χαμογελαω και στα πιο δύσκολα, θα με είχαν στείλει κανονικά μεχρι τώρα στα αζητητα. Καποιοι εκτός απο τα αλλα, εχουν και παραπανω υποχρεωσεις επαγγελματικές που δεν εχω εγώ, επιταγες που τρεχουν, μισθους, υπαλλήλους, ανθρώπους που εξαρτώνται απο αυτούς.
Και ναι, το ξέρω, καταβαθος, όπως κι αν το δεις, μόνος είναι ο καθενας στη ζωή, αλλα και να νιωθεις ότι εχεις ανθρώπους με μια αγκαλιά για σενα, λίγο είναι; Γι' αυτό είναι οι δικοί, οι αγαπημένοι, οι φίλοι. Ο μόνος ο ανθρωπος μπορεί και να γονατίζει πιο εύκολα.

Διαβαζα αυτό το κείμενο σήμερα της Ρεας Βιταλη. Για αυτό σου έλεγα σήμερα στην εκπομπή. Για αυτό σκεφτόμουν κι αυτα που σου εγραψα τώρα.
"Πλάτες
Mε την αρρώστια τα έβγαλε πέρα παλικαρίσια. Στα οικονομικά προβλήματα κώλωσε! Κατάθλιψη διαγνώσανε… Για φαντάσου! Την πόρτα του φιλαράκου μου χτύπησε η αρρώστια πριν μερικά χρόνια. Τον θυμάμαι, να ορμάει κατά πάνω της, σαν ταύρος σε κόκκινο πανί. Ξύρισε ακόμα και το κεφάλι του μόνος του, πριν του πέσουν τα μαλλιά από τις χημειοθεραπείες. Τον θαύμασα! Κέρδισε τη μάχη!
Πέρασε ο καιρός, ξεμάκρυναν οι τραγικές μέρες. Άλλαξε σελίδες η ζωή του… Μέχρι τα «διόδια» της οικονομικής κρίσης! Προβλήματα στην αγορά, στις επιχειρήσεις. Άβυσσος-μοναξιά, φόβος-μοναξιά, ευθύνες- μοναξιά, ανασφάλεια-μοναξιά, αγωνία-μοναξιά. Ο ήχος της μοναξιάς να χτυπάει μονότονα σαν μετρονόμος σε πιάνο. Πρόσφατα τον συνάντησα. Καμιά σχέση οι αντιδράσεις του και τ΄ αντανακλαστικά του, με του άνδρα που είχε πιάσει τον καρκίνο, από τα κέρατα… Πώς τα καταφέραμε έτσι οι άνθρωποι; Πόσο τεράστια αξία δώσαμε στα υλικά, υποσκελίζοντας ακόμα και το αγαθό της ζωής σε σημασία… Ο φιλαράκος μου στα οικονομικά προβλήματα γονάτισε!
Το σκεφτόμουν και απορούσα για την «αξιολόγηση» καθώς μάλιστα στατιστικές μετρούν και ξαναμετρούν θύματα κατάθλιψης από την κρίση. Κατέληξα ότι η αρρώστια, η σωματική, συνοδεύεται από οίκτο, από κατανόηση, από αγκαλιές πρόθυμες… Ενώ η οικονομική αποτυχία σε χρίζει υπόλογο, σε χρεώνει και απομακρύνει τους ανθρώπους γύρω σου. H μαύρη αλήθεια είναι ότι βιώνεις ένα δράμα! Ξαφνικά οι ανθρώπινες πλάτες σηκώνουν τεράστιο φορτίο. Πρώτη φορά καταγράφεις με τρομακτική ακρίβεια, πόσους κουβαλάς. Χρόνια σου έμοιαζε πούπουλο το βάρος τους… Άσε που σε γέμιζε και υπερηφάνεια το κατόρθωμα. Οικογένεια, συγγενείς, ενδεχομένως υπαλλήλους… «Υποχρεώσεις» τα λέμε, τις καλές μέρες… «Βαρίδια» στο σήμερα.
Η στιγμή του απόλυτου αλτρουισμού έρχεται πάντα με τις οικονομικές δυσκολίες. «Καλά με μένα…Τι μου φταίνε οι άλλοι;» σκέφτεσαι μονότονα. Είσαι υπόλογος σε όλους. Ακόμα κι αν δε μιλάνε… Χειρότερα αν δε μιλάνε…Τα μάτια τέτοιες ώρες είναι οι πιο σκληρές λέξεις. Ηρωικός ο άνθρωπος που αναμετριέται με οικονομική αποτυχία! Και μόνος. Απέραντα, απόλυτα. Πολύ περισσότερο στις μέρες μας καθώς ρηχές οι σχέσεις. Άγριο πράγμα, το μότο «σημασία έχει να περνάμε καλά»…Τι βαρβαρότητα! Ποιος είπε ότι η ζωή, ο γάμος, οι σχέσεις είναι λούνα πάρκ; Ποιος είπε ότι φιλία είναι το «να τα πούμε!»…
Λυπάμαι τους άνδρες. Βαθειά. Για την ευθύνη που φορτώνονται…Κι ας ζήσαμε απελευθερώσεις και ισότητες των φύλων… Τούτες τις ώρες ξεπετάγεται το αρχέγονο ένστικτο. Λυπάμαι τους άνδρες καθώς με αγωνία αποκρυπτογραφούν τα μάτια των ανθρώπων που αγαπούνε καθώς χτυπάνε την περηφάνια τους σαν χταπόδι… Λυπάμαι τις γυναίκες. Βαθειά. Για τα σφραγιστά στόματα που επιβάλλουν οι ώρες… Τέτοιες ώρες! Πόσο βίαια σφραγίζονται τα χείλη. Πόσο φλύαρα μιλάει η σιωπή. Πόσο κριτικά ξεσκίζει το βλέμμα και μετράει λάθη και παραλείψεις. Λυπάμαι τα ζευγάρια. Τ΄ αληθινά… Έχει αγώνα κάθε μέρα! Κι ήμαστε τόσο μικροί οι άνθρωποι και τόσο μεγάλα τα βάρη που μας αναλογούν… Τα οικονομικά βάρη…Αρρώστια κανονική… Ρε γαμώτο!
Ακούγεται παιδιάστικη η προτροπή…Αλλά αυτό ξεπηδάει στη σκέψη μου σαν φάρμακο…Ας αγκαλιαστούμε! Σφιχτά! Ας μιλήσουμε αλλά κυρίως ας ακούσουμε… Η οργή μόνο έτσι ξεθυμαίνει. Ας βουτήξουμε στις μνήμες. Όταν τα ματιά, τα χέρια, οι λέξεις του ανθρώπου μας, ασκούσε γοητεία επάνω μας…Και όταν στην πλάτη του…Είχαμε τη γυναικεία συνήθεια να ψάχνουμε μόνο για σπυράκια…Πόσο συμπονώ τους ανθρώπους που οι σχέσεις τους δοκιμάζονται από οικονομικά βαρίδια! Κι είναι τόσο όμορφη η ζωή εκεί έξω… Ρε γαμώτο!"