Τα δύσκολα είναι μπροστα μας, ακούω, ακούς, ακούμε, περιμενω, περιμένω, περιμένουμε.
Προ ΔΝΤ και μετα ΔΝΤ, πώς λεμε π.Χ., μ.Χ., έτσι. Το άκουσα πρώτη φορα σε μια από τις εκδηλώσεις στην Έκθεση Βιβλίου, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, από τότε το ακούω και το διαβαζω συνέχεια.
Ακόμα πιο δύσκολα; λες; Δεν ξέρω, σου λέω. Και τι κάνουμε; ρωτας. Το καλύτερο που μπορούμε, απαντας. Καλύτερα που απαντας εσύ. Δεν το ξέρεις, ίσως, αλλα τα που σου λέω ακούνε και μπορεί και να έχουν κι αυτα που μου λες, με λόγια ή με σιωπή.
Δεκαετία του '80, το καταλαβαίνεις από τον ήχο του τραγουδιού. Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Γιαννης Σπανός. Ο συνδυασμός καθόλου σπανιος, ειδικα στο ελληνικό τραγούδι, ρυθμός αλέγκρος, λόγια σαν αυτα, ε, και μεσα στη χαρα δεν τα λες, ζορικα μπορεί.
"Δύσκολοι καιροί και γκρίζοι
κανείς κανέναν δεν γνωρίζει
κανείς δεν έχει κάποιον
να πει μια λέξη
Μόνο εσύ κοντά μου μείνε
ανάσα της ζωής μου γίνε
μονάχα εσύ για μένα
έχεις πονέσει
Μόνο εσύ κοντά μου μείνε
ανάσα της ζωής μου γίνε
μονάχα εσύ για μένα
έχεις πονέσει
Δύσκολοι καιροί και ξένοι
κι εγώ στον ώμο σου γερμένη
μετράω τα βήματά μας
μες στο σκοτάδι
γύρω ο κόσμος που περνάει
ο κόσμος μόνος που γερνάει
το λάθος της ζωής του
να καταλάβει..."
Τελικά όλα τα τραγούδια που μου αρεσουν μιλάνε με διαφορετικούς τρόπους για τα ίδια πραγματα. Ναι, το ξέρω αυτό που σκεφτεσαι, ότι αυτό δεν είναι πάντα καλό, αλλα δεν είμαι και σίγουρη.
Διαβασα πριν απο πολλά χρόνια το "Θεωρημα του παπαγαλου", του Ντενι Γκετζ. Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις, τότε. Τώρα επανακυκλοφορεί από τον Κεδρο. Ήταν το δευτερο νομίζω μυθιστόρημα μαθηματικής λογοτεχνίας που διαβαζα μετα το "ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" του Απόστολου Δοξιάδη. Πριν από λίγες μέρες ξαναδιαβαζα και το βιβλίο του Γκετζ "Εξηγώντας τα μαθηματικά στις κόρες μου" (εκδ.Κεδρος), εχω κι ένα μικρό, νεοαποκτηθέν, "θεματάκι" με τα μαθηματικά και τη σχεση τους με την κόρη μου και το ξαναδιαβαζα όχι για να βρω τη μαγική λύση - ποιος εχει τις μαγικές λύσεις;- αλλα γιατί μου είχε κανει εντυπωση η λογική προσεγγισης και αναπτυξης του θεματος στο συγκεκριμένο βιβλίο. Πάνω σε αυτήν την αναγνωση, την Τετάρτη, διαβασα την είδηση του θανάτου του. Τηλεφώνησα αμεσως στην Κατερίνα για να ρωτήσω, εγινε λαθος, ισχύει, ηξερε κατι παραπάνω; Αν διαβασεις στο ιστολόγιό της θα σου πει πιο πολλά.
Ξέρεις πώς θα είναι το αύριο; Έλα, ντε. Γι' αυτό λες το τώρα εχει τόσο μεγαλη σημασία; Γιατί μόνο αυτό έχεις, σίγουρα; Αλλά και στο τώρα, τίποτα δεν είναι ίδιο για όλους.
Χθες βραδυ πήγα στην πρώτη παρασταση των φετινών Προτάσεων της Πειραματικής Σκηνής της Τεχνης.
Θυμάσαι πώς το λένε εκείνο το τεστ, όπου βλεπουμε ο καθενας τους τυχαίους σχηματισμούς της μελανης σε ενα φύλλο χαρτι και ο καθενας βλεπει διαφορετικά πραγματα; Δεν το θυμάμαι με τίποτα, αλλα αυτό νομίζω συνεβη χθες. Μια δυνατή παρασταση. Ακραία. Έχω πραγματα που τα διαπταγματευεται ακόμη το μέσα μου, δε συμφωνώ και με όλα, αλλα ενα ισχύει σίγουρα. Βγαίνεις και δεν την ξεχνάς, με τίποτα. Χτυπάει στο μυαλό μου ακόμα από χθες. Γεννάει συναισθήματα που δεν τα περίμενα ή τα περιμενα αλλα όχι έτσι. "UNA". Θα σου γράψω το απόγευμα. Εγώ πάλι ή δεν θα γραφω για μέρες ή θα γράφω δυο φορές τη μέρα. Ή στο πολύ ή στο καθόλου. Ούτε εγώ δεν με έχω συνηθίσει.
Η συνέχεια, μια μέρα μετα
Είχα πει ότι θα γραψω δυο λόγια παραπανω για την παρασταση που είδα προχθες.
"UNA" - ακρωνύμιο των λέξεων Unknown Negative Activity.
Από την ομάδα «RootlessRoot».
Με ζόρισε πολύ, είναι η αλήθεια. Δυνατή, ακραία όπως σου έγραφα χθες, με γράπωσε γερα. Τεσσερις άνθρωποι, μια γυναίκα, δύο άντρες και ενα μικρό παιδί. Σωματικό θέατρο. Χορός. Μουσική. Η παρουσία του παιδιού με ζόρισε πιο πολύ απ'όλα. Η εικόνα του. Η ένταση των σκηνών όπου συμμετείχε. Το δικό μου σώμα μαγκωνόταν στις έντονες σκηνές. Εκείνο πώς μπορούσε; Και γιατί έπρεπε να είναι πάνω στη σκηνή; Μα πώς, με ποιους μηχανισμούς μπορεί αφού τελειώσει η παρασταση να αποφορτιστεί από όσα έζησε πάνω στη σκηνή; Να πάρει, πιστευω παντα ότι ο ενήλικας μπορεί να κάνει ό,τι θελει, δικιά του η ευθύνη, τα παιδιά εχουν τη δυνατότητα, τη γνωση να αποφασίζουν για όλα; Και σχεδόν ταυτόχρονα σκεφτόμουν, μήπως είναι δικό μου πρόβλημα; Μήπως εγώ αντιλαμβανόμουν τόσο βίαιο το θέμα; Εκεί είναι αυτό που έγραφα χθες. Μήπως η παρασταση ήταν κάτι που ο καθένας το εκλάμβανε διαφορετικά; Από την άλλη είμαι σίγουρη ότι κι αν δεν υπήρχε ο, με ρεαλιστική ενσάρκωνση, ρόλος του μικρού κοριτσιού που συμμετείχε ισότιμα στην παρασταση, θα ζούσα το ίδιο δυνατα συναισθήματα.
Πάντως ό,τι έζησα, γιατί σε αυτήν την παρασταση δεν είδα, ούτε παρακολούθησα, έζησα, το εχω μέσα μου και δουλεύει ακόμη.
Ψάχνω μέσα μου τι και γιατί με ταρακούνησε τόσο.
Δυο δημοσιευματα, που δίνουν αρκετά στοιχεία για την παρασταση εδώ κι εδώ.
Ένα βίντεο με συνεντευξη στο Dancetheater.gr των δυο χορευτών (Λίντα Καπετανέα και Jozef Frucek) που δημιουργησαν την ομάδα RootlessRoot
κι ενα βίντεο με αποσπασματα από την παράσταση
