Ό,τι μένει...

"Καλά", μου λέει ένας φίλος πριν λίγες μέρες, "όλος ο κόσμος για τη Μαντόνα μιλάει, είναι λέεμ η καλλιτέχνης και η συναυλία του αιώνα, εσύ καθόλου περίεργη δεν είσαι να μάθεις πώς ήταν, τι έγινε;". Μετά για να δω τι γίνεται από αλλη μεριά όμως, ρώτησα κάποια στιγμή να μάθω τι λένε για αυτήν την συναυλία οι δεκατετράχρονοι. Ρωτάω λοιπόν το γιό μου για να έρθει πληρωμένη η απάντηση. "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τη Μαντόνα ρε μαμά, με αυτήν θα ασχολούμαστε;" Ασχολούνται όμως με τους Iron Maiden, εκεί θα ήθελαν να πάνε, στους Linkin Park, εννοείται, είναι και της εποχής τους, και τους Βeatles τους ανακαλύπτουν, καλά-καλά εγώ δεν είχα γεννηθεί όταν διαλύθηκαν. Τότε σκέφτηκα ότι μετά από τριάντα χρόνια κανείς δεν θα ανακαλύψει τη Μαντόνα, θα την μελετάνε ίσως για το πώς χτίζεις μια καριέρα, πώς γίνεσαι σώου γούμαν, αλλά με τη μουσική και τα τραγούδια της, με τη μουσική της πορεία θα ασχολείται κανείς; Θα την ακούν ίσως με νοσταλγία κάποιοι που την άκουγαν στα νιάτα τους αλλά για τα παιδιά που έρχονται η εικόνα της, το μεγαλο ατού της σημερα, θα είναι μια παλιαντζαρία, δεν θα μιλάει. Εκείνο που μένει, και δεν πα να γράφτηκε πριν από χίλια χρόνια, θα 'ναι πόσο θα μπορεί να τους μιλήσει τότε η μουσική, οι στίχοι η ενέργεια της αλήθειας της στιγμής ή και περισσότερο σε ένα τραγούδι, σ' εναν δίσκο που μπορεί να ανακαλύπτεται και μια ζωή μη σου πω. Με αυτήν την δύναμη καλλιτέχνες όπως η Μαντόνα δε νομίζω ότι έχουν καμία σχέση.

Την Παρασκευή είδα μια παράσταση για την οποία είχα ακούσει και διαβάσει πολλά, όταν την είδα όμως κατάλαβα τι είναι. "Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος" από δυο ΔΗΠΕΘΕ, Β.Αιγαίου και Πάτρας, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη. Με τον καραγκιόζη δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση λατρείας. Είχα διαβάσει αρκετά, και λόγω σπουδών, για αυτόν, είχα δει κάποιες παραστάσεις-αρκετές καθόλου καλές-, είχα ακούσει με τα παιδιά μου ηχογραφημένες παραστάσεις του Ευγένιου Σπαθάρη, μέχρι εκεί. Καταλάβαινα ότι αρέσει πολύ στην κόρη μου, στην παράσταση περίμενα τις αντιδράσεις της. Στην παράσταση ηθοποιοί με απίστευτη κίνηση και δύναμη υποδύονταν τους βασικούς ρόλους στο θέτρο σκιών του καραγκιόζη. Η ιστορία εύκολα αντιληπτή και στους πιο μικρούς που ήταν στην αίθουσα, φαινόταν από τις αντιδράσεις τους. Δν ήξερα γιατί τον Μέγαλέξανδρο τον υποδύεται κορίτσι, μόλις το είδα το κατάλαβα.

Μια παράσταση απλή και σύνθετη, σαφής και ποιητική, λιτή και σπουδαία, με ρυθμό και τεχνική, με μαστοριά. Έφυγα και αφού είχα γελάσει πολύ, είχα μαγευτεί όσο λίγες φορές, με το τελευταίο χειροκρότημα ήδη σκεφτόμουν τι ήθελα να πάω σπίτι να διαβάσω (για τους υπηρέτες στην κομμέντια ντε λ'αρτε, ας πούμε), αναρωτιόμουν πού σταματούσε το όνειρο και πού άρχιζε το ξύπνημα στην υπόθεση του έργου, τι είναι τελικά ο καραγκιόζης πράγματα που δεν τα ήξερα ερα κι ούτε μπορούσα καν να φανταστώ. Είχα λοιπόν "δουλειά για το σπίτι", το καλύτερό μου.

Το Σάββατο ο δρόμος μας πήγε στο Κιλκίς, στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας. Βραδιά Έναρξης. Ένα μικρό απόσπασμα από την παράσταση "ιστορίες σε πακέτο" των "El Picaporte", της Cecilia Gechtman και του Pablo Palacios, από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, κρίμα που δεν έχω να σας δείξω ένα, έστω μικρό, βιντεο. Τρυφερό χιούμορ με μαριονέτες και γυμνά χέρια.
Μετά ανέβηκε στη σκηνή ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης από τις Η.Π.Α., ο Wolfe Bowart, με την παράστασή του "Lalaluna". Ηθοποιός, μίμος, ταχυδακτυλουργός. Πριν το Κιλκίς, την Ελλάδα, ήταν στη Βραζιλία, μετά φεύγει για Αυστραλία. Ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά του, την παράστασή του που μας μάγεψε, μας έκανε να γελάσουμε σαν να είμαστε όλοι μικρά παιδιά και μας έκανε να τον θαυμάσουμε απίστευτα, στο βίντεο που ακολουθεί, περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα http://www.lalaluna.com/ . Η παράσταση παίζει σήμερα στις 8 το βράδυ στην Καλαμαριά, στο Δημοτικό Θέατρο, αν μπορείτε μην την χάσετε.

(αν δεν βλέπεις το βίντεο στο youtube, δοκίμασε κι εδώ:http://www.lalaluna.com/movie.html )
Τελευταία παράσταση της βραδιάς στο Κιλκίς από τη Σερβία και τον θίασο "Πινόκιο", στο πάρκο πια, "Max Metalik". Μια τεράστια πεντάμετρη μεταλική φιγούρα, ο Μαξ , μαι μηχανή με συναισθήματα. Η Σαββίνα τράβηξε βίντεο αλλά δεν ξέρω πώς να το "τραβήξω" από το κινητό για να "φέρω" στο blog. Αν το καταφέρω θα το ανεβάσω.

Παρεμπτιπτόντως, αλλά καθόλου τυχαία μάλλον, όλες οι παραστάσεις είχαν πολύ όμορφη μουσική.

Καλό θέατρο. Παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών. Καλλιτέχνες σημαντικοί. Πολύ γέλιο. Ερωτήσεις. Δουλειά για το σπίτι. Ό,τι έμεινε από αυτό το Παρασκευσάββατο. Λίγο ήταν;

Για την Κυριακή δεν σου γράφω τίποτα γιατί ήταν γεμάτη "επιχείρηση χειμωνιάτικα, ρούχα, χαλιά, ντουλάπες κλπ κλπ", αχ...
Εμ, κάθε μέρα δεν είναι Λαμπρή...

Καλή, καλή, καλή εβδομάδα!!!