Αχ, επιτέλους, ας γράψω κατιτίς

καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!

Πάει η εταιρεία που μου παρείχε σύνδεση στο διαδίκτυο, πάει και η δυνατότητα να μπορώ να ανεβάσω καινούρια ανάρτηση μιας και στο σπίτι ίντερνετ γιοκ! Είμαι σε φάση να επιλέξω νέο πάροχο, θα γίνει εντός ολίγου-ελπίζω- και μετά- ξαναελπίζω!- όλα θα πάνε καλά και ακόμα καλύτερα.
Εν τω μεταξύ, έχω μαζέψει τόσα πράγματα για το διαδικτυακό καλημερόσπιτο! Οπότε, θα σας βομβαρδίσω με αναρτήσεις, κάντε κουράγιο-για το διάβασμα που αθ ρίξετε το λέω αυτό- φίλοι μου αγαπημένοι. Τόσα βιβλία διάβασα, τόσες μουσικές και τραγούδια άκουσα, τόσα είδα, δεν μπορώ να μην σας μιλήσω, συγγνώμη γράψω, για όλα αυτά...

Για την ώρα δυο νέα μόνο, δεν προλαβαίνω άλλα.
Ααα, και :Σας ευχαριστώ πααάρα πολύ για τα σχόλιά σας, πάντα χαίρεσαι άμα λείπεις σε κάποιον, έ;

Τα νέα τώρα:
Την Κυριακή 2 Νοεμβρίου, μεθαύριο δηλαδή, στις 12 το μεσημέρι, η καλημεροπαρέα, με πολλους καινούριους φίλους, θα πάμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης για μια περιήγηση στην έκθεση του Μουσείου «τα Καλίνδοια, μια αρχαία πόλη στη Μακεδονία». Περιήγηση με την Τζένη Γεωργάκη φυσικά.

Και το ίδιο βράδυ, στις 8, οι φίλοι της Καλημέρας, θα παρακολουθήσουμε με μειωμένο εισιτήριο ειδικά για εμάς (7 ευρώ αντί για 15 που είναι η κανονική τιμή εισιτηρίου - αρκεί να πείτε στο ταμείο "καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα" ή απλά "από την καλημέρα") - την πρεμιέρα της παράστασης «της ομορφιάς γινάτι», στο Χώρο Τέχνης 3ος όροφος της Ομάδας «Ούγκα Κλάρα» (Καθολικών 4, τηλ. 2310 535747) με την παραμυθού Ανθή Θάνου, στις μουσικές θα είναι ο Παναγιώτης Κούλελης, ενώ στην παράσταση συμμετέχει το γυναικείο πολυφωνικό σύνολο «Πλειάδες».

Θα τα πούμε λοιπόν την Κυριακή!
Και, άντε, από τη Δευτέρα τα λέμε και στο ραδιόφωνο και στο blogόσπιτο, μακάρι!

Φιλιαααά....

"Εμείς πότε με το καλό;"

Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, στις 19 Σεπτεμβρίου, υπήρχε αυτό το κομμάτι της Βένας Γεωργακοπούλου :
"Ο Καραφίλ Σένα είναι Αλβανός. Περήφανος για την εθνικότητά του, ποτέ δεν την έκρυψε ακόμα και στις δύσκολες εποχές που οι κλούβες τους μάζευαν από τους δρόμους. Ζει εδώ από το 1993, τα δύο παιδιά του πάνε στο πανεπιστήμιο και θεωρεί τα Εξάρχεια πατρίδα του. Δουλεύει, άλλωστε, στο γνωστό εστιατόριο «Γιάντες» ως σερβιτόρος.
Πάνω απ' όλα, όμως, είναι ένας καλός ηθοποιός. Εχει παίξει σε πέντε ταινίες, από το ιστορικό «Μιρουπάφσιμ» των Κόρρα-Βούπουρα και το «Μπραζιλέρο» του Σωτήρη Γκορίτσα μέχρι τον «Ομηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. Εχει συμμετάσχει και σε παραστάσεις, όπως τους «Εμιγκρέδες» του Μρόζεκ που ανέβασε ο συμπατριώτης του Λαέρτης Βασιλείου στα αλβανικά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στο «Τους τα λέει ο Θεός» του Σωτήρη Δημητρίου, που σκηνοθέτησε πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών ο Νίκος Αρβανίτης.Δεν του πάνε όλα περίφημα; Κι όμως τον ακούω να μου λέει: «Εκεί που νόμιζα ότι κάπου είχα φτάσει, μου είπαν "μέχρις εδώ μάγκα"». Εμαθε ότι, αν και πρωταγωνιστεί στην ταινία του Βασίλη Ντούρου «Το βουνό μπροστά», δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο α' ανδρικού ρόλου, επειδή δεν είναι «ημεδάπος», όπως ορίζει ο νόμος Βενιζέλου.Τι περίεργο. Ο Καραφίλ πικραμένος είναι, όχι θυμωμένος. «Σέβομαι», μου λέει τον νόμο. Το ίδιο όπως σέβεται και αγαπάει την Ελλάδα. Τι να του πω; Οτι ακόμα και να αλλάξει ο νόμος σύμφωνα με τις προτάσεις της Επιτροπής Γαβρά, η οποία όπου «ημεδαπός» βάζει «Ευρωπαίος», πάλι αυτός δεν θα μπορεί να διεκδικήσει το βραβείο; Οτι θα μπορεί να το πάρει τυχών Βέλγος ηθοποιός, που θα 'ρθει για λίγες εβδομάδες να παίξει σε ελληνική ταινία και όχι αυτός που η Ελλάδα είναι το σπίτι του;Εχει άραγε την ευαισθησία και την ευφυΐα το υπουργείο Πολιτισμού, τώρα που ξεκίνησε η αναμόρφωση του κινηματογραφικού θεσμικού πλαισίου, να αντιμετωπίσει και αυτές τις περιπτώσεις; Τα κινηματογραφικά βραβεία στην υπόλοιπη Ευρώπη δέχονται τους δικούς τους Καραφίλ. Εμείς πότε με το καλό;"

Ανάλογο κομμάτι, του Παυλου Κάγιου, είχαν τα ΝΕΑ της Παρασκευής, Ένα «βουνό» κλείνει τον δρόμο για τις υποψηφιότητες

Στην ίδια εφημερίδα, στο φύλλο του Σαββάτου, διάβασα αυτήν την επιστολή του Γιώργου Νταλαρα:
"Ακούνε καλά τ΄ αυτιά μας; Μάλλον ναι. Δυστυχώς. Γιατί ήδη οι ωτοβλεψίες αναφέρθηκαν σε αυτό το θέμα με αφορμή τον αποκλεισμό της υποψηφιότητας του ηθοποιού Καραφίλ Σένα. Στην ίδια ταινία του Βασίλη Ντούρου, «Το βουνό μπροστά», μουσική έχει γράψει ο συνθέτης Ντάσο Κούρτη, συνάδελφος μουσικός και μάλιστα εξαιρετικός. Ο Ντάσο ζει και εργάζεται νόμιμα στην Ελλάδα πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Παντρεύτηκε εδώ, έκανε οικογένεια και φορολογείται σαν Έλληνας πολίτης. Πριν από λίγες μέρες τού ανακοινώθηκε τηλεφωνικά ότι ναι μεν η ταινία συμμετέχει επίσημα στο Φεστιβάλ, η μουσική του όμως δεν μπορεί να είναι υποψήφια για Κρατικό Βραβείο, γιατί ο συνθέτης δεν είναι Έλληνας, βάσει νομοθετημένης απόφασης! Αυτό στην Ελλάδα της Ευρώπης του 2008 μάς προσβάλλει όλους σαν κοινωνία. Τέτοιου είδους αποκλεισμοί είναι επιεικώς ενδείξεις οπισθοδρόμησης, συντηρητισμού και μικροψυχίας το λιγότερο. Και το περισσότερο, επικίνδυνοι. Ίσως μερικές χιλιάδες e-mail από απλούς πολίτες στο υπουργείο Πολιτισμού θα βοηθούσαν να αρθεί αυτή η απαράδεκτη και αναχρονιστική απαγόρευση."

Ένα βουνό ακόμα. Θα πούμε, θα γράψουμε, θα κάνουμε κάτι; Θα αλλάξουμε;
"Πότε με το καλό;"

είμαι; φαίνομαι; γίνομαι ή δείχνω;

Υπάρχει ένα βιβλίο που είναι εδώ και πολλά χρόνια σχεδόν μόνιμα δίπλα μου. "Η Αρχιτεκτονική της Αρχιτεκτονικής". Του Άρη Κωνσταντινίδη.

Πρωτοδιάβασα βιβλίο του ενώ ήμουν ακόμη φοιτήτρια. Εντυπωσιάστηκα. Εγώ, καμία σχέση με σπουδές αρχιτεκτονικής. Ήταν μία από τις τρεις σχολές στις οποίες είχα σκεφτεί να δώσω όταν ήμουν στο Λύκειο αλλα τελικά αλλού αποφάσισα να πάω. Να σου πω την αλήθεια, διαβάζοντας τα βιβλία του μπορεί και να είχα μετανιώσει για την επιλογή μου ή ακόμα καλύτερα για την μη επιμονή μου στην αρχική μου επιλογή. Δεν διάβασα σε εκείνον αυτά που λενε οι άλλοι. Οξύνους, με πρωτογενή σκέψη και φιλοσοφος στην επιστήμη και τέχνη του, που αφορά την καθημερινότητα όλων μας. Είναι πολλές οι φορές που επιστρέφω στα κείμενά του. Σαν ανάγκη θαρρείς. Και πολλές φορές ξαναπάω εκεί παίρνοντας αφορμή από εντελώς άσχετες, φαινομενικά, φράσεις κι απόψεις που με πάνε εκεί. Όπως τώρα. Διάβαζα μια συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία της περασμένης Κυριακής της Σ.Ροτόλο, είναι η γυναίκα- ήταν το κορίτσι που αγκαλιά με τον Μπομπ Ντύλαν σε έναν δρόμο της Ν.Υόρκης έγιναν το πιο διάσημο ζευγάρι στο πιο γνωστό ίσως εξώφυλλο δίσκου του Ντύλαν.

Τελείωνε λοιπόν αυτή η συνέντευξη της Ροτόλο με την εξής φράση: "Είχαμε κάτι να πούμε, όχι κάτι να πουλήσουμε"

Θυμήθηκα κάτι που γράφει ο Κωνσταντινίδης στο προαναφερθέν βιβλίο του. "Στα πολύ παλιά χρόνια, που δεν υπήρχανε βιβλία και περιοδικά, για να δημοσιεύονται αρχιτεκτονικά έργα, η αρχιτεκτονική ήτανε πιο σωστή, πιο σεμνή και πιο αληθινή. Σήμερα, λες κι ό,τι χτίζεται (- κι όπως χτίζεται) είναι για να δημοσιευτεί σε περιοδικό και σε βιβλίο...
[...] Χτίζουμε για να φωτογραφηθεί το κτίριο και για να δημοσιευτεί και για να διαφημιστεί ο ... δράστης 'δημιουργός' "

Έχει πολυυυύ καιρό που σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι αυτά τα λόγια. Διαβάζω, ας πούμε, βιβλία που νιώθω ότι γράφτηκαν με φιλοδοξία να γίνουν σήριαλ, ή ταινία. "Φωνάζουν" οι περιγραφές τους και οι διάλογοί τους για αυτό. Μερικές φορές βλέπω το κάδρο της κάμερας έτοιμο σε σκηνές τους. Δεν είναι πάντα κακών συγγραφέων, ούτε άθλια βιβλία, όμως αυτή η αισθησή τους δεν τα αφήνει να γίνουν καλά. Είναι εν δυνάμει - μη σου πω και με αγωνία σώνει και καλά- σήριαλ, άλλο πράγμα είναι αυτό.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Μας τσάκισε η ευκολία της εικόνας. Έτσι νομίζω. Η κυριαρχία της εικόνας έφερε την κυριαρχία της καθοριστικής πρώτης εντύπωσης, επιφανειακής αλλά έντονης, εκείνη παλι το "αμέσως εντυπωσιάζομαι", "αμέσως αγοράζω", η αγορά το άγχος του να κάνω κάτι ευπώλητο. Αμέσως. Τώρα. Πριν προλάβει άλλος. Πού χρόνος να δεθείς, να ξανακούσεις, να διαβάσεις όχι πεταχτά αλλά με προσοχή. Ποιος τα έχει ανάγκη αυτά; Και πόσο πουλάνε;
H Αδαμαντία με αφορμή μια παράσταση γράφει στο blog της τη φράση "προσπαθουν να πουλησουν τον εαυτο τους οσο καλυτερα μπορουν". Έχει κι αυτό σχέση με τα παραπάνω; Είμαστε; ή πουλάμε αυτό που πιάνει "καλύτερη τιμή" στην αγορά του θεαθείναι; Και ποιος είναι ο καλύτερος; Ο που είναι καλός ή ο που καταφέρνει να πουλήσει καλύτερα και πιο γρήγορα μάλιστα τον εαυτό του; Τι αξίζει; Τι πουλάει; Τι επιδιώκουμε; Να γίνουμε ή να φαινόμαστε; Να είμαστε αληθινά καλοί ή να φαινόμαστε καλοί στο περιοδικό της ζωής, όπως λέει κι ο Κωνσταντινίδης για τα κτίρια; Σε άλλες εποχές όπου οι αισθήσεις μας λειτουργούσαν νομίζω καλύτερα δεν θα ρωτούσα μάλλον. Σήμερα που το "βλέπω" - ελέω τηλεόρασης κυρίως νομίζω- είναι ισχυρότερο του "ακούω", "αγγίζω", "αισθάνομαι", "μυρίζω" και άρα ίσως και νιώθω, σήμερα δεν ξέρω.

Ό,τι μένει...

"Καλά", μου λέει ένας φίλος πριν λίγες μέρες, "όλος ο κόσμος για τη Μαντόνα μιλάει, είναι λέεμ η καλλιτέχνης και η συναυλία του αιώνα, εσύ καθόλου περίεργη δεν είσαι να μάθεις πώς ήταν, τι έγινε;". Μετά για να δω τι γίνεται από αλλη μεριά όμως, ρώτησα κάποια στιγμή να μάθω τι λένε για αυτήν την συναυλία οι δεκατετράχρονοι. Ρωτάω λοιπόν το γιό μου για να έρθει πληρωμένη η απάντηση. "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τη Μαντόνα ρε μαμά, με αυτήν θα ασχολούμαστε;" Ασχολούνται όμως με τους Iron Maiden, εκεί θα ήθελαν να πάνε, στους Linkin Park, εννοείται, είναι και της εποχής τους, και τους Βeatles τους ανακαλύπτουν, καλά-καλά εγώ δεν είχα γεννηθεί όταν διαλύθηκαν. Τότε σκέφτηκα ότι μετά από τριάντα χρόνια κανείς δεν θα ανακαλύψει τη Μαντόνα, θα την μελετάνε ίσως για το πώς χτίζεις μια καριέρα, πώς γίνεσαι σώου γούμαν, αλλά με τη μουσική και τα τραγούδια της, με τη μουσική της πορεία θα ασχολείται κανείς; Θα την ακούν ίσως με νοσταλγία κάποιοι που την άκουγαν στα νιάτα τους αλλά για τα παιδιά που έρχονται η εικόνα της, το μεγαλο ατού της σημερα, θα είναι μια παλιαντζαρία, δεν θα μιλάει. Εκείνο που μένει, και δεν πα να γράφτηκε πριν από χίλια χρόνια, θα 'ναι πόσο θα μπορεί να τους μιλήσει τότε η μουσική, οι στίχοι η ενέργεια της αλήθειας της στιγμής ή και περισσότερο σε ένα τραγούδι, σ' εναν δίσκο που μπορεί να ανακαλύπτεται και μια ζωή μη σου πω. Με αυτήν την δύναμη καλλιτέχνες όπως η Μαντόνα δε νομίζω ότι έχουν καμία σχέση.

Την Παρασκευή είδα μια παράσταση για την οποία είχα ακούσει και διαβάσει πολλά, όταν την είδα όμως κατάλαβα τι είναι. "Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος" από δυο ΔΗΠΕΘΕ, Β.Αιγαίου και Πάτρας, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη. Με τον καραγκιόζη δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση λατρείας. Είχα διαβάσει αρκετά, και λόγω σπουδών, για αυτόν, είχα δει κάποιες παραστάσεις-αρκετές καθόλου καλές-, είχα ακούσει με τα παιδιά μου ηχογραφημένες παραστάσεις του Ευγένιου Σπαθάρη, μέχρι εκεί. Καταλάβαινα ότι αρέσει πολύ στην κόρη μου, στην παράσταση περίμενα τις αντιδράσεις της. Στην παράσταση ηθοποιοί με απίστευτη κίνηση και δύναμη υποδύονταν τους βασικούς ρόλους στο θέτρο σκιών του καραγκιόζη. Η ιστορία εύκολα αντιληπτή και στους πιο μικρούς που ήταν στην αίθουσα, φαινόταν από τις αντιδράσεις τους. Δν ήξερα γιατί τον Μέγαλέξανδρο τον υποδύεται κορίτσι, μόλις το είδα το κατάλαβα.

Μια παράσταση απλή και σύνθετη, σαφής και ποιητική, λιτή και σπουδαία, με ρυθμό και τεχνική, με μαστοριά. Έφυγα και αφού είχα γελάσει πολύ, είχα μαγευτεί όσο λίγες φορές, με το τελευταίο χειροκρότημα ήδη σκεφτόμουν τι ήθελα να πάω σπίτι να διαβάσω (για τους υπηρέτες στην κομμέντια ντε λ'αρτε, ας πούμε), αναρωτιόμουν πού σταματούσε το όνειρο και πού άρχιζε το ξύπνημα στην υπόθεση του έργου, τι είναι τελικά ο καραγκιόζης πράγματα που δεν τα ήξερα ερα κι ούτε μπορούσα καν να φανταστώ. Είχα λοιπόν "δουλειά για το σπίτι", το καλύτερό μου.

Το Σάββατο ο δρόμος μας πήγε στο Κιλκίς, στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας. Βραδιά Έναρξης. Ένα μικρό απόσπασμα από την παράσταση "ιστορίες σε πακέτο" των "El Picaporte", της Cecilia Gechtman και του Pablo Palacios, από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, κρίμα που δεν έχω να σας δείξω ένα, έστω μικρό, βιντεο. Τρυφερό χιούμορ με μαριονέτες και γυμνά χέρια.
Μετά ανέβηκε στη σκηνή ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης από τις Η.Π.Α., ο Wolfe Bowart, με την παράστασή του "Lalaluna". Ηθοποιός, μίμος, ταχυδακτυλουργός. Πριν το Κιλκίς, την Ελλάδα, ήταν στη Βραζιλία, μετά φεύγει για Αυστραλία. Ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά του, την παράστασή του που μας μάγεψε, μας έκανε να γελάσουμε σαν να είμαστε όλοι μικρά παιδιά και μας έκανε να τον θαυμάσουμε απίστευτα, στο βίντεο που ακολουθεί, περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα http://www.lalaluna.com/ . Η παράσταση παίζει σήμερα στις 8 το βράδυ στην Καλαμαριά, στο Δημοτικό Θέατρο, αν μπορείτε μην την χάσετε.

(αν δεν βλέπεις το βίντεο στο youtube, δοκίμασε κι εδώ:http://www.lalaluna.com/movie.html )
Τελευταία παράσταση της βραδιάς στο Κιλκίς από τη Σερβία και τον θίασο "Πινόκιο", στο πάρκο πια, "Max Metalik". Μια τεράστια πεντάμετρη μεταλική φιγούρα, ο Μαξ , μαι μηχανή με συναισθήματα. Η Σαββίνα τράβηξε βίντεο αλλά δεν ξέρω πώς να το "τραβήξω" από το κινητό για να "φέρω" στο blog. Αν το καταφέρω θα το ανεβάσω.

Παρεμπτιπτόντως, αλλά καθόλου τυχαία μάλλον, όλες οι παραστάσεις είχαν πολύ όμορφη μουσική.

Καλό θέατρο. Παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών. Καλλιτέχνες σημαντικοί. Πολύ γέλιο. Ερωτήσεις. Δουλειά για το σπίτι. Ό,τι έμεινε από αυτό το Παρασκευσάββατο. Λίγο ήταν;

Για την Κυριακή δεν σου γράφω τίποτα γιατί ήταν γεμάτη "επιχείρηση χειμωνιάτικα, ρούχα, χαλιά, ντουλάπες κλπ κλπ", αχ...
Εμ, κάθε μέρα δεν είναι Λαμπρή...

Καλή, καλή, καλή εβδομάδα!!!