Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...

Δεν ξέρω αν το κείμενο το έχει γράψει αυτός που λενε ότι εχει γράψει.
Κυκλοφορούν τόσα πολλά στο διαδίκτυο που χάνομαι κι εγώ όπως κι εσύ.
Προσπαθησα λίγο να το ψάξω, ο χρόνος μου το τελευταίο διαστημα είναι ελάχιστος για ό,τι δεν είναι απολύτως απαραίτητο, δεν βρήκα κάτι στοιχειοθετημένο.
Λένε πως είναι κείμενο του Mario de Andrade (1893 -1945), ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου και μουσικολόγου από τη Βραζιλία.
Όποιος κι αν τελικά το έγραψε, συμφωνω μαζί του, τόσο απλά.
Τώρα που φτανω σχεδόν στα μισα (...παντα πιστευω ότι θα ζήσω πολύ βλεπεις) του δρόμου αλλά εχω τόοσες πολλές "καραμέλες" που λεει και το κείμενο, μια χαρα τα λεει…
Έχω χρόνο για ό,τι αξίζει, μόνο.

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

μια ωραία τηλεοπτική στιγμή

Eίπαμε, εχει και το facebook τα καλά του.
Εκεί σήμερα, χαρη στην Αναστασία και τον Κυριάκο, είδα αυτό το υπεροχο στιγμιότυπο απο μια παλια τηλεοπτικη εκπομπή ("Ανω Κατω")

Mad World

(απο τον Θωμά, "κλεμμένο")

... και το ενα φερνει το αλλο

Μαμαδοσκέψεις. Προχθες μας είχαν ενημέρωση, μαθητές και γονείς, στο φροντιστηριο του γιου μου για το σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστημιο, τις κατευθύνσεις και τα πεδία, τις σχολές και όσο μπορούσαν φυσικά τις επαγγελματικές συνθηκες και προοπτικές όσων επαγγελμάτων κυρίως ενδιεφεραν τα παιδιά. Μια τυπική συναντηση, την οποία πολλα παιδια και γονείς παρακολουθούν μαλλον καθε χρόνο.
Σε ιδανικές συνθήκες αυτές τις ενημερωτικές συναντησεις θα ήταν πολύ καλό να τις πραγματοποιεί το δημόσιο σχολείο και ελπίζω καποτε να το δούμε κι αυτό στην Ελλάδα.


Εκτός απο αυτήν καθεαυτήν την ενημέρωση είχαν ενδιαφερον κι άλλα πραγματα. Το πώς, ας πούμε, οι γονείς μετέφεραν με ανησυχία κάτι μάλλον κοινό ή τουλαχιστον όχι ασυνηθιστο πια, την εικόνα των παιδιών τους που δεν εχουν αποφασίσει μεχρι και την τρίτη λυκείου ποια σχολή, ποιες σχολές θελουν να δηλώσουν. Θα πεις εύκολο είναι; Ιδιαίτερα στις τωρινες συνθηκες με πόση σιγουριά να κατευθυνεσαι πρόσω ολοταχώς για μια κατευθυνση; Βεβαια αν κάτι το αγαπας πολύ, αν είσαι φτιαγμενος για αυτό, το πραγμα αλλαζει. Το ακολουθείς και δε πα να σου λενε ότι είναι εγγυημενη η ανεργία, κορεσμενο το επαγγελμα, καπου στον κόσμο θα ασκήσεις αυτό που αγαπάς. Μωρε γερό κι ευτυχισμενο να είναι το παιδί και ας δουλεψει όπου μπορεί, θελει και βρει. 
Αν και στ'αλήθεια κάτι που σκεφτόμαστε πιο πολύ μαμαδες και μπαμπαδες καμια φορα δεν είναι νομίζω που δεν ξερουμε τα παιδια μας ποια σχολή θελουν να δηλώσουν, αλλα κάτι άλλο. Που δεν εχουν, αν δεν εχουν ή δεν το ξερουμε εμείς, μια αγαπη ιδιαίτερη σε ενα μάθημα, ενα κόλλημα βρε παιδί μου, να πουν αυτό το μάθημα, αυτο το αντικείμενο το γουσταρω πολύ. Να πω όμως την αλήθεια; Καμιά φορα το εχουν αυτό το μάθημα, το εχουν αυτό που ονειρευονται, αλλα δεν θελουν να το πουν στους γονείς τους. Αμα ξεραμε τι λενε στους φίλους τους θα μεναμε έκπληκτοι, ετσι νομίζω.


Κι όσο το σκεφτομαι ενα καλό μπορεί να το εχει η κρίση. Πού οι εποχες που πίεζαν ασφυκτικά οι γονείς τα παιδια να ακολουθήσουν ενα επαγγελμα που κατα τη γνώμη τους εχει κύρος, καταξίωση, λεφτα εννοούσαν κυρίως δηλαδή αλλα δεν το ελεγαν ετσι, το ελεγαν "σιγουριά και εξασφαλιση". Τωρα, σε γενικές γραμμες, παει αυτό, ποια σιγουριά, ποια εξασφάλιση... Καλό είναι αυτό, θα πεις; Σε καμια περίπτωση πλην μιας, όταν όλα εχουν ρίσκο το ρίσκο αυτού που τουλαχιστον αγαπας ανταγωνίζεται επι ίσοις όροις όλα τα υπόλοιπα, τουλαχιστον. Και πιο ευκολα ίσως ενα παιδί σήμερα μπορεί να πει αυτό θελω να κάνω. Τι να του αντιταξεις; Την ανυπαρκτη σιγουριά του ποιού αλλου;

Ακουγα την ενημερωση σκεφτόμουν κι αυτα μεσα μου. Με αυτα κι εκείνα ακόμα και μια τυπική διαδικασία όπως η φροντιστηριακή ενημερωση περί όσων ελεγα πριν παλι χρήσιμη ήταν.Και σε αυτό βοηθησε μαλλον και ο συγκεκριμένος εισηγητής καθηγητης, προσγειωμενος, πρακτικός και ανοικτόμυαλος μαζί. 

Τα παιδια μας θα σπουδασουν και θα ψαξουν δουλεια σε εναν κόσμο που εχει αλλαξει πολύ απο εκείνον που ξεραμε. Ενα όμως ίσως έμεινε ίδιο. Τον δρόμο τον ανοίγουν τα σταυροδρόμια κι όχι οι μονόδρομοι. Ό,τι κανουν ας εχει ανοικτό ορίζοντα και δυνατότητα να αλλαξει δρόμο, να παει αλλού, αυτό το αλλού μπορεί να είναι καλύτερο κι απ'ό,τι φανταζονται καμια φορα.
Ποιος άλλωστε ξερει σιγουρα πώς θα είναι ο κόσμος σε ενα, δυο, δεκα χρόνια;

Θυμαστε μια ομιλία του Κεν Ρόμπινσον; (είναι εδώ) Εκείνη που έλεγε, ανάμεσα σε αλλα: "Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση, και νομίζω οτι όλοι έχουμε. Έχουμε τεράστιο δικαιωματικό ενδιαφέρον γι' αυτή, εν μέρει επειδή η εκπαίδευση είναι προορισμένη να μας πάει σε ένα μέλλον που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Αν το σκεφτείτε, τα παιδιά που ξεκινούν το σχολείο φέτος θα συνταξιοδοτηθούν το 2065 (σημ. η ομιλία δόθηκε το χειμώνα του 2006- αλλαξαν ήδη πολλα, αναμεσα σε αυτα και τα όρια συνταξιοδότησης...) Κανένας δεν έχει την παραμικρή ιδέα- παρ' όλη τη γνώση που παρελαύνει εδώ τις τελευταίες τέσσερις ημέρες - για το πώς θα είναι ο κόσμος σε πέντε χρόνια. Ωστόσο, πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε γι' αυτόν. Έτσι η μη προβλεψιμότητα, νομίζω, είναι εντυπωσιακή" και κατεληγε "παρεμπιπτόντως, μπορεί εμείς να μην δούμε αυτό το μέλλον αλλά εκείνα θα το δουν. Δουλειά μας είναι να τα βοηθήσουμε να κερδίσουν κάτι από αυτό"

Διαβαζοντας χθες ενα κείμενο στην Athens Voice, είναι ένα άρθρο του καθηγητή Jeffrey Sachs, διευθυντή του Earth Institute του Columbia University που δημοσιεύτηκε, στους Financial Times, μου ήρθαν αυτα τα λόγια στο μυαλό.
Μπορεί να μην ξερουμε το μελλον όπου θα ζήσουν τα παιδιά μας, ίσως είναι απο δύσκολο εως αδύνατον να τα συμβουλέψουμε σίγουρα, μπορεί όμως μαζί τους να καταλαβουμε ποια κατευθυνση τους ταιριάζει, σε τι ίσως να έχουν, και να εχει και το ίδιο ως τομέας, προοπτική και δυνατότητες
Το άρθρο, ας πούμε, του καθηγητή Jeffrey Sachs, καταλήγει σε ενδιαφερουσες απόψεις για το μελλον της χώρας μας, αρα των ανθρώπων που θα δραστηριοποιηθούν και επαγγελματικά σε αυτήν τα επόμενα χρόνια, ελπίζοντας πως θα αναπτύξουμε, αφου διαθετουμε αυτό που λεμε το αρχικό "αναγκαίο κεφαλαιο" (ήλιος, άνεμος, θαλασσα, επινοητικότητα) πρωτοβουλίες, επιχειρηματικότητα και εφευρετικότητα:
"Η Ελλάδα στην πραγματικότητα έχει πολλές ενδιαφέρουσες προοπτικές ανάπτυξης.
Έχει τεράστια ηλιακή και αιολική ενέργεια για εξαγωγή προς τις ενεργοβόρες βόρειες χώρες. Προσφέρει ένα θαυμάσιο συγκοινωνιακό κόμβο για το εμπόριο Ευρώπης-Ασίας. Νέοι Έλληνες μηχανικοί λογισμικού κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον τομέα των τεχνολογιών της πληροφορίας. Και φυσικά η Ελλάδα παραμένει ένας από τους πιο υπέροχους προορισμούς στον κόσμο για τουρισμό, εξερεύνηση και στοχασμό γύρω από τον άνθρωπο"

Το ενα εφερε το αλλο, και στο τελος;

Ξαναδιαβασα μια ακόμη ομιλία του Κεν Ρόμπινσον (αυτή), κι ενα σημείο της που μπορεί και παντα να είναι επίκαιρο, λεει:
"Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι και εσείς θα την βρίσκατε ενδιαφέρουσα αυτήν τη στιγμή. (Γέλια) Είπε τα εξής τον Δεκέμβριο του 1862, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ετήσιου συνεδρίου του Κογκρέσου. Να σημειώσω ότι δεν έχω ιδέα τι γινόταν εκείνη την εποχή. Δεν μαθαίνουμε Αμερικανική ιστορία στη Βρετανία. (Γέλια) Την αποσιωπούμε. Ξέρετε, είναι πολιτική μας. (Γέλια)
Λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, κάτι συνταρακτικό συνέβαινε το Δεκέμβριο του1862, το οποίο όσοι είναι μεταξύ μας Αμερικανοί θα το γνωρίζουν. Αλλά είπε το εξής: "Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους". Την αγαπώ αυτήν την ρήση. Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. "Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, για αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με νέο τρόπο και να δράσουμε με νέο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας"
Την αγαπώ πολύ την λέξη "απελευθερώνω". Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες τις αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνος, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Και πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε..."

Εμ, αν ήταν ευκολο όλοι θα το έκαναν, θα ελεγε ο παππούς μου, αλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

(Η φωτογραφία είναι του Χρήστου Κοτσιόπουλου, www.greeksky.gr, είναι δημοσιευμενη κι εδω

Ο ίδιος γραφει για την φωτογραφία και την φωτογράφιση:

"Μετά από μήνες αναμονής και εντατικής προετοιμασίας για την φωτογράφηση της Σεληνιακής έκλειψης, όλα πήγαν στραβά εξαιτίας μιας σφοδρής καταιγίδας κατά την διάρκεια του φαινομένου.

Όλα; Όχι ακριβώς, καθώς ένα μικρό άνοιγμα στα σύννεφα που κράτησε 10 περίπου λεπτά, στην μέση της ολικότητας μου επέτρεψε να δω και να φωτογραφήσω ένα πραγματικά απίστευτο θέαμα!

Αστραπές από την μια πλευρά, η ολική έκλειψη από την άλλη και εγώ στην μέση, πότε να τρέχω για να βρω την κατάλληλη γωνία λήψης και πότε να κοντοστέκομαι και να θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης στο αποκορύφωμα του!

Η λήψη έγινε στο Πέζι Ικαρίας, ένα μέρος γνωστό και σαν «ο πλανήτης των κατσικιών», λόγω του βραχώδους τοπίου και των περίεργων σχημάτων των βράχων")