-Aλλα το σκοτάδι είναι πολύ σκοτεινό
-Ναι. Έτσι είναι το πραγματικό σκοτάδι. Γιατι πρεπει το σκοταδι να είναι λαμπερό σαν την ημέρα;
"Όνειρα", ταινία του Ακίρα Κουροσάβα, γυρισμένη το 1990, όταν ο σκηνοθέτης ήταν 80 χρονων.
Οκτώ ιστορίες- οκτώ όνειρα.
Η αφορμή για αυτήν την αναρτηση ήταν ενα βίντεο που ανεβασε στο facebook ο Ηλίας Λιούγκος, αυτό:
9 σχόλια:
Μεγάλες δημιουργίες, μοναδικά βίντεο... υπέροχες αφορμές.
Τα φιλιά μου Αναστασία και σ' ευχαριστώ για τις υπέροχες αναρτήσεις.
Να που έχει και πολλά καλά το fb... η ποιότητα των ανθρώπων, όπως παντού, διαφοροποιεί και την ποιότητα ή μη της επικοινωνίας.
(Η Big Mama αναζητά τα ανήλικα όνειρά της)
Οι άνθρωποι κανουν τη διαφορα και στο facebook όπως παντού, ετσι πιστευω κι εγω που το βλεπω κι απο μεσα τωρα.
Τι ταινία, όντως. Στα ογδόντα του, κι αλλοι απο τα σαραντα κλαίγονται ότι γερασαν, τι να πεις...
φιλια πολλα!
Από την ταινία "όνειρα" του Κουροσάουα συγκράτησες την ατάκα που κι εμένα μου είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση... και με είχε βάλει να σκεφτώ αρκετά για το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στη φύση γύρω μας...
Όσο για το εμβαπτισμένο βίντεο... τέλειο... το είχα ξεχάσει...
φιλιά
Νίκιπλε,
τελικα τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Αυτή η φραση εκτός απο αυτό που αναφερεις, τη σχεση μας με τη φυση (ας πούμε η φρικτή φωτορυπανση στις πόλεις που απαγορευει στους κατοίκους της, εμας δηλαδή να κοιταξουμε το βραδυ τον ουρανό και να αισθανθούμε το πιο απλό και βασικό, κομμάτι ενός πλανήτη)με προβληματισε και για αλλους λόγους.
Κι εγώ πιστευω ότι δεν είναι κακό να προστατευόμαστε απο κινδύνους και ό,τι απειλεί τη ζωή μας. όμως πολλές φορες το παρακανουμε. Φοβόμαστε να ζήσουμε φυσικά, φοβόμαστε να πονεσουμε, να γερασουμε, να φθαρούμε. Τρελλαινόμαστε στην ιδεα ότι καποια πραγματα είναι έτσι. Η πληγή πονάει. Ο φόβος είναι φόβος, πρεπει καποτε να τον ζήσουμε. Το σκοταδι είναι σκοταδι και υπαρχει λόγος. Καμιά φορα αναρωτιεμαι μήπως υπερβάλω, δεν στο κρύβω.
Όταν γεννησα τα παιδια μου, παλιομοδίτικα ήθελα να ζήσω όλη τη διαδικασία. Όχι να με ναρκώσουν και να ξυπνήσω με ενα μωρό στην αγκαλιά. Δεν μετανιωσα, πόνεσα πολύ αλλα ενιωσα τα όρια μου και ότι μπορώ να τα υπερβώ. Ξερω ότι μπορεί να ακούγεται χαζό αλλα ήταν φοβερό μαθημα οι πονοι του τοκετου, και εντελώς εγωιστικά το λεω, μεγαλο μαθημα για μενα. Ήμουν πιο δυνατή απ'όσο νόμιζα, εκεί το πρωτοκαταλαβα.
Υ.Γ. Λενε ότι οι γυναίκες μιλανε για τις γεννες τους όπως οι άντρες για τον στρατό. Έτσι είναι μαλλον, ε;
Υ.Γ. (μετα απο 2,5 ώρες, καθόλου παραξενο αυτό για μένα)
Ήθελα να το γράψω γιατί το σκεφτόμουν αφότου σου το έγραψα Νίκιπλε. Όχι τίποτε αλλο, θα το διαβασει και καμια μαμά που δεν διαλεξε αλλα έπρεπε να κανει καισαρική και έτσι όπως το εγραψα εγω μπορεί να πει-και δικαιολογημενα δηλαδή- κι εμείς θελαμε κυρία μου αλλα δεν γινόταν. Ειχα λοιπόν την ευκαιρία με όλες τις δυσκολίες που συνεπαγονταν αυτό και τις ήξερα πολύ καλά, να ζήσω αυτήν την εμπειρία γιατί μπορούσα, δεν το απαγόρευε κανενας σημαντικός ιατρικός λόγος να την επιλέξω. Είναι φορες που αυτή η επιλογή είναι για πραγματικούς (κι όχι αλλους) ιατρικούς λόγους δυστυχώς αδύνατη.
(ουφ, το είπα...)
Αγαπητή Αναστασία (Καλημέρα), σε ευχαριστώ κατ' αρχήν που το μοιράστηκες δημόσια έστω μέσα από τα ποστ... με συγκίνησες όμως. Δεν ξέρω αν η βαρύτητα του να πονέσει ένας άνθρωπος και να επιφέρει το απόλυτο θαύμα (να φέρει στη γη έναν νέο άνθρωπο) θα μπορούσε να συγκριθεί με τις ιστορίες από το Στρατό. Με τα χρόνια που έχουν περάσει και έχοντας αποκωδικοποιήσει τα πραγματικά δύσκολα δύο χρόνια που κι εγώ αφιέρωσα στην μαμά πατρίδα, εκείνο που πιστεύω είναι πως οι άντρες ξορκίζουν εξωραΐζοντας τα χρόνια τους εκεί... Αντίθετα καμία γυναίκα δεν μου διηγήθηκε ποτέ με νοσταλγία τις στιγμές του πόνου... μόνο εκείνη της επιβράβευσης με την θέαση του κατιόντος... Στο βαθμό λοιπόν του σημερινού παροξυσμού, πιστεύω και κατανοώ αρκετά κάποιους που επιλέγουν έναν εύκολο δρόμο... Φυσικά όταν στη Γαλλία και Γερμανία το ποσοστό των γεννήσεων με καισαρική αποτελεί μόλις το 15% έναντι του αντίστοιχου ελληνικού που κυμαίνεται στο 45%, δείχνει ίσως κάποια στρέβλωση... Κατανοητή, στο βαθμό που απλά απαλύνει τον πόνο... στο επιπεδο της κατάχρησης επίσης κατανοητή...
καλημέρα όλη μέρα!
Τι όμορφο το χωριό με τους νερόμυλους και τι σοφός ο παππούλης!
Δεν θυμάμαι αν εχω δει την ταινία..
Μακάρι όλες οι μανούλες να γεννούν τόσο "εύκολα?" όπως γέννησα τις κορούλες μου,"παλιομοδιτικα" σαν και σένα Αναστασία.Ξεχνάς τους πόνους μπρος το θαύμα(δυο θαύματα! δικά μου)της ζωής!
45% με καισαρική? δεν είμαστε καλά..
Νίκιπλε,
ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είμαι μυστήριο τρενο ε, τωρα σιγουρευτηκα! Μα να είμαι η μόνη που ξερεις που μιλαει και για τους πόνους κι όχι μόνο για το αποτελεσμα;
:)))
Κατερίνα,
ε δεν το λες κι εύκολα, παντως οι δικες μου οι γεννες ευκολες δεν ήταν αλλα είπαμε...
φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου