ο σεβασμός στον άλλον

Το απόγευμα διαβαζα, με συνηθη καθυστερηση - μου συμβαίνει συχνά, εφημεριδες και περιοδικά με περιμένουν υπομονετικά συνηθως στο τραπεζι της κουζίνας κάνα δυο μήνες, εσας; - μια συνεντευξη σε κυριακατικο περιοδικό εφημερίδας. Ηταν η συνεντευξη του σκηνοθέτη Πατρίς Λεκόντ στη Λένα Παπαδημητρίου.
(Παρεμπιπτόντως, αυτήν την συναδελφο την εκτιμώ και παρα πολλές φορες αφότου εχω διαβασει ενα άρθρο ή και σχόλιο κι εχω πει "τι ωραίο!" βλέπω μετα ότι είναι δικό της, η ματιά, το γουστο, οι απόψεις της μου αρεσουν.)

Τώρα, αυτή η συνεντευξη ειχε δημοσιευτεί στο ΒΗΜagazino, στις 15 Μαϊου 2011.

[Ο Πατρίς Λεκόντ στη φωτογράφιση για το ΒΗΜagazino (φωτογραφία:Νίκος Κόκκας)]

Διαβαζοντάς την σταθηκα σε πολλά μα πιο πολύ εδώ:

Μέσα σε αυτήν την τεράστια πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που πλήττει τη Γαλλία, εσείς πού στέκεστε ως καλλιτέχνης;
«Οταν η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη κρίση όπως αυτή, στη “νοοτροπία” της υπάρχουν δύο κυρίαρχες τάσεις. Η μία είναι αυτή της ηττοπάθειας, με βασικά συμπτώματα τον πανικό και την παραίτηση, “πο, πο η κρίση, τι θα κάνουμε τώρα, πώς θα επιβιώσουμε;”. Και η άλλη είναι αυτή μιας ιδιότυπα εγωιστικής αμεριμνησίας, ότι τέλος πάντων η κρίση δεν είναι δικό μου πρόβλημα, είναι πρόβλημα των άλλων, της κυβέρνησης που τα έχει σκατώσει κτλ.
Ισως έχουμε να διδαχθούμε πολλά από τους Ιάπωνες που κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τεράστιες συμφορές – και δεν αναφέρομαι μόνο στο τσουνάμι αλλά και στην οικονομική κρίση – προσφέροντας. Πιστεύω ότι στη Γαλλία, στην Ελλάδα και στα άλλα μεσογειακά κράτη δεν υπάρχει εδραιωμένη, όσο βαρύ και αν ακούγεται αυτό, μια αληθινά εθνική συνείδηση. Οι άνθρωποι ζουν και δουλεύουν για τον εαυτό τους, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τους άλλους.
Υπάρχει, ξέρετε, μια μαγική φόρμουλα, την οποία, αν όλοι αποφάσιζαν κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσουν, όλα τα προβλήματα σε αυτόν τον πλανήτη, οι πόλεμοι, η πείνα κτλ., θα εξαλείφονταν. Αυτή η μαγική φόρμουλα είναι ο σεβασμός στον άλλον. Οχι σύμφωνα με τη χριστιανική θεώρηση, δεν έχεις ανάγκη από οποιαδήποτε θρησκεία για να το καταφέρεις αυτό. Δεν είναι κάτι που χρειάζεται να στο επιβάλει κανείς, είναι κάτι που πηγάζει από σένα. Εγώ, τουλάχιστον, για αυτό αγωνίζομαι μέσα στο δικό μου, μικρό σύμπαν. Πρόθεσή μου δεν είναι να αποδείξω ότι είμαι καλύτερος. Το κάνω για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.
Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή της ζωής μου. Είναι κάτι που μου κληροδότησαν ο παππούς και η γιαγιά μου, από την πλευρά της μητέρας μου. Ανθρωποι αξιοθαύμαστοι που ζούσαν πρώτα για τους άλλους και μετά για τον εαυτό τους. Οχι, δεν επεδείκνυαν κάποια αρρωστημένη μορφή αυταπάρνησης ή αυτοθυσίας, δεν αυτομαστιγώνονταν, είχαν απλώς μια φιλοσοφία ζωής χτισμένη πάνω στο αληθινό, στο αγνό νοιάξιμο για τους άλλους.
Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος αν έπειτα από χρόνια έλεγαν για μένα: “Αυτός ο τύπος είχε αυτά κι αυτά τα ελαττώματα, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν εγωιστής”.
Ο εγωισμός είναι για μένα ό,τι πιο ειδεχθές υπάρχει».

Είναι ανόητο και εκτός θέματος όταν ζούμε τόσο δύσκολες στιγμές να μιλάμε για σεβασμό και εγωισμό; Λεω πως δεν είναι. Κι επειδή βλεπω πολλούς τωρα να κουνανε το κεφαλι και να λενε "εγω τα έλεγα", "εγω το ήξερα πως έτσι είναι", "α, εγω δεν είμαι έτσι", θα λεγα ότι το καλύτερο που μπορούν να κανούν αυτοί που όλα τα ξερουν να γυρίσουν λίγο μεσα τους και να σκεφτούν σεβαστηκαν; μετρησαν ποτε τον εγωισμό τους; Και στον πρωτο πληθυντικό βεβαια, σε αόριστο και ενεστώτα, σεβαστήκαμε-σεβόμαστε; μετρήσαμε-μετραμε τον εγωισμό μας; Γιατί τα λόγια παντα είναι ευκολα. Τα έργα;


Όλη την συνεντευξη μπορείτε να τη διαβασετε εδώ:  Ο Πατρίς Λεκόντ και το νόημα της ζωής

 τα σκίτσα είναι του Πατρίς Λεκόντ (υπήρξε και σκιτσογράφος), απο εδώ