Απ'όσα διαβασα από το πρωί αυτό ήθελα να μοιραστούμε:
"Ο φίλος είναι μετανάστης στην Ελλάδα, ζει πολλά χρόνια εδώ και τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ και
 | ||
| Αργυρόκαστρο, η πατρίδα του Ι. Καποδίστρια |
Πήγε λοιπόν στην επαρχιακή πόλη, να καμαρώσει το παιδί του στον τόπο σπουδών του. Εκείνο τρομοκρατημένο τού απαγόρευσε να κυκλοφορήσει στην πόλη, να συναναστρέφεται τους συμφοιτητές του και κυρίως να μιλάει αλβανικά. Γιατί το παιδί του ντρέπεται που είναι Αλβανάκι και μάλλον το έχει κρύψει από τους συμφοιτητές του.
Ο φτωχός εργαζόμενος κλαίγοντας παραπονιέται στο φίλο του και ρωτά αν έχει κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεται το παιδί του.
Πιτσιρικα, πρέπει να μάθεις να τιμάς τους γονείς σου ιδίως αν κάνουν τόσες θυσίες για σένα. Πρέπει ακόμη να μάθεις να τιμάς την πατρίδα σου, την καταγωγή σου και να είσαι υπερήφανος/η γι' αυτήν. Δεν είναι ντροπή να είσαι Αλβανός ή Βούλγαρος ή Τούρκος. Ούτε είναι λόγος περηφάνιας και έπαρσης η εθνική καταγωγή του καθενός μας.
Καθένας από εμάς χρειάζεται να πετυχαίνει στη ζωή του σπουδαία έργα με τον κόπο του. Για αυτά μπορεί να είναι περήφανος. Και για τους γονείς που με στερήσεις και αγωνίες μάς μεγάλωσαν και μας σπούδασαν."
Σύνδεσμος: τα θρανία αφηγούνται: Η ντροπή για την καταγωγή μας και το παράπονο του πατέρα
18 σχόλια:
Καλημέρα!!!
Ναι αλλά, δεν γνωρίζουμε την ψυχολογία του παιδιού..
Ο πατέρας από την πλευρά του έχει απόλυτο δίκιο.. θα μου κακοφαινόταν και εμένα..
Είναι δύσκολο και για το παιδί, το καταλαβαίνω, ή τουλαχιστον θελει θαρρος να μην ντρεπεται για την καταγωγή του, να σκεφτούμε μόνο πώς λεγεται η λεξη Αλβανός από τόσο κόσμο, φτανει. Περασαν όμως τόσα χρόνια, κι ακόμα να αλλαξει αυτό. Τον πόνεσα τον πατερα όμως, είναι τόσο άδικο για αυτόν, του αξίζει περηφανια όχι στενοχώρια ή ντροπή
Καλημέρα Ηφαιστίωνά μου!
Και ο ίδιος ο πατέρας θα πρέπει όμως να διδάξει στο παιδί του να είναι υπερήφανο για την καταγωγή και γενικότερα να μην έχει τέτοια κόμπλεξ.
Κατά τη γνώμη μου οι γονείς φταίνε για πολλά, για να μην πω για όλα.
Και δεν είναι αυτοί και μεις. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι γονείς και οφείλουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο για τα παιδιά μας.
Αυτό δε μεταφράζεται με χαρτζιλίκια, φροντιστήρια και ωδεία μόνο αλλά κυρίως με αρχές και την ανάπτυξη σε ένα ισορροπημένο περιβάλλλον.
Καλημέρα Αναστασία!!!
Δύσκολα θεματα AnD, όχι ακατόρθωτα, αλλα πολύ δύσκολα όντως.
Οι γονείς έχουν ευθύνες για πολλά και διδασκουν για πολλά κυρίως μεσω της συμπεριφοράς και της ζωής τους. Βεβαια κι εκείνοι δεν εχουν κανει πρόβα πριν, ούτε πτυχίο αλαθητου εχουν οι ερμοι, κανουν λαθη δεν είναι παραλογο. Εγκληματικά λαθη δεν δικαιολογούνται φυσικά, εξαιτίας του εγωισμού, του αυταρχισμού και της ματαιοδοξίας τους (αναφερω τρία απο τα μεγαλύτερα λαθη μας κατα τη γνωμη μου εμάς των γονιών). Αλλα τελειοι δεν είμαστε ποτέ.
Τωρα για τη συγκεκριμενη περίπτωση, νομίζω καταλαβαίνω και τις δυο πλευρες, μπορεί και να εχω βρεθεί κιόλας και στις δυο πλευρες.
Και νομίζω πως θα είναι πολύ απελευθερωτικό το συναίσθημα που θα νιώσει αυτό το παιδί όταν δεν θα ντρεπεται για την καταγωγή του. Είναι μεγαλο πραγμα η παραδοχή και η συμφιλίωση,
αν το κανω παντα; όχι, για να μη σου λέω ψεμματα...
φιλιά!!!
Αυτά είναι αξίες που αποκτούνται μέσα στην οικογένεια, κυρίως από τους γονείς, από τον τρόπο ζωής τους. Δεν ευθύνεται λοιπόν κανένα παιδί, όταν νιώθει έτσι, σημαίνει ότι όχι μόνο δεν διδάχθηκε να εκτιμά όσο πρέπει τις θυσίες των γονιών του αλλά και ότι η οικογένεια δεν φρόντισε να οχυρώσει αυτές τις ευαίσθητες ψυχούλες απέναντι στους κάθε είδους ρατσιστές.
Σε φιλώ Αναστασία μου, σε πεθύμησα!!
Γεια σου Μπέττυ μου!
Eίναι και το γύρω περιβαλλον όμως σκληρό καμιά φορα και δυσκολεύει και τα παιδια και τους γονείς.
Οι καλοί άνθρωποι όμως νομιζω τις βρίσκουν τελικά τις λύσεις όσο και να δυσκολεύονται.
Κι εγώ σε πεθύμησα!
Σήμερα, αν τελειώσω νωρίς με καποια πραγματα που πρεπει να κάνω θα σου τηλεφωνήσω να τα πούμε λίγο,
φιλιά πολλά!!
Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο το παιδί από μόνο του σε αυτή την ηλικία να πολεμήσει τον φυλετικό ρατσισμό, ιδίως από συνομιλήκους.
Αργότερα ως ενήλικας μπορεί να τα δει διαφορετικά.
Από την άλλη οι γονείς δεν ξέρουν πώς να του διδάξουν την υπερηφάνεια.
Όσα χρόνια και να έχουν εδώ, η "ταμπέλα" ακόμα υπάρχει γι αυτό το λαό.
Είναι αγκάθι και για τις δύο πλευρές.
Σε φιλώ πολύ πολύ.
Αναστασία, μου έχει τύχει αρκετές φορές η ίδια περίπτωση με παιδάκια μαθητές και μαθήτριές μου που προσπαθούσαν να κρύψουν την αλβανική καταγωγή τους. Τότε το είχα θεωρήσει φυσιολογικό για παιδιά δημοτικού, δεν περίμενα βέβαια να συνεχίζεται αυτός ο φόβος σε μεγάλες ηλικίες. Πάντως νομίζω ότι η αιτία αυτής της συμπεριφοράς δεν έχει να κάνει με το ίδιο το παιδί, αλλά με το περιβάλλον του, και όσο το παιδί θεωρεί ότι δεν πρέπει να φανερώσει την πραγματική του καταγωγή νομίζω πρέπει να το σεβαστεί ο πατέρας του. Για ένα παιδί είναι πολλές φορές σημαντικότερη η αναγνώριση από την παρέα παρά από τους ίδιους τους γονείς του.
Να πω και κάτι άσχετο που μου ήρθε στο μυαλό μα νομίζω πως έχει κάποια σχέση. Ήμουν 13 ετών -πριν από 32 χρόνια δηλαδή- όταν ο κολλητός μου στο γυμνάσιο, μου εκμυστηρεύθηκε πως οι γονείς του ήταν αριστεροί και ψήφιζαν ΚΚΕ! Κυριολεκτικά έπαθα ένα μικρό σοκ, φυσικά δεν έπαθε τίποτα η φιλία μας, μα ορκίστηκα να μη φανερώσω τίποτα σε κανέναν.
Πώς αλλάζουν λοιπόν οι καιροί!
Καλημέρα. Εύλογο το παράπονο του πατέρα, κατανοητή η αντίδραση του παιδιού. Ο ρατσισμός φαίνεται ότι φωλιάζει μέσα μας, μας επηρεάζει χωρίς να το καταλαβαίνουμε απόλυτα.
Δυστυχώς...
Καλησπέρα, Καλημέρα...
Ο πατέρας είναι ένας φτωχός βιοπαλαιστής που σε κυνηγά, για να σου επιστρέψει μισό ευρώ ρέστα. Πολύ τίμιος αλλά όπως εκατομμύρια άλλοι χωρίς μόρφωση και χωρίς παιδαγωγικές γνώσεις.
Πιστεύω πως τα παιδιά κάποτε πρέπει να ωριμάζουν και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα.
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση. Με τιμά.
Ειναι απιστευτο που βαραινει παλι η ζυγαρια στον ερμο τον πατερα!Λιγο βαρος ρε παιδια ας παρουμε επανω μας, γιατι τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ παιδια ειναι οι συμφοιτητες του παιδιου του,ΕΜΕΙΣ ζουμε στην επαρχια που σπουδαζει,ΕΜΕΙΣ εισπρατουμε το νοικι του,απο τα δικα μας μαγαζια ψωνιζει και τελος παντων ΕΔΩ γεννηθηκε!ελεος!! ΕΥΔΟΞΙΑ ΓΡΗΓ.
Θαλασσένια,
συμφωνώ μαζί σου, και πιστευω κι εγώ πως όσο μεγαλώνουμε εχουμε τη δυνατότητα να δούμε διαφορετικά, πιο σωστα την καταγωγή μας κι όσα καποτε νομίζαμε πως "μας ντροπιάζουν" ή εμποδιζαν την κοινωνικοποίησή μας. Ευτυχώς καποια πραγματα αλλαζουν μεσα μας, ιδιαίτερα όταν αυτό που πρεπει να εκτιμήσουμε όπως η συμπεριφορα και η σταση ζωής αυτού του πατέρα είναι τόσο σπουδαία
Μα σςν υπάρχει διαχωρισμός για την απόδοση ευθυνών.
Εμείς είμαστε οι γονείς.
Εμείς που τώρα είμαστε παιδιά θα γίνουμε γονείς.
Το χειρότερο είναι οτι όταν γινόμαστε γονείς αλλάζουμε και δεν είμαστε πια παιδιά. Αλλάζουμε θέλω και επιφορτίζουμε μάυτά τα παιδιά μας αντί να τα βοηθήσουμε να γίνουν καλύτερα από μας.
Κι ύστερα, θεωρούμε οτι είναι αχάριστα γιατί κάναμε τοοόσες θυσίες γι'αυτά.
Πρώτα πρέπει να παραδεχτούμε οτι οι γονείς δεν είναι αλάνθαστοι. Ευτυχώς ή δυστυχώς από κει ξεκινάει το πρόβλημα. Αν τους αθωώνουμε συνεχώς, παίρνουμε την ευθύνη χωρίς να ξέρουμε την αιτία του προβλήματος. Έτσι δεν υπάρχει λύση και βελτίωση με αποτέλεσμα αυτό να επαναλαμβάνεται στα παιδιά μας.
Το να παραδεχτούμε οτι και οι γονείς φταίνε δε μας κάνει κακά παιδιά ούτε εκείνους κακούς.
Είναι όμως γεγονός και όσο εθελοτυφλούμε θα το βρίσκουμε μπροστά μας.
Καλό βράδυ στην καλημεροπαρέα!
Θωμά,
"Για ένα παιδί είναι πολλές φορές σημαντικότερη η αναγνώριση από την παρέα παρά από τους ίδιους τους γονείς του", είναι πολύ εύστοχο αυτό που εγραψες, μεγαλη αλήθεια. Τον εαυτό μας αν θυμηθούμε, τα παιδια μας αν δούμε, όλοι το περνάμε αυτό, κι όσο δεν το ξεχνάμε μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα καποια πραγματα
Kitsomitros,
με λίγες γραμμες τα ειπες σχεδόν όλα.
Καλό βράδυ!
Θερσίτη,
όταν πρωτοδιάβασα την ανάρτησή σου, μου ήρθε αμεσως στο μυαλό ενα απόσπασμα απο το βιβλίο της Θεα Χάλο ("ουτε το όνομά μου") όπου η ηρωίδα ζει κατι εντελώς ίδιο, κρύβει την καταγωγή της απο τους φίλους της, τους λεει αλλα πραγματα για την οικογενειά της και ζηταει απο τη μητερα της να μην της ξεφύγει τίποτα και αποκαλυφθεί το (ζωτικό για εκείνη) ψεμμα της. Αυτήν την ιστορία, αν θυμαμαι καλα, την θυμόταν με ντροπή, κι όταν μεγαλωσε εκτίμησε τόσο πολύ την καταγωγή της μητερας της ώστε ήταν απλώς μια δύσκολη σελίδα της ζωής της ευτυχώς περαστική.
Δεν βρηκα το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου, αν το βρω θα ανεβασω το απόσπασμα, νομίζω αξίζει τον κόπο.
Αυτό εύχομαι να συμβεί (και τολμαω να πω πως με όσα περιγραφεις για τον πατερα του νεαρού έτσι θα συμβεί) και σε αυτήν την ιστορία.
Και, ίσως γιατί το πιστευω βαθιά αυτό σε καθε σχεση, μια ειλικρινής κουβεντα παντα βοηθαει σε αυτήν την κατευθυνση, είναι κρίμα αλλωστε να κουβαλαει αυτήν την πίκρα μόνος ο πατερας, δεν πρεπει να την πει στο παιδί του;
Είναι χαρα δική μου να διαβαζω κείμενά σου, εγώ σε ευχαριστώ!
Αδελφούλα,
και το περιβαλλον, όλοι εμείς δηλαδή, μπορεί να βοηθήσει σε αυτό, και μαλιστα πολύ, συμφωνώ.
Και όχι όλο το βαρος στον πατερα, επίσης!
AnD,
όντως, νομίζω ότι οι καλοί γονείς κανουν αυτό που λες, δίνουν ευθυνες στα παιδια τους, αναλογες της ηλικίας τους παντα. Οι "καλοί" γονείς που παντα δικαιολογούν τα παιδιά νομίζουν ή λενε ότι είναι καλοί αλλα τελικά μόνο κακό κανουν.
Βεβαια στη συγκεκριμένη περιπτωση μπαίνουν κι αλλα ζητηματα, εμείς οι τριγύρω, τα στερεότυπα, η αναγκη κοινωνικής ένταξης και αποδοχής που νιωθουν εντονα οι έφηβοι και νέοι και περιεγραψε αναλυτικά ο Θωμάς, αλλα σε γενικές γραμμες συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, στην ανατροφή παίζεται το σημαντικό παιχνίδι για όλη τη ζωή μας.
Δημοσίευση σχολίου