Στιγμές

Στιγμές που γίνονται το παν. Μεσα στα απλα είναι τα ωραία. Χθες μπουγελο στο μπαλκόνι. Γελασαμε με την ψυχή μας. "Καλα, είναι δυνατόν να αφήνεις τα παιδια σου να κανουν αυτα τα πραγματα; Και να το θεωρείς και ωραίο; Να τα εγκρίνεις;" Μου είχε πει κάποτε μια μαμά σοβαρή γιατί εγώ της φανηκα ασόβαρη. Να τα εγκρίνω; Πλακα εχει. Εδώ παίζω κανονικά κι εγώ. Αυτή χανει. Σιγά μη με πτόησε.
Αγάπη είναι..., λεει η Άιναφετς απο τη Σκιαθίτικη γωνιά της στο blog της. Να της χαρίσω κι απο δω ενα τραγούδι. "Αγαπησα, κι όλα γίναν φως..."



Άιναφετς, δες κι εδώ, στο ιστολογιο του Dimos El Grec.
Όσο προλαβαίνω τριγυρίζω στα ιστολόγια και άλλων φίλων. Αυγουστος, κι όμως πολλοί φίλοι είμαστε εδώ.
Γρανίτα ροδακινο στο ψυγείο. Σπιτικιά δικιά μας, η πιο απλή του κόσμου. Εξω η αυγουστιάτικη ζεστη τα εχει πυρώσει όλα. Ευτυχώς πρόλαβα και πότισα τα φυτα όταν δρόσισε λίγο. Η λουίζα μεγαλώνει, το φθινόπωρο μπορώ να τη βαλω σε πιο μεγαλη γλάστρα; Να θυμηθώ να ρωτήσω την Παπίτσα. Και οι λεμονιές πρεπει να εμβολιαστούν. Πότε; Κι αυτό να το ρωτήσω. Κατι μου είπε ο μπαμπας μου, αλλα δε θυμαμαι.

Πόσες εκκρεμότητες εχω ακόμα. Πριν το φθινόπωρο θελω να κανω ενα ακόμα μεγαλο ξεκαθαρισμα να καθαρίσω πατόκορφα ενα δωματιο του σπιτιού, να το μεταμορφώσω εντελώς, είναι η ντροπή μου καθε φορα που μπαίνω μεσα και σκεφτομαι πως ακόμα δεν εκανα τίποτα. Θελω να βαψω όλο το σπίτι, να ετοιμαστώ για το Σεπτεμβριο, που είναι για μενα, παντα, η εποχη , αρχή της χρονιάς. Λες και παω σχολείο, ακόμα. "Όλα θα γίνουν", θα ελεγε τωρα η Νιόβη, σκεφτόμουν, όσο τριγυρνούσαν αυτα κι εκείνα στο μυαλό μου.

Αργα το απόγευμα, κατηφόριζα, μετα, τη Μαρτίου για μια δουλειά. Ζεστη, απίστευτη. Σε ενα μπαλκόνι ενας γκρινιάρης γερος μαλωνε με τη γυναίκα του. Γκουρ, γκουρ, γκουρ... Δεν του φταίει η ζεστη. Ο εαυτός του του φταίει. Φρίκη να γερνας έτσι.
Επιστροφή στο σπίτι. Ένα μικρό συμμαζεμα. Φαγητό βραδινό στα παιδιά. Εκείνα τα πιατα που τους αρεσουν, να είναι νόστιμα και να φαίνονται ωραία (και να είναι και υγιεινά, λεω μεσα μου αλλα αυτό δεν πείθει ποτε κανενα παιδί, οπότε σερβίρισμα του υγιεινού όμορφα και δε λεω κουβεντα, χαζή είμαι; Εχω ακούσει δούλεμα όταν παλια ελεγα, φατε το αυτό, κανει καλό. Τώρα πια δεν το λεω, το πήρα το μάθημά μου. Μα, κι εγώ η αθεόφοβη να αναλύω τα συστατικά του φαγητού και την αξία τους, αυτό εχει το μπρόκολο κι εκείνο τα ραδίκια, παω καλά;)
Βλεπαμε κατι στην τηλεόραση με τα παιδια, CSI, το ήξεραν το επεισόδιο, εγω όχι. Ήξεραν σε ποιο σημείο θα συγκινηθώ, και φυσικά, εκεί ακριβώς συγκινήθηκα, εβαλα και τα κλαμματα, α, στο καλό, το ξερατε ρε, ε; Εννοείται...
Και τελείωσε η σειρα. Κι αρχισε μια όμορφη κουβέντα. Για όλα. Για ώρες. Είδα καποια στιγμή το ρολόι και καταλαβα ότι μιλούσαμε πανω απο δυο ώρες. Μα, για ό,τι φανταζεσαι όμως. Αφου δεν θελαμε να τελειώσει η κουβεντα. Ταχαμου, λεγαμε, αντε τωρα ώρα για ύπνο, πηγαίναμε απο το καθιστικό στην κουζίνα να πιούμε νερό, και μετα βρισκόμασταν στο μπαλκόνι και συνεχιζαν να μιλάνε. Τους καμαρώνω πολυ. Εχουν απόψεις. Εχουν χιούμορ απίστευτο. Και ανεση να ρωτανε, να λενε τη γνώμη τους. Μεγάλωσε τόσο και η μικρή. Συμμετεχει ισότιμα σε όλες τις συζητήσεις.
Και μου αρεσει πολύ που ο μεγαλος της δίνει χώρο και χρόνο να εκφραστεί. Και όταν τον τριγυρίζει σαν μελισσα και δε θυμώνει και της συμπεριφερεται με χιούμορ και ηρεμία. Νιώθω τόσο τυχερή και για αυτό που είναι και για την μεταξύ τους σχεση. Καποια στιγμή φετος το καλοκαίρι, γύρισα ενα μεσημέρι πιο νωρίς στο σπίτι, γύρισε ο μεγαλος απο το γυμναστήριο, δεν ήξερε ότι ειμαι στο σπίτι. Ανοίγει την πόρτα και ρωταει την αδελφή του που ήταν στον υπολογιστή, "Σαββίνα, εκανες αυτό που σου είπα;", "Ωχ", απανταει αυτή, "το ξεχασα". "Δεν πειραζει", τον ακούω να της λεει, "ήταν η πρώτη φορα, την αλλη φορα όμως θα το θυμηθείς;" Της είχε πει να ανάψει τον θερμοσίφωνα. Πόσο χαρηκα αυτήν την κουβεντα τους. Και που την ακουσα τυχαία, αυτό με εκανε πιο χαρούμενη. Γιατί, ενταξει, μπροστα μας μπορεί και να μιλανε και με τρόπο που ξερουν ότι θα μας αρέσει, κακα τα ψεμματα.
Tώρα που γραφω αυτες τις γραμμές το ξερω βεβαια καλά, δεν είναι ετσι, τόσο καλά. Πότε είναι όλα όνειρο; Και βεβαια υπαρχουν και εντασεις, και εγιναν και γίνονται και θα γίνονται παντα λαθη, ανοησίες και απο τη μεριά μου, κυρίως, όπως κι εκείνοι δεν είναι παντα άγγελοι. Όμως μιλάμε. Λεω συγγνώμη. Και τα παιδια. Και το εννοούμε, πιστευω. Δεν αφήνουμε τις παρεξηγήσεις να φουσκώσουν σαν μπαλόνια. Βεβαια πρεπει να θελουν κι οι δυο πλευρες να γίνονται ετσι τα πραγματα. Αλλιώς "μα, εγώ νόμιζα", "μα, δεν ήξερα", "μα, τι εννοούσε που το είπε αυτό;" Χαλια δηλαδή. Oι καλές οι σχεσεις έτσι είναι, νομίζω, μιλάς, βλεπεις πώς σε βλεπει ο αλλος και παραδεχεσαι πως αφού ετσι σε βλεπει, είσαι και αυτό, κι αν δεν σου αρεσει το αλλαζεις, γίνεσαι το καλύτερο που είσαι.
Λόγια, λογια... Μπορεί ετσι να σκεφτεσαι τωρα, ε; Όμως τα παιδια, κι αν εχεις θα το ξερεις, αν εσύ το επιτρεπεις γίνονται πολύ σοβαροί και αντικειμενκοί κριτές, σε αλλαζουν στο καλύτερο αν τους ακους και δεν κλεινεις ματια κι αυτια γιατί "εσύ ξερεις καλύτερα" γιατί "σιγα τι ξερουν αυτα". Θελω να σου γραψω κι αλλα και θελω και να τα σβήσω κι όλα όσα σου έγραψα, να σου πω την αλήθεια.
Όμως, ας τα παρει το ποταμι.
Στιγμές, όμορφες, που αλλαζουν τόσο τη μερα, τη διαθεση, τη ζωή μας.




Αν αφήνεις τα μικρα να τα χαρείς, αυτό είναι ζωή. Και χαρα, όπως ωραία λεει η Αντιγόνη. Και όλα είναι αλλιώς. Kαι θα ερθουν και τα μεγαλα. Άλλα θα τα φερουν ο κόπος και η δουλειά σου κι άλλα θα ερθουν σαν δώρα, απρόσμενα. Πώς λεει ενα τραγούδι; Στιγμές λοιπόν σαν θα 'ρθουν να τις ζήσεις, μην τις χαλάσεις μ' αγωνίες για το μέλλον. Έτσι ακριβώς.