Κι ό,τι πιο όμορφο...

Μια χρονιά πέρασε.
Εχω γενέθλια σήμερα. Κι επειδή δεν ξερω να μετραω το χρόνο αλλιώς, αν εχω ζήσει κατι δεν είναι οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτα και τα τοσοδούλικα δευτερόλεπτα. Δεν είναι ρολόι ο χρόνος, αλλά ζωή. Γεμάτη χρονιά. "Όλα όσα γίνανε τα 'ζησα", λεει το τραγούδι. Έτσι ακριβώς. Όμορφα, χαρούμενα, συγκλονιστικά. Θλιμμένα, απογοητευτικά, άσχημα. Όλα. Γελασα από και με την καρδιά μου, στον ξύπνιο και, ναι, μετα απο καιρό και στον ύπνο μου. Έκλαψα, άγρια ή βουβά, στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Έζησα. Ζω. Κι αυτό δεν είναι αυτονόητο, ποτέ. "Αυτα που θα 'ρθουν τα περιμένω" λεει, μετα το τραγούδι.
Γιατί λενε μερικοί ότι η ζωή είναι σαν μια σκαλα, ανεβαίνεις μέχρι την κορυφή και μετα κατηφορίζεις σαν καημενος απο την άλλη πλευρα; Συγγνώμη, αλλα εγώ αλλιώς θέλω να ανεβαίνω. Σαν σε βουνό, ανεβαίνοντας απο δρόμους που ανοίγω, συναντώντας ανθρώπους, να βρίσκω σπηλιές όταν χρειαζομαι να κουρνιάζω για λίγο μεσα, ποταμια να παίρνω δυναμη και μετα παλι πανω, ανηφόρα. Είναι πολύς ο δρόμος. Κι όταν φτασω στην κορυφή του βουνού, εκεί θα σταθώ. Να κοιταω τη θεα, για όσο θελω, όσο χρειαστεί κι όσο μπορώ. Και να βλεπω όσο πιο μακρια γίνεται. Όχι μόνο αυτα που περασαν αλλα κι εκείνα που ακόμα δεν ξέρω. Τελειώνει ποτε ο δρόμος; Ο μεσα και ο έξω μας;
Κι εκεί περιμένουν τα ωραία, "μας προσμένουν οι άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη, οι παλιές μας οι φοβίες, τα ολοκαίνουργια λάθη. Μας προσμένουν οι μεγάλοι κι οι απέραντοι δρόμοι, μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμα"
Ευτυχώς, "τίποτα δεν χάθηκε/ποτέ από κανέναν...τίποτα δεν πέρασε/ούτε και θα γυρίσει/όλα συμβαίνουν τώρα, όλα σε μια στιγμή... Μια πρόκληση η ζωή, αθάνατη θνητή"


Είναι ωραίο να μεγαλώνεις.
Κι ακόμα πιο ωραίο με αυτό που λεει το επόμενο τραγούδι.