καλοκαίρι στο χέρι κι άλλα

Μ' ένα καλοκαίρι στο χερι (Μπέττυ, ευχαριστώ πολύ! δια χειρός Δεσποίνης ήρθε το γούρι μου), χίλιες δυο σκέψεις, αποφάσεις, χαρα που σήμερα τα είπαμε στην εκπομπή, τόσα που θελω να σας γραψω, γιατί δεν θα γλυτώσετε μόνο με αυτα που ακούτε στην εκπομπή, εννοείται..., εχω και ανυπομονησία να διαβασω ενα καινούριο, στα ελληνικά, βιβλίο του Σαβατέρ, ενα τραγούδι να γυρίζει στο μυαλό μου απο χθες (ψεμματα απο μήνες πρεπει να σου πω, αλλα τελος παντων), ενα ευχαριστώ που θελω να πω στις φίλες μου, εκείνες ξερουν γιατί, ενα λιίγο μεγαλύτερο στην Ευτερπη, α ρε φιλεναδα τι εκανες προχθες... Περιμένω το Σαββατο που θα δω τη Σαββίνα στην κατασκήνωση, αχ, πόσο μου λείπει, ο Γιώργος στη δουλειά μου λεει συνεχεια, εγώ στο είπα, της έχεις αδυναμία, και η Μαριαννα συμπληρώνει, ναι, αλλα κι όταν ο Άγγελος ήταν στην ηλικία της έτσι δεν έκανες; Έτσι ακριβώς, Μαριάννα, έτσι ακριβώς. Η μαμα μου όταν ήμασταν μικρες μας έλεγε, καθώς ήμαστε πολλές αδελφες, η αγαπη δε μοιραζεται, πολλαπλασιάζεται. Πόσο δίκιο έχει.
Από τη μια είναι αυτό, από την άλλη είναι και η φτιαξιά μου τετοια. Τώρα η μικρή με χρειαζεται πιο πολύ, πριν ήταν ο μεγαλος, εκείνος τώρα δε θελει πολλά -πολλά, διακριτικά του δίνω πολύ χώρο, τον χρειάζεται, του λεω συχνα είμαι εδω για ό,τι θες, αλλα δεν κολλαω πάνω του, ε, παραμεγάλωσε, εδώ που τα λεμε. Τον αφήνω να ερχεται αυτός, και ευτυχώς έρχεται και μιλάμε για ό,τι φανταζεσαι. Να, προχθες τρεις τη νύχτα μιλούσαμε για νεωτερη ευρωπαική ιστορία, πρεπει να του συστησω να διαβασει ενα βιβλίο που διαβασα περσι, αφού τα μισα που του λεω, έτσι κι αλλιώς, από αυτό το βιβλίο είναι. Παρεμπιπτόντως, αν καταλαβεις ότι το, στην εφηβεία, παιδί σου, αρχίζει κατα τις 12, τη 1, τις 2 να εχει διαθεση για συζήτηση, και μάλιστα απαιτητική, κοσμολογικού, ιστορικού, φιλοσοφικού περιεχομενου, μην απορήσεις, και κυρίως μην ανησυχήσεις στιγμή. Λένε ότι οι έφηβοι όταν ο δικός σου εγκεφαλος θελει να ξεκουραστεί, αργα τη νύχτα, εκείνων είναι σε απίστευτη εγρήγορση. Και σε διαβεβαιώ, έτσι είναι. Δυο ή ώρα νύχτα, με την οδοντόβουρτσα στο χερι ήρθε να με βρει στο γραφείο καποια στιγμή, όπου επιτελους τελείωνα κατακοπη μια συνεντευξη, και τι με ρωτησε..."αν ο Χίτλερ εκανε αυτήν αντί για εκείνη την κίνηση λες να ήταν αλλος ο χαρτης της Ευρώπης σήμερα; " Και η μανα απαντησε - πώς να το διώξεις το παιδί, γίνεται;- πολύ ενδιαφερον αγαπη μου, εσύ τι λες, γιατί σιγα μην μπορούσα να απαντησω η δόλια, μόνο το κρεβατι μου σκεφτόμουν εκείνη την ώρα.
Έτσι που λες, καθε παιδί με τις αναγκες του, κι εγώ, ευτυχώς, μεγαλωμένη με μια μαμα - μην της το πεις, δεν πρεπει αλλα θα στενοχωρηθεί, ειναι να τα βαζεις με τις μαμαδίστικες ενοχές;- αρκούντως αφηρημένη να το πω, ανεξαρτητη να το πω, και μαζί τόσο δραστήρια αφήνοντας μας χώρο και αέρα να αναπνέουμε, κυρίως η μικρή μου αδελφή κι εγώ, οι μικρές της κόρες, όπως και να το πω δεν τη θυμαμαι κολλημένη πανω μου με τίποτα, κατιτίς δικό της το πήρα, μαλλον.
Και έτσι να σου πω την αλήθεια και γενικά αφήνω χώρο στους ανθρώπους που συναναστρεφομαι,δεν κολλαω πανω τους, δεν μπορώ να τους ελεγχω δε, που μπορεί και να είναι ο απόλυτος βαθμός εξαρτημένης σχεσης, με τίποτε. Αμα θελετε επιστατη, μη με προτιμήσετε, για το καλό σας το λέω... Χα, χα, το προσπαθησα σε επίπεδο σχεσης διαπροσωπικής, δε λενε πρεπει να τον ελεγχεις τον αλλο, να τον κρατας δεμενο για σιγουριά, για ασφαλεια, ε, κανα δυο φορες, πολύ παλιά, που είπα ας το κανω να γίνω κανονική γυναίκα, απετυχα θεαματικά. Αμα με δεις πόσο αποτυχημενα το κανω, θα πεθανεις στο γελιο. Δεν μπορώ, βρε, τα γελια βαζω, μουτζώνω τον εαυτό μου, παίρνω ενα ξυνό ύφος χαλια, την "αποστολή" εις περας δεν μπορώ να τη φερω. Έχω όμως μια απίστευτη ικανότητα να καταλαβαίνω σχεδόν αμεσως, ποιος σερνει ποιον απο τη μύτη. Δεν το λεω όμως να μην εχουμε παρεξηγήσεις. Άλλωστε αν καποιος θελει να ανηκει σε σφαίρα επιρροής και να νομίζει ότι αυτός αυτα δεν τα σηκώνει, ποια είμαι εγώ να του καταστρεψω το μύθο; Και για να μη νομίζεις ότι είμαι καλή και ανώτερος άνθρωπος και προτιμώ την ανεξαρτησία θα σου πω γιατί το κάνω καταβαθος, να με απομυθοποιήσω κι εμένα, να είμαι σωστή. Απο περηφανια το κάνω. Και απο εγωισμό. Άμα καποιος με αγαπαει θελω να είναι ελευθερος να με αγαπει. Ούτε αναγκασμενος, ούτε υποχρεωμένος, ούτε φυλακισμένος. Να διαλεγει να με αγαπάει θελω. Όποιος κι αν είναι, συγγενής, φίλος, παιδί μου, ο ανθρωπος της ζωής μου. Να ξαναδιαλεγει καθε μέρα να είναι μαζί μου. Αλλιώς δε θέλω. Απο περηφανια το κάνω, μπορεί κι επειδή πιστευω ότι μόνο αυτή η αγαπη μετραει, όχι απο καλοσύνη. Ετσι απλά. Έχω μεγαλη ιδέα για τον εαυτό μου, λες; Μπορεί.

Τώρα άστα αυτα, να πάμε μεχρι τη Λακκιά, εκεί όπου το περασμένο Σαββατο δυο κεραμίστες, η Χριστίνα Willis και ο Γιαννης Σταγγίδης, και πολλοί φίλοι τους έχτισαν εναν παραδοσιακό φούρνο. Δεν μπορούσα να είμαι, το ρεπορταζ ήρθε ομως με φωτογραφίες και πρόσκληση για νεο ραντεβού το Σεπτεμβριο, στις 18, όταν θα ψήσουν τον φούρνο. Τι λες; Πάμε;
Να, πώς ξεκινησαν, απο το χώμα

μετα, εφτιαξαν τον φούρνο

και η ομαδα εργασίας,

Σε λίγο θα ανηφορίσω για το Θεατρο Δασους για τις Τρωάδες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του ΒαγγέληΘεοδωρόπουλου, από Θέατρο του ΝέουΚόσμου. Στο ρόλο της Εκαβης η Λυδία Κονιόρδου. Σε λίγη ώρα ξεκινά και μια παρασταση, την είχα δει το χειμώνα και μου είχε αρεσει πολύ, η Σελεστίνα του Χοσέ Ριβέρα, απο το Μικρό Θεατρο, θα παίξει στο Μ.Μ.Σ.Τ. , όπου φετος ανεβηκαν πολλές και πολύ ενδιαφερουσες και θεατρικές παραστασεις.
Για αυτα και άλλα πολλά και καινούρια θα τα πούμε αύριο.

Από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας στο πανεπιστήμιο

Η Αθηνά Κιοσσέ αποφοίτησε πριν περίπου έξι χρόνια από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας της Νεάπολης, τελείωσε το γενικό λύκειο, σχεδόν μαζί με τον μεγάλο της γιο, αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις και σήμερα είναι τριτοετής φοιτήτρια στο Ιστορικό - Αρχαιολογικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με πολλές αναζητήσεις και όνειρα για το μέλλον, Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010 (ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ)

Η Αθηνά Κιοσσέ, 53 ετών, κάτοικος Θεσσαλονίκης, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου, που αναζήτησε τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και ενσάρκωσε επάξια τον όρο «δια βίου μάθηση».
Αποφοίτησε πριν από περίπου έξι χρόνια από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας της Νεάπολης, τελείωσε το γενικό λύκειο, σχεδόν μαζί με τον μεγάλο της γιο, αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις και, σήμερα, είναι τριτοετής φοιτήτρια στο Ιστορικό - Αρχαιολογικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με πολλές αναζητήσεις και όνειρα για το μέλλον.
Εζησε τα παιδικά της χρόνια στις Σέρρες, όπου ολοκλήρωσε με άριστα το δημοτικό, ωστόσο ο πατέρας της δεν της επέτρεψε να συνεχίσει το σχολείο, καθώς αυτό «δεν θα ήταν χρήσιμο» για μία σύζυγο και μητέρα. Άλλωστε, αυτή ήταν η τύχη για τις δύο μικρότερες αδελφές της, που παντρεύτηκαν σε ηλικία 14 και 16 ετών.
Η Αθηνά, όμως, έκανε την επανάστασή της. Έφυγε, σε ηλικία 20 ετών, για τη Θεσσαλονίκη, για να χαράξει τη δική της πορεία στη ζωή. Σχεδόν αυτοδίδακτη και με ελάχιστα μαθήματα λογιστικής, κατάφερε να περάσει με άριστα τις κρατικές εξετάσεις, αλλά δεν μπόρεσε να ασκήσει το επάγγελμα, αφού διέθετε μόνο το απολυτήριο δημοτικού. Έκανε διάφορες δουλειές, παντρεύτηκε στα 26 και έφυγε με τον σύζυγό της στην Ικαρία για περίπου 13 χρόνια, όπου εργάστηκαν, μαζί, σε μάρμαρα για οικοδομές.
Η επιθυμία της να επιστρέψει κάποτε στο σχολείο, παρέμεινε ζωντανή, αλλά καλά κρυμμένη. «Δεν ήταν εύκολο να κάνω έξι χρόνια στο νυχτερινό σχολείο και όλο αυτό το διάστημα να αφήσω την οικογένειά μου», δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ. Ωστόσο, η ευκαιρία της παρουσιάστηκε αβίαστα. «Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή, ένας φίλος μας, δάσκαλος, έκανε κάποια ιδιαίτερα μαθήματα στον γιό μου. Εγώ ήμουν στην κουζίνα και πεταγόμουν να δώσω απαντήσεις κάθε φορά που σκόνταφτε. Βλέποντας κάποιες στοιχειώδεις ικανότητες, ο φίλος μας, με προέτρεψε να συνεχίσω το σχολείο και, μάλιστα, στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας της Νεάπολης, που βρισκόταν δίπλα στο σπίτι μου και χρειαζόταν μόλις δύο χρόνια για να το τελειώσω. Αυτό ήταν. Πέταξα την ποδιά και έτρεξα να γραφτώ», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Η Αθηνά βρέθηκε αντιμέτωπη με περίπου 100 αιτήσεις ανθρώπων που ήθελαν να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό τους. Για δική της τύχη, οι περισσότεροι από αυτούς δεν κατάφεραν να προσέλθουν στα μαθήματα και έτσι εξασφάλισε μία θέση στο θρανίο. Στο σχολείο ξαναβρήκε τον εαυτό της. «Βγήκαν από μέσα μου πράγματα που είχα ξεχασμένα. Μου άρεσε πάρα πολύ να γράφω, ιδιαίτερα ποίηση, αλλά δεν ήξερα, αν όλα αυτά είχαν καμία αξία. Στο σχολείο με ενθάρρυναν. Πρόσφατα εξέδωσα έξι ποιήματά μου σε μία ποιητική συλλογή και γράφω παιδικές ιστορίες και παραμύθια», δηλώνει ενθουσιασμένη.


Οι πανελλαδικές εξετάσεις στα 50 και η οικογένεια
Ολοκληρώνοντας το γυμνάσιο στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε.), η Αθηνά αποφάσισε, αν και εργαζόμενη μητέρα, να συνεχίσει τα μαθήματα στο γενικό λύκειο. Εμπόδιο δεν στάθηκε μόνο το καθημερινό της πρόγραμμα και οι υποχρεώσεις σε δουλειά και σπίτι, αλλά και η ηλικία της. Η εγγραφή της απορρίφθηκε από ένα πειραματικό λύκειο και από δύο γενικά. «Δεν με δέχονταν στα σχολεία της περιοχής και απογοητεύτηκα. Μία μέρα, που επέστρεψαν τα παιδιά μου στο σπίτι με τα βιβλία τους, δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα. Ο μεγάλος μου γιός, βλέποντας τη στεναχώρια μου με πήρε ο ίδιος και με πήγε στο λύκειο των Μετεώρων, όπου εκεί ο διευθυντής με βοήθησε πολύ», θυμάται η Αθηνά.
Τελείωσε τις δύο πρώτες τάξεις του λυκείου, με τη συμπαράσταση του συζύγου της και με τη βοήθεια της αδελφής της, που κρατούσε το μαγαζί, τις ώρες που αυτή παρακολουθούσε τα μαθήματα στο σχολείο. Την τελευταία όμως χρονιά, αυτό δεν ήταν εφικτό και η Αθηνά αποφοίτησε από το νυχτερινό σχολείο Αμπελοκήπων. Την ίδια περίοδο, ο μεγάλος της γιος, που είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το σχολείο, συνέχισε επίσης στο νυχτερινό και έτσι, μάνα και γιος, για λίγο, βρέθηκαν συμμαθητές, σε διαφορετικά όμως σχολεία.
«Παρά το δικό μου πάθημα, δεν μού αρέσει να επιβάλλω στα παιδιά μου αυτό που θέλω εγώ. Ο γιός μου έχει το δικό του χαρακτήρα και με αυτόν θα φτάσει εκεί που θέλει», εξηγεί η Αθηνά, στην εύλογη ερώτηση, γιατί επέτρεψε στον γιό της να αφήσει το σχολείο.
Παρά τις δυσκολίες, συμμετείχε το 2007 στις πανελλαδικές εξετάσεις για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα: να γίνει αρχαιολόγος. «Κάθε φορά που περνούσα έξω από τα πανεπιστήμια έλεγα ‘θα μπω και ΄γω μέσα’», είπε. Και έτσι έγινε. Η Αθηνά, στα 50 της χρόνια, πέρασε δεύτερη στην Φιλοσοφική, στο τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας, και ήταν από τους αριστούχους, στους οποίους το υπουργείο Παιδείας διένειμε δωρεάν ηλεκτρονικό υπολογιστή. «Δεν τον πήρα, γιατί ήδη είχα αγοράσει και φρόντισα να μάθω να χειρίζομαι διάφορα προγράμματα. Είμαι πολύ καλή στο σερφάρισμα», σχολιάζει με χιούμορ.
Η εισαγωγή της σε ΑΕΙ αποτελεί σπάνιο γεγονός, σχεδόν άθλος, για τους απόφοιτους ενός Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας. Όπως εξήγησε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η διευθύντρια του Σ.Δ.Ε. Νεάπολης, Μαρία Βρέζα, από το 2001 μέχρι σήμερα, από τους 350 αποφοιτήσαντες, μόλις 20 συνέχισαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και συγκεκριμένα σε ΤΕΙ και από αυτούς μόλις τρεις σε ΑΕΙ.

«Η μάνα του λόχου» στο πανεπιστήμιο
Σήμερα, απολαμβάνει με ευγνωμοσύνη τα φοιτητικά της χρόνια, αρπάζει τις ευκαιρίες για επιπλέον διάβασμα και έξτρα μαθήματα και κάνει σχέδια για το μέλλον. «Εχω βάλει προτεραιότητες και στόχους, που θα επιδιώξω βήμα- βήμα» λέει. Θέλει να κάνει μεταπτυχιακά στην Αρχαιολογία και στη συνέχεια να τελειώσει το τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ και μάλιστα- εναρμονισμένη στο πνεύμα της διεπιστημονικότητας- ονειρεύεται να 'παντρέψει' τις δύο επιστήμες, να ψυχογραφήσει, όπως λέει, τους ανθρώπους της αρχαιότητας. «Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν, όταν οι άνθρωποι συνδύασαν δύο πράγματα μαζί. Δεν αρκεί μόνο να σκαλίζουμε το χώμα, αλλά να βγάζουμε και συμπεράσματα», εξηγεί με ενθουσιασμό.
Παράλληλα, με τα παιδιά της, τον άντρα της, το σπίτι και τη σχολή, η Αθηνά, παρακολουθεί εδώ και ένα χρόνο μαθήματα συγγραφής σεναρίου, στη Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ, προσπαθώντας να βρει διέξοδο και για το συγγραφικό της ταλέντο.
Η ζωή της στο πανεπιστήμιο είναι εξίσου πετυχημένη. Οι νεαροί συμφοιτητές της την έχουν ενσωματώσει στις παρέες τους και την αποκαλούν «μαμά του λόχου». Η Αθηνά είναι περιζήτητη ανάμεσά τους, όχι μόνο για το χιούμορ και τη ζωντάνια της, αλλά επειδή παρακολουθεί ανελλιπώς τα μαθήματα και έχει τις καλύτερες σημειώσεις.
«Η γιαγιά μου ήταν αγράμματη. Εγώ θα είμαι μία μορφωμένη γιαγιά για τα εγγόνια μου», λέει η Αθηνά, που περιμένει και αυτόν τον ρόλο από την ζωή, με ανυπομονησία.
Το καλοκαίρι θα βρίσκεται μεταξύ Δισπηλιού Καστοριάς - για τις ανασκαφές που προϋποθέτουν τα μαθήματα - και Θεσσαλονίκης, όπου θα πρέπει να φροντίζει την οικογένειά της και τους ηλικιωμένους γονείς της. «Όταν πηγαίνω στο πανεπιστήμιο ξεκουράζομαι, πνευματικά και σωματικά» υπογραμμίζει.
Παρά τις πολλές ενασχολήσεις, η 53χρονη φοιτήτρια, δηλώνει άνεργη και θέλει, μετά το πτυχίο, να προσφέρει τις γνώσεις της, ακόμη και εθελοντικά, ως δασκάλα σε Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας ή σε κάποιο σχολείο ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό.
Η Αθηνά, σε όλες τις αποφάσεις της, έχει συμπαραστάτες τον σύζυγο και τους δυο της γιούς, 25 και 10 ετών, αλλά ξέρει να κερδίζει και για δύο ακόμη λόγους: την ευθύτητα στο πνεύμα και την απλότητα στην ψυχή.

ΑΠΕ-ΜΠΕ, της Ειρήνης Ρακιτζή

Διαβαζα προχθες αυτό το θεμα, της συναδελφου Ειρήνης Ρακιτζή, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, και με αυτό σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο.

Υ.Γ. Η Αθηνά Κιοσσε για όλη της την προσπαθεια είναι αξια για πολλά μπραβο, αλλα για μια της σταση και φραση την παραδεχομαι ακόμη περισσότερο "Ο γιός μου έχει το δικό του χαρακτήρα και με αυτόν θα φτάσει εκεί που θέλει". Μακαρι ετσι να σκεφτονταν όλοι οι γονείς, μακαρι να σκεφτομασταν ετσι όλοι.

μια συνεντευξη

Γνωριζόμαστε χρόνια πολλά, είκοσι, και παραπανω. Ήμουν στα πρωτα πρωτα χρόνια στο ραδιόφωνο. Θυμαμαι με ρώτησε, τότε, μπορεί και στην πρωτη μας συνεντευξη, πες μου ενα τραγούδι που σου έρχεται στο νου, "στο άδειο μου πακετο", του είχα πει, το σημείωσε σε ενα πακετο τσιγαρων και μου χαμογελασε, πού το θυμηθηκα τώρα, τόσα πραγματα εχουμε πει τόσα χρόνια, αυτό μου ήρθε τωρα στο νου, ελα, ντε...
Πριν δυο βδομαδες, ήταν μεσημέρι, μιλούσαμε για ώρες, απέναντι η θαλασσα, καποια λόγια εγιναν συνεντευξη, τα άλλα, καθώς μιλούσαμε, συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, ερωτησεις, απαντήσεις, λόγια για να τα θυμομαστε, αυτα τα ίδια ή την αίσθησή τους. Ο Σταματης Κραουνάκης, φετος, είναι ο Δικαιόπολις στους Αχαρνής που ανεβαζει το Κ.Θ.Β.Ε. , σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζακη, αυτό το καλοκαίρι. Δελφοί, Υπαίθριο Θέατρο Φρύνιχος (2 Ιουλίου2010), Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων (9Ιουλίου2010), Θέατρο Δάσους (14&15Ιουλίου2010), Επίδαυρος, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (23&24Ιουλίου2010)

Και ηθοποιός φέτος; Πώς έγινε αυτό;Με πήρε ο Χατζάκης τηλέφωνο ένα μεσημέρι το Γενάρη με τον Καραντινάκη και μου λέει «λέμε να κάνουμε τους Αχαρνής, θες να κάνεις τη μουσική;» Λέω «ναι, έρχομαι». Λέει «Να κάνεις και τον Δικαιόπολι». «Με τον Αριστοφάνη έχω ένα πάθος, επειδή πάω κι έρχομαι στα θέατρα πολλά χρόνια», του λέω, «δεν θεωρώ ότι θα είχα την αντοχή να υποστώ την κούραση που τραβάει ένας ηθοποιός» και κυρίως όταν άνοιξα και διάβασα το έργο, ζήτησα δυο μέρες άδεια να το διαβάσω, και όταν είδα πόσα λόγια έχει ο Δικαιόπολις, τρελάθηκα. «Παιδιά δεν θα τα καταφέρω να τα θυμηθώ» τους είπα. «A» μου λέει ο Σωτήρης, «για αυτό μην ανησυχείς, ούτε θα το καταλάβεις πώς θα τα μάθεις». Τέλος πάντων, αυτό που είπα στον εαυτό μου για να πω μπαίνω στην περιπέτεια, είναι ότι πέρσι θα 'λεγα όχι από φόβο, από ευθύνη, βαρεμάρα, κούραση, τώρα είπα ναι γιατί σκέφτηκα ότι του χρόνου δεν θα μπορώ ίσως.
Ο λόγος; Λέω,είναι μία μεταιχμιακή στιγμή. Του χρόνου μπορεί να μην μπορώ, από κούραση, απόαντοχή, από υγεία, από γήρας… Λέω, ίσως είναι η στιγμή που με περιμένει, κιαυτό σαν τι; Σαν γνώση. Έχοντας αυτό το πάθος με τον Αριστοφάνη χρόνια ήταν σανκάποιος να μου λεγε έλα να κάνεις ένα μεταπτυχιακό να δεις και το θέμα από μέσα.Κι έλεγα χθες σε ένα φίλο μου που με ρωτούσε, τι βιώνεις τώρα, ότι το σημαντικότεροείναι ότι από αυτή τη θέση συνειδητοποιώ την τεχνική της δομής του συγγραφέα μεεντελώς διαφορετικό τρόπο, που τόσες φορές έχω κάνει μουσικές και μεταφραστικήδουλειά κτλ

Τι είναι αυτό που βλέπειςτώρα στο εργαστήριό του; Μοντέρνος, απίστευτα μοντέρνος, η τεχνική, η δομή,η οικονομία, πώς εμφανίζει, εξαφανίζει, πώς δημιουργεί συνθήκες ανάσας στουςηθοποιούς, δεδομένου ότι τότε τρεις υποκριτές, τρεις άνθρωποι έτρεχαν τηδουλειά, και το πρώτο πράγμα που ανακάλυπτα είναι πού μου δίνει δικαιώματα να‘χω λίγη ανάσα. Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο του αυτού του έργου είναι ημεγάλη στιγμή που γράφεται, γίνεται κόλαση, είναι πέμπτος χρόνος τουπελοποννησιακού πολέμου. Λέει στην αρχή «αχ, πόσα, τόσα πόσα μου δαγκώνουν την καρδιά». Η Ελλάδα είναι ανάστατη,καίγονται καράβια, πόλεις, έρχονται κάθε άνοιξη και ρημάζονται τα αμπέλια,ξεπατώνονται οι ελιές από τη ρίζα και καίγονται, ξεπουλάνε οι σύμμαχοι για ένασακί αλάτι. Και η ώρα που ο τύπος αυτός, ο Δικαιόπολις, ων γεωργός, παίρνει τηναπόφαση να κάνει αυτήν την κόντρα και μάλιστα είναι κάτι που το δοκίμαζα πολύστην πρόβα, είναι πολύ επικίνδυνη. Και δοκίμασα κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Τηνώρα που λέει, εγώ ορκίζομαι, βάζω το κεφάλι μου στο χασαπόξυλο για στοίχημα, ανδεν σας πείσω, είναι αυτός ο ελληνικός τσαμπουκάς που λέμε τον όρκο πριν καλάκαλά συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε πει και μετά αν έχουμε μπέσα είμαστευποχρεωμένοι να τα καταφέρουμε. Και νομίζω ότι τη στιγμή που μπήκα σε αυτήν τηνσκέψη βρήκα ένα πολύ βασικό κλειδί γιατην ερμηνεία του Δικαιόπολι. Υπάρχει μια φράση του που εμένα με συγκινεί πολύ όταντη λέω στην παράσταση, την ώρα που διώχνει το Λάμαχο για τον πόλεμο, «γλεντάωθα πει υπάρχω».

Υπάρχει κάτι που σεβοήθησε πολύ στη μελέτη του ρόλου; Ναι, η μουσική.

Τι εννοείς; Σανπαρτιτούρα τον μελέτησες; Ναι. Έτσι έμαθα το ρόλο. Κι ακόμα δοκιμάζω, τηνότα που θα ξεκινήσω, πού θα καταλήξω, το ρυθμό. Ο Γεωργουσόπουλος μου είπε ότιαυτός είναι ο δρόμος. Και με παιδιά που μίλησα, και με τη Λυδία, γιατί πρέπεινα σου πω ότι τους ηθοποιούς φίλους που με αγαπάνε τους εκμεταλλεύτηκα όλους.Και όλοι μου είπανε πολύ σοβαρά πράγματα. Η Ανίτα Σαντοριναίου μου είπε μιαπολύ δασκαλίστικη φράση, μου είπε, μετά το Λαζάνη πίστευα ότι δεν θα υπάρχει άλλοςνα παίξει τον Δικαιόπολι, θα το κάνεις πολύ καλά, δεν έχεις παρά να βάλεις ένααγκίστρι στην άκρη της γλώσσας σου και με μέτρο να τραβήξεις έξω αυτά που σεπονάνε για αυτόν τον τόπο. Η Βούρτση μου λέει, τη μετάφραση, αν η μετάφρασηείναι καλή μη φοβάσαι τίποτα. Και η μετάφραση εδώ είναι Γεωργουσόπουλος, μεβοήθησε πάρα πολύ, και τη δούλεψα κι εγώ, δεν την αποστήθισα ψυχρά, την έκανασώμα στη γλώσσα μου, άλλαξα θέσεις λέξεων, πήγα το ρήμα στο τέλος, χωρίς νααλλάξω λέξη, την έφερα όπως μιλάω. Εκεί που με βοηθούσε ο ρυθμός τηναποστήθιζα, ή αλλού έπρεπε εγώ να φτιάξω το ρυθμό. Αυτό το παιχνίδι με γοήτευσεγιατί το κάνω και σαν συνθέτης.

Έλεγες πριν ότι οΑριστοφάνης σε αυτό το έργο είναι πολύ μοντέρνος, επάνω στο τραπέζι που δίπλατου μιλάμε έχεις μια σειρά με καντάτες του Μπαχ, και μου έλεγες το ίδιο, «αυτόείναι μοντέρνο». Πώς αυτά τα κλασικά είναι μοντέρνα, τι είναι μοντέρνο; Νομίζωότι εκτός από το περιεχόμενο αυτό που τα κάνει μοντέρνα είναι η δομή.Ανακαλύπτει κανείς τη θεατρικότητα που έχουν οι καντάτες του Μπαχ ενώ είναιεκκλησιαστική μουσική. Ακούς, κόρο, σόλο, ντουέτα, μπαινοβγαίνουν φωνές, κιαυτή είναι η μουσική που ακούγαν οι άνθρωποι στην εκκλησία τους. Άρα τι ζωήζούσαν. Εδώ ο Αριστοφάνης καταγγέλλειαπουσία πνευματικότητας, ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι να καταλαβαίνουν, τα ίδια.Όμως με ένα επίπεδο άλλο.

Τι εννοείς; Ότιακόμα και ο απατεώνας ήταν καλύτερης ποιότητας. Γιατί φαίνεται από αυτό πουλέει για να τους πειράξει ότι απευθύνεται σε ένα μυαλό που δεν είναι ηλίθιο,τιποτένιο.

Είχες ασχοληθεί άλληφορά με τους Αχαρνής; Όχι. Είχα ένα μεγάλο εχθρό, τη μνήμη και την αγάπηπου είχα για τη μουσική του Διονύση,διότι ανήκω στη γενιά που την ανακάλυψε, αγάπησε, κι εγώ ως φοιτητής Παντείου έφερατο Σαββόπουλο υπό τα άγρια μάτια της ΚΝΕ να παίξει όλους του Αχαρνής με τοκείμενο που δυστυχώς δεν υπάρχει στο δίσκο. Ήταν εξαιρετικό. Όμως, διαβάζονταςτο έργο η μουσική του Διονύση δεν έχει γραφτεί για παράσταση, είναι ένααυτόνομο έργο με δικιά του αισθητική και γραμμή, θα έλεγα νεορομαντική σε σχέσημε τη σκληρότητα που έχει το έργο. Και απλώς χρειάστηκε να μην πάω καθόλου προςτα κει.

Και να πας προς ταπού; Σε άγριους ελληνικούς ρυθμούς. Σε μονόχορδες καταστάσεις, τσάμικο,καρσιλαμά, ρεμπέτικο Μικράς Ασίας. Ήθελα να πάω όσο πιο παλιά μπορούσα.

Πώς σου φαίνεται πουένα τέτοιο κείμενο γράφτηκε από έναν 25χρονο, όπως ήταν τότε ο Αριστοφάνης; Κιαν το καλοσκεφτούμε και ο Τσιτσάνης τόσο χρονών έγραψε τα καλύτερα ίσωςτραγούδια του, και πόσοι ακόμη. Κακά τα ψέματα, κι εγώ στα νιάτα μου έγραφα πολύ καλύτερα πράγματααπό αυτά που γράφω τώρα. Εγώ νομίζω όχι, αλλά ναι. Γιατί τότε, μπορεί να μην ξέρειςτι γράφεις, αλλά η ψυχή σου είναι πιο φορτσάτη, πιο φορτσάτη η μηχανή. Τώραυπάρχει μια επίγνωση. Πάντα αναζητάς, τι; Αυτό που ξανά θα κινητοποιήσει ένααίσθημα. Το όπλο που θα μπορέσει ξανά να πυροδοτήσει ένα αίσθημα στην κερκίδα.

Και τώρα πια τι λες,τι πυροδοτεί την κερκίδα; Η αλήθεια μόνο πια. Αν δουν οι άνθρωποι τηναληθινή κραυγή θα συγκινηθούν.

Και ποια η διαφορά μετο μελό; Με το μελό μπορεί να βάλεις τα κλάματα αλλά την επόμενη στιγμή τοξεχνάς, δεν το έχεις πάρει μαζί σου. Αν κάτι σε δονήσει αληθινά αυτό είναισυγκίνηση.

Έχεις το δέος της Επιδαύρου;Όχι. Δεν ξέρω τι θα πάθω, μπορεί να κλάσω μέντες στην Επίδαυρο την ώρα που θαβγω και θα δω το κοινό, παρόλα αυτά δέκα μερες πριν ανέβω στη Θεσσαλονίκη πήγα τηΜεγαλη εβδομάδα κι έμεινα μόνος μου στη παλιά Επίδαυρο, πήγαινα κάθε πρωί στο θέατρο6-9 πριν φτάσουν οι τουρίστες εκτός από ένα πρωί που με παρακάλεσε η ξεναγός, μου λέει έχω κάτιΓερμανούς θέλετε να το διαβάσετε να σας ακούσουν; Λέω ναι, στείλτους επάνω ναδω αν ακουστώ α ακούγομαι, μετά κατεβήκανε τους εξήγησα ότι είμαι μουσικός καιθα κάνω αυτό το πράγμα με αυτή τη σκέψη. Όχι, αυτό που προσπαθώ αυτή τη στιγμήείναι καταρχήν να μάθω τα λόγια

Άγχος; Ναι αλλάσε πληροφορώ ότι πρώτος απ’ όλους τους συναδέλφους τα έμαθα. Διάβασα πάρα πολύ.Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου, ούτε στα πανεπιστήμιανα έχω διαβάσει τόσο και γύρω γύρω, όχι μόνο το ρόλο μου, με ενδιέφερε να τα ξέρωόλα γιατί ξέροντας την κάθε λεπτομέρεια, από πού προέρχεται ένα αστείο, από πούμια συνθήκη, μπορείς να βοηθήσεις το κοινό. Έχω ένα σημείο στο μονόλογο που το παλεύωακόμα. Μιλάει για μια ιστορία, η Σέριφος τροφοδοτούσε με σκυλιά την Αθήνα, και κάνειμια ολόκληρη παράγραφο σε σχέση με αυτό το γεγονός. Εγώ ξέρεις καμιά φορά πιστεύωγια το κοινό, γιατί δε μ’ αρέσει να τα δίνω κι όλα νιανιά. Άμα εσύ ξέρεις ξέρεικαι το κοινό. Άμα εσύ ξέρεις την αιτία, ξέρεις το αίσθημα, το φωτίζεις με το αίσθημάσου δε χρειάζεται να το κάνεις πολλή επεξήγηση.

Κι αν είναι λόγια δύσκολα ειναι τ'αγαπημενα

Επιτελους, επιστροφή στο ραδιόφωνο, σήμερα.

Το ποδόσφαιρο και μια άσχετη, moi αυτοπροσώπως

Πριν διαβασεις τα παρακατω, αν τα διαβασεις δηλαδή και όλα, στο λεω, είμαι ασχετη απο ποδόσφαιρο. Παρακολουθώ μαλλον σπανια, η κόρη μου ξερει πολλά πιο πολλά απο μενα, ασε που παίζει κιόλας και είναι και καλή λενε φίλοι της καλοί στο άθλημα. Αλλα ποτε δεν είπα ότι οι ποδοσφαιριστες είναι τρελλοί που τρεχουν περα δώθε. Σε όλα τα αθλήματα, πολύ περισσότερο στο θεαματικό ποδόσφαιρο, εντυπωσιαζομαι σαν νεοφώτιστη απο την προσπαθεια, τον συντονισμό, την στρατηγική, την αντοχή, την τεχνική και την αντιληπτικότητα τους να απλώνονται και να εχουν την εποπτεία του τεραστιου γηπεδου τους. Το ξερω, αυτα που με εντυπωσιαζουν είναι με κριτηρια άσχετου, αλλά είπαμε...
Βλέπαμε χθες τον αγώνα Πορτογαλία-Β.Κορεα, στο Μουντιαλ. 7-0, είχαν παρει φόρα οι Πορτογαλοι, δεν τους σταματούσε τίποτα. Και καποια στιγμή λεω του Άγγελου, τους λυπαμαι τους βορειοκορεατες, τι θα ακούσουν ή θα περασουν όταν επιστρεψουν πίσω, τωρα που ατίμωσαν το καθεστώς. Είναι ζόρικα τα πραγματα στη Βόρεα Κορεα. Εμείς, μαθημενοι στη δυτική δημοκρατία που όλο κουσούρια της βρίσκουμε και στα μισα εχουμε δίκιο, δεν θα αντεχαμε ούτε μια μερα. Ο παρανοϊκός μοναρχης τους δεν παιζεται. Στο δε Μουντιαλ, νοικιασμένοι οπαδοί, απίστευτες δηλώσεις του προπονητή τους...
Το Μουντιαλ είναι μια καλή αφορμή να μαθεις πιο πολλά για τις χώρες που συμμετεχουν, ετσι στο περιθώριο των αγώνων, λες δυο λόγια, ρωτας, ψαχνεις ακόμα περισσότερα για τις συνθηκες ζωής των ανθρώπων στις χωρες όπου ζουν.
Αλλα και στον αγώνα, αυτό καθεαυτό, απο τον εθνικό ύμνο μεχρι τις αντιδράσεις μετά το τελος του αγώνα εχει πολλά να παρατηρησεις, αν θες.
Και το γήπεδο σαν σκηνή το αντιμετωπίζω, είπαμε, απο αλλού ερχομαι. "Όλος ο κόσμος μια σκηνή", μη σου πω όλα μια σκηνή.
Είναι καποιοι που ζουν στο δικό τους κοσμο, απεξω γραφει σταρ-βεντετα. Καμια φορα όμως βλεπεις και νοοτροπίες παικτών μεσα απο τις οποίες μπορεί να διακρίνεις, όσο μπορείς και χωρίς υπερβολές και απολυτότητες και τρόπους, κώδικες συμπεριφορας και γενικότερο επίπεδο. Είναι κι ο προπονητής, όπως ενας διευθυντης σε σχολείο, που δίνει τον τόνο μερικές φορες.
Είναι και τρόποι παιξίματος που σου αρεσουν. Μου λεει, ας πούμε, ο Αγγελος, πως του αρεσει πώς παίζουν οι Άγγλοι, παίζουν, λεει, φινετσατα, δεν κυνηγανε την προσποίηση για φαουλ. Ενα παραδειγμα.
Αλλο παραδειγμα που εμενα με εντυπωσιαζει σε αυτό το Μουντιαλ είναι η Εθνική Ελλαδος. Ξεπερνα κατα πολύ, σε σταση και συμπεριφορα τον μεσο όρο, των ελλήνων οπαδων και φιλαθλων, τον μεσο ορο των ελλήνων γενικά. Δεν είμαστε ετσι εμείς. Ούτε τόσο μετρημενοι, ούτε τόσο σοβαροί. Αυτοί είναι πιο ωραίοι. Δε βρίζουν στη χασούρα, δεν ουρλιάζουν στη νίκη. Και σεβονται τον προπονητή τους. Είναι ομάδα. Καλή. Για τις αλλες ομαδες δεν ξερω. Ό,τι διαβαζεις διαβαζω, ό,τι μαθαίνω, μαθαίνεις, και πάλι τα πιο λίγα ξερω και τα ελαχιστα καταλαβαίνω.
Όμως θα ήθελα να είμαστε στους δικούς μας αγώνες κιμπαρηδες. Κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Κι όταν είμαστε καμαρώνω.

(η φωτογραφία απο εδω)

Μιλώντας για την επιστήμη...

...και ο ελληνας νικητης του διεθνούς FameLab

(η φωτογραφία απο εδώ)

«Ημουν σε ένα μπαρ προχθές το βράδυ και είδα ένα ωραίο κορίτσι. Αποφάσισα να της μιλήσω, αλλά ήθελα να πω κάτι πρωτότυπο και σέξι.Το σκέφθηκα λίγο και ξεκίνησα.Της λέω: “Γεια, είμαι ο Βασίλης.Το ήξερες ότι τα αστέρια πεθαίνουν με μια έκρηξη που λέγεται σούπερ νόβα; Θες να μάθεις περισσότερα; Φυσικά και θέλεις... ”. Την ενδιέφερε.Το κατάλαβα από το βλέμμα της. Ετσι άρχισα τη σέξι ιστορία μου.
Φαντάσου ένα μεγάλο αστέρι (τουλάχιστον 8-9 φορές μεγαλύτερο από τον Ηλιο μας).Τα αστέρια στην αρχή της ζωής τους είναι γεμάτα από άτομα υδρογόνου.Εξαιτίας των τεράστιων στρωμάτων ύλης που καλύπτουν τον πυρήνα του αστεριού,οι συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης που επικρατούν στο κέντρο του είναι τέτοιες που αναγκάζουν τα άτομα υδρογόνου του πυρήνα να “κάνουν κατάσταση” μεταξύ τους ανά τέσσερα.Ετσι δημιουργούν ένα άτομο ηλίου! Αυτή η διαδικασία ονομάζεται πυρηνική σύντηξη (ένωση) και λαμβάνει χώρα σε όλο τον πυρήνα του αστεριού,ώσπου κάποια στιγμή (ύστερα από πολλά εκατομμύρια χρόνια) όλο το υδρογόνο στον πυρήνα έχει μετατραπεί σε ήλιο. Αυτό είναι γνωστό και ως καύση του υδρογόνου,η οποία παράγει πολλή θερμοκρασία και φως.Με αυτόν τον τρόπο θερμαίνεται και φωτίζεται και ο πλανήτης μας από τον Ηλιο. Οταν όλο το υδρογόνο γίνει ήλιο, η αμείωτη πίεση από τα εξωτερικά στρώματα οδηγεί τα άτομα ηλίου να “κάνουν κατάσταση” ανά τρία αυτή τη φορά.Ετσι δημιουργούνται άτομα άνθρακα! Οπως θα υποψιάζεσαι πλέον,τα άτομα του άνθρακα μάλλον θα πρέπει να τα “βρουν” μεταξύ τους και να συγχωνευτούν. Ακολουθώντας την παραπάνω διαδικασία της σύντηξης,ο πυρήνας του αστεριού σιγά-σιγά με τα χρόνια μετατρέπεται σε διαφορετικά,ολοένα βαρύτερα στοιχεία.Ετσι λοιπόν ο άνθρακας θα αντικατασταθεί από οξυγόνο, αυτό από νέο, το νέο από μαγνήσιο,αυτό με τη σειρά του από πυρίτιο και,τέλος,αυτό από σίδηρο.
Εκεί θα σταματήσει η διαδικασία της σύντηξης,αφού ο σίδηρος είναι αρκετά πυκνός και “σκληρός”- σαν εμένα!- και δεν δέχεται να μετατραπεί σε τίποτε άλλο.Η πίεση όμως από τα εξωτερικά στρώματα δεν έχει μειωθεί καθόλου,μιας και αυτά παραμένουν εκεί.
Τότε ξεκινάει κάτι εντελώς καταστρεπτικό για την υπόσταση του αστεριού, αλλά ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία πλανητών στο Διάστημα. Η τεράστια πίεση μέσα σε κάθε άτομο σιδήρου οδηγεί στην κατάρρευση των ηλεκτρονίων, στην πτώση τους στον πυρήνα και στη σύγκρουσή τους με τα πρωτόνιά του.Η σύγκρουση προκαλεί τεράστια έκλυση ενέργειας, θερμότητας και ραδιενέργειας (ακτίνες γάμμα) και τελικά θερμαίνει τόσο πολύ τα εξωτερικά στρώματα του αστεριού ώστε προκαλεί νέες πυρηνικές συντήξεις από τις οποίες δημιουργούνται όλα τα στοιχεία και βαριά μέταλλα που υπάρχουν στους πλανήτες και φυσικά στη Γη (δηλαδή τα θεμέλια για την ανάπτυξη ζωής). Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα το αστέρι εκρήγνυται και διαλύεται με μια ασύλληπτα μεγάλη έκρηξη η οποία ονομάζεται σούπερ νόβα 2ου τύπου.
Η έκρηξη αυτή μπορεί να διαρκέσει ως και πολλούς μήνες και το φως της σε πολλές περιπτώσεις είναι “εντονότερο” από το συνολικό φως 100 δισ.αστεριών μαζί (δηλαδή ενός τυπικού γαλαξία)! Το ωστικό της κύμα εκτινάσσει τα εξωτερικά στρώματα του αστεριού και αν κάποια από τα “θρύψαλα” της έκρηξης ενωθούν (λόγω της βαρυτικής έλξης) μπορεί να δημιουργήσουν κάποιο πλανήτη όπως η Γη. Σε αυτό το σημείο η κοπέλα με διέκοψε και, ζητώντας συγνώμη,μου είπε ότι θα ήθελε να πάει στην τουαλέτα και πως θα επέστρεφε σε ένα δευτερόλεπτο. Αλλά δεν επέστρεψε ποτέ...
Τουλάχιστον έμαθα από τα λάθη μου. Προφανώς το πήγα πολύ μακριά.Δεν έπρεπε να της μιλήσω για κατάσταση με τέσσερις.Επρεπε να σταματήσω στους τρεις».

Πάνω κάτω αυτα, πιο συντομα και περιεκτικά, εκ των πραγματων, στα αγγλικά, είπε ο 32χρονος Βασίλης Γρηγοριάδης, απο τη Θεσσαλονίκη, αναπτύσοντας σε τρία λεπτα, ενώπιον της επιτροπής, στην παρουσίασή του για τα Σούπερνόβα στο διεθνή επιστημονικό διαγωνισμό FameLab International 2010 και αναδείχθηκε νικητής. Συμμετείχαν ομιλητες-διαγωνιζόμενοι απο αλλες εντεκα ακόμη χώρες, Μ. Βρετανία, Αυστρία, Πορτογαλία, Σερβία, Κροατία, Βουλγαρία, Αιγυπτος, Μαρόκο, Ισραήλ, Λιβύη και Χονγκ Κονγκ. Το ζητούμενο ήταν σε τρία μόλις λεπτά να καταφέρουν να επικοινωνήσουν με εύληπτο και διασκεδαστικό τρόπο ένα σοβαρό επιστημονικό θέμα. Στόχος του FameLab είναι να ενθαρρύνει νέους επιστήμονες και να τους εμπνεύσει να μεταδώσουν το όραμα τους για την επιστήμη και τεχνολογία του 21ο αιώνα. Τα κριτήρια που πρέπει να συγκεντρώνουν οι παρουσιάσεις των υποψηφίων είναι: περιεχόμενο, σαφήνεια και χαρισματικότητα. Ο διαγωνισμός, ανοιχτός σε ενήλικες 18 ετών και άνω, απευθύνεται σε ανθρώπους που σπουδάζουν ή εργάζονται στον τομέα της επιστήμης, τεχνολογίας, μηχανολογίας, μαθηματικών, ή ιατρικής – καθηγητές θετικών επιστημών, προπτυχιακοί ή μεταπτυχιακοί φοιτητές, επιστήμονες, ή ερευνητές.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ, εδώ κι εδώ

Καλοκαίρι

( "Summertime", Alexi Zaitsev)

Καλοκαίρι. Θερινό Ηλιοστασιο. Και Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής. Με πολλές συναυλιες και στη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να δεις πρόγραμμα των σημερινών συναυλιών στην ιστοσελίδα forfree και στην ΠόληΣτονΚόσμο . Η ΕΕΜΕ (Ελληνική Ένωση για την Μουσική Εκπαίδευση) διοργανώνει επίσης μια πολύ ενδιαφερουσα μουσική εκδήλωση, μια συναυλία με τη συμμετοχή πολλών μουσικών. Μπορείς να διαβασεις πολλές λεπτομερειες στην ιστοσελίδα τους,http://www.eeme.gr/.
Καλοκαίρι. Από το 21 Ιουνίου. Αρχή καλοκαιριού. Summertime. Του George Gershwin. Από το έργο "Porgy and Bess" (1935). Τα λόγια του DuBose Heyward.

"Summertime,

And the livin' is easy
Fish are jumpin'
And the cotton is high

Oh, Your daddy's rich
And your mamma's good lookin'
So hush little baby
Don't you cry
One of these mornings
You're going to rise up singing
Then you'll spread your wings
And you'll take to the sky

But until that morning
There's a'nothing can harm you
With your daddy and mammy standing by
Summertime,
And the livin' is easy
Fish are jumpin'
And the cotton is high

Your daddy's rich
And your mamma's good lookin'
So hush little baby
Don't you cry"

"Not what’s now, but what’s next", διαγωνισμός δημιουργικού βίντεο

Αν ασχολείσαι δημιουργικά με το βίντεο, η ανακοίνωση παρακάτω ίσως σε ενδιαφερει. Η ιστοσελίδα YouTube ανακοίνωσε σε συνεργασία με το Μουσείο Guggenheim διαγωνισμό για τo "πιο δημιουργικό βίντεο του κόσμου", ανοιχτό σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες από όλο τον κόσμο. (εδώ και η ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του Μουσείου Guggenheim)
"Something different. Not what’s now, but what’s next", ετσι καταλήγει συνοψίζοντας η ανακοίνωση του YouTube σύμφωνα με την οποία αναζητά "έργα κινουμένων σχεδίων, με γραφικά με κίνηση, αφηγηματικά ή μη αφηγηματικά, ή ντοκιμαντέρ, μουσικά ή σε καλλιτεχνικές μορφές εντελώς νέες δημιουργίες που πραγματικά θέτουν υπό αμφισβήτηση την αντίληψη που έχουμε για το τι είναι δυνατό σε βίντεο" και συμπληρώνει "συνεργαζόμαστε με το Μουσείο Guggenheim για να ανακαλύψουμε τα πιο δημιουργικά βίντεο στον κόσμο, και να αποκαλύψουμε τα μοναδικά ταλέντα που εργάζονται στον συνεχώς επεκτεινόμενο τομέα των ψηφιακών μέσων"


Οι δημιουργοί των βίντεο έχουν διορία έως τις 31 Ιουλίου 2010 για να υποβάλουν το έργο τους. Γίνονται δεκτά νέα ή παλιά έργα, διάρκειας μεχρι 10 λεπτών, τα οποία δεν αποτελουν μέρος κάποιου μεγαλύτερου σε διάρκεια βίντεο και οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να υποβάλουν τα έργα τους, που θα κριθούν από διεθνή επιτροπή, στην ιστοσελίδα youtube.com/play.
Θα επιλεγούν 20 βίντεο τα οποία θα παρουσιαστούν σε ειδική εκδήλωση στις 21 Οκτωβρίου στο Guggenheim Museum στη Ν.Υόρκη και στη συνεχεια 22–24 Οκτωβρίου θα παρουσιαστούν στα μουσεία Guggenheim του Βερολίνου, του Μπιλμπάο και της Βενετίας.

(εδώ το Μουσείο Guggenheim στο Μπιλμπάο, κτίριο του αμερικανοκαναδου αρχιτεκτονα Frank O. Gehry)

Κατα καποιο τρόπο αυτός ο διαγωνισμός συνδεεται, ως συνεχεια καλλιτεχνικών πρωτοβουλιών που αφορουν χρηση ψηφιακών καινοτόμων δυνατοτητων στην καλλιτεχνικη δημιουργία, με μια άλλη ενδιαφερουσα καλλιτεχνική πρωτοβουλία του YouTube, εκείνη του σχηματισμού της Συμφωνικής Ορχήστρας YouTube (YouTube Symphony Orchestra), που αποτελείται απο περισσότερους από 90 επαγγελματίες και ερασιτέχνες μουσικούς από 30 χώρες, που πήραν μερος σε ψηφιακή οντισιόν, στην ιστοσελίδα του YouTube.

(πληροφορίες και απο την ιστοσελίδα του ΑΠΕ-ΜΠΕ)


Στο μεταξύ, εδώ, στη βόρεια πόλη μας, ο καιρός ετοιμαζεται κανει κατι καθόλου καινούριο ή πρωτότυπο, που μαλλον πρεπει να συνηθισουμε αυτα τα βραδια, να βρεξει.

O πιτσιρίκος

Πριν απο μέρες αρκετες, εψαχνα το Hey Jude των Beatles στο ΥοuTube και βρήκα αυτό.
Η κιθαρα είναι πιο μεγαλη απο αυτόν αλλα ο πιτσιρικάς δεν το βαζει κάτω.

περνάει ο καιρός

Πώς περνάει ο καιρός μου χωρίς ραδιόφωνο; Με όσα μαθαίνω όπως όλοι μας, για το ασφαλιστικό, το εργασιακό, τις συνθηκες ζωής μας. Με πολλές πολλές δουλειές, καθόλου πρωτότυπο το ξερω. Κοντευω να πεταξω το μισό σπίτι, νοικοκυρούλα χαρωπή, χμ, μην το σχολιάσεις αυτό... Μετα τις μαρμελάδες αποφασισα να φτιαξω λικερ, για αυτό θα σου πω αλλη στιγμή όμως. Καθαρίζω, πεταω, ανοίγω χώρο, αναπνεω. Προσεχω τα φυτα στο μπαλκόνι, ντοματιες και λοιπα λαχανικά μια χαρα στεκούμενα. Όχι, όχι δεν σκοπευω να γίνω μαναβισσα ούτε να αντιμετωπίσω έτσι την οικονομική κρίση - μεταξύ μας δεν το θεωρώ και καλό να θελουμε να γίνουμε όλοι στις πόλεις, γιατί αλλο στο χωριό ή στο ύπαιθρο κι αλλο στις πόλεις, υποτίθεται ολότελα αυταρκεις ροβινσώνες κρούσοι, κι αυτό στο πλαίσιο "ο καθενας τον εαυτό του" μου κανει, επιπλέον, αν τα κανουμε όλα μόνοι μας εκείνοι που κανουν αυτοί τη δουλειά, αγρότες, μαναβηδες, τι θα κανουν, κλέφτες θα γίνουν; Αυτό μου το λεει αφορμής δοθείσης παντα η μαμα μου, απίστευτη ατακαδόρος, δεν κανω πλακα. Της λεω, ας πούμε, "λοιπόν, λεω να φτιαξω παγωτό", απανταει, "κι εκείνοι που φτιαχνουν ωραία παγωτα κλεφτες θα γίνουν;" Είναι της άποψης, όλα να τα φτιαχνουμε, και φτιαχνει χιλιάδες πραγματα, απο μαρμελαδες, ετοιμα φαγητα, κομποστες, σαλτσες, ό,τι φανταζεσαι, αλλα παντα λεει όχι όλα, καποια πρεπει και να τα αγοραζεις απο ανθρώπους που αυτή είναι η δουλειά τους, να τα φτιαχνουν, να τους στηρίζεις έτσι, γιατί κι αυτοί πώς θα ζήσουν; Α, διαλεγει όμως ποιους θα προτιμήσει, τους καλούς για να συνεχίσουν να υπαρχουν. Πολύ μου αρεσει αυτή η λογική της. Εχει προσφυγική αρχοντια και καθόλου μίζερη τσιγκουνιά. Ευτυχώς με αυτήν μεγαλωσα. Έεελα και αλλαξα θέμα πάλι, επιστροφή.
Τα λαχανικά στο μπαλκόνι λοιπόν. Η χαρα να βλεπεις το φυτό να μεγαλώνει. Μερα τη μερα, σιγά σιγα. Αυτό μου φτανει. Κανονικό μάθημα ζωής. Στην συγκεκριμένη περίπτωση λίιγο πιο μεγαλη η χαρα και η αγωνία μου γιατί τα φυτα είναι απο παλιές, ντόπιες ποικιλίες, απο το Πελίτι και προκόβουν νομίζω.
Της Θαλασσενιας, της Άϊναφετς και του basnia, αν μπορώ να κανω μια αφιερωση για την παρακατω φωτογραφία. Μια σταλίτσα το "μποστανι" αλλα εκπαιδευτικό και θεραπευτική η ενασχόληση μαζί του.

Και λίγες ακόμη
(αυτο που φαίνεται δεξια με το ωραίο φυλλωμα είναι...γλυκοπατατα, απο τη γιορτη του Πελίτι και αυτή)
(H Λουίζα και δεν θυμάμαι τι φύτεψα δίπλα)
(περιμενοντας να σποριασει το λουλουδι του..καρότου, το ξερω ότι δεν είναι το ίδιο αλλα μοιαζει λίγο με το λουλούδι που μου χαρισες Άιναφετς,ε;)

Δεν πρόλαβα να βγαλω άλλες πολλές, επιφυλάσσομαι, σε λίγες μέρες, να πω και της παπίτσας να έρθει να γίνει το μπαλκόνι κούκλα. Εχω κι αλλο λόγο που δεν προλαβα εκτός απο τις δουλειές.
Χθες, τετοια ώρα στο σπίτι πανικός. "Μαμα, μπορώ να κάνω ενα καλοκαιρινό παρτυ μόνο για κορίτσια;", με ρωτησε την Παρασκευή που μας πέρασε. Υπήρχε περίπτωση να πω όχι; Οργάνωσε λοιπόν ενα παρτυ για τις συμμαθήτριές της, πάρτυ κοριτσιών, ήθελε να τις αποχαιρετήσει πριν φύγει στην κατασκήνωση. Απο νωρίς στην κουζίνα οι προετοιμασίες, σνιτσελακια, μους σοκολα και σοκολατομπισκοτοκορμός ήταν οι επιθυμίες της θυγατρός και έτσι έγινε. Αυτή ήταν η πρόσκληση που έφτιαξε κι εγραψε η ίδια εννοείται.

Ήρθαν τα κορίτσια. Χόρεψαν, βρηκαν τα αγαπημενα τους τραγούδια στο youtube, επαιξαν ενα παιχνίδι γρίφων και "θησαυρού", ευφανταστη η μικρή, ο γρίφος αυτός ήταν κολημμενος με παταφιξ στο ...ταβανι

μετα έπαιξαν μπουγελο στο μπαλκόνι με νεροπίστολα και μπαλονακια νερού,
(ένα χερακι πρόλαβα μόνο να τσακώσω την ώρα που έπαιρνε ενα μπαλονακι),

έτρεχαν, πείραζαν η μια την άλλη, γελασαν με την ψυχή τους,
έπαιξαν τουίστερ, στο κοριτσίστικο παρτυ τους πέρασαν με μια λεξη, "τελεια", όπως έλεγαν φευγοντας.
Και σήμερα το κορίτσι μου πήγε κατασκήνωση. Θα μου λείψει; Το ρωτας; Μου λείπει κιόλας. Αλλα τηλεφώνησε πριν λίγο, άκουσα τη φωνή της χαρούμενη κι αυτό εχει σημασία. Είναι καλά, βρήκε φίλες της απο το περσινό καλοκαίρι, εχει τόσα στο μυαλό της για φετος, πήγε με ενα κάρο ιδέες, να κάνουν αυτό, να παίξουν και το αλλο, να κανει μπανια, να παίξει θεατρο, χίλια δυο. Ενταξει, το βασικό δεν ειναι ότι εμενα θα μου λείπει, μπορεί και παντα έτσι να είναι, θα το συνηθίσω και ποτέ νομίζεις; Αυτή ανοίγει τα φτερα της; Είναι γερή, είναι καλά, είναι χαρούμενη; Αυτό μετραει.
Τελείωσε πριν λίγο ο αγώνας της Εθνικής μας με τη Νιγηρία, ωραία νίκη, δηλώσεις ποδοσφαιριστών σοβαρες και προσγειωμένες (το κόλλημά μου εγώ, ε;) κι ωραίος αγώνας, όσο μπορώ να καταλαβω βεβαια, τον παρακολουθούσαμε με τον Άγγελο, πόσο μου αρεσει να παρακολουθούμε κατι μαζί, εχει απίστευτο χιούμορ, αγωνια και χιούμορ ωραίος συνδυασμός. Ούτε η βουβουζελα μας ενοχλούσε,που μας έσπαγε τα νευρα στους αλλους αγώνες, ούτε τίποτα. Εχασα και μια ατακα, πηγαινοερχόμουν για κρύα νερα, ακουσα μόνο το "ετσι κανουν οι άντρες..." που είπε καποια στιγμή ο σχολιαστης του αγώνα, και δεν μου την έλεγε μετα ο μπαγασας, ετσι δεν ξερω τι ελεγε όλη η φραση και δεν εμαθα η γυναικα πώς σκεφτονται οι άντρες. Τουλάχιστον καταλαβα ότι σήμερα ήταν η μερα για γκολ, κατι είναι κι αυτό.


Λοιπόν, αφού επεστρεψα, αφού το κοριτσακι μου ήταν χαρούμενο, η εθνική μας νίκησε, το σπίτι αδειάζει, το σώμα μου απο τις δουλειές ποναει ολόκληρο, λεω να παω τωρα να ξεκουραστώ κάνοντας μια βόλτα στα blog των φίλων μου που έχω τόσες μερες να επισκεφτώ, να βγω να συναντησω φίλους στη γειτονιά, να διαβασω ενα βιβλίο λίγο πριν κοιμηθώ, να σου χαρίσω ενα ακόμη τραγούδι των Locomondo, στιχοι και μουσική του Μάρκου Κούμαρη, "Γελάς πιο δυνατά", και τα ξαναλέμε.


"Έχεις τα μάτια που όλοι ξέρουν πώς δε φταίνε
που απ' τον πόνο πια σταμάτησαν να κλαίνε
που δεν τα ενδιαφέρει οι άλλοι τι θα πουν
Έχεις τα μάτια που από μόνα τους μιλούν

Έχεις τα μάτια που δεν πρόλαβαν να παίξουν
γιατί να μάθουν έπρεπε πως να αντέξουν
είχες αφήσει για τους άλλους της μόρφωσης τους τόμους
με άλλα βάρη σου φορτώνανε τους ώμους

Κι όμως γελάς πιο δυνατά απ' τα καλομαθημένα
κι όμως πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιο αυθεντικά απ' τον καθένα

Είναι γιορτές που δεν ενώνουν μα χωρίζουν
και οι πιστολιές τα κοριτσάκια τα φοβίζουν
κάποτε σκέψεις μας τρομάζουν και κάποιες μας ζαλίζουν
μα όσοι κάποτε κατάλαβαν γνωρίζουν

Μα εσύ γελάς πιο δυνατά απ 'τα καλομαθημένα
Μα εσύ πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
Κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιο αυθεντικά απ' τον καθένα

Θα ήθελα το πρόσωπό σου να το δεις
πώς ηρεμεί λίγο αφότου κοιμηθείς
όταν δεν το παραμορφώνουν οι σκοτούρες της ζωής
θα ήθελα το πρόσωπό σου να το δεις

Κι όμως γελάς πιο δυνατά απ' τα καλομαθημένα
Κι όμως πατάς πιο γερά από τα σπουδαγμένα
Κι αν τα τραγούδια αυτά δεν γράφτηκαν για σένα
τα 'πες εσύ πιό αυθεντικά απ'τον καθένα"

«Tα παραμύθια κάνουν τα παιδιά να κοιμούνται και τους μεγάλους να ξυπνούν…»

Έτσι λενε τα Παιδια εν Δρασει και απο σήμερα πραγματοποιούν το φεστιβαλ "Ευχαριστούμε που Ενοχλείτε", για πέμπτη χρονια. Φετος στο χωρο του πρωην στρατοπεδου Παυλου Μελά, στην Σταυρούπολη. Σήμερα απο τις 6 το απόγευμα και αύριο απο τις 11 το πρωί. Η είσοδος του φεστιβαλ είναι ακριβώς απέναντι απο το δημαρχείο Σταυρούπολης.
Το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ
(αξιζει να μπεις και σε αυτήν την σελίδα να δεις πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί αυτός αλλα και αλλοι παρόμοιοι χωροι πρώην στρατοπεδων, αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον στην μεγαλύτερη έκτασή τους, συμπληρώνω)
Αυριο κόρη και μαμά θα είμαστε εκεί απο το πρωί.
Απο τις 11, χαριστικό παζαρι, μετα δραστηριότητες για παιδιά, παραμύθια με την Ανθη Θανου, παραστασεις με μαριονετες, κουκλοθεατρο, παιχνίδια, δημιουργικά εργαστηρια. Και μετα τις πέντε το πρόγραμμα συνεχίζεται με γκραφιτι, επιδείξεις Skate, BMX, εκθεσεις εικαστικων , κατασκευων, φωτογραφίας, μουσικές, συναυλίες και άλλα.
Αν εχεις έρθει έστω και μία φορα σε καποιο απο τα προηγούμενα φεστιβαλ ξερεις τι σε περιμένει. Αν παλι όχι ακόμη, δες όλο το πρόγραμμα και θα βρεθούμε εκεί.


Μια μικρή ιδεα απο τα δυο προηγούμενα φεστιβαλ που είχαν γίνει στο Παρκο του Ξαρχακου



Kαι αυτοί είναι οι Paranaue που θα παίξουν αύριο, τους πρωτοακουσα και εντυπωσιαστηκα, στο πρωτο ή δευτερο "Ευχαριστουμε που ενοχλείτε", στην πλατεία Ναυαρίνου ήταν, εχουν τρομερή ενεργεια.

εκεί

Εκεί που σβήνει ο βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνες
εκεί βρίσκομαι μ' ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι

Και γράφω στίχους για σένα
θάλασσα, ερωμένη μου,
εκεί που σβήνει ο βοριάς και το χαλάζι της θύελλας.

Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη
απ' το πάλεμα ερωμένη μου

Αμαρτωλό μου μήλο, εκεί σε κλέβω,
σταγόνα σταγόνα, στίχο το στίχο,
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί

Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό
στο σώμα μωρού που το 'πλυνε η μάνα του

Εκεί που σβήνει ο βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνες
εκεί βρίσκομαι μ' ένα βλέμμα νυστέρι επικίνδυνο

Μ' ένα ποίημα αχόρταγο
που δε γράφω γιατί δεν βρίσκω τέλος
εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω ερωμένη μου

Ξημερώνει...

Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης
Μουσική:Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Τερμίτες (1983)

αυτα που ερχονται, απο αυριο

Είναι πολλα όσα γυρίζουν στο μυαλό μου, δεν θελω ούτε να απαριθμήσω όσα πρεπει να γίνουν, ή να πω έπρεπε να γίνουν ...χθες, αλλα τώρα μοναχα δυο απο αυτα που έρχονται και τα περιμένω.

Αυριο στην εκπομπή θα είναι οι Your Hand In Mine.
Θα καταφερω να ανεβασω επιτελους κι ενα βίντεο που τραβηξα απο τη συναυλία τους στο Τελλόγλειο; Tα λεγαμε και τότε. Για να δούμε...
Για την ώρα


Το Σαββατοκύριακο τα Παιδια Εν Δρασει παρουσιαζουν, για πεμπτη χρονια το φεστιβαλ τους, "Ευχαριστούμε που ενοχλείτε". Αυτήν την φορα στον χώρο του πρώην στρατοπέδου Π.Μελά, στη Σταυρούπολη. Εχει σημασία αυτή η επιλογή του χώρου. Αναδεικνύει το θέμα των πρώην στρατοπέδων της πόλης, που χρόνια τώρα δεν έχουν αποδοθεί στις τοπικές κοινωνίες και παραμένουν εγκαταλελειμμένα, ενα τεραστιας σημασίας θεμα ιδιαίτερα σε μια περιοχή, όπως τη δικιά μας - όχι πως στην υπόλοιπη Ελλαδα είναι πολύ καλύτερα τα πραγματα- με τόση αναγκη χώρων πρασίνου και ανοικτών δημόσιων χώρων. Τα εχουμε πει στο ραδιόφωνο και θα τα ξαναπούμε.
Tα παιδια λένε για την ιστορία του φεστιβάλ τους: Τον Απρίλιο του 2006, εμπνευσμένοι από τους αγώνες και τη νίκη των νέων της Γαλλίας που βγήκαν στους δρόμους ενάντια σε έναν άδικο νόμο, οργανώθηκε το πρώτο «Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε» στην πλατεία Ναβαρίνου. Ακολούθησε το δεύτερο στην ίδια πλατεία το 2007, με αποκορύφωμα τα 2ήμερα φεστιβάλ στο Πάρκο του Ξαρχάκου το Μάιο του 2008 και τον Ιούνιο του 2009, με τη συμμετοχή 120 καλλιτεχνών και την ανταπόκριση πάνω από 4500 επισκεπτών. Το φεστιβάλ επανέρχεται δυνατότερο από ποτέ στις 12 & 13 Ιουνίου στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά, στο χώρο έναντι του Δημαρχείου Σταυρούπολης επί της Λαγκαδά. Μουσικά συγκροτήματα, παραστάσεις με μαριονέτες, video προβολές, performances, εκθέσεις φωτογραφίας και εικαστικών, χορός, θέατρο δρόμου, τσίρκο, graffiti, visuals, επιδείξεις skate & ΒΜΧ, κέφι, φαντασία, δημιουργία, επικοινωνία…Δείτε το Πρόγραμμα του "Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε" εδώ και το χάρτη του Στρατοπέδου εδώ
Το τηλεοπτικό σποτ του φεστιβαλ εδώ

ανθρωποι ερμητικα κλειστοί;

ή άνθρωποι γενναίοι;
Ανάμεσα σε κείμενα που θεωρούν ότι κατεχουν την απόλυτη αλήθεια, αυτό είναι ένα απο τα πιο σοβαρα άρθρα που έχω διαβασει τις τελευταίες μέρες.
Πρόκειται για αρθρο του David Grossman που δημοσιευτηκε στην εφημερίδα "La Repubblica", την 1η Ιουνίου. Το αναδημοσίευσε στην Ελλάδα το ΑΠΕ-ΜΠΕ, και στη συνεχεια, στις 2 Ιουνίου η Ναυτεμπορική και σήμερα η Αυγή και Τα Νεα. Ο τίτλος του άρθρου στην ιταλική εφημερίδα ("Un atto criminale che riaccende odio e vendette"), αν δεν τον έχω μεταφρασει λαθος, είναι "Μια εγκληματική πράξη που αναζωπύρωσε το μίσος και την εκδίκηση".
Αντιγράφω απο την αναδημοσίευσή του στην ελληνική ειδησεογραφία (το όνομα του συγγραφεα-αρθρογραφου, μεταφερεται μαλλον στον γαλλικό τονισμό του ονόματός του. Αν πάντως γνωρίζεις ιταλικά καλύτερα να διαβασεις το κείμενο κατευθείαν στην ιστοσελίδα της Ρεπούμπλικα, υπαρχει το λινκ παραπάνω):
"Καμιά εξήγηση δεν μπορεί να δικαιολογήσει ή να συγκαλύψει το έγκλημα που διέπραξε το Ισραήλ και τη βλακεία τόσο της κυβέρνησής του όσο και του στρατού του. Το Ισραήλ δεν έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν αμάχους εν ψυχρώ, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να συμβεί. Κι όμως, μια μικρή τουρκική οργάνωση, με ιδεολογία φανατική, θρησκευτική και εχθρική προς το Ισραήλ, στρατολόγησε μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές και πέτυχε να παρασύρει το εβραϊκό κράτος σε μια παγίδα, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι ήταν καταδικασμένο, σαν μαριονέτα, να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε».
"Πόσο ανασφαλές και φοβισμένο πρέπει να αισθάνεται ένα έθνος για να συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρθηκε το Ισραήλ. Προσφεύγοντας σε υπερβολική χρήση βίας, σκότωσε και τραυμάτισε αμάχους έξω από τα χωρικά του ύδατα, συμπεριφερόμενο σαν συμμορία πειρατών. Είναι σαφές ότι ορισμένοι από τους ακτιβιστές δεν ήταν ειρηνιστές με ανθρωπιστικά κίνητρα. Όπως είναι επίσης σαφές ότι οι απόψεις μερικών από αυτούς σχετικά με την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ είναι απαράδεκτες. Αυτή την ώρα, όμως, όλα αυτά είναι άσχετα. Οι απόψεις δεν τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου.
Η δράση που ανέλαβε το Ισραήλ εναντίον του στολίσκου δεν είναι παρά η συνέχεια του παρατεταμένου και άδικου αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, συνεχίζει ο Γκροσμάν. Και ο αποκλεισμός αυτός δεν είναι παρά η φυσιολογική προέκταση της επιθετικής και αλαζονικής προσέγγισης της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία είναι αποφασισμένη να κάνει τον βίο αβίωτο σε ενάμιση εκατομμύριο αθώους κατοίκους της Γάζας προκειμένου να εξασφαλίσει την απελευθέρωση ενός στρατιώτη. Ο αποκλεισμός είναι επίσης η φυσική συνέχεια μιας στείρας και αδέξιας πολιτικής, όπου κάθε φορά που χρειάζεται μυαλό, ευαισθησία και δημιουργικότητα επιλέγεται η ωμή και υπέρμετρη βία, λες και αυτή είναι η μοναδική δυνατή λύση.
Ταυτοχρόνως, όλες αυτές οι βλακείες -συμπεριλαμβανομένης της παράλογης και φονικής επίθεσης εναντίον του στολίσκου- μοιάζει να αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας εξαχρείωσης που είναι όλο και πιο εμφανής στο Ισραήλ. Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνητικές δομές είναι σάπιες και διεφθαρμένες. Ίσως λόγω του άγχους που έχουν προκαλέσει οι ενέργειές τους και τα λάθη τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι δομές αυτές μοιάζουν αποκομμένες από την πολύπλοκη πραγματικότητα, σαν να έχουν χάσει τη φρεσκάδα, την πρωτοτυπία και τη δημιουργικότητα που χαρακτήριζαν παλιότερα τόσο τις ίδιες όσο και ολόκληρο το Ισραήλ.
Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας απέτυχε. Στην πραγματικότητα έχει αποτύχει εδώ και τέσσερα χρόνια. Δεν είναι μόνο ανήθικος, αλλά και αναποτελεσματικός, το μόνο που κάνει είναι επιδεινώνει την κατάσταση και να βλάπτει το Ισραήλ. Τα εγκλήματα των ηγετών της Χαμάς που κρατούν ως όμηρο τον Γκιλάντ Σαλίτ και έχουν εκτοξεύσει χιλιάδες ρουκέτες εναντίον κατοικημένων περιοχών του Ισραήλ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τη νόμιμη οδό, με τη χρησιμοποίηση όλων των ένδικων μέσων που έχει στη διάθεσή του ένα κράτος. Η παρατεταμένη απομόνωση ενός άμαχου πληθυσμού δεν περιλαμβάνεται σε αυτά τα μέσα. Θα ήλπιζε κανείς ότι το τραύμα από την πολύνεκρη επιχείρηση της περασμένης Δευτέρας θα οδηγούσε στην επανεξέταση της κατάστασης και στην απαλλαγή των Παλαιστινίων από τα βάσανά τους και των Ισραηλινών από τη ρετσινιά του αποκλεισμού. Το πιθανότερο είναι όμως ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο: ότι οι μηχανισμοί της βίας και του μίσους θα συνεχίσουν να λειτουργούν, άγνωστο ακόμη με πόση δύναμη. Περισσότερο όμως από ο,τιδήποτε άλλο η παράλογη επιχείρηση εναντίον των ακτιβιστών δείχνει σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Ισραήλ. Δεν χρειάζονται λόγια. Όποιος έχει μάτια βλέπει, αισθάνεται και καταλαβαίνει. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα το (φυσιολογικό και δικαιολογημένο) αίσθημα ενοχής πολλών Ισραηλινών θα μετατραπεί σε κατηγορία εναντίον ολόκληρου του υπόλοιπου κόσμου. Και η τελευταία φραση του άρθρου, "με την ντροπή, όμως, κανουμε πιο δύσκολο το να συμφωνήσουμε".
Ο 56χρονος Νταβίντ Γκρόσμαν, είναι ένας από τους σημαντικότερους Ισραηλινούς συγγραφείς.

(η φωτογραφία απο εδώ ,
http://andreapomella.wordpress.com/2009/11/10/david-grossman-maestro-di-dignita/)

Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 25 γλώσσες. Έχει γράψει έξι μυθιστορήματα κι αρκετά παιδικά βιβλία. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ αυτών και με το γαλλικό τού Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ζει με τη γυναίκα του, παιδοψυχολόγο Michal Grossman και τα παιδιά τους σε προάστιο της Ιερουσαλήμ. Τραγική σελίδα της ζωής του, ο θανατος, κατα τη διαρκεια μαχης με τη Χεσμπολαχ στον Λιβανο, του 21χρονου δευτερότοκου γιου του, Uri, τον Αυγουστο του 2006. Ένα κείμενό του όπου μιλά και για αυτό το γεγονός εδώ. Επίσης μπορείς να διαβασεις και εδώ.
Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί τα βιβλία του:
"Το παιδί ζιγκ-ζαγκ", εκδ. Καστανιώτης (1999)(το συγκεκριμένο βιβλίο αναμενεται να γίνει ταινία μεσα το 2011)
"Η μνήμη του δέρματος", εκδ.Καστανιώτης (2006)
"Κάποιοι μαθαίνουν τα παιδιά μας να σκοτώνουν. Πώς και γιατί;" Ντ.Γκρόσμαν- Γκλόρια ντε Γκαετάνο, Εκδόσεις Lector (2007)
"Το μέλι του λιονταριού", εκδ.Ωκεανίδα (2008)

Όταν, ο Νταβίντ Γκρόσμαν, είχε επισκεφτεί την Ελλαδα το 2007, για μια ομιλία, σε μια συνέντευξή του είχε πει μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Η σύγκρουσή μας δεν είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στον οποίον πρέπει να διαλέξεις μία ομάδα. Αν διαλέξεις μία ομάδα θα νιώσεις, χωρίς αμφιβολία, χαρά, αν είναι η νικήτρια. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Δεν είναι ζήτημα καλής ή κακής ομάδας. Για να μπορέσετε να μας καταλάβετε και να μας βοηθήσετε θα πρέπει να διαλέξετε και τις δύο ομάδες για να δείτε τα λάθη και τα θετικά σημεία και των δύο πλευρών».
«Δεν υπάρχει μόνο μία αφήγηση, δεν υπάρχει μόνο μία δικαιοσύνη. Δεν είναι, δηλαδή, ισραηλινή ή παλαιστινιακή δικαιοσύνη. Αυτό θα ήταν υπερβολικά εύκολο. Ζηλεύω τους ανθρώπους που τάσσονται 100% υπέρ του Ισραήλ ή 100% υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτοί όμως είναι ερμητικοί άνθρωποι. Ακόμη κι αν είναι κοσμικοί-άθεοι, στην ουσία είναι φονταμενταλιστές. Δεν μπορώ να τους καταλάβω, δεν μπορώ να έχω διάλογο μαζί τους. Δεν μπορώ να μιλάω με ερμητικούς ανθρώπους. Μπορώ όμως να μιλάω με ανθρώπους που είναι αρκετά γενναίοι, ώστε να επιτρέπουν την εκδοχή του άλλου να περνάει στη δική τους εκδοχή. Αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν. Αυτοί που δεν φοβούνται να προκαλούνται από την ιστορία του άλλου, τη δικαιοσύνη του άλλου». Δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ συμφωνώ. Ή μαλλον μπορώ. Απόλυτα.
Υ.Γ. Αξίζει, αν θες, να δεις και να ακούσεις: http://www.youtube.com/watch?v=I_z9r7HICvM

εκείνος κι εκείνος

"Εκείνος κι εκείνος", σε κείμενα του Κώστα Μουρσελα. Ήταν μια σειρα 132 τηλεοπτικών θεατρικών μονόπρακτων (τα 45 είχε σκηνοθετήσει ο Φώτης Λαζαρίδης, τα 43 Βασίλης Διαμαντόπουλος και τα 15 ο Κώστας Ζώης) που μεταδόθηκαν αρχικά απο το 1972 εως το 1974. Οι ήρωες, δυο περιθωριακοί τύποι, μπεκετικές φιγούρες επί το ελληνικότερον, ο Σολων και ο Λουκάς, ερμηνευμένοι από τον Βασίλη Διαμαντόπουλο (Λουκάς) και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο (Σόλων), φιλοσοφούσαν, συνομιλούσαν, σχολιάζοντας τον εαυτό τους και την κοινωνία.
Η σειρα είχε σημειώσει πολύ μεγαλη επιτυχία στην ελληνική τηλεόραση.
Το 1988-89 κάποια από τα σενάρια του Κώστα Μουρσελά ξαναγυρίστηκαν για την τηλεοραση της ΕΡΤ, με το αρχικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, και με σκηνοθέτη, τον Κώστα Κουτσομύτη. Απο την δευτερη αυτή περίοδο τα δύο παραπανω βίντεο.

Φετος το Κ.Θ.Β.Ε. ανεβαζει, εως και τις 15 Ιουνίου, καποια απο τα μονόπρακτα αυτα, σε σκηνοθεσία του Γιαννη Ρηγα, με τους ηθοποιούς Γιάννη Ηλιόπουλο και Γιώργο Καύκα σε ολιγόλεπτες «παραστάσεις» σε καφε, μουσεία και αλλους απρόβλεπτους χώρους, της Θεσσαλονίκης. "Εκείνος και... Εκείνος", Σόλων και Λουκάς. Ισως συναντηθηκατε ήδη, ίσως τους συναντησεις σε καποια βόλτα σου. Κάτι εχουν να σου πουν και ίσως σε βρουν.

Aγκαλιά

Είναι αγαπημενοι μου ανθρωποι. Αλλοι κοντα. Κάποιοι, μακρια. Και το μακρια δεν είναι μόνο τοπος είναι και τόπος ομως. Όσο ακούω, μαθαινω, ζω, τα ζόρια, κυρίως της αγορας, γι' αυτό και τα δυο πρωτα ρήματα, δεν τα ζω όλα άμεσα, τα μαθαίνω όμως, τους εχω έγνοια, όπως έλεγαν παλιά. Και είναι μακρια. Δεν μπορεί να τους φτασει ενα χαδι, μια αγκαλιά. Δεν κανουν θαύματα, το ξέρω, είναι καμια φορα όμως ιαματικά. Έστω, δυναμωτικά. Και όταν ο αλλος ζορίζεται, ίσως το μόνο που μπορείς να πεις ή να δείξεις είναι "είμαι εδώ", να ακούσεις, να δώσεις μια αγκαλιά. Και μη μου πεις, όλοι το ίδιο είμαστε, στο ίδιο ζόρι. Δεν είναι έτσι. Καποιοι εχουν λίγες παραπανω υποχρεωσεις, και στο λεω ξεροντας ότι οι υποχρεωσεις μου αν δεν είχα μαθει να χαμογελαω και στα πιο δύσκολα, θα με είχαν στείλει κανονικά μεχρι τώρα στα αζητητα. Καποιοι εκτός απο τα αλλα, εχουν και παραπανω υποχρεωσεις επαγγελματικές που δεν εχω εγώ, επιταγες που τρεχουν, μισθους, υπαλλήλους, ανθρώπους που εξαρτώνται απο αυτούς.
Και ναι, το ξέρω, καταβαθος, όπως κι αν το δεις, μόνος είναι ο καθενας στη ζωή, αλλα και να νιωθεις ότι εχεις ανθρώπους με μια αγκαλιά για σενα, λίγο είναι; Γι' αυτό είναι οι δικοί, οι αγαπημένοι, οι φίλοι. Ο μόνος ο ανθρωπος μπορεί και να γονατίζει πιο εύκολα.

Διαβαζα αυτό το κείμενο σήμερα της Ρεας Βιταλη. Για αυτό σου έλεγα σήμερα στην εκπομπή. Για αυτό σκεφτόμουν κι αυτα που σου εγραψα τώρα.
"Πλάτες
Mε την αρρώστια τα έβγαλε πέρα παλικαρίσια. Στα οικονομικά προβλήματα κώλωσε! Κατάθλιψη διαγνώσανε… Για φαντάσου! Την πόρτα του φιλαράκου μου χτύπησε η αρρώστια πριν μερικά χρόνια. Τον θυμάμαι, να ορμάει κατά πάνω της, σαν ταύρος σε κόκκινο πανί. Ξύρισε ακόμα και το κεφάλι του μόνος του, πριν του πέσουν τα μαλλιά από τις χημειοθεραπείες. Τον θαύμασα! Κέρδισε τη μάχη!
Πέρασε ο καιρός, ξεμάκρυναν οι τραγικές μέρες. Άλλαξε σελίδες η ζωή του… Μέχρι τα «διόδια» της οικονομικής κρίσης! Προβλήματα στην αγορά, στις επιχειρήσεις. Άβυσσος-μοναξιά, φόβος-μοναξιά, ευθύνες- μοναξιά, ανασφάλεια-μοναξιά, αγωνία-μοναξιά. Ο ήχος της μοναξιάς να χτυπάει μονότονα σαν μετρονόμος σε πιάνο. Πρόσφατα τον συνάντησα. Καμιά σχέση οι αντιδράσεις του και τ΄ αντανακλαστικά του, με του άνδρα που είχε πιάσει τον καρκίνο, από τα κέρατα… Πώς τα καταφέραμε έτσι οι άνθρωποι; Πόσο τεράστια αξία δώσαμε στα υλικά, υποσκελίζοντας ακόμα και το αγαθό της ζωής σε σημασία… Ο φιλαράκος μου στα οικονομικά προβλήματα γονάτισε!
Το σκεφτόμουν και απορούσα για την «αξιολόγηση» καθώς μάλιστα στατιστικές μετρούν και ξαναμετρούν θύματα κατάθλιψης από την κρίση. Κατέληξα ότι η αρρώστια, η σωματική, συνοδεύεται από οίκτο, από κατανόηση, από αγκαλιές πρόθυμες… Ενώ η οικονομική αποτυχία σε χρίζει υπόλογο, σε χρεώνει και απομακρύνει τους ανθρώπους γύρω σου. H μαύρη αλήθεια είναι ότι βιώνεις ένα δράμα! Ξαφνικά οι ανθρώπινες πλάτες σηκώνουν τεράστιο φορτίο. Πρώτη φορά καταγράφεις με τρομακτική ακρίβεια, πόσους κουβαλάς. Χρόνια σου έμοιαζε πούπουλο το βάρος τους… Άσε που σε γέμιζε και υπερηφάνεια το κατόρθωμα. Οικογένεια, συγγενείς, ενδεχομένως υπαλλήλους… «Υποχρεώσεις» τα λέμε, τις καλές μέρες… «Βαρίδια» στο σήμερα.
Η στιγμή του απόλυτου αλτρουισμού έρχεται πάντα με τις οικονομικές δυσκολίες. «Καλά με μένα…Τι μου φταίνε οι άλλοι;» σκέφτεσαι μονότονα. Είσαι υπόλογος σε όλους. Ακόμα κι αν δε μιλάνε… Χειρότερα αν δε μιλάνε…Τα μάτια τέτοιες ώρες είναι οι πιο σκληρές λέξεις. Ηρωικός ο άνθρωπος που αναμετριέται με οικονομική αποτυχία! Και μόνος. Απέραντα, απόλυτα. Πολύ περισσότερο στις μέρες μας καθώς ρηχές οι σχέσεις. Άγριο πράγμα, το μότο «σημασία έχει να περνάμε καλά»…Τι βαρβαρότητα! Ποιος είπε ότι η ζωή, ο γάμος, οι σχέσεις είναι λούνα πάρκ; Ποιος είπε ότι φιλία είναι το «να τα πούμε!»…
Λυπάμαι τους άνδρες. Βαθειά. Για την ευθύνη που φορτώνονται…Κι ας ζήσαμε απελευθερώσεις και ισότητες των φύλων… Τούτες τις ώρες ξεπετάγεται το αρχέγονο ένστικτο. Λυπάμαι τους άνδρες καθώς με αγωνία αποκρυπτογραφούν τα μάτια των ανθρώπων που αγαπούνε καθώς χτυπάνε την περηφάνια τους σαν χταπόδι… Λυπάμαι τις γυναίκες. Βαθειά. Για τα σφραγιστά στόματα που επιβάλλουν οι ώρες… Τέτοιες ώρες! Πόσο βίαια σφραγίζονται τα χείλη. Πόσο φλύαρα μιλάει η σιωπή. Πόσο κριτικά ξεσκίζει το βλέμμα και μετράει λάθη και παραλείψεις. Λυπάμαι τα ζευγάρια. Τ΄ αληθινά… Έχει αγώνα κάθε μέρα! Κι ήμαστε τόσο μικροί οι άνθρωποι και τόσο μεγάλα τα βάρη που μας αναλογούν… Τα οικονομικά βάρη…Αρρώστια κανονική… Ρε γαμώτο!
Ακούγεται παιδιάστικη η προτροπή…Αλλά αυτό ξεπηδάει στη σκέψη μου σαν φάρμακο…Ας αγκαλιαστούμε! Σφιχτά! Ας μιλήσουμε αλλά κυρίως ας ακούσουμε… Η οργή μόνο έτσι ξεθυμαίνει. Ας βουτήξουμε στις μνήμες. Όταν τα ματιά, τα χέρια, οι λέξεις του ανθρώπου μας, ασκούσε γοητεία επάνω μας…Και όταν στην πλάτη του…Είχαμε τη γυναικεία συνήθεια να ψάχνουμε μόνο για σπυράκια…Πόσο συμπονώ τους ανθρώπους που οι σχέσεις τους δοκιμάζονται από οικονομικά βαρίδια! Κι είναι τόσο όμορφη η ζωή εκεί έξω… Ρε γαμώτο!"

Γι' αυτό μου αρεσουν τα Παιδια Εν Δρασει.

Γιατί μου αρεσουν οι άνθρωποι που κάνουν. Πραξεις, χρήσιμες, αποτελεσματικές, με κέφι και έμπνευση.
Και τα Παιδιά Εν Δράσει κάνουν αυτό ακριβώς που λέει το όνομά τους. Δρασεις, όπως αυτή, προχθες. ΡοτόνταS πας στην πόλη

Το Σαββατο στο πλαισιο του Thessaloniki Urban Festival (τα λεγαμε κι εδώ) τα Παιδια Εν Δρασει, από το πρωί ασχολήθηκαν με την αναπλαση ενός αναξιοποιητου οικοπεδου πίσω απο τη Ροτόντα.
Οι φωτογραφίες που θα δεις είναι τραβηγμένες σε διάφορες φάσεις της ανάπλασης, και μία απεικονίζει το πάρκο την επόμενη ημέρα. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι εκεί και το ήθελα πολύ αλλα δεν ήμουν, αμα παρει είδηση η Σαββίνα τι κάνατε ποιος με γλυτώνει! Την επόμενη φορα θα είμαι όμως. Δεν ξεχναω και το "Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε", ερχεται σε λίγες μέρες κι εκεί θα χρειστείτε πολλα χερια για βοήθεια και πολλά πόδια για χορό, ελπίζω.








Όπως μου είπαν τα παιδιά που δούλεψαν για αυτό, "αρχική ιδέα και στόχος ήταν να δείξουμε πως σε μία μέρα, μπορεί κάτι παρατημένο να γίνει πιο όμορφο και ζωτικό (σε λίγο καιρό θα έχουμε και το βιντεάκι του εγχειρήματος), σε δεύτερη φάση ήταν η δημιουργία μιας εστίας πράσινου στο κέντρο της πόλης, αλλά και χρηστικού..."
"...το επόμενο πρωινό διαπιστώσαμε πως τα παιδιά της γειτονιάς, το βρήκαν σαν ένα νέο παιχνίδι προς ανακάλυψη, στο οποίο βοήθησαν κάποιες κατασκευές που τοποθετήσαμε στο χώρο."