Σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό

Σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό τί να σου κάνω,
δεν έχω δύναμη καρδιά μου να σου δείξω,
μόνο τα χέρια μου μπορώ να σου ανοίξω,
έν'άλλο κόσμο δίπλα μου να περιμένεις.
Σ'αυτό τον κόσμο τον μικρό τί να σου κάνω;
Μέσα στην άδεια μας ζωή τί να γεμίσω
πού να βρω χρώμα να σου φτιάξω όσα αξίζεις
μόνο θα κρύβω στις σκιές όταν γυρίζεις,
και το σκοτάδι ζωγραφιά θα περιγράφω.
Μέσα στην άδεια μας ζωή τι να γεμίσω;
Σ'αυτη την έρημη γωνιά που μας γεννήσαν
πού να βρω χώρο τον Παράδεισο να χτίσω
ποιους εφιάλτες πρέπει πρώτα να γκρεμίσω
μόνο στο σώμα μου μπορείς να κατοικήσεις.
Σ'αυτή την έρημη γωνιά που μας γεννήσαν

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Θέμης Καραμουρατίδης, η Νατασσα Μποφίλιου, σε ενα μικρό θαυμα, ξανά. "Σε αυτό τον κόσμο". Από τον καινούριο τους δίσκο "Εισιτήρια διπλά". Δεν μπορώ να σου περιγραψω πώς νιώθω όταν ακούω αυτό το τραγούδι. Γλυκυτητα, χαρα και λύπη, μαζί.


Ήρθαν χθες στην εκπομπή ο Δημήτρης Ζερβουδάκης και η Σοφία Γεωργαντζή, μια νέα τραγουδοποιός. Παίζουν σήμερα και αύριο στη Βάρδια. Το ίδιο και την επόμενη βδομάδα, Παρασκευή και Σάββατο, ξανά. Αυτό των μουσικών που πάνε για δουλειά και λένε πάω να παίξω πολύ μου αρεσει.
Ο Δημήτρης αποφασισε φετος να φτιάξει μια δική του ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, "δισκογραφική ευκαιρία" την λέει ο ίδιος, το "Κύμα". Καλοτάξιδη να είναι, σε δύσκολες θαλασσες και δύσκολους καιρούς. Εκεί έβγαλε τον καινούριο του δίσκο, "Πώς να αναπνεύσω". Δώδεκα τραγούδια, τα οκτώ δικά του, τα τεσσερα της Σοφίας Γεωργαντζή.
Να, η "Λήθη"

Παγιδευμένος στο όνειρό μου
μέρες ανάστροφα πάλι μετρώ
Σημάδι βάζω τον εαυτό μου
μα στη συνέχεια πάντα αστοχώ

Είναι η αλήθεια που όλο μου μοιάζει
ίσια κατάματα πώς με κοιτά
δεν την αντέχω να με τρομάζει
πάντα εμένανε να βγάζει μπροστά

Θέλω να βγω να γελάσω να πιω
απ' της λήθης τη χαρά
μα δε μπορώ την ψυχή μου να βρω
μέσα στα ρηχά νερά
Κι αν όλο αυτό θα μ' αφήσει λειψό
δε πειράζει που είναι αργά
εγώ θέλω να βγω να γελάσω πιω
απ' της λήθης τη χαρά

Φύγαν οι φίλοι ήρθαν τα λόγια
οι άδειες σκέψεις μου πλοία βαριά
μόνος να κρύβομαι μες στα υπόγεια
μήπως και φτάσω σε μιαν άλλη στεριά

Κι αν είναι η σύμβαση που όλα τ' αρπάζει
σαν μια συνήθεια όπως παλιά
κι αυτή η ανάγκη μου που όλα τ' αλλάζει
και πάντα εμένανε βγάζει μπροστά

Θέλω να βγω να γελάσω να πιω
απ' της λήθης τη χαρά
μα δε μπορώ την ψυχή μου να βρω
μέσα στα ρηχά νερά
Κι αν όλο αυτό θα μ' αφήσει λειψό
δε πειράζει που είναι αργά
εγώ θέλω να βγω να γελάσω πιω
απ' της λήθης τη χαρά



Και τα λόγια της "Μεθυσμένης Βάρκας" του Μάνου Ξυδούς, είναι το τραγούδι της προηγούμενης αναρτησης.
Αγέρας στα παράθυρα της πόλης τριγυρνάει
το κρύο έπιασε χοντρό σε λάμπες περπατάει
κάτι φαίνεται μακριά στου δρόμου την αρχή
που τρεμοσβήνει σαν πυγολαμπίδα στη βροχή
Μάνα, τις βαλίτσες μου πού έκρυβες καιρό,
κατέβασέ τες, δωσ' τες μου, δεν μενω πια εδώ
μη με ρωτάς πού πάω, δε θα ξέρω να σου πω
με γράμματα και κάρτες θα μαθαίνεις ότι ζω
Σε μια βδομάδα θα 'μαι πια σε τόπους μακρινούς
μέσα στους κήπους του Βαν Γκογκ που χρώματα πενθουν,
μπορεί στην πόλη της Οξφόρδης που μυρίζει χθες,
με δυο βαρέλια μπίρα στου Μονάχου τις γιορτές
Μια πολκα με τους κλόουν στης Μονμάρτης τα στενά
από γέφυρες να βλέπω της ζωής τα μυστικά
πάνω σε ντόκους οι τσιγγάνοι ξυπνάνε τα βιολιά
κι ανοίγουν νυσταγμένα τα βλέφαρα του μπαρ
Ξεχαστήκαμε στην τρελή βραδιά
και η βάρκα μας σκίζει τα νερά
μα το μόνο που θέλω και ζητώ να δω
τα χαμόγελα του ήλιου λίγο πριν απ'τις οκτώ
τα χαμόγελα του ήλιου και της χώρας μου το φως
Το μέλι στάζει απ' τα μάτια της πάνω στο μπαρ
πανέμορφη τη βλέπω κι ας μην έχω ξαστεριά
ακόμα ένα ποτήρι, και θ' αρχίσει να γελά
και θα βαρυγκομάει κάποιου άντρα τη χαρά
Και όπως θα παραμιλάει μπορεί και να με δει
στη βάρκα μας επάνω να ζητάω επιστροφή
θα έρθει λίγο πιο κοντά μου και εγώ σ' αυτή
και έτσι αγκαλιασμένοι θα βουλιάξουμε μαζί
Ξεχαστήκαμε στην τρελή βραδιά
και η βάρκα μας σκίζει τα νερά
μα το μόνο που θέλω και ζητώ να δω
τα χαμόγελα του ήλιου λίγο πριν απ'τις οκτώ
τα χαμόγελα του ήλιου και της χώρας μου το φως

Δυο τραγούδια και οι στιχοι απο το τρίτο, αυτα για τώρα, για τα αλλα βλέπουμε.
Καλησπέρα!