Έχει τον ήλιο τον αλάνη

"Τι κάνουν όλοι, τετοια ώρα στο δρόμο;". Ήταν η απορία της Λίζας, όταν πριν απο λίγα χρόνια, ίσως για πρώτη φορα βρεθηκε τετοια ώρα, κατα τις 6 το πρωί ήταν, στη Λαγκαδα, στο αυτοκίνητο του πατέρα της, πήγαινε σε σχολείο, στην άλλη άκρη της πόλης, για να δώσει εξετασεις στο σχέδιο. Ένας κόσμος που ξυπνάει το πρωί, πολύ πρωί. Παιρνει το λεωφορείο για να παει στη δουλειά, να χτυπήσει κάρτα πολύ νωρίς. Είναι η μόνη ώρα που βρίσκεις να παρακάρεις στο κέντρο, ίσως. Η πόλη ξυπνάει. Οι περισσότεροι μάλλον πιο αργά. Αλλοι κοιμούνται, αλλοι πίνουν τον πρώτο καφέ, άλλοι φιλάνε το ταίρι τους πριν φύγουν για τη δουλειά, ένα γλυκό χάδι στον ώμο, ξεπροβοδισμα στην πόρτα, "θα σε περιμένω το απόγευμα", λένε, "σ'αγαπάω", μπορεί.
Τα λεωφορεία αγκομαχάνε, τα αυτοκίνητα πάνε. Ανθρωποι περπατανε ζωηρά, αλλοι μαραμενα, αλλοι μουτρωμένα. Όπως στη ζωή του ο καθένας. Μαραμένες ζωές, σκυφτοί ώμοι. Ας μη μεγαλώνω έτσι, σκεφτομαι, ό,τι θες αλλα όχι έτσι, όχι μαραμένη.
Αμηχανία που νιώθω. Κι ένα μάγκωμα στην ψυχή. Πώς θα είναι αύριο; Θα μου πείς, και πότε ήταν ευκολα τα πραγματα; Την αλήθεια; Ποτέ.
Ας είμαι δυνατή και βλέπουμε. Κι αν μπορώ και όχι μόνη.
"Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος η χαραυγή θα σε ξεκάνει". Από την άλλη, το πρωινό, η χαραυγή τόσα χρόνια μου δίνει το πρώτο "εδώ είμαστε ξανά, έλα, να δεις, θα τα καταφερουμε". Αυτό δεν αλλαζει. 'Ο,τι κι αν έρθει."Ξύπνησα νωρίς, βγήκα στο μπαλκόνι...", τραγουδάει η Μελίνα Κανά.
Πρωινό Πέμπτης, τελειώνει κι αυτός ο μήνας. 29 σήμερα. Ανοιξιάτικη μέρα έξω.
"Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός". Είναι πραγματα που σου δίνουν βαθιές ανάσες. Τα λες μικρά, σιγά μην είναι. Είπα χθες να παμε με τη μικρή στο Τελλόγλειο, μεχρι αύριο συνεχίζεται μια εκθεση κοσμημάτων των τμημάτων κοσμήματος της Κ.Ε.Π.Α Δήμου Βέροιας και του Πολιτιστικού Ι.Ε.Κ Δήμου Θεσσαλονίκης. Δασκάλα κοσμήματος και στα δύο, αν καταλαβα σωστα, η κ. Τάσσα Γκανίδου. Συμμετεχουν οι Χατζηιωαννίδου Χαρίκλεια, Σιδερίδου Ελίζα, Παπαρουσοπούλου Νικολέττα, Τζήκα Νικολέτα, Ταραλά Κυριακή, Λάιου Γιαννούλη Ρίτα, Αντωνιάδου Στέλλα, Καμπίσιου Άννα, Καπρίτσιος Παναγιώτης, Ιεροπούλου Νίκη,Τσακιρίδου Ανθούσα, Μπακαλίδη Ματθίλδη, Σβήγκα Μαρία, Νένου Μάγδα, Ιασονίδου Ελένη, Μαβίνη Γλύκα, Μελιοπούλου Κατερίνα, Δεβλέτογλου Γιάννης, Ελευθεριάδου Ρούλα, Παχνή Όλια, Μαροπούλου Κατερίνα, Τριανταφυλλίδου Νατάσσα, Μάνθου Βαρβάρα, Τζιμίκα Μαργαρίτα, Τσιουμάκα Μαργαρίτα.

Η έκθεση έχει μια πολύ ωραία ιδέα. Η καθεμιά, ο καθένας τους διαλεξε ένα βιβλίο, εμπνευστηκε από την ιστορία, τις εικόνες, τους ήρωες, την ατμόσφαιρα του βιβλίου και δημιουργησε εναν μικρό κόσμο από κοσμήματα. Όταν λεω μικρό κόσμο, το εννοώ, ο καθενας έφτιαξε ενα σκηνικό όπως και με όποια υλικά ήθελε σε ενα διαφανο κουτί και μεσα σε αυτό, τοποθετημένα τα χειροποίητα ζωντανευουν ήρωες, ατμόσφαιρες του καθε βιβλίου.

(η φωτογραφίες από εδώ)

Αξίζει και με το παραπάνω να πάτε στην έκθεση, μεχρι αύριο είναι, μακαρι να διαρκούσε παραπάνω, κρίμα που δεν πρόλαβα να παω πιο νωρίς. Κι επειδή δυο απο την ομαδα, τις γνώρισα μεσα από την Καλημέρα, Μαργαρίτες, μπραβο! (κορίτσια, περιμένω φωτογραφίες)

Είχαμε δει νωρίτερα και την έκθεση κοτουμιών και εκείνη της υπαίθριας τοπιογραφίας, μια βαθιά ανασα.
Μετά, παρακολουθήσαμε την εκδήλωση στο Τελλόγλειο με θέμα "ΜΜΕ και Πολιτισμός". Να μη σου πω καλύτερα, στα είπα με πιο πολλά λόγια στην εκπομπή σήμερα, ας μην τα επαναλάβω. Εκτός απο τρεις εισηγήσεις, τι ειπώθηκαν, τι άκουσα, αστοιχείωτα, ντεμεκ χαριτωμένα, παρελθοντολογικά και μετα/παραφυσικά από, ας πούμε, "έγκριτους" και "αναγνωρισμένους" - να σου πω ονόματα; Γιάννης Σμαραγδής και Αννα Παναγιωταρέα-, αστα να πανε, θλιβερά πραγματα...
Μετα, ευτυχώς, κατηφορίζοντας στην Αίθουσα Τελετών του πανεπιστημίου, πήγαμε στη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του δήμου Θεσσαλονίκης. Ελευθερη είσοδος, όπως σχεδόν σε όλες τις συναυλίες της Συμφωνικής. Μπαίνουμε ήσυχα στην αίθουσα, η συναυλία παίζει ήδη. Δεύτερη ανασα, βαθιά. Όσο προλάβαμε από τη συναυλία, ήταν υπέροχο. Σολίστες ήταν δυο νέοι βιολονίστες, ο Κωνσταντίνος Παυλάκος και ο Όμηρος Γιαβρούμης, οι οποίοι θα ερμηνεύσαν το κοντσέρτο για 2 βιολιά σε ρε ελάσ. του Sebastian Bach. Στην αίθουσα άνθρωποι νεοι, μαλιστα αρκετοί πολύ νεοι, και μεγαλύτεροι, άλλοι σε παρέες κι αλλοι, καθόλου λίγοι, μόνοι τους απολάμβαναν πραγματικά τη συναυλία.
Βγαίνοντας από τη συναυλία, εκεί στην Καμάρα ακούω παραδοσιακη μουσική. Έρχεται από λίγο πιο πάνω, Ροτόντα. Πριν προλάβω να αναρωτηθώ τι είναι, θυμάμαι, "Χοροστάσι". Δεν εχω πολλά στοιχεία να σου πω, του χρόνου ελπίζω να μου στείλουν, να ξέρω. Πάντως, χθες το βραδυ στην Ροτόντα δεν μπορείς να φανταστείς πόσος κόσμος και πόσος νέος κόσμος συμμετείχε, χόρευε. Ήταν ωραία. Με την μικρή μου να με ρωταει, τι είναι αυτό και τι είναι εκείνο. Να γελάμε, να μου λεει εε, μη χορευεις, να λεμε τα μυστικά μας, να γυρίζουμε αγκαλιά στο σπίτι.
Πάνω ένα φεγγάρι σαν πανσέληνος, ήταν λες; Δεν ξέρω.
Κοιτάω τώρα τον μεσημεριανό ήλιο. "Έχει τον ήλιο τον αλάνη". Ευτυχώς.
Μαγκωμένη, ξεμαγκωμένη, ζορισμένη ή όχι, δυνατή ή αδύναμη, θα περασει κι αυτή η μέρα. Με τα αναμενόμενα και τα ξαφνικά, τα μικρά και τα μεγάλα.
Έξω, μαυλίστρα άνοιξη, κανονικά.