Καμια φορα θυμώνω

Έρχομαι στη δουλειά, βρεχει, κίνηση πολλή στην πόλη, καραμπόλα στην περιφερειακή, και να μην το ξερεις αν δεις τόση κίνηση το καταλαβαίνεις αμεσως, αυτός είναι ο βασικός λόγος που μπλοκάρει το κεντρο της πόλης τετοια ώρα.
Μεσα στο λεωφορείο, δεν με παιρνει σήμερα με τα πόδια, δεν προλαβαίνω με τίποτα. Στο τσακ πρόλαβα να παω να παρω τη μικρή απο το σχολείο, μου τηλεφώνησε ότι είναι αδιαθετη, τρεχοντας πήγα την πήρα, τρεχοντας εφυγα στη δουλειά. Σήμερα είναι σπίτι η κ.Ναταλία, ευτυχώς. Η κ.Ναταλία που αλλαξε η ζωή της άρδην, Γεωργία, ταραχες, δουλειά, φίλοι, τα άφησε όλα, όλη η οικογενεια εδώ πια στην Ελλαδα, αλλη δουλειά εκεί, αλλη εδώ. Πότε - πότε με βοηθα στον αθλο που λεγεται οικιακά. "Ναταλία, όταν τακτοποιείς ενα δωμάτιο, μπαίνω μέσα και είναι όλα πιο ήρεμα", της λέω και γελαει. όμως είναι αλήθεια. Αυτή η ηρεμία νομίζω μας κανει να αγαπάμε και να εκτιμάμε η μια την αλλη. Γλυκομίλητη, ήρεμη, εργατική, με ήσυχη δύναμη και πολλή δουλειά ξαναφτιαχνει τη ζωή της. Δεν το βάζει κάτω. Και μετα μου λες, μας λείπει αυτό, μας λείπει εκείνο...Πώς θα ήταν αν ξαναφτιαχνες τη ζωή σου απο την αρχή; Το σκέφτηκες ποτέ;
Θυμώνω με αυτούς που όλο καποιος τους χαλαει τη ζωή κι εκείνοι μες στην κλάψα και τη μίρλα. Μην ξαναδώ, ας πούμε, σεισμόπληκτους προ δεκαετίας και βάλε να μεγαλώνουν ακόμα τα παιδιά τους στα πρόχειρα και να λενε πως φταίει για όλα η πολιτεία που δεν, δεν, δεν... Πτυχιούχους που δεν βρήκαν δουλειά με το πτυχίο τους και ζουν ακόμη με το χαρτζιλίκι των γονιών τους, αεργοι πολυτελείας, μεχρι να βρουν τη δουλειά που τους αξίζει. Τιποτα δεν αξίζουμε αν δεν το προσπαθούμε, εγώ αυτό ξερω.
Και, ναι, η ζωή είναι δύσκολη, για ευκολη την είχες όταν μεγαλωνες; Και, ναι, εχει και αδιεξοδα και αδικίες και ζόρια, αλλα αυτό είναι το παιχνίδι, και ή θα παίξεις, θα αγωνιστείς ή θα κοιτας τα τρενα να περνούν. Ε, μα ...
Ας εχουμε τα χερια γερα, ας στεκόμαστε στα πόδια, ας δουλεύουμε, ας είμαστε γεροί να αντεχουμε, ανθρώπους μαζί μας να αγαπαμε και να μας αγαπάνε, να ονειρεύμαστε μαζί, και τίποτα δε φοβαμαι.
Καλά, αν έχουμε και το μυαλό μες στο κεφάλι μας, δεν κανει κακό.
Άκουγα την είδηση για την φραστική επίθεση ακροδεξιών, οι ίδιοι λενε ότι είναι πατριώτες, ο καθενας ό,τι θελει μπορεί να λεει θα μου πεις, οκ, στον Αντώνη Καφετζόπουλο που παίζει σε περιοδεία την παρασταση "Σουίτα στο Πλάζα" μαζί με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Γέμισαν, λεει, προκηρύξεις την Καστοριά κατηγορώντας τον "φιλότουρκο" και "φιλοσκοπιανό". Μάλιστα. Τα καλά παιδιά χτύπησαν παλι με φασιστικού περιεχομενου δήλωση. Σιγα το καινούριο, θα πεις. Σιγά που κανουμε και τίποτα να ανοίγουμε το μυαλό μας, θελω να πω. Αλλα αυτό κανενας δεν μπορεί να το κανει σε κανεναν, ο καθενας στον εαυτό του, είμαι σίγουρη, πια. Και κόπο θελει, και να αμφιβαλεις χρειαζεται, και να δοκιμάζεις, και να κανεις λαθη, και να τα παραδεχεσαι με θαρρος. Αλλιώς πρόβατα που λεει και η Άιναφετς.
Διαβαζω συχνα το protagon.gr. Βρίσκω άρθρα ενδιαφεροντα, με οπτική που εμενα τουλάχιστον μου ταιριάζει. Ηλία Κανελλη, γεια στην πένα σου."Τζαμπα μάγκας", μια χαρά το είπες, μα καλύτερα δε γινόταν. Εδώ ο κόσμος καίγεται, τα λόγια των λαοπλάνων και υπευθυνοανευθυνων/ξερολιστοανίδεων, κατ' ουσίαν, μας λείπανε. Ε, μα καποιος έπρεπε να το γραψει κι αυτό κι αλλα πολλά. Εδώ εχουμε προβλήματα, όχι αστεία, εχουμε και τους αυτόκλητους, ντεμεκ, υπερασπιστές του λαού. Σοβαροί άνθρωποι γίνεται να μιλάνε; Συγγνώμη, βλέπω τον ελληνα πρωθυπουργό, και τουλαχιστον καταλαβαίνω ότι σοβαρα ασχολείται, κανει κάτι, θυμαμαι και πώς ήταν με τον προηγούμενο, του ενός ασπρισαν τα μαλλιά σε λίγους μήνες για τον αλλον ας μην πω καλύτερα, εκείνοι σαν τον προαναφερθεντα τι ακριβώς κάνουν; Άσε, και παρακολουθώ κι άλλες κόντρες, σε χωραφια που με νοιαζουν όσο να πεις, που πιο πολύ με στενοχωρούν να σου πω την αλήθεια. Αντε να δούμε...
Καμιά φορα θυμώνω. Σπάνια, αλλα συμβαίνει κι αυτό.
Μετα μπορεί και να γελάσω. Μέχρι κι αυτό. Με τα χάλια μας.
Όπως χθες που ακουσα στις ειδήσεις ότι τελικά δύο κύπριοι, άνθρωποι με πραξεις κακουργηματικές στο ενεργητικό τους, είχαν κλέψει την σωρό του Τασσου Παπαδόπουλου, ούτε πρακτορες, ούτε τίποτα σχετικό, γιατί κι εδώ πολλοί έλεγαν διαφορα, τι τούρκικες μυστικές υπηρεσίες είχαν υποψιαστεί, τι πολιτικά κίνητρα υπήρχαν πίσω απο την ιερόσυλη πραξη. Τώρα τι θα γίνουν χωρίς βαρβαρους όλοι οι ευφάνταστοι;
Αλλά τώρα, δεν μιλαμε πια αυτό. Τώρα έχουμε τη Τζούλια, ξέχασα. Επίσης, έχουμε και το σύνδρομο, "εγώ δεν μιλούσα, κύριε, δεν αντεγραψα, δεν φταίω που γίναμε έτσι χάλια, ο διπλανός μου φταίει για όλα". Έχουμε τα συνθήματα μας. Όπως πάντα. Αυτό το ζαπινγκ ειδήσεων ειναι ικανό να σε τρελανει αν το παρεις σοβαρα.
Ποιος κυνηγάει τη ζωή μας; Αμα σου πω καμια φορα εμείς την ουρα μας, θα θυμώσεις;



Υ.Γ. Για καποιες συναντήσεις νιώθω ακόμη πιο τυχερή για τη δουλειά που κάνω. Μια απο αυτες όταν πρωτοσυναντήθηκα και μετα ξανά και ξανά με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα. Τραγουδούν μαζί μετά απο δέκα χρόνια. Πρώτη συναυλία, αυτή στην Θεσσαλονίκη. Παρασκευή 12 Μαρτίου, στο Βελλίδειο.
Μια συνεντευξη με αφορμή αυτήν την συναυλία εδώ.