Σαν να μπαίνεις σε ενα σπίτι που εχεις να ανοίξεις καιρό. Ετσι νιώθω. Ανοίγεις τα παραθυρα να μπει καινουριος αερας, ανοίγεις τις ντουλαπες να φυγει ο παλιός αερας που στριφογυριζε τόσον καιρό στριμωγμένος. Καθαρίζεις, συμμαζευεις, χαζευεις. Μετα απο τόσον καιρό που ελειπε η σχεδόν καθημερινότητά σου εδω, καποια πραγματα σου φαίνονται γλυκα γνωριμα, άλλα θελεις να τα αλλάξεις.
Καλύτερα να μην υποσχεθω πως τωρα, απο δω και περα θα μπαίνω πιο συχνα. Θα ανοίγω τα παραθυρα, θα σας λέω, θα μου λέτε. Καλύτερα απλώς να το κάνω.
Είχα μαλλον τους λόγους μου που απομακρυνθηκα. Το ευκολο που μπορώ να πω είναι πως με τραβηξε το facebook, είναι εν μερει αλήθεια αλλά δεν είναι όλη η αληθεια. "Μακάρι να ήταν τόσο απλό", που λεει κι ενα τραγούδι. Καποια πραγματα θελουν απλώς τον χρόνο τους. Όπως όταν θελεις τον χρόνο σου να ξεχασεις και να θυμηθεις, για παραδειγμα.
Ευχαριστω για τα προσωπικά e mail που μου στείλατε όσοι δεν επικοινωνούμε αλλιώς παρα μόνο στο blog, όσοι δεν μπορείτε λόγω ωρας δουλειας ή συνθηκων να ακουτε την εκπομπή και δεν θελατε να χαθουμε. Κι εγω δεν το θελω. Και πριν με πιασουν τα χαζοσυναισθηματικά μου που λεω κι εγω όταν με κοροϊδευω, ας το κλείσω αυτό το μικρό κειμενακι. Σας πεθυμησα. Καληνυχτα και τα λεμε, ναι, συντομα.
