Το ποδόσφαιρο και μια άσχετη, moi αυτοπροσώπως

Πριν διαβασεις τα παρακατω, αν τα διαβασεις δηλαδή και όλα, στο λεω, είμαι ασχετη απο ποδόσφαιρο. Παρακολουθώ μαλλον σπανια, η κόρη μου ξερει πολλά πιο πολλά απο μενα, ασε που παίζει κιόλας και είναι και καλή λενε φίλοι της καλοί στο άθλημα. Αλλα ποτε δεν είπα ότι οι ποδοσφαιριστες είναι τρελλοί που τρεχουν περα δώθε. Σε όλα τα αθλήματα, πολύ περισσότερο στο θεαματικό ποδόσφαιρο, εντυπωσιαζομαι σαν νεοφώτιστη απο την προσπαθεια, τον συντονισμό, την στρατηγική, την αντοχή, την τεχνική και την αντιληπτικότητα τους να απλώνονται και να εχουν την εποπτεία του τεραστιου γηπεδου τους. Το ξερω, αυτα που με εντυπωσιαζουν είναι με κριτηρια άσχετου, αλλά είπαμε...
Βλέπαμε χθες τον αγώνα Πορτογαλία-Β.Κορεα, στο Μουντιαλ. 7-0, είχαν παρει φόρα οι Πορτογαλοι, δεν τους σταματούσε τίποτα. Και καποια στιγμή λεω του Άγγελου, τους λυπαμαι τους βορειοκορεατες, τι θα ακούσουν ή θα περασουν όταν επιστρεψουν πίσω, τωρα που ατίμωσαν το καθεστώς. Είναι ζόρικα τα πραγματα στη Βόρεα Κορεα. Εμείς, μαθημενοι στη δυτική δημοκρατία που όλο κουσούρια της βρίσκουμε και στα μισα εχουμε δίκιο, δεν θα αντεχαμε ούτε μια μερα. Ο παρανοϊκός μοναρχης τους δεν παιζεται. Στο δε Μουντιαλ, νοικιασμένοι οπαδοί, απίστευτες δηλώσεις του προπονητή τους...
Το Μουντιαλ είναι μια καλή αφορμή να μαθεις πιο πολλά για τις χώρες που συμμετεχουν, ετσι στο περιθώριο των αγώνων, λες δυο λόγια, ρωτας, ψαχνεις ακόμα περισσότερα για τις συνθηκες ζωής των ανθρώπων στις χωρες όπου ζουν.
Αλλα και στον αγώνα, αυτό καθεαυτό, απο τον εθνικό ύμνο μεχρι τις αντιδράσεις μετά το τελος του αγώνα εχει πολλά να παρατηρησεις, αν θες.
Και το γήπεδο σαν σκηνή το αντιμετωπίζω, είπαμε, απο αλλού ερχομαι. "Όλος ο κόσμος μια σκηνή", μη σου πω όλα μια σκηνή.
Είναι καποιοι που ζουν στο δικό τους κοσμο, απεξω γραφει σταρ-βεντετα. Καμια φορα όμως βλεπεις και νοοτροπίες παικτών μεσα απο τις οποίες μπορεί να διακρίνεις, όσο μπορείς και χωρίς υπερβολές και απολυτότητες και τρόπους, κώδικες συμπεριφορας και γενικότερο επίπεδο. Είναι κι ο προπονητής, όπως ενας διευθυντης σε σχολείο, που δίνει τον τόνο μερικές φορες.
Είναι και τρόποι παιξίματος που σου αρεσουν. Μου λεει, ας πούμε, ο Αγγελος, πως του αρεσει πώς παίζουν οι Άγγλοι, παίζουν, λεει, φινετσατα, δεν κυνηγανε την προσποίηση για φαουλ. Ενα παραδειγμα.
Αλλο παραδειγμα που εμενα με εντυπωσιαζει σε αυτό το Μουντιαλ είναι η Εθνική Ελλαδος. Ξεπερνα κατα πολύ, σε σταση και συμπεριφορα τον μεσο όρο, των ελλήνων οπαδων και φιλαθλων, τον μεσο ορο των ελλήνων γενικά. Δεν είμαστε ετσι εμείς. Ούτε τόσο μετρημενοι, ούτε τόσο σοβαροί. Αυτοί είναι πιο ωραίοι. Δε βρίζουν στη χασούρα, δεν ουρλιάζουν στη νίκη. Και σεβονται τον προπονητή τους. Είναι ομάδα. Καλή. Για τις αλλες ομαδες δεν ξερω. Ό,τι διαβαζεις διαβαζω, ό,τι μαθαίνω, μαθαίνεις, και πάλι τα πιο λίγα ξερω και τα ελαχιστα καταλαβαίνω.
Όμως θα ήθελα να είμαστε στους δικούς μας αγώνες κιμπαρηδες. Κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Κι όταν είμαστε καμαρώνω.

(η φωτογραφία απο εδω)