Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης/ Περιήγηση στις 16 Δεκεμβρίου 2007

Είναι στα σκαριά μια ακόμη συνάντηση της παρέας της "καλημέρας", θα σας πω λεπτομέρειες στην εκπομπή σήμερα, όταν με το καλό το ρολόι θα δείξει δέκα η ώρα. Ας αρχίσω όμως να ανεβάζω φωτογραφίες από εκδηλώσεις και συναντήσεις μας που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Ξεκινώ από την τελευταία μας συνάντηση, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007, φυσικά με την Τζένη Γεωργάκη σε μια μοναδική, όπως πάντα, περιήγηση. Τζένη, είδαμε το χθες με άλλα μάτια, κι όπως κατάλαβες δεν "γλυτώνεις" πια τόσο εύκολα από εμάς.

Ο Γιώργος (Παπαντωνίου) ήρθε για την περιήγηση αλλά έφερε μαζί και τη φωτογραφική μηχανή του και τι καλά που έκανε!

Σε ευχαριστούμε Γιώργο!

Δεξιά, θα βρείτε ένα λινκ για περισσότερες φωτογραφίες.

Υ.Γ. Θα μπείτε που θα μπείτε στο picasa-λεύκωμά του, δείτε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες του, είναι υπέροχες.

Αυτήν την φωτογραφία μας την έστειλε η Τζένη από το Μουσείο:

Υ.Γ.2. Μήπως κάποιος τράβηξε φωτογραφίες από την παρουσίαση του Γαργαληστή στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου (βλ. ΔΕΘ) την Άνοιξη που μας πέρασε; Μήπως είμαστε τόσο τυχεροί; Ε;

...ο μόνος τρόπος να εκτιμήσω τη ζωή...

Προσπαθούμε τόσο σκληρά να κάνουμε τα
πράγματα καλύτερα για τα παιδιά μας, ώστε τελικά τα
κάνουμε χειρότερα.
Για τα εγγόνια μου, θα προτιμούσα κάτι καλύτερο από
αυτό…
Να μάθουν την ταπεινότητα από το να ταπεινωθούν και
την εντιμότητα από το να εξαπατηθούν.
Να στρώνουν το κρεβάτι τους και να πλένουν οι ίδιοι το
αυτοκίνητό τους. Και πραγματικά ελπίζω να μην τους
κάνει κάποιος δώρο ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο στα
18 τους.
Θα είναι σπουδαίο να δουν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή
τους τη γέννηση ενός μικρού ζώου και να θάψουν το
γέρικο σκυλί τους.
Ελπίζω ν’ αποκτήσουν ένα μαύρο μάτι, γιατί πάλεψαν για
μια ιδέα που πίστευαν.
Και να μοιράζονται το δωμάτιό τους με τον μικρότερο
αδερφό… Δεν πειράζει αν χρειάζεται να χαράσσουν
διαχωριστική γραμμή στη μέση του δωματίου, αλλά όταν
ο μικρός την παραβιάσει για να χωθεί κάτω από τα σκεπάσματα
του μεγάλου επειδή φοβήθηκε, ελπίζω εκείνος να τον αφήνει.
Ελπίζω να πηγαίνουν περπατώντας στο σχολείο και να ζουν
σε μια πόλη όπου να μπορούν να το κάνουν αυτό με ασφάλεια.
Όταν θελήσουν έναν χαρταετό, ελπίζω ο πατέρας να τους μάθει
πώς φτιάχνεται, αντί να τους αγοράσει έναν έτοιμο.
Ελπίζω να ψάχνουν στη σκόνη για να βρουν και να διαβάσουν
ένα βιβλίο που θέλουν.
Όταν μάθουν να χρησιμοποιούν υπολογιστές, ελπίζω ήδη να
γνωρίζουν να προσθέτουν και να αφαιρούν με το μυαλό τους.
Ελπίζω να τους πειράζουν οι φίλοι όταν πρωτοερωτευθούν.
Δεν με πειράζει να δοκιμάσουν μια μπύρα, ελπίζω όμως να μην
τη συνηθίσουν.
Και όταν ένας φίλος τούς προσφέρει μια «πρέζα», ελπίζω να
συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι φίλος.
Σίγουρα ελπίζω να βρίσκουν χρόνο για να κάτσουν στη βεράντα
με τον παππού και να πάνε για ψάρεμα με τον θείο.
Μακάρι να αισθανθούν λύπη σε μια κηδεία και χαρά στις διακοπές.

Αυτά εύχομαι για σας – δύσκολες στιγμές και απογοήτευση, σκληρή
δουλειά και ευτυχία. Για μένα, είναι ο μόνος τρόπος να εκτιμήσω τη ζωή...


Paul Harvey
Ελεύθερη μετάφραση – προσαρμογή
Έλλη Θ. Μανατού, M.Sc.


Είναι το κείμενο που διάβασα πριν από λίγες μέρες στην εκπομπή και πολλοί θελήσατε να το έχετε και τυπωμένο. Για την ιστορία: το κείμενο είναι, όπως γράφει πιο πάνω, σε ελεύθερη μετάφραση -προσαρμογή της Έλλης Μανατού. Η Έλλη είναι η ψυχολόγος που συντονίζει την ομάδα της Συμβουλευτικής Γονέων- της Σχολής Γονέων όπως λέμε εμείς- στην οποία συμμετέχω και λειτουργεί στο Γυμνάσιο όπου πηγαίνει ο γιος μου. Εκεί μας διάβασε αυτό το κείμενο. Η Έλλη είναι ένας απίστευτα γλυκός και θετικός άνθρωπος, αποτελεσματική στο να ξεμπλοκάρει "κουβάρια" μαμάδων με χίλιες και άλλες τόσες ερωτήσεις κι απορίες, με χιούμορ και ανοικτό μυαλό. Κι αυτό το διαπίστωσα μιαν ακόμη φορά όταν πριν ανεβάσω αυτό το κείμενο ψάχνοντας λίγο για το ποιος είναι ο Harvey μάθαμε ότι είναι δημοσιογράφος στο ABC και διαβάσαμε ότι έχει κάνει κάποιες δηλώσεις, λίαν επιεικώς, απαράδεκτες, όπως αυτές εδώ. Σκεφτήκαμε όμως ότι κι έτσι, το κείμενο, τουλάχιστον αυτό που εμείς γνωρίσαμε, δε χάνει την αξία του στο παραμικρό. Μεγαλώσαμε άλλωστε ώστε να μην κρίνουμε πια μια ιδέα από τον άνθρωπο. Έχει ενδιαφέρον πάντα να μαθαίνεις ποιος και τι είπε αλλά αυτό που μετράει εν τέλει σε μια περίπτωση σαν αυτή είναι αυτό καθεαυτό εκείνο που ειπώθηκε ή γράφηκε και πόσο μπορεί να μας αγγίξει, να μας αφορά, να μας αλλάξει και να μας κάνει -γιατί όχι;- καλύτερους.

καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!

Νάμαστε, λοιπόν! Ελληνικά ή ινδικά (κάπου διάβασα ότι η λέξη - ή φράση;- "namaste" στα ινδικά είναι χαιρετισμός και σημαίνει "είμαστε όλοι ένα" ή και "τιμώ τον θεό μέσα σου" αν το έμαθα λάθος διορθώστε με, γρήγορα, γρήγορα...), νάμαστε μαζί και ιντερνετικά.


Ποδαρικό, τελικά, στο blog κάνει το τραγούδι (τα άλλα που σας έταξα δεν τα ξεχνάω, έρχονται...) που ήταν η χριστουγεννιατικοπρωτοχρονιάτικη ηλεκτρονική κάρτα της "καλημέρας". Κάποιοι δεν τη λάβατε, να, η επανόρθωση. Δεν είναι Χριστούγεννα, δεν είναι πια γιορτές. Είναι όμως ένα νέο ξεκίνημα και χωρίς καμια διάθεση μελό, δεν εμπιστεύομαι όσους λένε ότι το χειρότερο ελάττωμά τους είναι η ευαισθησία τους, όταν μάλιστα το λένε είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ίσως δεν είναι, ας έχουμε στο νου μας ότι κάποια πράγματα "δεν συμβαίνουν εδώ αλλά συμβαίνουν τώρα", όπως λέει σε μια καταπληκτική καμπάνιά της η Διεθνής Αμνηστία.
Άντε, καλή μας αρχή!