"My Rainbow Race"

Το διάβασα σήμερα στο facebook, σε μια ανάρτηση του Βασια Τσοκόπουλου.
"Ο δολοφόνος Breivik επιτέθηκε στη δίκη του στον συνθέτη Lillebjoern Nilsen, χαρακτηρίζοντάς τον μαρξιστή και στο τραγούδι του "Παιδιά του ουράνιου τόξου", το οποίο θεωρεί ότι κάνει πλύση εγκεφάλου στους τους νορβηγούς μαθητές. Σε απάντηση 40 χιλιάδες άνθρωποι, παρά τη βροχή, μαζεύτηκαν σε μια πλατεία του Όσλο, κοντά στο δικαστήριο και τραγούδησαν το τραγούδι. Μάθημα πολιτικής εγρήγορσης και ωριμότητας"
Απο εκεί η εικόνα:

και για να εχουμε περίπου και τον ήχο, το τραγούδι "Barn av Regnbuen" του Lillebjoern Nilsen (κυκλοφόρησε το 1973) είναι αυτό:





En himmel full av stjerner.
Blått hav så langt du ser.
En jord der blomster gror.
Kan du ønske mer ?
Sammen skal vi leve
hver søster og hver bror.
Små barn av regnbuen
og en frodig jord.

Noen tror det ikke nytter.
Andre kaster tiden bort med prat.
Noen tror at vi kan leve av
plast og syntetisk mat.
Og noen stjeler fra de unge
som blir sendt ut for å sloss
Noen stjeler fra de mange
som kommer etter oss

Si det til alle barna!
Og si det til hver far og mor:
Ennå har vi en sjanse
til å del e et håp på jord.



Το τραγούδι είναι η νορβηγική διασκευή του τραγουδιού "My Rainbow Race" (1971) του Pete Seeger



(Kάτω απο το τραγούδι σήμερα στο youtube καποιος σχολιάζει: "Norway has made this one of our national songs, translated into Norwegian and sung by Lillebjorn Nilsen. Tomorrow thousands of people will sing this song in the streets in connection with the trial of mass murderer Anders Bering Brevik.")

One blue sky above us
One ocean lapping all our shore
One earth so green and round
Who could ask for more
And because I love you
I'll give it one more try
To show my rainbow race
It's too soon to die.

Some folks want to be like an ostrich,
Bury their heads in the sand.
Some hope that plastic dreams
Can unclench all those greedy hands.
Some hope to take the easy way:
Poisons, bombs. They think we need 'em.
Don't you know you can't kill all the unbelievers?
There's no shortcut to freedom.

Go tell, go tell all the little children.
Tell all the mothers and fathers too.
Now's our last chance to learn to share
What's been given to me and you.

βαδιζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο...

Σήμερα -ή χθες πρεπει να πω;- στην εκπομπή, λίγα λεπτα αφότου είχε παίξει αυτό το τραγούδι, μου τηλεφωνησε μια ακροάτρια. 
Μου ειπε μια δική της ιστορία. Ο άντρας της, τον οποίο έχασε ξαφνικά πολύ νεο, πολύ νεα κι η ίδια, αγαπημενο ζευγάρι, τόσα χρόνια μετα τον αγαπάει με τρόπο που τον νιωθεις μόνο δυο κουβεντες που λεει για αυτόν, άνθρωπος καλλιεργημενος, αγαπούσε εξίσου την κλασική μουσική και τη φωνη του Δημήτρη Μητροπανου. Είναι μια γνήσια λαϊκή φωνή, άκουσέ τον, της έλεγε, κι εκείνη δεν ενιωθε το ίδιο με αυτόν, απ' ο,τι καταλαβα. Όμως, μετα που τον έχασε κάθε που άκουγε τη φωνή του, αλλιώς μου το είπε την αίσθηση που μου άφησε σου γραφω, ήταν να σαν να ερχοταν αυτός δίπλα της.
Τόσα χρόνια στο ραδιόφωνο, πανω απο είκοσι πια, υπαρχουν συνομιλίες τηλεφωνικές, υπαρχουν λόγια αλλα και μικρές κινήσεις ακροατών και ακροατριών με τους οποίους ίσως δεν ετυχε να ξαναμιλησουμε ούτε και να γνωριστουμε ποτε κι όμως τα λόγια τους, όσα μου είπαν ή έκαναν κλείστηκαν στην καρδιά μου και δεν φευγουν.
Κι αυτα τα λόγια σήμερα, μπήκαν, βρηκαν την θεση τους και δεν θα φύγουν, το ξερω. Την ευχαριστώ.

Τα τραγούδια κι οι ζωές μας. Οι φωνές και οι ψυχές μας. 

"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο...", την συνεχεια σήμερα δεν αντεχω να την πω. Αλλη μέρα.

Καλή Ανάσταση!

Πρώτα είδα στον τοίχο της Ελένης στο facebook το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη

Τὰ δῶρα
Μίλτος Σαχτούρης 

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής

Μετα, στην "ζαχαρη και άχνη" μια πορφυρή εικόνα κι ένα ποίημα

Φυσικά και θα σας φέρω

πορφυρό.

Τόσους άταφους νεκρούς

έχουμε.  

Μιαν αλήθεια

Και κάτι ακόμη

που δεν ορίζεται στα φανερά.

Φυσικά θα σας φέρω.

Τι φανταστήκατε;

Έτσι αξόδευτη

θ’ αφήσω τούτη την Άνοιξη;

Και παντα εκεί, παντα εδώ, το ποίημα του Δ. Σολωμου

Η ημέρα της Λαμπρής

Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη.
Και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αγέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

[...]

Καλή Ανάσταση!

Αγάπα τον πλησίον σου

«Και ποιος είναι ο πλησίον κύριε Βεργολιά;»

Το ερώτημα της 6^ης Δημοτικού απαντήθηκε με αναπάντεχο τρόπο (μυστήριες γαρ οι βουλές του Κυρίου), εικοσιπέντε χρόνια μετά. Ο πλησίον ήταν τελικά ένα ζευγάρι συνταξιούχων που είχαν κολλήσει στις γραμμές του τρένου. Αναπάντεχη η απάντηση, όπως αντίστοιχα με αναπάντεχο τρόπο απαντήθηκε ένα ερώτημα που μπορεί να μην τέθηκε στον κ. Βεργολιά, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές σε σχολικές αίθουσες και κατηχητικά: «Ποιος ακολουθεί σωστά τη διδασκαλία του Ιησού, ποιος είναι τελικά ο καλός χριστιανός;»

Στο Κρυονέρι διαπιστώσαμε ότι οι καλοί χριστιανοί ήταν δύο μη χριστιανοί, δύο μουσουλμάνοι, «λαθραίοι», και χωρίς όνομα –γιατί σε αυτή τη χώρα οι μετανάστες δεν δικαιούνται να έχουν όνομα, όπως ακριβώς είναι πάντοτε ανώνυμοι το «παιδί με το μηχανάκι» και «η κοπέλα που σηκώνει τα τηλέφωνα». Ούτε λοιπόν αυτοί που έχουν πιάσει ονομαστικό στασίδι στην εκκλησία, ούτε οι θεοφοβούμενοι νοικοκυραίοι , ούτε οι ορθόδοξοι, παλιοί και νέοι. Δύο μετανάστες από το Πακιστάν ήταν, που θεώρησαν σκόπιμο να τζογάρουν τη ζωή τους (για να χάσουν στο τέλος), προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι αγνώστων τους. Όχι γιατί είχαν να κερδίσουν κάτι από αυτό, αλλά γιατί θεώρησαν αυτονόητο να σταθούν σε αυτούς που βρέθηκαν δίπλα τους και τους είχαν ανάγκη. Κι ας μην ήταν αυτοί οι πλησίον Πακιστανοί και μουσουλμάνοι, αλλά Έλληνες και χριστιανοί∙ και ας έχουν ταπεινώσει οι Έλληνες τους Πακιστανούς με κάθε δυνατό τρόπο, δεκαπέντε χρόνια τώρα∙ και ας φωνάζουν οι υπουργοί των Ελλήνων ότι οι Πακιστανοί είναι εγκληματίες και γεμάτοι αρρώστιες. Για τους δύο καλούς χριστιανούς, που ήταν όμως μουσουλμάνοι, όλα αυτά τα «και ας» για τα οποία έγινε λόγος, δεν έπαιξαν κανένα ρόλο. Αυτό που είχε σημασία ήταν το «αμέσως» για τη σωτηρία των δύο γερόντων, των δύο πλησίον.

Προφανώς, οι δύο Πακιστανοί δεν ακολούθησαν την αλληλουχία των σκέψεων που οδηγεί στο επιβληθεί το ηθικό καθήκον στους εύλογους ανθρώπους δισταγμούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις ούτε σκέφτεσαι, ούτε ανακαλείς αυτά που έχεις διαβάσει. Πράττεις με ενστικτώδη τρόπο τα αυτονόητα σου, αυτά που σ’ έμαθαν από πολύ μικρό οι γονείς σου, σε μια μακρινή ή σε τούτη εδώ την κοντινή πατρίδα. Και προφανώς αυτό που είχαν μάθει οι δυο μετανάστες από πολύ μικροί, ήταν ότι πρέπει να βοηθάνε τον πλησίον που βρίσκεται σε ανάγκη. Έτσι φαίνεται να τους τα είχαν πει οι δικοί τους. Δεν είχε βρεθεί δηλαδή κανείς «μεγάλος» να τους διδάξει από μικρά παιδιά ότι πρέπει να κοιτάνε τη δουλειά τους και να μην μπλέκονται, ότι η ζωή είναι πόλεμος όλων εναντίον όλων.

Αγάπα τον πλησίον σου. Στην πόλη μας δεν έχουμε τζαμιά για να προσευχηθούν για τις ψυχές τους όσοι τους είχαν συναντήσει στη ζωή. Ούτε νεκροταφείο για να τους βάλουμε κατά πώς πρέπει και θα το ήθελαν κι οι ίδιοι. Γι’ αυτό σκέφτομαι τη Μεγάλη Παρασκευή που θα πάω στη δικιά μας την εκκλησία, να τους  ανάψω ένα κεράκι και να ζητήσω από τον Κύριο, όταν έρθει στα πράγματα, να μην ξεχάσει τους δύο Πακιστανούς που θυσίασαν τη ζωή τους για να σώσουν τους δύο Έλληνες γερόντους. Μπορεί  εγώ να είμαι άθεος και αυτοί οι δύο να ήταν μουσουλμάνοι, αλλά Κύριε μου σε μια χώρα που όλοι Σε επικαλούνται και κανείς δεν Σε φοβάται, αυτοί οι δύο αλλόθρησκοι, ξένοι και «λαθραίοι», έκαναν πράξη τη διδασκαλία Σου. Να τους θυμηθείς λοιπόν όταν έρθεις στα πράγματα. Δεν τους χρειάζονται βουνά από πιλάφια, ποτάμια από μέλι και χίλιες παρθένες να τους αγαπάνε. Τους αρκεί ένα μέρος να μην τους κυνηγάνε και να τους φωνάζουν με τ’ όνομα τους.

 To κείμενο είναι του Γιάννη Αλμπάνη, απο εδώ
 Το γεγονός στο οποίο αναφερεται εδώ

καλή ακρόαση

Tι χαρα να ανακαλύπτεις κάτι ωραίο, κάτι δυνατό, να ακούς για πρώτη φορά ένα τραγούδι, μια φωνή που τραγουδα, δεν καταλαβαίνεις τι λεει κι όμως νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν. Δεν καταλαβαίνεις αλλα αισθάνεσαι.
Έτσι, λίγες ώρες πριν ακουσα, χαρη στον ανηψιό μου που μου έστειλε ενα βίντεο όπως κανει καποιες φορες,  δυο τραγουδίστριες απο το Ιραν, κουρδικής μαλλον καταγωγής, τις Marjan και Mahsa Vahdat.





Και αμεσως μετα, καθώς συχνα στο ίντερνετ το ένα σε πηγαίνει στο άλλο, άκουσα την μία απο τις δυο αδελφες, την Mahsa μαζί με τον αμερικανό μουσικό  Mighty Sam McClain να τραγουδουν αυτό




Και σαν να πατας πανω σε πετρες στο ποτάμι το επόμενο βήμα με πήγε εδώ




Το σωστό μαλλον θα ήταν να σας γραψω πολλά στοιχεία για τους καλλιτέχνες, αλλά αν περίμενα να μαζεψω, να συνταξω και να γραψω όλα αυτα τα στοιχεία θα αργούσα μια-δυο μέρες. Όμως εγώ ήθελα, αν το θελετε κι εσείς, να μοιραστώ μαζί σας αμέσως τη χαρά μου, αυτό που με άρπαξε απο το πρώτο-πρώτο άκουσμα. Και είπα, ας ακούσουμε μαζί και μετα σας υπόσχομαι θα ερθουν και τα λόγια και τα στοιχεία κι όλα. Όλα θα τα ψάξω, κι όλα θα τα γράψω. Μετά. Το τραγούδι, τα τραγούδια πρώτα.
Καλή ακρόαση.