Εκείνα που λείπουν

Αυτα που έχω, έχεις, έχουμε κι εκείνα που μου, μπορεί και σου και μας, λείπουν
Μου λείπουν πολλά.
Έχω αλλα τόσα. Το ξέρω ότι τα έχω. Το εκτιμώ. Τίποτα δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε δεδομένο.
Όμως είναι αυτό το ρήμα, προσωπικό και απρόσωπο, που αρχίζει απο λαμδα και καποιες μέρες τις παιδευει πιο πολύ απο αλλες.
Δεν το παλεύω πάντα, δεν είμαι τόσο γενναία, ούτε τόσο δυνατή. Και δεν είναι τα της ζωής μου της προσωπικής, που κλίνονται στο πρώτο ή στο δευτερο πρόσωπο. Εχω κι ένα θεματακι να τα αφήσω να φανούν. Εκείνα που εγώ μόνο ξέρω και στο κάτω κάτω μόνο εμένα αφορούν και δεν μου αρεσει να μιλάω για αυτα, όλα δε μοιραζονται σε αυτήν την ζωή. Οι πολύ κοντινοί φίλοι μου ξερουν και δεν ρωτανε.
Αντέχω, επιμένω.
Όμως λείπουν πολλά.
Μου λείπουν πολλά.
Μου λείπει που ακόμα δεν καταφεραμε κυνικές και ανήθικες - μα με την κυριολεκτική έννοια της λέξης ανήθικες- δηλώσεις όπως αυτες τίς οποίες μαθαμε όλοι και δεν πιστευαμε σε ό,τι διαβαζαμε, πρώην υπουργού, να εχουν την απαντηση, νομικα και κοινωνικά που τους αξίζουν. Που δεν έχουν όλα συνέπειες, δεν μιλάω για τιμωρία, για συνεπεια μιλάω, ό,τι κανεις να εχει τις συνέπειές του, αυτό το απλό.
Και μετα, και μη σου πω πολύ πιο πάνω από πολλά άλλα, μου λείπει στην πολιτική, λόγος και πραξεις ανθρώπων σημαντικών, σαν τον Μιχάλη Παπαγιαννακη. Ένα κείμενο του Αντώνη Πετρουλάκη που διαβασα σήμερα το πρωί, λεει με όλες του τις λέξεις όσα δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα αλλα εχει όσα πραγματικά νιώθω.

"Ένας χρόνος απουσίας
27/05/2010

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έγινε πολιτικό oν βίαια και πρώιμα- την εποχή που άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο υποδέχθηκε τον πατέρα του νεκρό από σφαίρες Γερμανών. Και λες ότι τότε δημιουργήθηκαν οι όροι συμμετοχής του στα κοινά που νομίζω συνοψίζονται στην ταπεινή λέξη «ουσιώδης». Πίσω της κρύβει μια τεράστια πολύπλευρη μόρφωση, ένα ρεαλιστικό αριστερό σχέδιο, μια αιρετική ριζοσπαστική ματιά, μια ακατάβλητη μαχητικότητα, αλλά ταυτοχρόνως και απόλυτη συνειδητοποίηση ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν είχε μόνο εκείνος ιδέες. Γι' αυτό, ενώ δεν διαπραγματεύθηκε ποτέ τις αρχές του, είχε την δημοκρατική ευρυχωρία να ωσμώνει τις απόψεις του για να παράγει κοινούς τόπους όπου γινόταν-όπου δεν γινόταν παρέμενε μοναχικός μαχητής μέχρι το τέλος. Η διαφορά του από τους περισσότερους αριστερούς ήταν ότι τον ενδιέφερε να παραχθεί αποτέλεσμα σε αυτήν τη ζωή. Η ουτοπική, απατηλή, μελλοντολογική αριστερά δεν τον αφορούσε. Επίσης δεν το αφορούσε η αριστερά που κολάκευε τις αδυναμίες των ελλήνων.
Μιλούσε ήρεμα, ήξερε να ακούει, δεν χρησιμοποιούσε επίθετα αλλά επιχειρήματα, δεν ξεδίπλωνε αυτάρεσκα τις γνώσεις του αλλά άφηνε χαραμάδες να ξεπηδά η πυκνή υποδομή του όταν και όσο το απαιτούσε η συζήτηση. Ηξερε ότι η τέχνη του συμβιβασμού με αξιοπρέπεια ήταν τόσο δύσκολη όσο και απαραίτητη. Ηξερε να βρίσκει τη γέφυρα που τον ένωνε με τον αντίπαλό του χωρίς ποτέ όμως να την εφευρίσκει.
Κοσμοπολίτης, πολύγλωσσος, από τους πιο αυθεντικούς έλληνες ευρωπαϊστές. Από την άλλη ένας κανονικός άνθρωπος. Όταν θύμωνε με κάποιον θύμωνε, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις. Όταν αγαπούσε κάποιον του το έδειχνε. Όταν έχανε στα χαρτιά ζοχαδιαζόταν. Είχε λίγες φορεσιές αλλά ήταν πάντα κομψός.Τραγουδούσε υπέροχα τα «παλιομισοφόρια», μια φορά και δημοσίως. Διάβαζε πολύ. Και δίπλα του πάντα, σαν συγκολλητική ουσία νομίζεις της ζωής του- που είχε γίνει κάμποσες φορές κομμάτια- η Λίλη.
Το υποψιαζόμασταν όσο ζούσε, βεβαιωθήκαμε τον ένα χρόνο που λείπει από κοντά μας. Οσο αυτοφυής εμφανίστηκε ως πολιτικός, χωρίς προγόνους, άλλο τόσο δεν άφησε πολιτικούς επιγόνους, έτσι που μοιάζει με τον θάνατό του να έσβησε ένα μικρό πολιτικό σύμπαν- και αυτό είναι το πιο οδυνηρό με την απουσία του.

Υ.Γ. Με την συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό του, οι σύντροφοί του από τον όμιλο προβληματισμού ΑΡ.ΣΗ. διοργανώνουν σήμερα 27-5 εκδήλωση στη μνήμη του, στις 18.30 , Ακαδημίας 7,αίθουσα ΕΒΕΑ."