Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε
...δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε

Έλα, που δεν χαθήκαμε.
Μαζευτήκαμε.

Στην αρχή νόμιζα θα είναι συνάντηση παλιών συμμαθητών. Σαν reunion. Καμία σχεση. Τριγύρω μου νεοι ανθρωποι, δεν είχαν προλαβει να δουν ποτέ τον Πανο και τον Χαρη στη σκηνή μαζί, ήρθαν τώρα, να τους δουν, να τους ακούσουν μαζί για πρώτη φορά. Δίπλα μου η Χριστίνα, δεκατεσσάρων χρονών.

Πιο πίσω, η Κωνσταντίνος - αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής στην φωτογραφία που βλεπεις πανω, αφού τον ρώτησα κιόλας αν εχει πρόβλημα που θα την ανεβαζα στο blog- ο Ηλίας ("με τα τραγούδια τους μεγαλώσαμε"), η Κρυσταλλία ("στην κατασκήνωση τους έμαθα", α, ρε Γεωργιάδη στην τσαφ-τσουφ έκανες θαύματα- εννοείται ότι ρωτησα την Κρυσταλλία σε ποια κατασκήνωση πήγαινε...) και η παρεα τους, γύρω στα είκοσι όλοι. Δεν γνωριζόμασταν απο πριν, αλλα νομίζω ξεραμε καλά πως τυχαία δεν βρεθήκαμε σε αυτήν την συναυλία, αρα σαν να γνωριζόμασταν ήταν και πριν συστηθούμε.
Η συναυλία ξεκίνησε.

Έτσι ξεκίνησε. Λόγια του Μιχάλη Γκανά. Από τα "Γυάλινα Γιάννενα". Μουσική ηπειρώτικη.
Αμέσως μετα βγηκαν στη σκηνή. Τραγούδι πρώτο, "Αν είσαι θεός"

Χαρα και συγκίνηση, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Οκ, είναι η εφηβεία μου, είναι στιγμές και χρόνια της ζωής μου αλλα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που τα χρόνια μου μεγάλωσαν μαζί τους και μεγάλωσαν όμορφα. Είναι που άκουγα τα τραγούδια, κι ενώ τα εχω ακούσει αναριθμητες φορες τα ακουγα και ίδια και σαν να ήταν για πρώτη φορα μαζί, πώς γίνεται αυτό, ξέρεις; Είναι που με τα τραγούδια τους αγαπησα, χώρισα, χαρηκα, εκλαψα, όλα μαζί. Είναι που θυμάμαι σε κάθε τους στίχο. Λεξεις και φρασεις που ενιωσα, είπα ή και δεν είπα ποτέ εκεί και τότε που έπρεπε. Είναι όσα σκεφτηκα, ηρεμα ή αγριεμένα, ετσι ειπωμένα σε στίχους.

Ακούγοντας, ξανά την Παρασκευή, πώς έγινε και το ίδιο τραγούδι που ακουσα τόσες φορές εκείνο το βραδυ μου έφερνε δάκρυα στα μάτια;
"Γλυκιά μου αγάπη, καληνύχτα"


Τραγούδησαν μερικά απο τα πιο αγαπημένα τους τραγούδια. Ο Χαρης στην αρχή μαλλον τρακαρισμένος, πολύ γρήγορα νομίζω ήταν σαν να μην είχε φύγει απο τη σκηνή. Ο Πανος, απο την αρχή ανετος.
Ο "Φάνης", είκοσι πέντε χρόνια μετα το ίδιο γραπώνει την καρδια μου αυτό το τραγούδι, όπως την πρωτη πρωτη φορα που το είχα ακούσει στα "Ζεστα ποτά"

"Το υπόγειο", χωρίς υπερβολή υποδειγματική μελοποίηση ποιήματος


"Η μοναξιά του σχοινοβάτη", "Μια βραδια στο λούκι", η Κωνσταντίνα που ήταν στην παρεα μας, δευτερα δημοσικού παρακαλώ, λεει πως της αρεσει πολύ η ιστορία αυτού του τραγουδιού, είναι αστείο και συμφωνώ μαζί της, εχει χιούμορ αυτό το τραγούδι, σαν ταινιακι μικρου μήκους.
Οι "Προσωπικές οπτασίες", Το "Λουλούδι τους Δάσους", Η "Ρίτα", η "Βραχνή φυσαρμόνικα", "Καλό ταξίδι", "Μπλάιμπ-τροϊ Καφέ",

"Του έρωτα"

"Γελα πουλί μου". To τελευταίο τραγούδι της συναυλίας.
Αν καταλαβω ότι με αγαπούσες πιο πολύ απ'όσο εγω εσενα...
Θα τρόμαζες να ήξερες πόσο σε αγαπούσα.

Μου φαίνεται σαν να 'ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, είν' η ζωή μια τρέλα...

Ραντεβού το καλοκαίρι, όταν θα ξαναρθουν.

(τα βίντεο απο : http://www.youtube.com/user/eleftherioula, http://www.youtube.com/user/dimboud#p/a/u/0/1ArdrEqy7IQ)