"Μα και βεβαια καταδικάζουμε ό,τι έγινε, αλλά..." Το λένε έτσι ακριβώς ή το εννοούν με όλα όσα λένε και χειρότερα κάνουν. Μέχρι πότε;
Ε, λοιπόν, φτάνει πια. Δεν χωράει παντού αυτή η λέξη. Μερικές φρασεις τελειώνουν με τελεία και παύλα. Η βία είναι βία. Ο φόνος είναι φόνος. Οι νεκροί είναι νεκροί.
Χωρίς επίθετα, προσδιορισμούς και δευτερευσουσες προτασεις. Χωρίς "αλλά".
16 σχόλια:
Αυτό το "αλλά", μια δικαιολογία για όλα. Να κρυβόμαστε πίσω του και να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες.
Δυστυχώς μεγάλη κατάντια.
Φιλιά θαλασσένια.
Μερικές φορές πρέπει να γίνεται σκληρή η πολιτεία όταν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους γεγονότα..
Καλημέρα..
Δεν ξέρω τι να πω πια...
Παγωσα το απογευμα της Τεταρτης μπαινοντας στο ιντερνετ και βλεποντας πως υπήρχαν 3 νεκροι.Ενιωσα περιπου οπως οταν ακουσα για τον θανατο του Αλεξη Γρηγορόπουλου.
Βουρκωσα χθες ακουγοντας καποια τραγουδια και λογια στην εκπομπη σου,οπως και διαβαζοντας το κειμενο της Μαριας Χουκλη στο protagon "γραμμα σ ενα παιδι που δε γεννηθηκε ποτε".
Πολυ καλή η προταση ακροατριας για σιωπηλή συγκεντρωση-πορεια,για τους νεκρους που χαθηκαν και να ευχηθούμε να μην υπαρξουν ξανα νεκροι,τραυματιες,δακρυγονα,...
Tα κουβεντιάζουμε από προχθές Αναστασία...Είναι από εκείνες τις φορές που αναρωτιέμαι για τη δύναμη ή την αδυναμία του κινήματος.Το πλήθος των διαδηλωτών που ήταν μπροστά στη ΜΑRFIN και διαδήλωνε ειρηνικά όταν είδε κάποιους να σπάνε το τζάμι της Τράπεζας με τις κουκούλες δεν αντέδρασε.Εντάξει το έχω δει αυτό και στη Θεσσαλονίκη στις πορείες.Ελάχιστοι αντιδρούμε -έστω και φραστικά-, και θεωρούμαστε και γραφικοί από πολλούς διαδηλωτές.Όταν βλέπουν όμως οι διαδηλωτές, ΕΚΕΙΝΟΙ οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές στο συγκεκριμένο σημείο μπροστά στην τράπεζα, πως υπάρχουν άνθρωποι μέσα και πετούν οι δολοφόνοι το μπιτόνι με τη βενζίνη και βάζουν φωτιά τι έκαναν; Συνέχισαν την "ειρηνική" πορεία;Γιατί εκείνοι τη στιγμή τι σημασία έχει να συνεχίσεις να προχωράς;Εκείνη τη στιγμή προχωρώντας παραλείπεις να σώσεις ανθρώπους που καίγονται.Δεν έχει σημασία αν είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, διαδηλωτές, εργοδότες.Δεν βρέθηκαν 30, 40 διαδηλωτές να πιάσουν αυτούς τους 3,4 δολοφόνους να τούς κατεβάσουν τις κουκούλες να τούς βγάλουν φωτογραφίες και σήμερα να ξέραμε τους δολοφόνους με τα πρόσωπά τους.Στις πορείες πια η έννοια της περιφρούρησης πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο την περιφρούρηση των μπλογκ των διαδηλώτων από "ξένα" στοιχεία, αλλά και περιφρούρηση τελικά ανθρώπινων ζωών κι ας μην είναι διαδηλωτές.Αλλιώς τι νόημα έχει;Μετα από κάθε πορεία θα μετράμε και απώλειες ανθρώπινων ζωών;
Συμφωνω απόλυτα με την Ιωάννα. Την ώρα της πορείας ήμουν σε ένα μπαλκόνι στην οδό Τσιμισκή και ενώ η πορεία "κυλούσε" ήρεμα, έτυχε να πέσει το μάτι μου σε κανα δυο νεαρούς ή μάλλον παιδιά 16-17 ετών, μια και ήταν ψιλόλιγνα, με μαύρα ρούχα και κουκούλες, τα οποία κρατούσαν σιδηρολοστούς μεγαλύτερους από το μπόϊ τους. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έβλεπα, άρχισαν να σπάζουν τις βιτρίνες καταστημάτων και να γράφουν συνθήματα με σπρέϋ.Δρούσαν ακαριαία, με κοφτές, γρήγορες κινήσεις και ξαναμπαίναν πάλι μέσα στο πλήθος.Για να ξανακτυπήσουν στο επόμενο τετράγωνο.
Κάπως έτσι φαντάζομαι θα έγινε και στην Αθήνα.Θα ξεφύτρωσαν μέσα από το πλήθος οι δολοφόνοι.
Αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ, σαν την Ιωάννα, γιατί να μην υπήρχαν ομάδες περιφρούρησης, όπως γίνονταν στα φοιτητικά μας χρόνια στις πορείες.
Και γιατί οι διαδηλωτές δεν προσπάθησαν να εμποδίσουν τα συγκεκριμένα άτομα να κρυφτούν μέσα στο ανώνυμο πλήθος, ώστε να ξανακτυπήσουν στο επόμενο τετράγωνο. Γιατί αυτό έκαναν τελικά.
Νομίζω πως τα υγιή μέλη μιάς κοινωνίας και οι πραγματικά ειρηνικοί διαδηλωτές πρέπει να αντιδράσουν και να απομονώσουν αυτούς που πρεσβεύουν την ωμή βία σαν μέσο και αυτοσκοπό. Γιατί οι νεαροί που κατέστρεφαν με μανία τις ξένες περιουσίες και οι οποίοι στην Αθήνα έφτασαν να αφαιρέσουν και ζωές, δεν ήταν άτομα που αντιδρούσαν και διαδήλωναν κατά των μέτρων ή πρέσβευαν κάποια ιδεολογία. Ήταν καταστροφείς και δολοφόνοι, χωρίς περιεχόμενο ή ιδεολογία.Και εξαιτίας τους, πέρα από τα νεαρά άτομα που χάθηκαν τόσο άδικα, υποβαθμίσθηκε η επιτυχία της πορείας και διασύρθηκε παγκόσμια ένα ολόκληρο έθνος .
Θαλασσενια μου,
μάλλον το "αλλά, όμως..." και το "δεν έφταιγα εγώ κύριε, ο διπλανός μου το έκανε", πάνε πάντα μαζί, δυστυχώς
Σε φιλώ
Ηφαιστίωνα,
δικαιοσυνη χρειαζεται, αυτή φτανει. Και σοβαρότητα.
Τι αλλο να πω, να κλείσω το στόμα μου θελω, άστα...
Μanetarius,
παραγινε πια, φτασαμε στα ανείπωτα, λες και η ζωή είναι παιχνίδι στον υπολογιστή γμτ
Κατερίνα,
όλοι το ίδιο νιώσαμε, κι ακόμα ετσι νιώθουμε νομίζω. Ούτε θυμάμαι τι έλεγα στην εκπομπή, μια βαθιά λύπη μόνο, τίποτε αλλο
Ιωάννα μου,
τη συνηθίσαμε τη βία, τα σπασίματα, την εκτόνωση, σαν σε αγώνα ποδοσφαίρου με μαστουρωμένους χούλιγκαν, τα συνήθησαμε όλα αυτα και μετα ήρθαν οι δολοφονίες (οι οποίες από απλή τύχη δεν είχαν συμβεί νωρίτερα), και σοκαριστήκαμε. Εχεις απόλυτο δίκιο νομίζω, αν χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορούν να αφοπλίσουν και να απομονώσουν τους ανεγκέφαλους και επικίνδυνους, για άλλο λόγο θα γίνονται οι κινητοποιήσεις κι αλλού θα καταλήγουν.
Από την άλλη για αυτό που γράφεις "Δεν έχει σημασία αν είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, διαδηλωτές, εργοδότες", το ξέρεις πόσο συμφωνώ, δεν χρειαζεται να στο ξαναπώ αναλυτικά, αλλα με μια φραση όποιος διαλεγει (γιατί διαλεγει, καμιά οργή και καμιά απελπισία δεν είναι μονόδρομος που οδηγεί στη βία) να σκοτώσει καλό είναι να ξέρει ότι το πέρασε το ποταμι, έγινε δολοφόνος κι ας το πάρει απόφαση. Θα μου πεις αν είχε μυαλό να το σκεφτεί...
estrela,
μέχρι πότε θα συνεχίζεται αυτό; Και δεν είναι και μόνο αυτοί που, συμφωνώ μαζί σου, ούτε "αντιδρούσαν και διαδήλωναν κατά των μέτρων ή πρέσβευαν κάποια ιδεολογία. Ήταν καταστροφείς και δολοφόνοι, χωρίς περιεχόμενο ή ιδεολογία." ήταν κι εκείνοι που έλεγαν μπροστα στην τραγωδία "καλά να παθουν", ο όχλος που εμπόδιζε το πυροσβεστικό όχημα να πλησιασει και να σώσει τους ανθρώπους που καίγονταν. Σταματαει το μυαλό μου όταν το σκεφτομαι, δεν το χωραει ο νους μου.
«Γράμμα σ' ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ»
Αφιερώστε λίγο χρόνο να το διαβάσετε
Της Μαρίας Χούκλη
Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε;) θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα.
(Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις...
Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία.
Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα.
Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό.
Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία.
Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω....
Έτσι ακριβώς είναι. Με ούτε δέκα γραμμές τα είπες όλα.
Αλλά; Αλλά ΤΙΠΟΤΕ. Οι νεκροί είναι νεκροί.
(όχι ότι δεν υπάρχουν αλλά - αλλά (!) αυτά πάντα υπήρχαν, αυτά μας έφεραν ως εδώ και δεν πρέπει να πεθάνουν 3 άνθρωποι για να τα σκεφτόμαστε)
καλημέρα Νίνα,
το είχα διαβασει κι εγώ αυτό το άρθρο, σε αυτό αναφερεται και η Κατερίνα λίγο παραπανω,
"Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει", μακάρι.
Σε φιλώ
καλημέρα undantag.
Ούτε λέξη παραπανω δεν μπορούσα να γράψω. Ούτε λέξη.
Δημοσίευση σχολίου